Vriendin in nood
Hallo allemaal,
Ik heb een vriendin (midden 40), die eigenlijk niet meer wil leven. Ze is 2 jaar geleden gescheiden, heeft nu een eigen huis, een fulltime baan en co-oudert met haar ex over haar 2 kinderen (pubers). Maar ze vindt er geen donder aan, aan het leven. Ze zegt dat ze nooit echt gelukkig geweest is, alleen even toen haar (gezonde) kinderen geboren waren, maar verder eigenlijk nooit, nare jeugd ook gehad. Ze is heel alleen, voornamelijk omdat ze geen relatie heeft, ze heeft wel een aantal vriendinnen gelukkig. Ze gelooft er totaal niet in dat het ooit goed gaat komen, dat overkomt haar niet. Ik spreek haar een paar keer in de week via de telefoon (ze woont niet naast de deur), en ze zegt steeds vaker: ik ga dit niet lang meer volhouden. Ik weet, omdat ze dat ook uitgesproken heeft, dat ze doelt op dat ze een einde aan haar leven wil maken... Vorig jaar heeft ze ook van die uitspraken gedaan, maar nu... ik weet niet, het klinkt serieuzer dan toen. Ik heb er vorig jaar heel erg mee gezeten, me teveel mee laten slepen waardoor ik zelf ook half depressief werd, maar ik weet inmiddels wel dat dát niet de goede weg is. Als ik tegen haar zeg: maar je kinderen dan, dan kunnen die zich heel goed zonder haar redden en bovendien: waarom moet zij voor een ander een rotleven moeten leiden? Vorig jaar zat ik in dezelfde situatie als zij, maar inmiddels heb ik een nieuwe relatie en kan ik ook niet meer echt tot haar doordringen, want ik heb makkelijk praten, met mijn geluk... Ze heeft therapie gehad, maar kon dat na een aantal sessies die vergoed worden niet meer betalen, dus daar kan ze pas weer in januari terecht, als er een nieuwe zak met geld voor therapie arriveert... Ik vind het belachelijk dat dat kennelijk zo werkt, hier in Nederland, dat iemand die in mijn ogen echt die hulp nodig heeft, dat door geldgebrek niet kan krijgen...
Maar ik weet nu dus echt niet wat ik kan doen, moet doen. Ik weet dat het haar beslissing is als ze er echt een einde aan maakt, en ook dat ik me daar niet schuldig over hoef te voelen, maar ik ben denk ik de enige die het weet en ik pieker me suf over hoe ik haar kan helpen... en ik kom er niet uit. Is er hier iemand die hier iets zinnigs over kan zeggen?
hulppiet (v)
Inderdaad
Eerstelijns psycholoog, nadat het bij het Riagg totaal niet klikte met degene waarmee ze afgesproken had... Ik zal wel tegen haar zeggen dat ze bij het Riagg gewoon terecht kan!
Hoeft niet via het riagg
Altijd een verwijzing van de huisarts en dan vervolgens een therapeut kiezen (huisarts heeft vaak wel een lijst). Hier zitten ook vrij-gevestigde therapeuten bij, dus het hoeft zeker niet via een Riagg te lopen of via een instelling voor GGZ. Tweedelijns wordt vergoed uit de basisverzekering (je hebt wel je normale eigen risico) en kent geen gelimiteerd aantal sessies (zoals bij eerstelijns GGZ). Voor zover ik op de hoogte ben.
Tja...
Wist ik maar wat ze nodig heeft, dan ging ik het gelijk regelen... Ik vermoed dat een relatie de enige oplossing is. Maar ja, dat kan je niet dwingen natuurlijk. En voor mijn gevoel is dat je levensgeluk laten afhangen van een ander. Maar dat zeg ik maar niet tegen haar, dat kan ze niet hebben denk ik, in elk geval niet van mij (want tja, ik heb makkelijk praten zoals ik al zei). Ik vind het zo moeilijk... Ik wil haar helpen maar behalve een luisterend oor zijn (en dat ben ik al) kan ik denk ik weinig. Ik weet ook zo weinig zinnigs te zeggen als ik haar spreek, alles lijkt van die algemeenheden, en die sabelt ze genadeloos neer, dus dat doe ik allang niet meer. Ik gun haar zo haar geluk, ik snap ook niet dat ze alleen blijft, tis zo'n leuke en lieve vrouw, degene die haar als partner krijgt mag de handen in elkaar knijpen...
hulppiet
Tja
Even zoals ik het zie: gelukkig zijn is een heel perfectionistisch streven, wat nooit zal lukken. Gelukkig zijn is dan ook geen doel waar je naar toe kunt werken, maar iets wat je zomaar overkomt. Maar, daar moet je dan wel open voor willen staan, en oog krijgen voor wat geluk werkelijk is. Cliché, maar geluk zit in heel kleine dingen. Dat lekkere kopje thee, het warme bad, de glimlach. Gelukkig zijn zit in het 'nu', en niet in wat je allemaal wilt voor je hele leven tegelijk.
Maar even wat harder: ik weet wat het kinderen doet als hun moeder zelfmoord pleegt. Misschien moet zij zich daar eens in verdiepen. Het is echt voor kinderen een meer dan traumatische ervaring, die kinderen zijn echt heel slecht af. Wil ze dat voor haar kinderen? Ik ken een tienermeisje dat afgelopen maand zelf twee pogingen gedaan heeft, is nu dan ook opgenomen, omdat ze haar moeder een jaar geleden verloren heeft aan zelfdoding. Moeder wist dat als enige oplossing, dochter nu dus ook.
Ik zou liever mijn hele leven ongelukkig zijn, dan mijn kinderen dat aan te doen. Tja, en als je dan toch leeft, kun je er maar het beste van maken. Ook dat is een beter voorbeeld voor de kinderen.
Bij serieuze klachten geeft de huisarts heus wel een verwijzing naar de GGZ of de poli psychiatrie, daar mag je eindeloos patient zijn van de verzekering. Dus de reden van dat het niet vergoed zou worden is onwetendheid of een smoes. En een slechte ervaring zegt ook weinig. Trouwens, als je echt diep zit, en daar echt graag uit wilt, sta je ook meer open om geholpen te worden. Overigens is het heel normaal om ook met zulke klachten naar de huisarts te stappen, juist zelfs.
Blijf er trouwens niet alleen mee lopen, deel je zorgen met meer vriendinnen, dit is te zwaar voor een vriendin alleen. En in zo'n geval mag jij ook je zorgen uiten bij haar en/of jouw huisarts.
Ik ben ooit woedend en verschrikkelijk dankbaar tegelijk geweest dat vriendinnen zoiets deden. Maar dezelfde dag nog was er de hulp die ik heel hard nodig had.
Pijnlijk
Ik heb een vriendin die al ruim een jaar de kluts volkomen kwijt is en zeer geregeld met een touw en een ladder door Nederland rijdt op zoek naar een plek om zich op te hangen. Omdat we ver uit elkaar wonen, hebben wij ook vooral telefonisch contact.
Het is een heel pijnlijke en emotioneel ingewikkelde situatie om nauw bij iemand betrokken te zijn die zo destructief is. Gek genoeg moet ik zeggen dat ik er wel veel van geleerd heb als het aankomt op het stellen van grenzen. De situatie is zo extreem dat je enerzijds wel een keer nee moet gaan zeggen. Anderzijds staat er voor je gevoel enorm veel op het spel. Ik vind het heel moeilijk om te voelen hoe iemand zo diep lijdt en daarbij aanwezig te blijven.
Ik vind suicide een heel ingewikkelde kwestie. Aan de ene kant heb ik er oordelen over. Ik vind dat ze het niet moet doen tot ze nog het een en ander aan therapie geprobeerd heeft. Dat zeg ik haar ook. Zij had bepaalde specifieke ideeën over de manier waarop, waar ik met klem tegen heb geprotesteerd omdat ze daarmee iemand zou beschadigen. Zij heeft geen kinderen. Dat is dan nog een geluk. Ik denk dat ik door het dak zou gaan als iemand met kinderen zich van kant dreigt te maken. Sowieso weiger ik met haar over haar concrete plannen te spreken. Op een gegeven moment heb ik haar gezegd dat ze me niet meer mocht bellen als ze met haar touw en haar ladder onder een boom stond, wat ze op enig moment drie keer in de week deed.
Dat klinkt alsof ik haar afwijs maar ergens doe ik dat ook niet. Ik ben mij er scherp van bewust dat ik haar lijden en haar beperking om daarmee om te (leren) gaan niet kan ervaren. Ik kan die alleen aan de buitenkant bekijken. Ik heb uren en uren gepraat als brugman om haar te helpen. Praten helpt, voor een paar uur, en dan is alles weer bij het oude. Zij komt er (vooralsnog) gewoon niet doorheen en de dreiging van zelfmoord blijft aanwezig.
In haar geval heb ik er op een gegeven moment vrij bewust voor gekozen niet te proberen in te grijpen om haar gedwongen te laten opnemen. Zij wil absoluut niet worden opgenomen en ik begrijp en respecteer dat. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik dat gedaan zou hebben als ze kinderen had gehad. Ik denk dat ik dan toch echt het individuele zelfbeschikkingsrecht anders had gewogen. Het is namelijk klinkklare oppervlakkige nonsens dat haar kinderen zich wel redden. Natuurlijk, ze leven wel door. Maar de klap die ze krijgen is enorm en ik zou dat zeker op deze kwetsbare leeftijd absoluut proberen te voorkomen. Dan sleept ze zich nog maar tien jaar voort om haar kinderen eerst echt volwassen te laten worden.
Ik zou in jouw geval eerst die vrouw daarvan proberen te doordringen. Als dat niet werkt, zou ik contact opnemen met haar vriendinne, familie en/of met haar ex (hangt van de verhoudingen af). Ik zou dit in ieder geval in de openbaarheid brengen en dan kijken wat er gebeurt.
Wat er dan aan actie zou moeten gebeuren, is wel een moeilijke. Want de GGZ in Nederland ligt m.i. op een diepdroevig peil. Je kunt bepaald niet zeggen dat als ze zich maar laat opnemen en/of in therapie gaat dat er dan zelfs maar een redelijke kans is dat het zich zal oplossen. Zeker niet met mensen die zoals jouw vriendin (en de mijne ook) nooit erg emotioneel sterk zijn geweest.
In mijn eigen geval, ik ben ook niet zo'n heel vrolijk Fransje, is de enige echte goede therapeut die ik ooit heb gehad een vrijgevestigde psychotherapeut waarnaar ik door de huisarts ben doorverwezen. Wat de anderen daarover zeggen klopt: daar kun je jaren blijven komen. Ik heb dan ook al pogingen gedaan mijn vriendin ertoe te bewegen naar hem toe te gaan maar dat lukt niet.
In mijn geval hou ik dus nog steeds wel contact met die vriendin, de laatste tijd op een lager pitje omdat al die emoties van haar me veel te veel werden. Maar eigenlijk probeer ik haar niet meer te helpen. Mijn arsenaal is na ruim een jaar zeer intensief contact (lange periodes dagelijks) helemaal uitgeput.
In jouw situatie zou ik het er, zoals ik hierboven al schreef, (nog) niet bij laten zitten en desnoods proberen een (informele) crisisinterventie te organiseren. De aanwezigheid van kinderen vind ik toch wel heel zwaar wegen.
Maar hoe dan ook, zelfs als je actie onderneemt, moet je het resultaat toch ook loslaten. Als zij besluit dat het genoeg is, dan gaat ze gewoon. Daar kan niemand haar van weerhouden.
Lang verhaal, diepe zucht. Ik hoop dat je er wat aan hebt. Heel veel sterkte.
Groet, Jo Hanna
Heel moeilijk
Het is heel moeilijk en daarom klinkt mijn advies misschien wat simpel. Toch moet je er niet jouw probleem van maken. Het is haar probleem, zij moet naar de huisarts voor een doorverwijzing. Zij moet haar antidepressiva slikken. Zij moet doorzetten op zoek naar een hulpverlener die wel vergoed wordt. Dit zijn namelijk de enige dingen die haar kunnen helpen en zij kan dat alleen maar zelf doen. Niemand kan het voor haar doen. En voor haar piekeren maakt jou kapot en zij wordt er niet beter van.
Mariel
Dank jullie wel
voor alle reacties. Jo Hanna, wat heftig, een vriendin die echt al de plek aan het uitzoeken is... Ik kreeg kippenvel van je verhaal. Mijn vriendin is er niet op die manier mee bezig (gelukkig). Meer van, als dit nog lang zo blijft, dan... Ik heb haar inmiddels al weer een paar keer gesproken en ze is weer omhoog aan het krabbelen, ziet zelf ook dat zulke "buien" (want ze is niet altijd zo) niet goed voor haar zijn, en ik heb verteld over de andere mogelijkheden die hier genoemd zijn en ze heeft beloofd daar achteraan te gaan. Het zijn echt golfbewegingen waar ze in zit, ik was deze keer heel bang dat ze op het dieptepunt van zo'n golf zou gaan doen waar ze het over had... En dat terwijl ze ook antidepressiva slikt.
Marie181, ik weet het, ik heb me een jaar geleden wel door haar laten meeslepen en het ook mijn probleem gemaakt, gedeeltelijk was dat ook zo, omdat we toen in hetzelfde soort omstandigheden zaten. Daardoor trok ik me het meer aan, omdat haar problemen zo herkenbaar waren. Nu zie ik wel dat het niet handig was, en kan ik er meer van een afstandje naar kijken, zonder minder bij haar betrokken te zijn. Wat niet wegneemt dat ik haar graag wil helpen als ik dat kan natuurlijk.
Ik ben blij met jullie reacties, heel erg bedankt!!
