Volgende week zou mijn zoon 18 zijn geworden

Knuffel voor jou

Ik ken je verhaal niet Elisabeth, maar dat maakt ook niet uit. Als je verhaal. hier opschrijven ook maar een klein beetje helpt is het niet voor niets geweest.
Als ik (om wat voor reden dan ook) in een depressieve schiet helpt het mij om naar buiten te gaan, wandelen of fietsen, maakt niet uit, als ik maar met mijn hoofd de kou in kan en flinke teugen frisse lucht kan opzuigen. Dikke virtuele knuffel voor jou!

Elisabeth

Ik begrijp dat je zoon al heel lang geleden is overleden? Als baby? Hoe dan ook, een verlies van een kind blijft altijd bij je.

Dat zou je ook niet anders moeten willen ook al is en blijft het verdrietig.

Ik persoonlijk zou denk ik geen afscheid nemen van zijn spulletjes. Het ene uiterste is om in een soort museum te leven of van bv. een kamer een soort museum te maken, dat lijkt me niet goed op de lange duur, het andere uiterste is om iedere herinnering aan de overledene te verbannen. Dat lijkt me ook niet goed. wat spulletjes die je bewaart en heel af en toe er nog eens bijpakt lijkt me doodnormaal.

Het verliezen van een dierbare is iets dat je altijd bijblijft.Verdriet slijt, maar het laat altijd sporen na. Zo nu en dan komt het weer eens terug, dat geeft alleen maar aan hoe belangrijk die persoon voor jou geweest is.

Dat rotgevoel gaan vanzelf weer weg en zal ook ooit wel weer een keer de kop opduiken. Het is niet anders. Ieder mens krijgt in zijn/haar leven zijn eigen portie verdriet.

Sterkte voor nu.

Dank

Ik wil hem gewoon terug. Kon ik hem nog maar vasthouden en ruiken aan zijn haartjes, die lekkere wangetjes voelen, het doet me zo'n pijn, ik weet dat het straks weer minder is. Ik weet het wel. Mijn man aaide me over mijn hoofd en is gaan fietsen nu. Mijn dochter heeft een tussenuur, die komt zo thuis. Ik zie er niet uit. Ik ga douchen en mezelf opknappen, mijn andere dochter neemt straks een vriendinnetje mee, ik hoef ook deze week niet te werken. Expres mijn diensten geruild net. Ook al is het lang geleden voor sommige mensen, voor mij voelt het als gisteren nu.Ik mis hem. Ik ben zo bang dat ik niet meer weet hoe hij ruikt. Ik zit maar te snuffelen aan die stomme rompertjes, maar die geur kan ik niet terug vinden.
Ik moet mezelf weer herpakken. Ik ga even douchen.

Lieve Elisabeth

Ik lees je berichtjes met tranen in mijn ogen. Ik hoop dat je je iets beter voelt na je douche. Heel erg veel knuffels en een hele dikke kus bovenop je hoofd van mij.
PS Ik zou al zn dingetjes niet wegdoen, hoor.

geur

Ook als zijn geur er niet meer is, gaat hij nooit meer uit je hart en uit te hoofd. Een dikke virtuele knuffel. En nee, niet weg doen die spullen.

Niet weg doen

Ook van mij krijg je een dikke knuffel en je mag de spulletjes van je zoon echt niet wegdoen hoor!

je mist hem zo...

een dikke knuffel voor jou.

Wat zou je graag die hele weg met hem zijn gegaan, vanaf die eerste momenten, dagen, maanden, jaren...

Het ging anders en je mist hem. Niet altijd even erg, maar vandaag kleurt het gemis je dag.
Goed dat je daar tijd voor neemt. Je weet dat het gevoel weer zal wegebben, dat het dan weer anders zal zijn. Bewaar de dingetjes die waardevol voelen, er is geen enkele reden om ze weg te doen.

Waarom wegdoen?

Laat je niet opjagen door gevoelens van wat hoort. Als jij de kleertjes wilt bewaren, moet je dat gewoon doen. Ik heb nooit aan de haartjes van mijn zoontje kunnen ruiken, maar ik kan mij heel goed voorstellen dat je die geur nog in je neus hebt. Dat is een bitterzoete herinnering die je mag koesteren.

Dit jaar is een mijlpaal, daardoor sta je er natuurlijk extra bij stil. Volgend jaar kan het misschien weer minder hard aanvoelen. Feit is dat je deze gevoelens mag hebben. Sterkte.

Ook van mij een knuffel.

Een mijlpaal, 18 jaar. Die had je graag met hem beleefd. Heel veel sterkte.

Zijn spulletjes zeker niet wegdoen, ze zijn te belangrijk voor je, heel begrijpelijk.

t gaat alweer

Dank. Ik realiseer me nu opeens dat ik dit er opeens in knal en er misschien mensen verdrietig mee maak. Mijn excuus daarvoor. Iedereen om me heen kent ons verdriet en ik merk dat niet iedereen meer zit te wachten op mijn verhaal. Ik had er ook geen zin in.
Ingrid T ik ben compleet nieuw hier. Ik kende dit forum niet, dus ben niet W.
Ik doe zn spullen niet weg. Ik heb het gisteravond weer opgeborgen. Het gaat wel weer. Was gisteren gewoon weer zwart. Vandaag weer grijs en morgen vast weer even zonnig. Bedankt voor de lieve reacties. Ik zie ook dat er een speciaal stukje is voor verlies. Als het me weer naar mn strot vliegt en ik weer in het wilde weg wat wil typen dan zal ik dat daar posten.
Gr. Elisabeth

Elisabeth,

Dat is wat verdriet doet: ineens grijpt het je. Hier op het forum zijn er meer mensen die dat weten. Geen excuses, vertel maar gewoon.

Elisabeth

Ook na 18 jaar kun je je kind niet missen.
Het moeilijke van het verlies van een kind is volgens mij dat het er de rest van je leven niet is. Jouw leven ging door, maar je kind is er altijd niet. En dat is een onnoemelijk zwaar gemis. Hij is er in je hart, maar dat vervangt zijn aanwezigheid in het leven niet.

Een kaarsje voor jou en je zoon!

Sterkte,

Aagje

Ik heb ook zo'n doos

Lieve Elisabeth,

Onder mijn bed heb ik ook zo'n doos staan. Rompertjes, haarlok, dagboek vanuit die periode, rouwkaartjes, fotoalbum enz. Ik kijk er eigenlijk nooit in, omdat in mijn geheugen gegrift staat wat er in die doos zit, kijken is dus niet nodig. Toch heb ik niet meer zo'n verdriet als jij hier nu beschrijft. (ze zou komende lente 18 worden) ik vind het uiteraard heel erg wat er toen gebeurd is, en heb er toen heel veel verdriet over gehad en gepraat,gepraat,gepraat.... en nu kan ik er prima mee omgaan en er ook prima op terugkijken. Het zal voor altijd iets verdrietigs blijven, maar de pijn en het verdriet wat jij nu beschrijft, daar lijk ik doorheen te zijn. (Let wel, helemaal weg hoeft niet....dat zou ook niet kloppen) Zou je willen dat het minder pijn zou doen? Of is het toch ook wel oké zo? Anders zou je misschien nog eens wat gesprekken met een deskundige kunnen hebben? Die je misschien nog iets kunnen laten verwerken? (ik bedoel dit goed hoor, verwerken is niet vergeten natuurlijk) Dat nooit.

Sterkte ermee

Pascale

Ik heb het ook niet altijd zo hevig. Meestal gaat het goed en kan ik ook gewoon weer zeggen dat ik nu 2 dochters heb. Ik noem hem er niet meer bij. Alleen als men vraagt hoeveel kinderen heb je,dan ligt dat aan de persoon,sfeer en mijn stemming en of het er toe doet. Soms zeg ik 2 soms 3. Ik heb er dan ook geen last van. Het komt met vlagen. Zoals vorige week mijn overbuurjongen die in de rijlesauto stapt. Ik sta te koken en dan opeens denk ik dat herad ie van mij kunnen zijn. Terwijl ik hem er vaker mee weg heb zien rijden. Maar dan opeens heb ik het. Dan slaap ik slecht en snuffel ik aan zijn spullen. Mijn dochters besnuel ik ook altijd. Das denk ik mijn tik. Even aan hun haar. Maar dan valt het me zwaar opeens dat ik m niet meer ruik. Hij is bijna11 maanden geworden. En dat blijft af en toe hevig pijn doen. Maar bedankt voor alle lieve berichtjes. Het gaat alweer hoor.

typfouten...meerdere

Besnuffel

Ik heb mijn zoontje

nooit als levende baby gekend. Al snel had ik het gevoel dat dit minder erg was dan wanneer je een wel levende baby verliest. Eigenlijk vind ik dat nog steeds, maar ik ben er wel achter dat je nooit moet vergelijken. In welke fase je je kind ook verliest, mág het het ergste zijn wat je is overkomen. en ook al is het vijftig jaar later... je mag dat verdriet voelen en je mag dat verdriet ook kenbaar maken. Jij bent niet degene die zich daarover moet verontschuldigen, degenen die geen geduld of begrip hebben horen dat te doen.

Je mist ze altijd

Voor elk kind had ik ook een miskraam. De tweede vrij ver. En ik kijk nog steeds wel eens naar kinderen in die leeftijd. Had er een van mij kunnen zijn. Ook als ze nog niet geboren zijn heb je een droom voor je kind.

Klopt Kaaskopje

Ik had een late miskraam. En hoewel ik er toen even zwaar van het padje door was, denk ik nu ook dat dat minder zwaar is dan als het later in de zwangerschap misgaat of als je een levend kindje verliest. Maar je kunt dat nooit vergelijken.

En Elisabeth, het is hier nu ruim 8 jaar geleden en ik heb ook een doosje. Dat doosje staat op zolder en dat hoort bij mij. Dat doosje doe ik dus nooit weg.
En ik denk ook weleens, als ik een kind zie dat dezelfde leeftijd heeft, goh hoe zou het geweest zijn?

nee nooit verdriet vergelijken

Dat vind ik ook. Miskraam of net voor of na geboorte dat zou niet uit moeten maken. Mijn zus heeft 2 miskramen gehad en had ook haar verdriet,maar ze zegt zelf altijd tegen me dat ze het minder erg vind dan mijn verdriet. Dat kan. Ik zag alleen maar mijn lieve zus zo verdrietig dan voel je gewoon haar pijn. Ik kan en wil dat niet vergelijken. Ieder zn eigen 'ellende'. En ieder verwerkt op zn eigen manier. Ontzettend fijn om hier op deze manier over te praten en wat gek dat ik daar nu pas achter kom.

Zoon

Mijn zoon zou afgelopen juni 25 jaar zijn. Hij is gestorven toen hij 20 was. Ik heb zo gegild toen ik hoorde dat hij dood was en nog altijd voelt het alsof op die dag een stuk uit mijn hart is gerukt. Het leven is nooit meer hetzelfde geworden. Dat gemis is niet te bevatten en nog steeds overvalt me het ongeloof. Mijn mooie kind dood, dat kan toch helemaal niet? En aan de andere kant verstrijkt de tijd. Ik weet niet meer hoe hij rook, hoe zijn stem klonk, de man die hij zou zijn geworden. In het begin was ik zo wanhopig en dat is gesleten. Zeker omdat hij nog 3 broers heeft waar ik voor moest zorgen. Het leven gaat gewoon door en uiteindelijk is dat ook maar goed. Maar het verdriet en de wanhoop gaat niet weg. En ook dat is ergens een troost want je bent pas echt dood als niemand meer aan je denkt.
Heel veel sterkte voor iedereen die een geliefde heeft verloren.

Moeder

Vreselijk! Het is dat artsen zo kundig waren, anders had ik dit ook met een van mijn dochters mee moeten maken. Heel veel sterkte.

Kaaskopje

Ik heb jullie verhaal toen gevolgd en die uitzending gezien. Dat was echt heel eng en ik was zo blij dat je dochter er zo goed van af gekomen is. Geniet van haar

Herkenning

Mijn zoontje zou 23 zijn geworden, net zo oud als de dochter van mijn vriendin. Ik herken het gevoel dat je zomaar kan overvallen. Als ik die dochter ineens weer eens zie, druk met studie en vriend(inn)en. Dan kan ik hem ook ineens zo missen. Net als bij Pascale zijn de scherpste kantjes ervan af. Maar soms doet het weer vlammend pijn.
Ik heb sinds kort een collega met dezelfde naam als mijn zoon, ik kan er nog niet aan wennen.
Op zolder ligt een doosje met piepkleine kleertjes en andere spulletjes van hem, ik geloof niet dat ik het ooit weg ga doen, al kijk ik er nooit meer in. Doe jij met de spulletjes wat goed voelt. Bewaar ze of doe ze (ooit) weg, hij zit in je hart en dat zal altijd zo blijven.

vandaag

Vandaag zou hij 18 geworden zijn. Ik voel me goed, gek hè. Helemaal niet zoals vorige week. Ja het doet pijn, maar ik heb nu weer rust in mijn lijf.
Ik ga straks even naar hem toe.
Nogmaals bedankt voor alle reacties en sterkte voor de anderen die ook hun kind hebben verloren.