Teleurgesteld in Vriendschap. Waarom laat ik me zo raken?
beste lezers,
In mijn leven ben ik in een aantal vriendschappen, erg teleurgesteld. Ik heb altijd een aantal (ca 4) fijne vrienden om me heen gehad die ik al langer ken. Hiernaast een groepje kennissen en bijvoorbeeld hele fijne buren. Ik ben denk ik, heel trouw en loyaal in vriendschap. Ben je mijn vriendin, dan gá ik voor je. Nu is dat soms ook te. Te veel, bedoel ik. Het voert te ver dit hier te duiden maar door mijn jeugd heb ik behoefte aan een sterke en diepgaande band. Dat vraagt dus ook wat van anderen en kan - naar ik me kan voorstellen- ook verstikkend werken. Mijn huidige vrienden die ik heb, ervaren dit niet zo. Ze kennen me, weten hoe trouw en oprecht ik ben en vinden me een fijne vriendin (en ik ben ook dol op mijn vrienden). Nu heb ik 1 vriendin die mij de laatste jaren erg heeft laten zitten. Waar ik veel voor heb gedaan (ik heb haar heel regelmatig thuis opgevangen omdat het slecht met haar ging wat ik overigens heel normaal vind ik vriendschap). De laatste jaren ging het niet fijn met mij. Ik had haar nodig - ik had ook verdriet en zorgen. Vanaf toen heeft ze het laten afweten en blokkeerde ze me bijv op de app (beetje extreem gedrag we zijn beide vrouwen van in de 40….). Nu Na een jaar, appte ze me weer dat ze me zo miste. Ze appt ook dat zij een knuffel van me wil etc. Maar nooit over hoe het met mij gaat. Het gekke is, we zouden afspreken afgelopen maandag en plots zei ze toch weer af (ze zegt dat ze Corona heeft). Nu app ik haar of we een nieuwe afspraak zullen plannen en reageert ze niet of vaag (‘komt nog wel’). Ik voel me gelijk weer terug in ‘mijn oude stuk’: afhankelijk van haar waardering en onzeker. En het lukt me niet om voor mezelf op te komen: een grens te trekken en te denken en zeggen dat ik dit niet wil (zo’n vriendschap waarin ik niet kan uiten wat voor mij belangrijk is). Omdat ik bang ben om nóg een vriendin te verliezen. Ik heb er in het verleden nl een paar verloren doordat ik iets anders wilde dan zij en daardoor misschien te claimend werd? Te vaak vragen of we zouden afspreken, te afhankelijk misschien? Ook 2 zijn twee vriendinnen overleden waardoor dit onderwerp nogal pittig voor me is. Tegelijk vraag ik me af: waarom richt ik mijn energie niet meer op de leuke (paar) vrienden die ik wél heb??
wat kan ik doen? Hoe zien jullie dit?
Evelyn65 schreef op 03-08-2022 om 15:54:
Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd dat je te afhankelijk, claimend, verstikkend bent? Het lijkt erop dat je vooral wilt voorkomen dat iemand dat van jou denkt. En niet zo goed weet wat je zoal van iemand mag vragen. Dat lijkt wel op iets ouds. Op je niet afhankelijk mogen voelen, en dat jouw behoeften de ander vooral tot last zijn.
Zo.
Die komt binnen.
Poeh. Hier neem ik even de tijd voor. Nee, mijn echte vrienden (die lieve) vinden me hooguit wat ‘intens’ (ben ik ook). Ik weet wel wie mij wel claimend vindt, een ‘bodemloze’ put en waarbij ik altijd (ja altijd) op eieren heb moeten lopen…. Ik heb een moeder met Borderline/narcisme en dat is ook nog eens een geheim in ons gezin van herkomst (zij weet niet dat ik dit via mijn vader weet. Ze ontkent het trouwens bij hoog en laag). Ik denk zelf dat het gevoel van tekortschieten bij mij, hier vandaan komt. En deze betreffende vriendin - die mijn verleden kent - raakt aan dit gevoel. Ik dúrf geen grenzen te stellen, durf niet te zeggen dat dit voor mij geen vriendschap is. Uit angst haar kwijt te raken (maar wat raak ik dan kwijt??) en vooral uit angst dan me dan echt ‘alleen’ te voelen? Als je eigen moeder alleen heel grillig van je houdt, trekt dat diepe sporen in je leven…. (Althans, dat is mijn ervaring). De suggestie van een familieopstelling lijkt me ok.
Dank voor je woorden!
Ik weet inmiddels dat het gepieker, gegijzeld worden door gedachten over tekortschieten, schuldig of minderwaardig zijn een overlevingsmechanisme is, dat me moet beschermen tegen een situatie die allang voorbij is. Het lijkt een soort magisch denken, een fantasie, ik las ooit ergens: 'better be a bad me in a good world, than a good me in a bad world.''
Als het aan mij ligt kan ik het fixen, heb ik hoop.
Eenmaal getriggerd heb ik er toch nog steeds een harde kluif aan, mezelf weg te houden van denken dat het nu gebeurt. Dat het echt aan mij ligt, lijkt zo verdomde echt.
Evelyn65 schreef op 04-08-2022 om 06:16:
Ik weet inmiddels dat het gepieker, gegijzeld worden door gedachten over tekortschieten, schuldig of minderwaardig zijn een overlevingsmechanisme is, dat me moet beschermen tegen een situatie die allang voorbij is. Het lijkt een soort magisch denken, een fantasie, ik las ooit ergens: 'better be a bad me in a good world, than a good me in a bad world.''
Als het aan mij ligt kan ik het fixen, heb ik hoop.
Eenmaal getriggerd heb ik er toch nog steeds een harde kluif aan, mezelf weg te houden van denken dat het nu gebeurt. Dat het echt aan mij ligt, lijkt zo verdomde echt.
Verdrietig, Evelyn65. Je spreekt (dus) uit ervaring…. (En ik kan je volgen in wat je schrijft).
Evelyn65 schreef op 03-08-2022 om 15:54:
Heeft iemand wel eens tegen jou gezegd dat je te afhankelijk, claimend, verstikkend bent? Het lijkt erop dat je vooral wilt voorkomen dat iemand dat van jou denkt. En niet zo goed weet wat je zoal van iemand mag vragen. Dat lijkt wel op iets ouds. Op je niet afhankelijk mogen voelen, en dat jouw behoeften de ander vooral tot last zijn.
Misschien interpreteer ik deze reactie verkeerd hoor, mocht dat zo zijn, dan lees ik het wel: ik vind de labels wat zwaar. TD weet dat zelf wss al, alleen weet ze niet hoe dan wel. Ik vind vriendschappen ook ingewikkeld en juist omdat ik bang ben te claimend te zijn, lukt het me ook niet altijd de balans in een vriendschap te vinden en.... houden. Ik denk wel dat TD zich zou mogen afvragen of de vriendschap met de "blokker" een investering waard is. Iemand blokkeren vind ik een bijzonder pijnlijke en zware maatregel. Die neem je pas als je al het andere hebt geprobeerd. Een eerlijk gesprek is een alternatief waarmee ik als vriendin meer aan zou hebben. Iemand die mij zou blokkeren hoef ik niet meer in mijn inner circle, zelfs niet in mijn second one... daarom de vraag: hoeveel waarde hecht je aan het opnieuw aangaan van een vs met deze persoon? Investeer in je vriendschappen die je hebt en wees saar zuinig op.
Zorg goed voor jezelf en voor je vrienden door professionele hulp te zoeken. En stel de vraag aan je vrienden: Help mij een goede vriendin te zijn, zonder mijn eigen ik te verliezen. Ik zou dat als vriendin zeer waarderen.
Babette102 schreef op 03-08-2022 om 11:05:
mij maakt het idd niet uit dat mijn vriendin via de app af heeft gezegd. Ik ben geen beller dus dat is prima. Dat ze alleen verder niet met een nieuwe datum komt en nu niet meer reageert, stoort me wel heel erg. En dan vooral van mezelf: ga ik hier weer op wachten en weer zo van slag zijn?? Ik snap dat niet goed van mezelf - kan het amper loslaten (of laten doodbloeden)…
Iemand opperde een familieopstelling dat is misschien een idee. Tegelijkertijd denk ik wel te snappen (rationeel) waar dit gedrag raakt aan oude pijn…?
Lastig, vind ik. Zou willen dat ik er overheen kon stappen…
Ik zou er vanuit gaan dat er geen andere afspraak meer komt en er zelf zeker niet achteraan gaan of appen wanneer het haar wel past. En intussen je tijd doorbrengen met andere mensen en leuke activiteiten.
Maria1611 schreef op 07-08-2022 om 12:30:
[..]
Misschien interpreteer ik deze reactie verkeerd hoor, mocht dat zo zijn, dan lees ik het wel: ik vind de labels wat zwaar. TD weet dat zelf wss al, alleen weet ze niet hoe dan wel. Ik vind vriendschappen ook ingewikkeld en juist omdat ik bang ben te claimend te zijn, lukt het me ook niet altijd de balans in een vriendschap te vinden en.... houden. Ik denk wel dat TD zich zou mogen afvragen of de vriendschap met de "blokker" een investering waard is. Iemand blokkeren vind ik een bijzonder pijnlijke en zware maatregel. Die neem je pas als je al het andere hebt geprobeerd. Een eerlijk gesprek is een alternatief waarmee ik als vriendin meer aan zou hebben. Iemand die mij zou blokkeren hoef ik niet meer in mijn inner circle, zelfs niet in mijn second one... daarom de vraag: hoeveel waarde hecht je aan het opnieuw aangaan van een vs met deze persoon? Investeer in je vriendschappen die je hebt en wees saar zuinig op.
Zorg goed voor jezelf en voor je vrienden door professionele hulp te zoeken. En stel de vraag aan je vrienden: Help mij een goede vriendin te zijn, zonder mijn eigen ik te verliezen. Ik zou dat als vriendin zeer waarderen.
Dank voor je bericht, Maria. Die goede vriendin, ben ik al. Ik ben niet te claimend etc. Dat is eerder mijn angst. Hulp zoek ik zeker want zelfs na het blokkeren, blijf ik openstaan voor deze vriendin. En dat vind ik zelf niet gezond…. (Maar het lukt me niet het te begrenzen / los te laten…)
Poezekat schreef op 07-08-2022 om 13:42:
[..]
Ik zou er vanuit gaan dat er geen andere afspraak meer komt en er zelf zeker niet achteraan gaan of appen wanneer het haar wel past. En intussen je tijd doorbrengen met andere mensen en leuke activiteiten.
Dank je wel! Heel concreet, fijn.
Babette102 schreef op 07-08-2022 om 20:14:
[..]
Dank voor je bericht, Maria. Die goede vriendin, ben ik al. Ik ben niet te claimend etc. Dat is eerder mijn angst. Hulp zoek ik zeker want zelfs na het blokkeren, blijf ik openstaan voor deze vriendin. En dat vind ik zelf niet gezond…. (Maar het lukt me niet het te begrenzen / los te laten…)
Babette, je schrijft dat je niet claimend bent maar wel bang bent om claimend te zijn.
Heb je vroeger (vaak) het verwijt gekregen dat je mensen claimt of dat je ze niet mag claimen? Komt die angst van jou daarvandaan?
En inderdaad is de tip: focus op andere vriendinnen, hobby’s en zaken en neem zelf geen initiatief richting haar een goede. Makkelijker dan jezelf zeggen ‘Laat het los’.
Lisette_R schreef op 07-08-2022 om 20:50:
[..]
Babette, je schrijft dat je niet claimend bent maar wel bang bent om claimend te zijn.
Heb je vroeger (vaak) het verwijt gekregen dat je mensen claimt of dat je ze niet mag claimen? Komt die angst van jou daarvandaan?
En inderdaad is de tip: focus op andere vriendinnen, hobby’s en zaken en neem zelf geen initiatief richting haar een goede. Makkelijker dan jezelf zeggen ‘Laat het los’.
Eerder het gevoel dat ik niet op anderen mag en kan leunen. Dat ik altijd sterk moet zijn en vooral niet mag zeuren….
dank voor je tip!
Babette102 schreef op 07-08-2022 om 22:40:
[..]
Eerder het gevoel dat ik niet op anderen mag en kan leunen. Dat ik altijd sterk moet zijn en vooral niet mag zeuren….
dank voor je tip!
Dat vetgedrukte: heeft iemand dat vroeger vaak tegen je gezegd?
Dat is nl. vaak als je zo’n stemmetje in je hoofd hebt.
Weet dat het stemmetje ongelijk heeft. Niemand hoeft altijd sterk te zijn. En iedereen mag wel eens zeuren.
Zo’n stemmetje kan heel vervelend zijn. Het kan helpen om dagelijks te zeggen: “Het is prima dat ik hulp vraag als ik er een keer zelf niet uit kom.” Dat klinkt vast een stuk redelijker en realistischer, toch?
Of zoiets dergelijks.
Om langzaamaan dat vervelende en onterechte stemmetje door een betere stem te vervangen.
Maria1611 schreef op 07-08-2022 om 12:30:
[..]
Misschien interpreteer ik deze reactie verkeerd hoor, mocht dat zo zijn, dan lees ik het wel: ik vind de labels wat zwaar. TD weet dat zelf wss al, alleen weet ze niet hoe dan wel.
Ik ging in op wat Babette zelf in haar bericht schrijft, de labels die ze zichzelf geeft. Soms helpt het om het je af te vragen of iets wat je tegen jezelf zegt in relatie tot anderen ooit door anderen is gezegd. Het kan zijn dat de angst volledig onterecht is, gebaseerd op dingen die ze als kind tegen je gezegd hebben.
