We hebben een dubbel gevoel [zwanger worden na verlies zoontje]
We hebben 30 december 2009 ons zoontje verloren. Het gevoel van ouders zijn is zo erg dat we het liefst weer snel zwanger willen worden,maar zijn ook bang op weer een prematuur kindje. We hebben woensdag en vrijdag nog gesprekken in het ziekenhuis,hoop dat we daarna wat meer rust krijgen,we zitten nu nog vol met vragen.
Romanie
Romanie
Wat erg dat jullie Jesse is overleden. Zelf heb ik 17 jaar geleden een zoontje gekregen na 30 weken zwangerschap. Hij overleed toen hij 7 maanden oud was. Ik herinner me heel goed dat gevoel van ouders zijn, je bent zo ontzettend moeder, maar je hebt geen kind meer. Ook voor mij was dit mijn eerste kindje, dus ik kan me jouw gevoel goed voorstellen. Ik wilde ook heel snel weer zwanger worden, maar dit werd afgeraden en mijn man wilde ook graag nog even wachten. Toen we hierover gesprekken hadden in het ziekenhuis, bleek ik achteraf al zwanger te zijn. Enerzijds bleek dat maar gelukkig, want ik was tijdens die eerste zwangerschap ernstig ziek, maar hoe en wat wist ik niet precies en daar was ik ook niet mee bezig. Als ik alles toen had geweten, was ik misschien niet meer aan een zwangerschap begonnen. Anderzijds was het toch wel erg snel op het overlijden van ons kindje en dat heeft wel gevolgen gehad toen ons tweede kindje ruim een jaar oud was. Ik raakte depressief en we zijn toen in therapie gegaan en dat heeft enorm geholpen.
Achteraf was het misschien verstandiger om andere keuzes te maken, maar soms is het niet erg om je gevoel te volgen. Het is uiteindelijk wel 'goed' uitgepakt.
Ik hoop dat je antwoorden krijgt op de vragen die je hebt en dat je je gevoel kunt volgen. Een 'roze-wolken-zwangerschap' zal het nooit meer worden, maar misschien krijgt Jesse wel een gezond broertje of zusje.
Bedankt
Lieve Hanny,
Wil je onwijs bedanken voor je lieve berichtje,dat doet soms wel even goed om zulke dingen te horen te krijgen,mensen die exact weten hoe je je voelt en weten wat ze tegen je moeten zeggen. Ook al is het een poosje geleden voor jullie,het verlies zal altijd blijven. En hulp komt ook zeker bij ons aan het licht. Hanny,bedankt.
Groetjes Melanie
Herkenbaar
Ik had hierboven ook gereageerd, maar wil hier ook graag onze ervaring met je delen.
Wij zijn in juni 2008 ons dochtertje verloren, ze was 3 weken. Al een paar dagen na de begrafenis hadden m'n man en ik het over nog een kindje, gelukkig wilde we dit allebei. Helaas wilde het allemaal niet zo lukken, blijkbaar was m'n lichaam er nog niet klaar voor. 11 maanden na haar geboorte was ik weer zwanger en ben nu over een maand uitgerekend.
Ik kan me dus heel goed voorstellen dat jullie er graag weer voor willen gaan. Ik moet zeggen dat deze zwangerschap redelijk gewoon verloopt, ik ben wel angstiger dan de vorige keren (was ons 2e kindje) maar ik kan er evengoed van genieten en kijk uit naar dat het kindje er is.
Het verdriet om ons dochtertje blijft, het overvalt me soms en dan blijf ik maar huilen, maar er is mee te leven. Ze is een deel van ons leven, iedere dag. Gelukkig kunnen we nu ook met een lach aan haar terugdenken en zijn we vooral heel blij dat ze die 3 weken bij ons is geweest.
Dikke knuffel
He marije
Ook wij hebben gelukkig nog een week van hem mogen genieten. We hebben ook veel foto's en mooie momenten met hem beleeft. En daar zijn we ook heel dankbaar voor dat we dat nog hebben kunnen meemaken met ons mooie mannetje. Het gemis zal altijd blijven,ook als er ooit een broertje of zusje komt.
Romanie
Herkenbaar
Hoi Romanie,
Wat erg dat jullie je zoontje zijn verloren, heel veel sterkte. Zelf heb ik 12 jaar geleden mijn dochtertje verloren ook ons eerste kindje. De leegte waarin we toen terecht kwamen was verschrikkelijk moeilijk waardoor we ook het gevoel hadden om heel snel weer zwanger te worden. 11 maanden later is onze tweede dochter geboren. Het zwanger worden vond ik toen niet eng, wel blijft de hele zwangerschap ontzettend spannend vooral tot het punt waar het de eerste keer mis is gegaan. Daarna hebben we nog een zoontje gekregen en die zwangerschap vond ik toen veel enger. Ons eerste kindje ben ik verloren omdat ik zelf heel ziek ben gewees, ik had HELLP-syndroom, ik heb echt kantje boord gelegen. Mijn angst was toen vooral ja als er nu iets misgaat blijft straks mijn dochter achter zonder moeder.
Eerstgeborene
Romanie,
mijn hele diepe medeleven.
Bij mij is het alweer 24 jaar geleden, te vroeg geboren, slechts twee dagen geleefd. En inderdaad weer snel zwanger. Ik had het eigenlijk allemaal een beetje weggedrukt: eerste keer, pech gehad. Alleen bij de tweede zwangerschap ging het ook weer bijna mis. Te vroege weeën. Een periode van drie maanden heb ik toen in een hel geleefd, zo bang om iets te voelen, en toch iets voelen, medicijnen verhogen, dagen aftellen tot het kindje levensvatbaar zou zijn.... gelukkig is hij gezond geboren met 36 weken(medicijnen gestopt).
Ik weet niet of die periode minder erg was geweest wanneer ik later zwanger was geworden. Je beleeft alles toch op een andere manier.
Na de geboorte van mijn tweede kind was ik eigenlijk ook net zo druk om mijn eerste kindje een plaats te geven. Wat zeg je als iemand vraagt hoeveel kinderen je hebt, bijvoorbeeld. Ik weet niet of die vragen op een andere manier ook niet gekomen waren als ik niet zwanger was geweest. Ik ben later wel alerter geworden op het antwoord op die vraag en kan ook tamelijk gemakkelijk vragen of mensen ook even vaak zwanger zijn geweest als dat ze kinderen hebben (iets anders geformuleerd natuurlijk).
Bij mij heeft een gedichtje van Neeltje Maria Min 'geholpen', waarin zoiets stond als: 'je blijft mijn eerstgeborene.' Dat gaf mijn eerste kindje zijn rechtmatige plek: mijn eerstgeborene, met wie ik alles had meegemaakt, leven en dood, angst en zorgen, verrassingen en vreugde, hoop en verdriet.
Elk jaar als ik het kerstverhaal lees komt het beeld van mijn eerstgeborene terug als er staat: 'en ze baarde een zoon, haar eerstgeborene, wikkelde hem in doeken en legde hem in een kribbe, omdat er geen plaats voor hen was in de herberg.'. Ik zie dan mijn kindje, in een groene doek, die toch maar de couveuse in zal gaan, maar voor wie geen plaats zal zijn in het leven. Ik ben een gelovig mens, dus ik denk dan: die nooit uit Gods handen is geweest.
Hij is mij zeer dierbaar. Het is een eigen kind, een eigen, unieke plek in mijn leven, met het grote recht van de eerstgeborene. En niemand kan hem daar vandaan halen.
Nogmaals, ik weet niet wat beter is, twee verhalen tegelijk verwerken (de geboorte van een gezond kind -wat ik je van harte toewens- en het overlijden van je eerste kindje) of juist wat meer na elkaar.
Wel denk ik dat ik zelf achteraf te naïef geweest ben over de spanningen die een tweede zwangerschap met zich mee heeft gebracht. Teveel gedacht dat ik dat wel zou klaren en te weinig rekening ermee gehouden dat er echt een probleem was. Ik was te stoer en had wel iets meer respect voor mezelf en mijn eigen lichaam mogen opbrengen om alles wat er gebeurd was. En mezelf iets meer moeten realiseren dat zwanger zijn in een bewolkte wereld zwaarder is dan bovenop een roze wolk. Daar moet je dan wel klaar voor zijn.
Tsjor
Eens met tjsor
Ik kan het niet anders, beter, verwoorden..
Snel zwanger, later zwanger, ik denk dat het niet uit maakt. De eerste keer weer moeder worden na je eerstgeborene, dat is zwaar. De zwangerschap is zwaar. Ik had het na de geboorte van mijn derde kindje juist zwaarder omdat toen pas echt het verdriet een plek kreeg. Ik hoefde niet meer te bewijzen dat ik een goede moeder was, en kreeg "last" van Dat Wat OOK had Kunnen ZIjn. Mijn jongste dochter roept weer zoveel verdriet op... hoe hij zou zijn geweest, of ik ook zo van hem gehouden had..
Hij is nooit uit Gods handen geweest, nee, dat geloof ik ook.... hij heeft zijn plek zijn plaats in mijn hart en dat gaat nooit weg en ik heb nooit meer een roze zwangere wolk gevoeld, ik was bang. Daar kan je nog wel eens tegen aanlopen.
Maarrr, ik ben blij dat mijn kinderen er nu zijn, ik geniet met volle teugen. Ik heb angst om ze te verliezen, omdat ik weet hoe het is om een kind te verliezen, omdat je weet hoe intens het verdriet is en je kan het niet nog eens verdragen. En dat gaat ook nooit meer weg.
Je krijgt, je geeft, het is wel beide wel wezenlijk anders dan voor je een kind verloor....
Ervaringen
Ik ben erg onder de indruk van de ervaringsverhalen die hier worden neer geschreven. Toen mijn kind overleed had ik grote behoefte aan ervaringen van anderen. Hoe hadden zij zo'n afschuwelijk drama weten te overleven? En ik wilde ook graag ervaren dat moeders van een overleden kind 'gewoon' weer zwanger werden en een kind kregen. Want mijn buik was leeg, mijn armen waren leeg en het wiegje was leeg, maar mijn moederhart was overvol. En het leek me afschuwelijk, nu ik moeder was geworden, dat ik nooit meer zou kunnen moederen. Daarom wilde ik dolgraag weer zwanger worden. Weten, ervaren dat ik ook moeder zou zijn van een gezond kind.
Ik heb nu twee zoons. Dat kan ik nu, zonder schuldgevoel naar mijn eerste zoon, zeggen. Ik heb niet altijd de behoefte om het hele verhaal te doen tegen b.v. de meteropnemer of een nieuwe collega. Ik wéét dat ik drie zoons heb, ik noem ze mijn eerste, mijn oudste en mijn jongste. En mijn eerste is me heel dierbaar. Juist omdat hij me, in de diepste zin van het woord, moeder heeft gemaakt. Ik hoop heel erg, dat jij ook mag ervaren, Romanie, hoe het is om een gezond kind te krijgen, die gewoon bij je op schoot mag zitten, zonder toeters en bellen. Ik bedacht wel, dat je nog in je kraamtijd zit, dus ik zou wel je lijf laten herstellen van de zwangerschap en de bevalling. Ik wens je ontzettend veel sterkte in de komende tijd en ik hoop dat jij en je man een manier weten te vinden om, al of niet samen, dit verdriet te verwerken. Ik zeg dit expres zo, omdat mijn ervaring was, dat wij meer apart dan samen rouwden en dat hadden we ook nodig. Gelukkig konden wij elkaar die nodige ruimte geven en dat hoop ik ook voor jullie.
Romanie?
Ik hoop dat de gesprekken voor jullie zinvol waren, dat ze jullie misschien wat antwoorden hebben kunnen geven. Ik kan me ook goed voorstellen dat ze heel moeilijk waren, heel confronterend misschien, ook om het ziekenhuis weer in te moeten lopen.
Dikke knuffel.
Mirjam
