Schuldgevoel zal het bij de rouw horen?
Ik heb hier al eerder wat geplaatst over het overlijden van mijn oom maar wil toch nog even mn gevoel uiten. Op 27 april is mijn oom gevallen (op zijn 49ste verjaardag nog wel)...die dinsdag er na op 30 april ging ik bij hem langs en hij had zichtbaar pijn.Hij zei dat hij gebroken/gekneusde ribben had en hij was er ook erg benauwd bij wat ook van de ribben kwam zei hij. Ik ben nog voor hem naar de apotheek geweest en heb nog pijnstillers gehaald bij de kruidvat. Ik dacht die ribben en benauwdheid gaan wel over het komt wel goed met hem. Vrijdags moest ik heel dicht bij hem in de buurt werken echt op een paar meter afstand van zijn flat.Ik had tussen mijn werk door even bij hem langs kunnen gaan maar dat heb ik niet gedaan. Ik wou hem lekker laten uitrusten met zijn ribben en dacht ga er snel weer keer langs.1 keer per week ging ik sowieso even naar hem toe.Zaterdag 4 mei kreeg ik bericht dat hij dood in bed lag en waarschijnlijk al vrijdags was overleden.Gelijk dacht ik was ik vrijdags maar wel langs gegaan dan had hij misschien nog open gedaan en had ik nog wat kunnen betekenen. Als hij niet open had gedaan kon ik niks want had geen sleutel en dan had ik hem waarschijnlijk savonds nog even gebelt dat ik aan de deur was.Het kan zijn dat hij vrijdagochtend al overleden was dan was het toch al te laat maar toch knaagt schuldgevoel bij mij.Mijn tante is woensdags nog bij hem geweest en donderdags heeft ze hem nog via de telefoon gesproken dus hij stond gelukkig niet helemaal alleen maargoed ik verwijt mezelf die vrijdag.Ik zag zijn overlijden totaal niet aan komen en het kan van alles zijn geweest dat weten we dus niet precies.Moet ik me schuldig voelen over die vrijdag of was het al goed dat ik er dinsdags nog ben geweest en 1 keer in de week sowieso even bij hem kwam? Dat deed ik trouw na het overlijden van zijn moeder/mijn oma 2 maand geleden.Hoor graag wat jullie vinden.
Uiteraard niet
Natuurlijk hoef je je niet schuldig te voelen! Je was er al vaak en zou de dag erop weer gaan. Je weet toch ook niet van tevoren wat er zou gebeuren? Alleen, het voelt heel rot dat je in de buurt was en toch niet ging, dat snap ik. Maar je uitleg snap ik ook hoor, had ik misschien ook wel zo gedaan.
Het punt is, jij voelt je nu eenmaal zo en ik weet niet of het gaat helpen als wij allemaal zeggen dat je je niet schuldig moet voelen, want het is iets wat JIJ voelt.
Misschien kan je iets doen om het af te sluiten naar je oom toe. Een lieve brief voor hem schrijven met je gevoelens erin, uiteraard kan je deze niet opsturen, maar soms helpen dit soort dingen op deze manier. Het is toch ook een verwerkingsproces.
Volgens mij was jij een hele lieve nicht voor hem!
schuldgevoel
Kan het zijn dat je schuldgevoel iets te maken heeft met je gevoel t.o.v. je oom in de periode na het overlijden van je oma? Dat je er best voor hem wilde zijn, maar ook het gevoel had dat er misschien wat teveel een beroep op je gedaan werd. Dat er meer van je gevraagd werd (niet eens letterlijk, maar tussen de regels door) dan jij kon bieden?
Ik kan mij namelijk voorstellen dat dat wel beïnvloed hoe je je nu voelt. Overigens: dat is niet terecht! Je hebt niets verkeerd gedaan en je hebt niets nagelaten. Je had dit onmogelijk aan kunnen zien komen of kunnen voorkomen.
@Jasmijn
Ja ik was er dinsdags nog geweest en mn tante woensdags en donderdags heeft mn tante hem nog op whatsapp gesproken kan ik ook zien aan zijn laatst online. En daarna weten we het niet tot zaterdags.Ik was zo dichtbij vrijdags in de achtertuin van die client keek ik op zijn flat maar ik dacht ik kan er nog vaak genoeg langs woonde ook maar 5 minuutjes fietsen van hem af dus. Als ik er nou nooit kwam was het anders maar was er pas nog geweest en van plan snel weer te gaan.Ik hoop dat het schuldgevoel slijt met de tijd en ik dan dankbaar ben dat ik er wekelijks kwam. Dit kon ik niet vermoeden en heb ook geen seconde gedacht dat ik hem ging verliezen zo jong nog.
@Jippox
Mn oom belde/appte me wel eens om een boodschap te doen dat was geen probleem en verder hielp ik hem af en toe een klein beetje met het huishouden.Soms dacht ik wel pff nu even niet maar deed het wel voor hem en nu mis ik de appjes en belletjes juist erg.Ik voelde me wel een beetje verantwoordelijk voor hem hij had niet zoveel mensen alleen mn tante en oom en ik kwamen geregeld langs dus vond hem wel zielig en dan die val erbij en die pijnlijke ribben en benauwdheid. Dat is het denk ik ook dat ik denk ik had er in die week meer voor hem moeten zijn dan alleen die dinsdag maarja dit verwacht je niet.
Ik herinner me jouw verhaal nog
Wat mij toen opviel is dat je erg betrokken was bij je oom, hem graag hielp, niet alleen praktisch maar ook om zijn leven weer op te bouwen, toen zijn moeder overleed.
En nu lees ik ook dat jij vaak naar hem toe ging en hem op allerlei manieren hielp. En natuurlijk had je niet altijd zin en heb je ook wel eens nee gezegd. Dat mag! Wat jij deed voor hem was echt super!
Je mag trots op jezelf zijn hoe jij je hebt ingezet. En ik weet zeker dat jouw oom jou enorm waardeerde.
Laat die laatste dag/dagen los. Die hadden ook twee dagen later kunnen zijn, toen jij niet in de buurt was.
@Lydia
Lief van je Lydia.Ik zei nooit nee als hij me wat vroeg.Ik dacht wel eens pff nu even niet maar dan bedacht ik me dat mn oma en oom er ook altijd voor mij zijn geweest. En ik had die woensdag nadat hij overleed eigenlijk een wat rustigere dag dus dacht nog dan kan ik mn oom wel weer even beetje helpen in huis niet wetende wat er ging gebeuren.En dat is zo denken aan de goede dagen. Dit heb ik niet kunnen vermoeden en hij wist heus wel dat ik snel weer langs zou komen had hem nooit in de steek gelaten.En als hij had gebelt dat hij zich totaal niet goed voelde was ik ook gelijk naar hem toe gekomen maar alles wat ik dacht was het komt helemaal goed met hem uiteindelijk.
De valpartij.
Je oom zei dat hij gebroken/gekneusde ribben had na de valpartij en het benauwd had. Is hij toen wel bij een arts geweest?
En hoe vervelend de hele situatie ook voelt, jij had dit niet kunnen voorkomen, soms lopen dingen in het leven zoals ze lopen. Soms zou je een glazen bol willen hebben zodat je in de toekomst kunt kijken en dingen ziet aankomen en misschien wél kunt voorkomen. Aan de andere kant zou zo'n glazen bol dan ons leven beheersen. Ik herken je schuldgevoel, dat ebt langzaam weg, maar het voelt heel naar.
Schuldgevoel
Herkenbaar. Een beetje schuldgevoel is er altijd, waarschijnlijk juist doordat je je zo verantwoordelijk voelde. Had ik niet dit of dat kunnen doen. Zelfs als je weet dat iemand terminaal is, zijn er nog twijfels: is hun sterven wel juist begeleid, heb ik wel goed afscheid genomen, en ga zo maar door.
Ik denk dat dit juist hoort bij je betrokkenheid. Idealiter zou je alles altijd perfect willen regelen, maar het is helaas een imperfecte wereld. Je hebt het goed gedaan.
Dit hoort bij betrokkenheid
Helemaal eens met Tamar. Juist vanwege de betrokkenheid voel je wat je nu voelt. Je zou 100% willen betekenen voor je naaste - maar dat is niet mogelijk. En juist als alle mogelijkheden voorbij zijn, komt op je af dat je sommige dingen anders, beter, attenter had willen doen. Dan is er moment om alles terdege af te wegen - in het leven dat gaat zoals het gaat is dat niet zo. Schuldgevoel hoeft er zeker niet te zijn. Kijk wat genadiger naar jezelf. Je hebt veel gedaan.
Beter kan de vijand zijn van goed !
Wil40,Tamar,Wilgenkatje
Wil40 nee hij was altijd eigenwijs om naar de dokter te gaan. Ik zei dinsdags wel tegen hem ze kunnen er niks aan doen he gebroken/ gekneusde ribben en hoelang duurt zoiets?En toen zei hij 6 weken zo'n beetje.En ik heb pijnstillers gekocht meer kon ik op dat moment niet doen en toen zat hij ook nog gewoon in de woonkamer bij mij. Die woensdag toen mijn tante langs kwam had hij krom op bed gezeten van de pijn...ik neem aan dat mn tante wel heeft gezegd dat hij naar de dokter moest.En donderdags heeft ze hem nog telefonisch gesproken weet niet wat hij toen heeft gezegd hoe het ging.Hij had er echt even mee naar de dokter moeten gaan misschien waren het alleen maar gebroken/gekneusde ribben dan konden ze niks alleen goede pijnstillers geven maar voor zelfde geld was er meer aan de hand.Tamar en Wilgenkatje inderdaad je hoort het vaker dat rouw en schuldgevoel samen gaan. Heb heel erg mn best voor hem gedaan en als ik ook maar iets van een voorgevoel had dat het niet goed ging met hem was ik die vrijdag echt wel even langs gegaan maar dit was het laatste wat ik had verwacht.Ik vond wel jammer dat ik hem niet meer kon zien na zijn overlijden.De man van de Dela had dat afgeraden en zei dat ik hem beter in gedachten kon houden zoals hij was.Dat had mijn nicht voor mij gevraagd aan die man. Maar daar heb ik ook wel vrede mee dan.Maar schuldgevoel moet nog slijten maar jullie reacties doen me goed ik heb genoeg voor hem gedaan en dit kon ik niet weten.
Altijd een beurse plek
Wat heb jij fijn gezorgd voor je oom en wat een schok dat er ineens dat overlijden was, dat je totaal niet zag aankomen. Dat maakt het niet makkelijker.
Ik sluit me aan Tamar en Wilgenkatje: het schuldgevoel hoort erbij. Ik zou zeggen: misschien moet je het zelfs omarmen. Zeg tegen jezelf: ik voel mij schuldig en dat is normaal. Duw het niet weg (daar wordt het namelijk niet minder van) maar sta jezelf toe te voelen dat het schuldgevoel je verdriet doet en in verwarring brengt. Houd er rekening mee dat deze gevoelens misschien nooit helemaal verdwijnen, het kan altijd een beurse plek blijven.
Ikzelf en veel mensen om me heen die iemand verloren hebben, kampen ermee. En weet je? Als ik rationeel ga doen over mijn eigen situatie helpt het me niets. Maar als ik bedenk wat ik tegen een goede vriendin zou zeggen in dezelfde situatie, is dat anders. Dan kan ik wel aardigere woorden voor mijzelf vinden. Eigenlijk heb je al een beginnetje gemaakt door anderen naar hun mening te vragen - je ziet: er is alleen lof, en absoluut niemand die vindt dat jij schuld draagt.
Veel sterkte en ik wens je veel mooie herinneringen.
Brink
Mijn vader was ook zo eigenwijs. Hij heeft nooit een ziekenhuis van binnen gezien. Dus ik voel ook: het had beter gekund. Maar had ik daar voor kunnen zorgen, zonder hem zijn waardigheid af te nemen? En dan nog, had het hem echt geholpen? En had ik 24 uur per dag bij hem moeten zitten? Natuurlijk had hij dat fijn gevonden, maar dan was mijn leven en dat van mijn man en kinderen van de rails gelopen. Dat is gewoon niet realistisch.
Wat Levina zegt is een goeie, die ga ik onthouden voor allerlei situaties: wat zou je zelf tegen een vriendin zeggen?
Levina en Tamar
Levina inderdaad het zal misschien altijd een beetje blijven dat ik het graag anders had gezien die vrijdag maar kan er straks vast beter mee omgaan. En inderdaad Tamar je had ze achteraf het liefst meegesleurd naar huisarts/ ziekenhuis maarja soms denk je laat ze maar het komt wel goed uiteindelijk met wat pijnstillers. We moeten maar zo denken we hadden het beste met ze voor♡. En inderdaad dat is een goeie wat zou je zelf tegen een vriendin zeggen. Mn tante zei op de crematie dag ook wel ik voel me zo schuldig ik had hem mee moeten sleuren en zij wou die vrijdag ook bij hem langs nadat ze op haar kleinkind had gepast maar op laatste moment bedacht ze zich en dacht ze ga morgen wel. Helaas zijn sommige dingen niet te voorzien. Maar zo zie je maar hoe snel het voorbij kan zijn
.
