Naar beeld, nog steeds boos (of eigenlijk heel verdrietig)
Aanstaande november is het zeven jaar geleden dat onze (lieve!! mooie!! geweldige!!) babydochter volkomen onverwacht is overleden aan orgaanfalen. Ze was toen 2.5 maand oud en op de laatste week na leek zij kerngezond.
In de periode na het overlijden hebben veel mensen ons blij verrast met liefde en steun en warme aanwezigheid. Er zijn echter ook veel dingen die ik moeilijk vond en vind. Dingen die lief bedoeld zijn maar bij mij toch verkeerd voelen. We hebben nog een enorme doos met kaartjes en misschien zijn er wel 20 bij met een versje waarvan ik mij stug heb voorgenomen het NOOIT naar een ander te sturen: An angel with a the book of life wrote down a baby's birth, and whispered as she closed the book: too beautiful for earth.
Ach, het is maar een kleinigheid en zo goed bedoeld, maar het voelt voor mij zo misplaatst dat mensen aankomen met termen als 'alles gebeurt met een reden' (???) of onzin als 'zij was te mooi voor het leven op aarde.' Niet!!! Ze had bij ons moeten blijven, daar was ze perfect voor.
Mijn eigen ervaring heeft me heel voorzichtig gemaakt met het reageren op andermans verdriet. Iets wat troostend bedoeld is, kan oh zo steken. Als iemand in mijn omgeving iets ergs meemaakt, probeer ik sindsdien te luisteren en ook mee te leven, maar dan alleen met: wat vreselijk voor je, wat moet dat pijn doen. En geen 'troost', want dat bestaat niet in die situatie, zeker niet op die manier. Sommige situaties zijn nou eenmaal gewoon k*&^, en mooier kan je het niet maken.
Maar goed, dat is allemaal terzijde, hoewel het me verdrietig maakt (en nu november dichterbij komt, heb ik het er nog veel moeilijker mee, door het jaar heen gaat het een stuk beter).
Wat me echt zo dwars zit, is een ander beeld waar ik soms niet van kan slapen. Lieve vrienden kwamen langs, een paar maanden na het overlijden, met een hele club. Een van die stellen - het zijn vooral kennissen van mijn man, ik kende ze wel maar nou ook weer niet zo heel goed - kwam langs met hun baby. En wat gebeurt er? Ze leggen hun baby in de box van onze dochter. De box waar haar kleedje nog in lag, haar muziekmobile met nijntjes, knuffeltjes en speelgoed. Mijn man vond dit prima en stond er verder niet bij stil dat je zoiets op z'n minst even moet vragen. Zij deden het gewoon.
Ikzelf ging op slot. Ik ben opgevoed met het idee dat je je eigen noden en wensen niet uitspreekt, dat je beleefd moet zijn. Ik heb me verbeten en het verdragen en het geprobeerd goed te praten voor mijzelf (ze moeten die baby toch ergens laten en dit is de meest voor de hand liggende plek...). En ik heb de koffie geserveerd en de taart en ik denk dat we gelachen hebben die middag en dat het verder fijn was.
Wat heb ik een ontzettende spijt dat ik zo meegaand geweest ben. Wat er op dat moment in mijn hart zat: eigenlijk had ik het liefst hard gegild, ze gezegd dat ze hun kind NU! uit de box moesten halen. Het liefst was ik weggerend, had de voordeur dichtgeslagen en een eind gaan fietsen. Had ik dat maar gedaan, dan was ik in ieder geval eerlijk naar mijn eigen verdriet en gevoel geweest.
Het is nu bijna zeven jaar geleden en in de aanloop naar haar sterfdatum dringt dat beeld zich op en maakt me wanhopig van verdriet. Die andere baby, ongevraagd op haar plekje. De totale schok van een levend, warm, trappelend kindje dat daar ineens lag, maar niet mijn baby.
Thuis hoef ik niet op begrip te rekenen van mijn man. Die vindt vooral dat ik moeilijk doe (toegegeven: dit is een patroon bij mij. Ik spreek me niet uit en pas na heel lang komt eruit dat ik ergens vreselijk mee zit en dat is niet makkelijk voor hem) en neemt zijn vrienden in bescherming. Die hebben er niet bij stilgestaan, het was absoluut niet slecht bedoeld. Dat denk ik ook, maar ik vind het toch, excuseer, afschuwelijk lomp om zoiets te doen. Ik denk dat onze andere vrienden fijngevoeliger waren maar destijds niet ingrepen omdat ze naar aanleiding van mijn pokerface dachten dat ik er wel oké mee was. Nee dus.
Mijn man vindt dat als ik echt was gaan gillen en was weggelopen dat iedereen zou denken dat ik een of andere geschifte psychiatrische patiënt was. Ik ben het daar niet mee eens, als een ander me dit verhaal zou vertellen zou ik daar echt begrip voor hebben (hoewel het natuurlijk beter was geweest om rustig te vertellen dat ik dit niet wilde). Hij vindt ook dat als ik er zo mee zit, ik maar 'de ballen moet hebben' om alsnog iets te zeggen tegen deze mensen. Ik vind dat ik dat niet kan maken na 7 jaar, wat moeten zij er nou nog mee? We hebben nauwelijks contact. En wat moet ik er nog mee? Nou ja, niets eigenlijk. Dit zijn trekjes die bij PTSS horen en therapie heeft mij nooit echt geholpen en ik wil dat ook niet meer. Maar bij het intreden van de herfst is het net alsof ik die laatste weken van haar leven weer helemaal opnieuw meemaak.
Ik ben al met al blij dat deze specifieke kennissen niet meer bij ons in de buurt wonen. En dat kwetst mijn man dan weer.
Mijn man heeft er overigens niet minder verdriet van dan ik. Hij wil alleen per se leven met het beeld 'iedereen was zo geweldig voor ons en heeft ons zo goed gesteund', en ruimte voor een onzuivere noot is er niet bij hem. Ook een manier van ermee omgaan, maar wel eenzaam voor mij. In het begin dacht ik dat de dood van onze dochter ons zou verbinden, maar dat was wat naïef - het scheidt eerder door die verschillende manieren van beleven. Extra zuur.
We hebben goddank twee heerlijke zoons gekregen in de jaren erna.
Ik geloof dat ik dit even van me af moest schrijven.
Veel sterkte
in november. Fijn dat het gesprek met je man weer op gang is gekomen.
Kijk, dit raakt mij nu weer: 'Beelden van het eindeloos prikken van infusen, haar laatste uurtjes en de reanimatie.' Ja. Dan zit ik met tranen in mijn ogen. Het blijven open wonden.
Tsjor
Lieve Levina
Je verhaal raakt me.
Ik heb het gevoel dat je je in de verdediging gedrukt voelt en dat was niet de bedoeling. Je hoeft je niet te verantwoorden over waarom je moeilijke kaartjes bewaart of de box als een monument zag.
Je had het over een brief schrijven en die verscheuren. Ik vroeg me af, zou het je sowieso niet helpen om het hele verhaal op papier te zetten? Ikzelf ben een kind verloren tijdens de zwangerschap en ik ben er doorheen gekomen met uren wandelen, een uitgebreid dagboek bijhouden en een boek met ervaringsverhalen van anderen. Het dagboek en het boek liggen in een doosje diep weggestopt op zolder. Ik kijk er nooit meer in, de wetenschap,dat het er ligt is genoeg.
omdat je zo kwetsbaar bent
Wat een gevoelloos stel zeg. Om alleen al met een baby op de stoep te staan, dat zou ik zelf niet hebben gedaan. Daar hebben zij niet stil bij gestaan, lijkt. Dit soort dingen gebeuren helaas vaak als je op je kwetsbaarst bent. Ik kan mij jouw gevoelens heel goed voorstellen, ondanks dat ik niet precies dezelfde verdrietige uitkomst ken, als jij. En dit soort voor sommige anderen ogenschijnlijke kleine dingen, die voor mij belangrijk en veelbetekenend zijn(geweest), ken ik ook. Die box was natuurlijk niet zomaar een box, die box daar zat alleen haar geur, haar herinnering in die je zo lang mogelijk wilde vasthouden. En misschien was de symboliek ook heel pijnlijk (opeens ligt daar een gezonde baby in, alsof er sprake is van een vervanging).
Lijkt jouw verdriet voornamelijk te gaan om de botheid het stel of om de boosheid dat er zoveel met je is gebeurd in een heel kwetsbare (emotioneel en fysiek) periode? Iemand in jouw (of jullie) omgeving had jou (jullie) wat moeten beschermen. En dat is niet gebeurd. En nog steeds niet. Misschien waren jouw gevoelens anders geweest als jouw man zijn armen om je heen had geslagen en je had verteld dat hij hetzelfde gevoel heeft maar dat het hèm ook overviel? In dat geval zou een relatietherapie misschien ook de eenzaamheid rondom deze wond war kunnen oplossen. Of in elk geval tot wat meer begrip over en weer kunnen leiden.
Ik heb mijn man ooit moeten uitleggen dat ook zonder de baby fysiek in mijn armen of in de kinderwagen, ik nog steeds wel een moeder ben en dat daar niets aan kan veranderen. Je blijft zorgen voor en denken aan je kind, als moeder, waar je kind ook is. En zo wilde ik ook gezien en gehandeld worden, als zorgende moeder. Zijn insteek hielp daar niet bij, op dat moment. Het heeft even geduurd voordat mijn man dat echt goed begreep. Misschien weet jouw man dat wel ten aanzien van jullie zoons maar beseft hij dat (nog) niet ten aanzien van jullie dochter? Dat heeft natuurlijk ook te maken met zijn manier van omgaan met dit verdriet.
triest
vreselijk triest als mensen zoiets door moeten maken, het spijt me dat jullie hier doorheen moesten gaan.
Mijn vriendin verloor haar kindje terwijl ik zwanger was, zij was 6 mnd, ik was 4 mnd. Die nacht kreeg ik krampen en was bang ook mijn kindje te verliezen. Door haar ervaring was ook de mijne niet meer onbezorgd.
Dat verliezen bleek in mijn situatie niet het geval, maar ik heb de hele zwangerschap in haar omgeving wijde kleding gedragen om haar niet te pijnigen, ze zijn apart op kraamvisite geweest, ze heeft de baby wel de fles gegeven.
Maar je kunt het niet goed doen, ik kon haar pijn niet wegnemen.
Wat ik ook zei klonk goedkoop en te gemakkelijk.
Elke poging die iemand doet is eigenlijk tevergeefs, pijnlijk en soms zelfs kwetsend.
Neem het ze niet kwalijk, soms gaat iets automatisch, per ongeluk, kan iemand zich niet goed uitdrukken, is het kaartje net je smaak niet.
Maar het is zo goed bedoeld.
Niemand kan je kindje terugbrengen, ook niet als ze het juiste zeggen.
Ik had zelf mijn kindje niet in de box gelegd, maar ik begrijp het wel en vind die persoon niet harteloos, onbegrijpelijk of gevoelloos.
Als ze gevoelloos waren geweest, dan hadden ze niet langs gekomen.
Ik vind het ook niet kies om mensen dat stempel te geven.
Je mag verdrietig zijn, ik begrijp het. Vertel het, uit het, voordat het je benauwd. Sterkte.
levina
Je hebt gelijk: EMDR is een hele zware therapie, in die zin dat je echt terug moet naar alle pijnlijke details van de gebeurtenissen.
Je kunt dan dus toch niet zeggen dat het niet werkt voor jou, het is te zwaar voor jou. En dat snap ik best, het is vreselijk om door dat hele verdriet heen te moeten.
Maar toch denk ik, dat dat een waardevolle manier is om de emotie eromheen te dimmen. Misschien kom je ooit op een punt dat je er wel doorheen wil en kan.
Sterkte met alles en fijn dat je weer beter met je man op een lijn zit. Dat lijkt me zo moeilijk, met zo'n groot verdriet ook nog je maatje voor een klein stukje kwijt raken.
Wam
Ik zei letterlijk dit: Als de box zo gevoelig lag, had je hem dan niet beter óf in kunnen klappen óf in het babykamertje kunnen zetten. ===
Ik zei niet ópruimen. Om te voorkomen dat de box gebruikt zou worden voor de visite-baby, had ze de box even in kunnen klappen en uit het zicht kunnen zetten. Na de visite zou de box dan weer gewoon op zijn plek gezet kunnen worden als die behoefte er nog was. Een andere oplossing zou hebben kunnen zijn dat ze de box op het babykamertje had kunnen zetten, zodat er geen gevaar meer was geweest voor misverstanden.
Kaaskopje
Je hebt gelijk als je vanuit rationeel oogpunt redeneert. Alleen, zo denk je helemaal niet in zo'n periode. En al helemaal niet bij spontaan bezoek. Bovendien is er niets aan te veranderen, het is nu eenmaal gebeurd
Even zo
Zoals je hebt kunnen lezen weet ik vrij goed hoe "zo'n periode" is.
Ik weet uit het verhaal van Levina niet of de baby onaangekondigd mee kwam. Als het spontaan was, had Levina geen tijd om de box weg te halen, dat is zo. Ik kan me dan ook best voorstellen dat het haar overviel dat er een vreemde baby in de box lag. Een half jaar is nog erg vers. Was de andere baby aangekondigd dan had ze misschien beter de box (tijdelijk) kunnen wegzetten. Maar dat zeg ik nu "makkelijk" achteraf.
Wat schrijf je mooi levina.
Je schrijft mooi Levina, je verhaal ontroert.
Ik zit nog wat na te denken over de teksten op kaartjes die jou hebben gekwetst. Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld.
Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.
Als je niet gelovig bent kunnen dit soort teksten inderdaad hard en kwetsend overkomen. Maar zo zijn ze zeker niet bedoeld. Integendeel zelfs.
Als je de bedoeling van de teksten beter begrijpt, de achterliggende, troostende gedachte, komen ze misschien minder kwetsend over?
Jemig Wil40
Waarom haal je nu het Christendom erbij? In de moderne, niet-christelijke wereld leven er heel wat 'verklaringen' waarom iets naars jou moet overkomen. De bekendste is wel: 'zodat je er sterker uit komt'. De vrienden van Job zijn nog springlevend en zeer actueel. En daarmee mag Job ook nog springlevend zijn: weigeren om elke zinnige verklaring te accepteren, alleen de pijn en het verdriet en van daaruit een klacht.
Dat neemt niet weg dat omstanders hun best zullen doen om de pijn te verzachten, met woorden of gebaren, door op bezoek te komen of iets te schrijven. Iedereen weet dat het lastig is om de juiste woorden te vinden of de juiste gebaren. Je loopt altijd het risico dat iets niet goed overkomt of dat je onbedoeld iemand pijn doet. Een normale vraag: 'Hoeveel kinderen heb je' kan al pijn doen en als die op het verkeerde moment in de verkeerde setting gesteld wordt kan het al een emotionele reactie geven, waarvan de vragensteller zich afvraagt hoe het mogelijk is.
Het zijn niet de kaartjes die pijn doen. Het is de wond, het verdriet, de gebeurtenis zelf die pijn doet.
Het kan zijn dat de grootste pijn van Levina zit in de week die vooraf ging aan het overlijden. Alle gebeurtenissen van toen, de schrik, de onmacht. Dit zeg ik op basis van mijn eigen ervaring, dus ik kan ernaast zitten. Rond het overlijden van mijn eerste kindje merkte ik, dat er van alles was aan rituelen, bezoek, kaartjes, gesprekken om daarover te praten. Iedereen snapte dat het erg was om een kind te verliezen. Toen ik vervolgens weer zwanger was en opnieuw in dezelfde week (24 ste) van de zwangerschap voortijdige weeën kreeg brak voor mij een periode aan, die ik eigenlijk -het klinkt vreemd om te zeggen- nog veel erger vond, een hel. Zelf moeten aangeven dat het niet goed gaat, wetend dat de medicijnen bijwerkingen geven, wetend wat er kan gebeuren als het mis gaat, dag voor dag tellen, in de hoop dat je de cruciale periode van 28 weken gaat halen, verschrikkelijk. Natuurlijk was er daarna vooral vreugde om een gezond kind, maar ik kreeg het later nog spaansbenauwd als ik een ctg-apparaat hoorde. Soms zit het grootste onverwerkte probleem in andere dingen dan wat zichtbaar en herkenbaar is voor mensen en ook wat je zelf benoemt. Want natuurlijk is het overlijden van een kind het allerergste wat je kan overkomen.
Ik heb zelf EMDR gevolgd voor iets anders en ik vond het pittig, maar wel helpend. Maar het vraagt wel dat je de vingers op de zere plek legt. Het kan zijn dat je (voor Levina) de verkeerde bomen om hebt willen zagen (dat beeld gebruikte mijn behandelaar altijd).
Tsjor
Tsjor
Misschien kunnen we dan concluderen dat het heel erg persoonlijk is hoe je een boodschap op een kaartje of waar dan ook op ervaart. Het gaat om de kunst van er de goede bedoeling in te zien. Soms lukt dat pas nadat je er over nagedacht hebt, soms meteen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook een negatieve gevoeligheid heb bij christelijke troostwoorden of oppeppers. Ik kan me soms ook ergeren. Maar goed... het gaat erom dat iemand de intentie heeft om je te troosten of kracht toe te wensen. Dat vind ik, als puntje bij paaltje komt, belangrijker dan de letterlijke inhoud van de tekst.
Ik vind de ergste wat dit onderwerp betreft trouwens "Je bent nog jong, je zult daar nu nog niet aan toe zijn, maar je kunt nog meer kinderen krijgen".
Tsjor
Ik vind het niet zo vreemd dat Wil dat er bij haalt. Als je gelovig bent heb je toch vaak een ander wereldbeeld. Wat voor gelovige mensen een troostende opmerking kan zijn door je perspectief is dat voor niet gelovige mensen vaak helemaal niet. Op overlijdensadvertenties van gelovige mensen staan vaak teksten 'veilig in Jezus armen' of iets dergelijks. Niet-gelovige mensen kunnen vaak veel minder met dat beeld.
En voor gelovige mensen is er de hoop op wederzien, het geloven dat je geliefde nu volmaakt gelukkig is, bevrijd is en eindelijk is thuis gekomen. Als je dat uitdraagt kan dat voor niet gelovige mensen kwetsend zijn.
Ik ben zelf gelovig en ben me er zeer van bewust dat in bijvoorbeeld het overlijden van mijn man dat wel degelijk een zeer troostende rol heeft gehad. Maar tegelijk probeer ik dat niet over te dragen aan niet gelovige mensen omdat ze vaak minder kunnen met dat kader. Iets als ik bid voor je vinden de meeste mensen wel fijn. Maar als je het hebt over dat de overledene nu thuis is gekomen en bij God is dan kan dat heel vervreemdend werken bij mensen die niet dat perspectief hebben. En dat kan zelfs kwetsend zijn.
Overigens vind ik de betreffende tekst die Levina aanhaalt ook als gelovige niet echt een fijne tekst. Maar wel veel minder erg. Het perspectief dat het kaartje aanhaalt is ook mijn perspectief.
Tsjor.
Ik haal het Christendom erbij omdat de teksten wel degelijk van gelovige aard zijn. Zie ook andere reacties (Kaaskopje en Kyana).
Ook geef ik al duidelijk in mijn posting aan waarom ik dat erbij haal. Dus jou reactie:"Jemig Wil, waarom haal je nu het Christendom erbij?" begrijp ik niet.
"Het zijn niet de kaartjes die pijn doen."
Bij Levina waren het wel degelijk de teksten op de kaartjes die haar kwetsten.
"Het kan zijn dat de grootste pijn van Levina zit in de week die vooraf ging aan het overlijden. Alle gebeurtenissen van toen, de schrik, de onmacht. Dit zeg ik op basis van mijn eigen ervaring, dus ik kan ernaast zitten."
Dat kan, ze beschrijft hier hoofdzakelijk de pijn van na het overlijden. De bezoekjes, troostende woorden die soms wat ongepast leken en nare teksten op kaartjes.
Daar reageerde ik op. Dat jij jou pijn anders ervaarde en meest heftig op andere momenten is inderdaad persoonlijk.
Mijn pijn was voornamelijk na de uitvaart. De week na het overlijden bestond in regelen en veel bezoek. Pas daarna kwam het besef dat mijn dierbare echt van deze aardbodem was verdwenen. Vele weken/maanden van slapeloze nachten en onmacht. Ook heimwee naar iets wat er was en nooit meer terugkomt.
Het Spaansbenauwde kreeg en krijg ik nog steeds bij het geluid van een ambulance.Maar Levina heeft daar allemaal niets aan, daarom beschrijf ik dat allemaal liever niet.Ik praat er in het dagelijkse leven ook niet over met iemand die recent een vreselijk verlies heeft geleden. Het gaat namelijk dan niet over mij.
Wil40
Je maakte het algemeen en dat stoorde me. Iedereen reageert vanuit de eigen achtergrond en hoe dat ontvangen wordt is inderdaad persoonlijk. Neemt niet weg dat niet de kaartjes pijn doen, maar de wond. Zoals we niet hoeven te praten over de vraag of een ctg-apparaat of een ambulance nu wel of geen geluid mogen maken. Voor sommige mensen kan een dergelijk geluid pijnlijke herinneringen oproepen, maar dat kun je het ctg-apparaat en de ambulance niet verwijten. Zoals je de mensen niet kunt verwijten dat ze vanuit hun eigen achtergrond reageren, of dat ze onhandig zijn geweest met hun gebaren ('wat een gevoelloos stel zeg', 'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond?, dat soort opmerkingen bedoel ik dan).
Tsjor
inderdaad
Wil je scheert alle christenen over 1 kam en praat over ze alsof ze allemaal hetzelfde denken. Katholieken zijn overigens ook christenen en iedereen snapt al dat die anders denken dat gereformeerden en baptisten etc. Het gaat dus vooral om deze tekst:
'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld. Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.'
Als je het toch algemeen wil houden denken christenen niet in termen als 'te mooi voor op aarde', zeker niet in Nederland. Dit klinkt voor mij heel Amerikaans in de oren.
inderdaad Triva
helemaal eens met je woorden. Er zijn zoveel variaties binnen het christelijk geloof.
Het voelt een beetje lastig als iemand gaat verklaren hoe iemand met een andere geloofsovertuiging iets bedoelt. In het bijzonder als het gaat om zulke intense kwesties rond leven en dood.
Correctie.
'Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven in een "andere wereld", een betere wereld. Ook omdat de tekst begon met "Uw kindje". En zij geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld, duidelijk wordt.'
Zijn deze kaartjes gestuurd door mensen met een christelijke achtergrond? Christenen geloven vaak in in een "andere wereld", een betere wereld. En veel christenen geloven ook dat alles in het leven gebeurt met een reden. Een reden die je pas later, in de andere wereld duidelijk wordt."
De teksten zijn dus troostend bedoeld, dat was de strekking, ik dacht dat dat wel duidelijk was. Maar goed, ik zit hier verantwoording af te leggen voor iets wat goed bedoeld was.
En mijn vraag aan Levina was een vraag, geen "opmerking". ( Tsjor)
Levina, ik wens je sterkte en laat de discussie verder los. Het doet mij mij nu meer verdriet als dat verdere uitleg over "verdriet, rouw en herinneringen" voor mij nu iets toevoegen.
Nu wel
'De teksten zijn dus troostend bedoeld, dat was de strekking, ik dacht dat dat wel duidelijk was.' Dat was me eerst niet duidelijk, maar nu wel. De behoefte om te troosten is vrij algemeen menselijk.
Tsjor
Kyana
Ik wist het niet van je, maar wat erg dat je je man zo jong moest missen.
Kyana over het onderwerp
Ik zeg er meteen wel bij dat ik alle goedbedoelde woorden in die context probeer te plaatsen, maar tegen een ongelovige zeggen 'ik bid voor je', heeft voor die ongelovige natuurlijk ook geen betekenis en kan het zelfs irriteren. Ik zou eventuele irritatie overigens nooit laten blijken.
Water
Tsjor die reageerde op Wil
'De teksten zijn dus troostend bedoeld, dat was de strekking, ik dacht dat dat wel duidelijk was.' Dat was me eerst niet duidelijk, maar nu wel. De behoefte om te troosten is vrij algemeen menselijk.
Voor mij was dat wel meteen duidelijk. Op mij kwam Tsjor's een beetje over als spijkers op laag water zoeken.
Zelf atheist en nooit met enige heilig huis (geloof) in aanraking geweest.
Ik bid voor je
Tja dat vind ik dan toch wel weer een soort van lief, als iemand dat tegen me zegt. Niet dat ik het idee heb dat ik er iets mee opschiet, maar het betekent dat iemand moeite voor me doet en aan me denkt. En dat doet in de vorm die bij hem of haar past.
Zo'n tekstje als TS ontving na het overlijden van haar dochtertje, daar zou ik dan toch ook wel moeite mee hebben. Troostend bedoeld of niet, het voelt toch als een soort 'opdracht' om het vreselijke dat jou is overkomen in een bepaalde context te plaatsen.
troostende woorden
Wat is het toch moeilijk voor een buitenstaander om de juiste woorden te vinden als zoiets verdrietigs gebeurd is in je omgeving...
De één vindt het troostend om iets religieus getint te horen over engeltjes en zo, of iets minder religieus zoals "je kindje is nu een sterretje", de ander vindt het juist verschrikkelijk.
Bedenk dat het in ieder geval goed bedoeld is.
Verder raad ik Levina aan professionele hulp te zoeken bij de verwerking. Op rouw staat geen houdbaarheidsdatum, maar dat een ongelukkig voorval zoals dat met de box nog zo diep zit, vraagt denk ik wel professionele hulp.
Veel sterkte!
