Wat zeggen jullie? [hoeveel kinderen je hebt]
Ik ben gewoon even benieuwd wat jullie zeggen over jullie sterrekindje???
De vraag hoeveel kinderen hebben jullie blijft altijd een rotvraag, ons eerste meisje is tijdens de bevalling overleden en we hebben een meid van ruim 4 jaar.
Ik zeg dan wel 2 en leg het uit.
Maar vind de reactie altijd zo naar, meestal schrikken de mensen en excuseren ze zich.
We hadden laatst bbq met de straat waar ik lang niet iedereen ken, de vraag kwam weer en ik had er even geen zin in.....en zei ja hoor wij hebben 1 dochter, ondertussen steekt het al in je hart en zeg in mijn hoofd dat ik er twee heb.
Maar mijn dochter staat erbij en zegt mama je had eerst twee meisjes hoor! Arghh inderdaad lieve schat, en dan vetel je het dus als nog.
Hoe gaan jullie hiermee om??
Groeten Eltjo mama van 2!!! meisjes.
He eltjo
Moeilijk he?
Je 2e dochter inmiddels alweer 4.
Weet je nog dat je me destijds een mooie kaart hebt gestuurd toen onze 2e werd geboren? Kyra, het was december 2001. We wonen ook in het noorden.
Onze eerste dochter Sanne was in jan.2000 overleden ook tijdens de bevalling, we hebben nog een tijdje gemaild, later kon ik je niet meer bereiken, waarschijnlijk ander mail adres?
Dit even terzijde.
Ik heb ook heel vaak gezegd, 3 dochters, want er is nog een derde bijgekomen in juni 2003.
Maar mensen schrikken daarvan en ik vond het soms ook niet gepast om het te zeggen, terwijl ik dan ook vond dat ik Sanne daarmee tekort deed, net alsof ze er nooit was geweest.
We zijn inmiddels verhuisd en dat viel me dus tegen, niemand kende onze achtergrond, op school niet etc.
Toch heb ik het verteld aan speciale vrienden, moeders op school waar ik vaak een praatje mee maak.
Maar in het algemeen merk ik wel dat ik haar niet altijd maar noem als het even niet "terzake" doet.
Op alle formulieren vul ik het altijd wel in, dat geeft me een enorm goed gevoel.
Op school weten de leerkrachten er ook van, ben nl. geeindigd als een overbezorgde moeder en dat vertel ik dan maar direkt aan het begin van het schooljaar.
Daar probeer ik met mezelf dus aan te werken.
Ja en hier thuis met de meiden wordt er volop over haar gepraat en met m'n man en goede vrienden, familie.
De meiden vertellen het ook aan klasgenootjes die hier komen spelen, kijk dat fotootje is m'n zusje die is dood. Zo doen kinderen dat.
Nou een heel verhaal, hoop dat het goed met je gaat en je dochtertje, heb wel gelezen dat het rond haar geboort ook niet allemaal makkelijk is geweest.
Veel geluk samen.
Groetjes Janet mv 3 meisjes
Hoi
Ik kan me jou niet meer zo goed herinneren maar Sanne komt me dan wel weer een beetje boven, volgens mij was zij ook tijdens de bevalling overleden??
Wat fijn dat jullie nog een kindje hebben gekregen zeg!
En inderdaad dat gevoel dat het niet 'terzake'doet, blijft een naar gevoel he?
En overbezorgd?? Kan ik je de hand schudden, ben daar ook wel mee bezig maar valt niet altijd mee.
Hoe zijn je meiden trouwens?? Open of juist gesloten??
Onze meid is best onzeker in veel dingen, heb soms ook wel het idee dat ik daar debet aan ben.....
Wat doe jij eraan om minder bezorgd te zijn??
Leuk trouwens dat je reageerde!
Gr Eltjo.
Wat ik eraan doe
Maar dat kun je niet helemaal vergelijken, mijn meiden zijn inmiddels 6 en 7 jaar en zijn op school al behoorlijk ingeburgerd.
Ik heb ondekt deze zomer dat met name Kyra niet het kind is zoals ik haar zie, heb daar hele gesprekken over gehad met m'n man en ouders en met m'n zus en op school met juf.
Ik dacht nl. dat ze heel stil en verlegen was behalve thuis dan, nou dat is dus niet zo volgens iedereen, ook de juf zegt dat ze er prima durft te zijn en haar grenzen aangeeft of zegt dat zij nu aan de beurt is en dat soort dingen heb ik heel lang niet gezien, ik dacht dat ze eronder sneeuwde.
Ik ben dat gevoel nu zelf aan het loslaten en zie nu ook langzaamaan, ze gaat net weer 3 weken naar school, dat hoe anderen haar zien klopt en niet zoals ik haar zag, ik zag haar vanuit m'n eigen gevoel, ze maakte er denk ik ook wel misbruik van. Heb er nachten van wakker gelegen afgelopen jaren en vaak gedacht moet ik hulp zoeken.
Het is gewoon een gezellig inschikkelijk meisje dat met iedereen goed overweg kan, maar laat dus niet over zich heenlopen. De jongste is een echte ondeugd en heeft het hart op de tong, dus dat maakt het voor mij wat makkelijker.
Ze zijn eigenlijk allebei wel heel open in tegenstelling tot hoe verlegen ik was toen ik klein was.
Ik heb me er ook bij neergelegd dat ik nooit een hele onbezorgde luchtige moeder zal worden maar altijd wel een beetje naar de andere kant zal neigen en dat zelfinzicht helpt me dan ook wel weer om te relativeren en vooral m'n man erin betrekken, mannen zijn wat dat betreft vaak toch ook wat nuchterder.
En met juf heb ik gewoon de afspraak dat ik niet moet schromen om langs te komen ook al is dat elke week, dat doe ik dus niet maar dat gesprekje wat we even hebben gehad geeft ook een stukje rust voor mij.
Ja en Sanne was ook tijdens de bevalling overleden ergens tussen de 6 en 10 cm ontsluiting, zit je je stinkende best te doen om die weeen op te vangen, komt de verloskundige voor de 2e keer langs en krijg je iets te horen wat je nooit had durven denken.
gauw naar het ziekenhuis en nog reanimatie geprobeerd door kinderarts, verdrietig genoeg niet geholpen.
Jij was toch ook thuis aan het bevallen destijds?
En jouw dochtertje gaat ook al naar school?
gr. Janet
Eltjo
een vriendin van mij waarvan haar eerste dochterje levenloos ter wereld is gekomen, zegt vaak ik heb drie kinderen waarvoor ik mag zorgen. Ze zegt dan niet dat ze dus eigenlijk vier kinderen heeft, maar ze zegt eigenlijk precies zoals het is. Drie kinderen om voor te zorgen, maar ze zegt niet....ik héb drie kinderen. Voel je het verschil? Mensen kunnen dan zelf besluiten om door te vragen, maar zij heeft niet 'ontkent' dat haar eerste dochter er wel degelijk is geweest.
groetjes van Purk
3 kinderen
Ach wat verdrietig toch, dat jullie je kindjes al bij geboorte moesten loslaten. Het breekt mijn hart.
Ons zoontje is vorig jaar overleden op 3,5 jarige leeftijd. Ik twijfel ook wel eens hoor bij de vraag hoeveel kinderen we hebben, zeker omdat je onbedoeld zo'n enorm schrikeffect bij mensen teweeg brengt. Maar ik tel ons overleden zoontje er toch altijd bij. We hebben gewoon drie kinderen en zijn daar ongelofelijk blij mee en trots op. Het zou als verraad voelen als ik ons zoontje vanwege de schrikreactie bij anderen niet zou noemen.
Het is overigens wel zo dat als mensen vragen hoeveel kinderen je hebt en je zegt het aantal, dat er dan niet altijd bij verteld hoeft te worden dat er eentje niet meer op aarde is. Dus dat doe ik wel vaak. Dat ik gewoon antwoord geef en dat alleen als mensen door vragen ik het hele verhaal vertel.
Eltjo!
Heeeeeeeeeeeeeee meis, leuk je weer op het forum te zien!!
Tsja, ik zeg toch wel vaak dat ik geen kinderen heb, vooral ook omdat ik niet altijd zin heb in medelijden, shockreacties en ongemakkelijke stiltes..
Soms zeg ik ronduit dat we een dochter hebben die helaas is overleden
En altijd voelt het vreemd, want bij het noemen van haar overlijden valt het gesprek vaak stil, bij het niet noemen van het feit dat we een (overleden) dochter hebben, klopt het gevoel ook niet.
Ik vind de oplossing van Purk erg handig!
Kus op de wind voor jullie Debbie, een knuffel voor jullie D...!
Liefs, Mien
Precies zo, mayte
Dat doe ik ook. Ik zeg dat ik 4 kinderen heb en meestal hoef je verder niets te vertellen. Toevallig had ik het hier eergisteren met mijn dochter (9) over. Zij was heel verdrietig omdat een klasgenootje had gezegd (zonder nare bedoeling overigens) dat we toch met drie kinderen zijn en niet met vier, zoals mijn dochter zei. Ik zei haar dat het wel vaker zal gebeuren dat mensen dat zeggen en dat wij in ons hart altijd weten dat ze met z'n vieren zijn, maar dat we dat niet altijd hoeven uit te leggen, bv. als een vreemde dat zegt. En laat zo'n situatie zich nou precies die middag voordoen. Ze wist meteen wat ik bedoelde. Dus zo 'verloochenen' we ons zoontje/broertje niet, maar we hoeven vreemden ook niet onnodig te laten schrikken.
Kien
Vriendenboekje
Nee, niet in het vriendenboekje. Al moet ik zeggen dat ik wel even in de 'verleiding' kwam, maar heb toch besloten het niet te doen. Op papier is/staat het weer anders...
Afhankelijk van de situatie vertel ik wel dat ons derde kindje overleden is door vroeggeboorte. Maar niet altijd, en echt afhankelijk van de persoon met wie ik praat.
Knevel
Eltjo
Ik heb geen antwoord maar wel brand ik een kaarsje voor jullie meisje!
Hier kan ik wel wat mee........
En vind het zeker een idee om te zeggen wij hebben 1 dochter om voor te zorgen, en laat het dan over aan de ander wat die ermee zal doen.
En vriendenboekje, ja daar heb ik nog niet mee te maken, maar daar moet ik echt even over nadenken, voor onze dochter heeft ze weldegelijk een zus, dus op het moment dat ze zelf zou kunnen schrijven zal dit wel opgeschreven worden denk ik.
Ze doet er zelf namelijk heel normaal over, ook noemt ze dit wel aan kindjes die komen spelen, er staat namelijk wel een fotootje op haar kamer.
Ook een aantal moeders op school weten het, juist omdat onze dochter het wel verteld.
Ach het is zoals het is, maar blijft moeilijk.....
Bedankt voor alle reacties!
Liefs Eltjo
Lieve mien*
Meid dat is lang geleden!
Hoe gaat het met jullie???
Ik kom nog af en toe om het hoekje kijken. Maar moet zeggen dat ik soms bewust even afstand neem van verlies verdriet, grijpt me soms toch teveel aan.
Een hele dikke vlinderkus voor jullie meissie!!!!!!!
Kus Eltjo
Eltjo, nog even vriendenboekje
Zodra ze zelf kunnen schrijven en in een vriendenboekje schrijven dat ze nog een zusje of broertje hebben dat overleden is, vind ik dat zeker prima. De keer dat ik twijfelde was bij een vriendenboekje van mijn zoontje, die nog niet kan lezen/schrijven en ook niet bewust heeft meegemaakt dat zijn broertje overleden is. Hij zat toen ook nog helemaal niet op school.
Dochter hier praat er wel over, niet vaak (denk ik) en meestal met mij.
liefs knevel
Vriendenboekje
Ik weet zeker dat mijn dochters hun overleden broertje in een vriendenboekje zouden vermelden. Ik denk zelfs dat het kind waar het boekje van is het vreemd zou vinden als hij er niet in zou staan, omdat de meeste kinderen hem ook goed kenden. Ik zou ook niet weten waarom je het niet zou doen, zeker kinderen schrikken niet snel van dit soort dingen als je het uitlegt.
Kien
Als ze vragen hoeveel kinderen ik heb zeg ik altijd 4. Ik krijg 3 niet uit mijn mond. Als ik verder moet met zo'n persoon, iemand dus die ik vaker tegen ga komen, dan vertel ik dat de 1e is overleden.
Ik ben deze week begonnen aan een nieuwe baan en dan krijg je ook vaak dit soort vragen 
Maar toen het puur ging over de kinderopvang heb ik niet gemeld dat we nog een kindje hebben, daar ging het immers niet over en het komt nog wel is mijn idee.
In vriendenboekjes zet ik altijd zijn naam erbij met een sterretje erachter. Tja, de vraag is of je nog broers en zussen hebt, dus ja.
Hebben jullie ook zo'n vreselijke hekel aan voorstelrondjes als je voor het eerst met een groep mensen samen bent? O blèh, dan kijkt de hele kring naar je en krijg je de meest vreemde reacties
Ik zet Mika trouwens ook altijd op kaartjes als ik alle namen noem.
3 om voor te zorgen heb ik ook wel eens gezegd, maar toen dachten ze dat die ander in een tehuis zat
Groetjes Hetty,*
Wat ik doe
Er zijn zoveel verschillende situaties! In principe zeg ik dat ik 3 kinderen heb, Ik zeg er niet altijd meteen bij dat er eentje is overleden.
In vrienden boekjes staat Enzo* er altijd bij, want ik vraag het mijn zoon 
en zijn antwoord schrijf ik op. Gelukkig noemt hij Enzo* er altijd bij.
Bij voorstelrondjes (cursus of zo) vermijd ik nog wel eens het onderwerp kinderen. Of ik zeg 3 en leg verder niks uit. Bij een voorstelrondje op een gespreksavond in de kerk met ouders van jonge kinderen, heb ik het er wél bij gezegd, dat beloofde open gesprekken te worden, en een paar mensen kende ik ook al, toen heb ik het wel gezegd.
Toen we een groepsreis gingen maken met vakantie, en we ons per mail alvast aan elkaar voorstelden, wou ik niet schrijven: ik heb 2 kinderen, ik wou ook niet schrijven, ik heb 3 kinderen maar er is er eentje overleden (lekker begin zo, ik had die mensen nog niet eens gezien) dus ik schreef: "Mijn oudste zoon is Reimer van bijna 6 en mijn jongste zoon is Neo van bijna 2." Vond ik aardig opgelost... ik zei er niet bij dat er nog eentje tussenzit, maar ik ontkende het ook niet. Later in de vakantie is het wel ter sprake gekomen, maar dat laat ik dan afhangen van de mensen en het moment, en niet vooraf al per mail.
Ik was heel trots eigenlijk toen mijn oudste op het vliegveld spontaan tegen de mevrouw bij de inckeckbalie zei (toen zei checkte: 2 volwassenen, 2 kinderen): "maar we hebben EIGENLIJK 3 kinderen hoor!"
Net als eergisteren op Reimers kinderfeestje, dat hij gewoon een meisje uit zijn klas de kaars-met-foto op de kast laat zien. "Kijk dat is Enzo die is doodgegaan." Het meisje schrok wel, het was ook meteen het eerste dat ze tegen haar vader zei toen die haar op kwam halen, maar ik was toch trots. Dat Enzo er zo bijhoort voor Reimer.
Omdat ons eerste kindje tijdens de zwangerschap is overleden en dus niet levend geboren is, heb ik het als ik een getal moet noemen over 2 kinderen en niet over de officiële 3. Wij weten dat er nog eentje was, ik vind het niet fijn om dat steeds uit te moeten leggen.
Als de situatie zo was geweest dat ons kind op latere leeftijd was overleden had ik wel 3 gezegd. Dan had ik de uitleg voor lief genomen. Of dit onderscheid krom is weet ik niet, feit is dat ik me hier goed bij voel.
Drie!
Hé Eltjo !! Leuk je hier weer te zien en fijn te lezen dat je meid nu alweer zo groot is en 't goed doet !
Even over je vraag:
Ik zeg eigenlijk bijna altijd dat ik drie kinderen heb. Alleen bij iets waar de kinderen iets gratis krijgen ofzo, dan niet, want m'n dode kindje hoeft dat presentje of snoepje niet (helaas).
Op formulieren vul ik 't eigenlijk ook meestal in, zelfs als er geen plaats voor is, dan schrijf ik 't erachter ofzo.
Ik zeg er wel meestal meteen bij dat de eerste overleden is. En als de ander dan iets van sorry mompelt, zeg ik wel meteen dat 't niet erg is want dat hij/zij dat immers niet kon weten.
Misschien stom, maar ik ben het stadium voorbij dat ik me druk maakte over of de ander geschokt is doordat ik zeg dat mijn kindje overleden is. Toen ik, in het begin, een paar keer zei dat ik, toen nog, één kind had en m'n overleden kindje dus níet noemde, voelde dat zó rot! Toen heb ik wel bedacht dat de ander er waarschijnlijk helemaal niet zo lang bij stilstaat, bij mijn opmerking over dat ik eigenlijk drie kinderen heb. En terwijl ik, als ik 'm níet noem, er echt de hele dag (of langer) naar van kon zijn. Dus vandaar, ik noem 'm, met trots en ook niet moeilijk doend of stamelend. En wat blijkt, het gros van de mensen waardeert 't enorm, die openheid.
In vriendenboekjes schrijf ik 't niet altijd, als 't kinderen zijn die wat dichterbij staan, dan wel. Mijn eigen kinderen praten ook gewoon over 'm, hebben 'm (helaas!!) dan wel nooit levend gekend, ze weten beslist dat hij er geweest is. Mijn jongste dochter, nu vijf, kan alleen niet zo goed begrijpen dat ie nu twaalf geweest zou zijn, die zegt nu "als broertje-Martijn er nu nog geweest was, kon ik 'm écht op schoot houden hè mam". En ach, dat houden we maar even zo ...
Groetjes,
WIlma
Helemaal eens met wilma!
Hee Eltjo,
Leuk om weer eens wat van je te lezen!!
Ik denk er precies zo over als Wilma. Ik heb drie kinderen. Meestal kun je de vraag wel verwachten hoe oud ze zijn. Ik zeg dan ook dat de oudste nu acht zou zijn, middelste is zeven en jongste bijna zes. Mensen kunnen dan zelf bepalen of ze verder vragen of niet. Maar inderdaad, zij hebben er maar even last van, voor mij is het heel rottig om mijn oudste te "ontkennen".
Mijn mannen weten heel goed dat er nog een "dood broertje op een sterretje" is, en hebben al veel mama's van vriendjes met de mond vol tanden laten staan want ze zijn er heel open over. Zeker in de klas bij middelste, waar nog een jongetje zit dat twee overleden zusjes heeft en een jongetje met een mama die afgelopen december overleden is, wordt er openlijk en vrijuit over dit soort zaken gesproken. Dus ja, ook in de vriendenboekjes (middelste schrijft zelf tegenwoordig) staat zijn overleden broertje erbij. Jongste wil ook allebei zijn broers noemen, dus waarom niet?
Ieder moet doen waar ie zich goed bij voelt, en voor de een is dat anders dan voor de ander. So be it.
Groet,
Tessie (mama van Guus*)
Hier
Ik zeg ook altijd dat ik 2 dochters heb, soms vragen mensen dan om de leeftijd, meestal is het gewoon een gegeven.
Wat ik moeilijk vind is dat er, nu ik weer zwanger ben, vaak gezegd wordt, oh, wat leuk, zwanger van de tweede. Terwijl ze weten van m'n overleden dochtertje. Ik snap wel dat ze zich kunnen verspreken, maar toch doet het me wel pijn. Dit wordt ons derde kindje, ook al hebben we er straks (hopelijk) maar twee om voor te zorgen.
Groetjes
Oh marije, dat had ik ook!
En ik heb ze ook consequent elke keer verbeterd. En elke keer deed 't weer pijn als iemand 't zei, je bent ook qua hormonen enzo extra gevoelig nu, zeker voor zulk soort uitspraken.
Ik heb m'n overleden kindje daarom ook bewust een plaatsje gegeven op 't geboortekaartje, hij hoort er bij.
Groetjes,
Wilma
Kaartjes
Ik zet Enzo* er altijd bij op kaartjes. Zou dta ooit veranderen, ik heb geen idee, nu kan ik hem nog niet weglaten in elk geval.
Heb er twee rondlopen...
Kort na Sara's geboorte kon ik niet anders dan zeggen dat ik een overleden kindje had. Met het verstrijken der jaren én de komst van de tweede en derde werd het anders. De behoefte haar bestaan bij vreemden te noemen werd minder belangrijk. Niet omdat zij minder belangrijk werd, maar omdat ik mij realiseerde dat haar aanwezigheid voor mij niet valt of staat met het noemen van haar naam.
Toch kan ik op de vraag hoeveel kinderen ik heb geen twee zeggen, dat zou voor mij voelen als haar bestaan ontkennen. Daarom zeg ik nu altijd 'ik heb er twee rondlopen'. Voor de meesten is dat genoeg, oplettenden vragen door. Bij mensen waar het toe doet (medici, nieuwe buren, kennissen die wel eens vrienden zouden kunnen worden etc) vertel ik van haar bestaan, soms vroeger soms later. Maar wat ik ook zeg, ze is er altijd bij.
liefs,
de mama van sara* rosa en stijn
Geerke
Ik deed dat 'vroeger' ook, Martijn zijn naam op het kaartje schrijven. Maar al snel voelde dat toch wat vreemd. Maar omdat wij hem altijd ons zonnetje noemde is voor zijn naam al snel een zonnetje in de plaats gekomen. En dat zonnetje schrijf ik wél altijd op kaarten.
Kan me jou wel voorstellen, Enzo is ook ouder geworden en ergens denk ik dat dat ook wel scheelt, wij hebben (helaas!) niet zo lang bij zijn leven kaartjes kunnen versturen met zijn naam erbij.
Groetjes,
Wilma
