Kring voor heli
Om te helpen met het dragen van het verdriet en samen te hopen op eurotransplant kom op mensen pak mijn hand...
Is dat zo?
goh wist ik niet. Zal die SVB-site nog eens doorspitten. Dank voor je tip!
Gezien!
Izar, las het net! Het is een van de eerste zinnen op de SVB-site over kinderbijslag. Tsja, laat ik maar zeggen dat ik niet alles even goed 'op neem' op het moment 
Scheelt me weer een vervelend telefoontje. Nogmaals dank!
altijd achteraf, dus het klopt nog wel....maar wel moeilijk dat je dan op zo'n manier weer geconfronteerd wordt met je verlies.....
Lieve heli
Een dikke knuffel voor jullie. Wat ontzettend vervelend dat L weer zo ziekig is. Ik wou dat ik een bult troost en kracht voor je op kon sturen, maar helaas.. soms is het leven veel te hard...
Lieve heli
de kring om jullie blijft staan, voor jullie, voor Joram!
Over angsten
Bastet en Mien*, jullie hebben gelijk; ik moet zorgen dat mijn angsten niet de overhand krijgen. Ik kan je zeggen dat dat op dit moment heel erg moeilijk is. En hulp zoeken... ik vind het eigenlijk nog te vroeg daarvoor. Wil nog afwachten.
Het vervelende is, is dat ik voor mijn gevoel steeds maar weer bevestigd wordt in mijn angsten. Het voelt zo af en toe alsof ik een soapserie speel. Als de scenarioschrijver het ongeluk, de twee ziekenhuisdagen (met het hele gedoe van die orgaandonatie en het politie- en justitiegebeuren er ook nog bij) en het overlijden de dood van Joram had beschreven, dan had de rest het vast willen schrappen onder het mom van: 'nou maak je het te bont, dit is wel heel overdreven en onrealistisch allemaal'
Heb al heel wat 'ge-therapiet' en beren op de weg (want inderdaad wat is statistisch de kans op alles wat er gebeurd is) en hernieuwd vertrouwen krijgen, was wel een van de issues. Ik kan de strategieën die ik daar geleerd heb ook nu wel gebruiken, maar mijn vertrouwen heeft gewoon wéér een enorme deuk opgelopen. Wie verzint het nou? Dat een ingemetselde deur ineens niet meer vast zit en omvalt en dan ook nog precies op het hoofd van ons mannetje. Inderdaad, wat zijn de kansen? Maar dat geldt helaas voor zoveel dingen die gebeurd zijn (ik wil daar niet al te diep op in gaan).
Maar ook zoals jij schrijft Mien*; jemig, wat rijdt iedereen hard! En wat zijn die snelwegen eigenlijk smal! (en wat maakt manlief een uren/kilometers op die kl.teweg) Wat is het pad hiervoor glad als het geregend heeft en wat kan er allemaal wel niet gebeuren als je op een keukentrapje staat te wankelen, of als je kind op de trekker bij de kinderboerderij zit (hoog en allemaal losse palletjes, moertjes en hendeltjes), dat paard toch een trap naar achteren geeft, etcetera. Ik ben me van al het gevaar inderdaad ontzettend bewust, dat was ik al, nu is het nog erger… En dan heb je het alleen nog over gevaar dat je zelf kan zien/inschatten en niet over wat er onverwacht kan gebeuren…
Mijn diepste angst is gewoon iemand te verliezen die me dierbaar is, van wie ik veel hou. Dat is me meerdere keren toch echt overkomen en ik kan het niet loslaten. Droom hele scenario’s over dat manlief en ik met z’n tweeën overblijven, of jongste en ik, of ik alleen, of jongste alleen, man alleen. Overdag gaat het wel, maar als ik ’s nachts wakker lig dan komen de maalgedachten die maar moeilijk te stoppen zijn. Ik hoop dat het ook een kwestie van tijd is; dat het over een poosje wel minder wordt, ik weer ietsje meer vertouwen krijg. Ik geef mezelf een bepaalde termijn en als het dan niet beter gaat dan zal ik hulp gaan zoeken, voor ik doordraai ( )
Nu lijkt dit een lange klaagzang over hoe zielig ik wel niet ben; dat bedoel ik allemaal niet zo! Maar toch, soms is het gewoon allemaal erg veel…
Dank voor jullie kaarsjes en nog steeds de kring!
Liefs, heli
Heli
zielig ben je niet, maar je bent gewoon verdrietig, verscheurd, instabiel..
Het verlies van je kind is het allerergste wat je kan overkomen, de poten onder de stoel van ´zekerheden´ ineens onder je weggehouwen
het is juist goed om je angsten onder ogen te zien, wegdrukken maakt het alleen maar erger en beangstigender..
Dromen over verlies in allerlei vormen..o, ja..ik herken het..
Het lijf heeft allerlei ´overlevingsstrategieën´ ik kon me soms zo verbazen over alle mechanismen, maar dat maakt het gemis en het verdriet niet minder...
Je moet overal doorheen, ook al zou je soms veel liever een ommetje maken en net doen alsof het niet zo was..
Sterkte meissie!
Lieve heli
Even een kort berichtje om te laten weten dat ik vaak aan je denk en al je postings lees, vaak met tranen in mijn ogen. Je angsten zijn herkenbaar, al heb ik maar een fractie van angsten meegemaakt in vergelijking tot jouw angsten. Dat denk ik tenminste. Er zijn geen zekerheden in het leven en daar ben je keihard mee geconfronteerd. De tijd zal het dragelijker maken, maar tijd duurt zo lang (dit staat raar, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel). Let goed op jezelf (en dat doe je ook volgens mij) en trek tijdig aan de bel.
Heel veel sterkte en liefs,
knevel
Lieve heli
Ik lees nog geregeld mee en wil nu toch even reageren. Ik herken het stuk van jezelf in een vreemde, verschrikkelijke droom bevinden. Een boek, een soap een film. Ook jezelf ineens zo enorm bewust te zijn van je kwetsbaarheid. De angst die daaruit voortvloeit is toch heel begrijpelijk. Die nachtelijke paniek ... ook al zo herkenbaar. Steeds beseffen dat het echt gebeurd is. Ik denk wel dat je daarvoor hulp moet zoeken. Ik reageerde destijds met mijn vader net zoals jij. Het zal over een tijdje wel beter gaan, maar na traumatherapie (maar 4 keer) was de paniek s nachts in ieder geval een stuk minder. Ik was geestelijk helemaal op als ik er van thuis kwam, maar hoefde de pijn niet te voelen. Daar was ik namelijk er bang voor. Als ik de pijn moet voelen, draai ik door, dacht ik. Tijdens die therapie werd me geleerd hoe ik de pijn en het verdriet in kleine golfjes kon laten komen, maar pas als ik daar aan toe was, het kon. We zijn nu 2 en een half jaar verder en nog steeds werk ik met de golfjes techniek, zeg maar. s Nachts kwamen al die beelden. Hoe ik hem vond,de onmacht toen hij in coma lag, aan al die slangen en zijn sterven. Door de trauma-therapie werden die beelden minder scherp.
De angst om nog meer te verliezen heb ik nog steeds. Als je zo'n extreem scenario meemaakt blijft dat wel. Ik kan weer leven, maar op de achtergrond blijft die angst om iedereen waarvan je houdt, kwijt te raken.
Lieve Heli, ik denk veel aan je. Gelukkig begrijp ik maar delen van wat je voelt. In gedachten sla ik mijn armen om je heen.
Liefs Dropke
Lieve heli
Ook ik herken dingen in die je schrijft. Ben zoooo bang om mijn kind van 6 alleen op de stoep te laten spelen. Moet ik toch een keer doen he, straks is hij 8 en mag hij nog de tuin niet uit, dat kan natuurlijk niet. Maar het is zo moeilijk! Nu mag hij alleen naar het speeltuintje, 2x een kleine straat oversteken. Maar de angst dat er iets gebeurt.... het gaat niet weg. Omdat we gezien hebben dat er zomaar, plotseling, onverwacht iets kan gebeuren. Dat maakt het leven angstig, en hoewel ik niet angstig leef heb ik wel die momenten als Reimer buiten speelt of als ik (heel soms) alleen thuis ben met de kinderen snachts. Wie weet komt er iemand mijn huis in om mijn kinderen mee te nemen, dat soort gedachten. En ook die weg, waarop iedereen maar tegelijk rijdt en het soms een wonder lijkt dat we niet met zijn alleen op elkaar botsen.
Het gaat bij mij niet weg, maar het is hanteerbaar.
Ik geef je een dikke knuffel xx
Angsten...
Lieve Heli en alle anderen,
Pffff.... ik lees hier mee en voel het verdriet, de pijn, .... Ook ik ben een type die in alles (!) gevaren ziet. Ik wilde dat ik af en toe mijn gedachten stil kon zetten en er niet steeds ...áls dit, áls dat... voor dacht. Ik kan van elk uitstapje die mijn kinderen maken een scenario in mijn hoofd bedenken die te gruwelijk is. Zelfs van een simpel uitstapje naar iemand 2 straten verderop. Ik heb dan de neiging om even te bellen of te smsen of ze wel veilig aangekomen is. Waarom doe ik dat? Nu ik hier lees, en werkelijk besef dat jullie zulk erg verdriet overkomen is besef ik temeer dat bepaalde scenario's ook nog echt gebeuren. Dingen waarvan je denkt: dat is toch niet mogelijk. Ik herken ook het niet los durven laten van onze kinderen. Het liefst hou ik ze ook binnen, achter het huis, lekker op tijd in bed. Nu hebben die van ons de puberleeftijd bereikt en nu moet ik helaas nog een stap verder gaan... 's Avonds in het donker fietsen bijvoorbeeld, op stap gaan... Het is nu absoluut niet mijn bedoeling om mijn verhaal hier de boventoon te laten voeren, maar ik wilde eigenlijk de herkenning met jullie delen. Ik vraag me soms echt serieus af wát ik eraan kan doen om niet meer zo bang te zijn, omdat ik weet dat het dus af en toe echt gebeurt... Lieve Heli, ik wil je zoveel kracht en sterkte toewensen op je levenspad, zonder Joram en met helaas nog meer bange gedachten, omdat je gewoon teveel meegemaakt hebt... Ik hoop dat je ooit toch weer het vertrouwen in het leven terug mag vinden, in hoeverre dat kan.
Lieve heli
Gewoon even een fikse kaars voor jou! Gewoon omdat ik aan je moet denken vandaag!
Heli
Ook ik sta nog steeds in de kring om jou heen! Ga er ook niet weg.
Je schrijft het zo treffend.
Mijn zoon is net zo oud als Joram. Alleen mijn zoon gaat nog naar school, speelt nog buiten en mag sinds een week weer letterlijk een straat verder spelen.
Jouw verhaal doet mij beseffen hoe kwetsbaar alles is. Mijn zoon zijn we al bijna een keer kwijt geweest aan een hersenvliesontsteking. Ook al zoiets vreselijks waar je als ouders totaal geen invloed op hebt.
Daarom Heli, leef ik met je mee, denk ik aan je.
Gr Pham
