Onverwachte miskraam

Ach

Wat een onverwacht verlies.....sterkte! (Ik had ooit een late menstruatie, en pas veel later realiseerde ik me dat het een miskraam geweest moest zijn....en alsnog viel me dat zwaar.)

Ach hoe kan dat nou

Ach, wat verdrietig. Ik kan het me heel goed voorstellen hoor. Er groeide en stierf een leventje in je, en je wist het niet. En nu ben je het kwijt.....ik snap heel goed dat je je verdrietig en leeg voelt. Heel veel sterkte!

Moeilijk

Nu moet je opeens afscheid nemen zonder het ooit welkom te hebben geheten, dat is veel in een keer. Een onverwacht geschenk dat je meteen weer weg moet geven. Natuurlijk voelt dat leeg. Neem er de tijd voor, ook al loopt je lichaam voor op je gevoel. Sterkte.

Volgens mij kan ik

Het me helemaal voorstellen. Het is zo speciaal om zwanger te zijn en zo fundamenteel, dat heeft impact, lijkt mij.

Kun je misschien voor jezelf een ritueel oid maken? Gedichtje schrijven, ballon oplaten, plant of boompje planten? Om voor jezelf hierbij stil te staan?
Een poosje geleden een artikel gelezen over troost: stond in dat het belangrijk is te accepteren dat het verdriet (welk dan ook) deel van jou is, en (op een bepaalde manier) ook blijft. Dat lijkt me hierbij ook zo, ook al was het onverwacht en wist je het niet, je kunt niet zomaar doen alsof het niet gebeurd is.
Of heb ik dat verkeerd?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Weet je

Wat er in me opkomt, als je iets tastbaars wilt wat eigenlijk niet kan: inderdaad een boompje planten of zo, of een mooie armband kopen of zo, of een hangertje voor aan een ketting. Iets dat toch verbonden is met die kleine mensje dat je bent verloren.

Knurf

Dat kwam ook bij me op, maar dan moet het een heel snelgroeiende poliep geweest zijn. Ik heb 2 maanden geleden een histeroscopie met curettage gehad (i.v.m. pijnlijke menstruaties en om te kijken of er sprake was van endometriose), er is toen een vleesboom weggehaald, en verder was alles 'schoon'.

Verwarring en steun

voor mannen is het anders. Je man kan niet voelen wat jij voelt. Ik hoop voor je dat je elders steun kunt krijgen. Want dit is heel verwarrend: de schrik, de zwangerschap en het verlies. Ik wens je heel veel sterkte.

Herkenning

Ik heb ook ooit een miskraam gehad, waarbij ik niet eens wist dat ik zwanger was. Het is zoals Krin zegt: je neemt afscheid van iets dat je niet eens welkom hebt kunnen heten.
In vergelijking met mijn andere miskramen, was deze om die reden geloof ik wel de heftigste. Er was nieuw leven, en niemand (inclusief mijzelf) wist het... Dat maakt het afscheid heel raar.

Knurf ot

Lees nou even goed wat Hoe kan dat nou? verder schrijft in haar laatste posting....

Mooi, opgelost knurf

Waarom ben jij er zo op gebrand om het geen miskraam te laten zijn? Wat een onzin, alsof jij het beter weet. Toevallig herken ik veel van wat 'hoe kan dat nou' beschrijft, inclusief het gevlindergevoel. Ook bij zes, zeven, acht weken miskramen gehad. Het kan best een miskraam zijn, het kan best wat anders zijn geweest. Maar wat heeft het voor zin om haar niet te volgen in haar eigen idee?

Tarte tartin

"maar wat heeft het voor zin om haar niet te volgen in haar eigen idee?"

Omdat Hoe dat dat nou? dan verdriet heeft om iets dat nooit geweest is. Omdat ze dan door een rouwproces gaat dat geen rouwen is of hoeft te zijn en dat lijkt me wreed en onnodig.
Daarom ben ik het met knurf eens dat ik een arts zou bezoeken, ook alleen al om te kijken of ze van binnen nu wel schoon is of om te zien of Hoe kan dat nou? zwanger is geweest of niet. Niet elke late, overgeslagen, zware menstruatie is een miskraam, niet elk stolsel een embryo. Zeker na haar behandeling van pas 2 maanden geleden zou ik rekening houden met het feit dat het geen miskraam is geweest.

Mix

Daar ben ik het wel met je eens. Ik zou ook zeker een arts bezoeken. Maar aan de andere kant hoeft het hier geen missie te worden om Hoe kan dat nou? van een miskraam af te praten. Het kan namelijk heel goed wel een miskraam zijn geweest en dat heeft tijd nodig om een plek te krijgen.

Klopt

eens, daar is deze rubriek ook niet voor bedoeld, daarom is het soms lastig dat je niet dubbel kunt plaatsen omdat dit draadje heel misschien ook in gezondheid had kunnen staan.
Ik sluit een miskraam niet uit, maar gezien haar verbazing over dat ze niet wist dat een zwangerschap nog kon en vooral haar recente behandeling en een miniscuul vruchtje vasthouden en nog wat zaken, achtte ik de kans, evenals joer en knurf zeer aanwezig dat het geen miskraam is geweest. En van daaruit is rouwen in mijn ogen wreed voor Hoe kan dat nou?
ik hoop dat ze een arts bezoekt en duidelijkheid krijgt, sterkte.

Rouwen wreed?

Rouwen wreed? Wat een vreemde woorden. Deze rubriek is voor verdriet. En wat voor verdriet dan ook.
Sterkte 'hoe kan dat nou'!

Rafelkap

je begrijpt toch hopelijk wel dat ik bedoel dat ik het wreed zou vinden als ze voor niets zou rouwen?????????? Rouwen om iets dat je niet verloren hebt; je hebt verdriet om iets dat er niet is. Dat zou ik heel erg vinden voor iemand.
Deze rubriek is idd voor verdriet/verlies en als er dan niets verloren is..
Enfin, ik hoop nogmaals dat TS duidelijkheid krijgt, zodat ze niet onnodig een proces van verdriet en verwerking door hoeft te gaan.

Mix

Maar jij begrijpt kennelijk niet dat ik bedoel dat er geen lijk nodig is om verdriet te hebben. Je kan ook 'rouwen' om een idee. En NU heeft zij verdriet, dat mag toch?
Ik heb ook zo vaak verdriet (om jongste kind) terwijl hij springlevend is, om het idee wat de toekomst hem brengt, om hoe hij had kunnen zijn als enz.

Het is zeker zinvol voor draadjesstarter om naar een arts te gaan en eea te laten onderzoeken, maar dan nog mag zij hier troost zoeken en krijgen voor haar verdriet.

Dromen

Die dromen heb ik echt uitsluitend gehad tijdens mijn zwangerschappen, nooit, maar dan ook nooit 'zomaar'.

Een aantal jaren geleden heb ik twee keer vlak na de termijnecho een miskraam gehad, beide ongeveer met 7 weken, en geloof me wat er naar buiten kwam zag er precies hetzelfde uit. Daarna is dat nog twee keer gebeurd in datzelfde jaar zonder dat ik mezelf de stress van een echo wilde aandoen.
Ik weet dus vrijwel zeker dat wat ik in mijn handen had was wat ik vermoed dat het was. Is niet meer na te gaan, het is al begraven. En ik zie niet veel toegevoegde waarde in het naar een arts gaan. Dat heb ik bij de vorige twee miskramen ook niet meer gedaan, omdat dat het hele rouwproces voor mij alleen maar erger maakte.

Het 'gekriebel' dat ik voelde kan natuurlijk geen beweging van het embryo geweest zijn, ik ben niet helemaal van jetje hoor. Waarschijnlijk heb ik het loskomen gevoeld.

Sjonge

Waarom nou hier discussie over of het rouwen terecht zou zijn? Ja, dit is een discussieforum maar dit hoekje niet, in dit hoekje mogen dingen Zijn, zonder de scherpe vragen of kritische noten. Want het leven is al scherp genoeg.
Waarheid prevaleert hier niet, empathie wel.

Sterkte Hoe kan dat nou, ik hoop dat je je sommige reacties niet aantrekt, het is al pittig genoeg lijkt me...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hè wat naar

Ik wil je alleen maar even veel sterkte wensen, zo'n verlies, hoe pril ook, is moeilijk. Moeilijk voor je man omdat die het zich toch niet zo kan voorstellen maar vooral voor jou. Blijf hier gerust van je afschrijven!
Sterkte,
Niny

Denk ook

Dat het handig is om via bloedonderzoek te kijken of er zwangerschapshormoon te zien is. Dan weet je het zeker. Het lijkt mij ook aannemelijker dat het met de hysterscopie te maken heeft gehad. En ik doe daarmee niet af aan het verdriet van een miskraam, want die heb ik zelf vier keer gehad. Maar het zou zo jammer zijn als je verdriet hebt om iets wat er niet geweest is. Ik zou voor de zekerheid bij een arts langs gaan. Net zoals knurf en anderen hecht ik ook niet zoveel waarde aan het feit van dromen, Marco Borsato heeft er een lied over
Maar nogmaals doe niks af aan jouw gevoel/verdriet maar laat je dan bevestigen of het zo was... Sterkte ermee!