zelfmoordpogingen dochter 17 jaar
Onze dochter van 17 heeft het syndroom van Asperger en is erg intelligent (hoogbegaafd), tot 3 jaar geleden zat ze op het gymnasium, waar ze een ongelukje kreeg. Dit ongelukje heeft na een jarenlange lijdensweg met extreem veel pijn, geleid tot het afzetten van haar been.
Daarnaast is ze in haar leven veel gepest op school en heeft ze nare ervaringen opgedaan in haar revalidatieproces. Kortom: ze is al een jaar opgenomen of behandeld in een psychiatrische instelling (deels), is ook deels thuis en heeft al vele suïcidepogingen ondernomen, welke in heftigheid ernstig toenemen. Bij de laatste pogingen is het bij toeval gelukt om haar voor de dood weg te halen.
Zowel wij, als haar behandelaars zien niet veel mogelijkheden meer. Second Opninios laten doen, maar ze zegt er niet meer op te kunnen wachten. Ze wil nu dood en ik geloof dat.
Over 2 weken (nu even gedwongen opname IBS) krijgen we weer de discussie of ze mee naar huis kan.
Ik weet niet meer wat te doen. Ja, eigenlijk wel, ze gaat weer mee naar huis, want ook een terminaal kind laat je thuis komen om te sterven.
Het doet mij zo'n ongelooflijk veel pijn, ik voel mij zo schuldig dat ik dit als moeder niet heb kunnen voorkomen, ik worstel ernstig met mijn geloof, het doet veel met de relatie tussen mij en mijn man en ik heb veel zorg voor de andere dochter, die ook nog thuis woont. Ik werk daarnaast in een drukke, verantwoordelijk baan en wil hier ook geen steken in laten vallen (zeker in deze tijd, waar ontslag zo op de loer ligt, ik heb juist ivm situatie dochter 2 jaar geleden overstap gemaakt naar een andere baan ivm wat minder verantwoordelijkheden, zodat ik minder stress had, omdat er met mijn dochter zoveel speelde).
Ik merk dat, ook al ben ik sterk, ik nu bijna omval en het allemaal niet meer goed aankan. Mijn concentratieboog is klein, ik onthoud slecht, ik slaap slecht, ik ben alleen maar alert op de telefoon voor het geval dat, en als ze wel thuis is, dan luister ik naar elk geluid om te horen of ze toch niet...., mede doordat ik haar een aantal keren gevonden heb.
Zijn er meer ouders die dit herkennen en hoe zijn zij ermee omgegaan? Hoe blijven zij overeind om er te kunnen zijn voor alle kinderen en partner en werk. Hoe blijven zij weg bij hun inwendige pijn? Want het doet zo'n ongelooflijke pijn.......
Of is er een professional die antwoorden kan geven?
Hier word ik stil van...
Ik heb geen goede ideeën maar wil je vooral veel kracht wensen. Er zijn andere mensen op het forum die waarschijnlijk wel adviezen kunnen geven.
Nietverplicht
Wat zit jij in een moeilijke en zware situatie. Ik kan je alleen maar sterkte wensen.
Een vrouw die ik van de fitness kende had een dochter die (ook) suicidaal was en daardoor al meerdere opnames had gehad. De dochter had meerdere pogingen ondernomen en ook zij is weleens net op tijd gevonden.
Het is al zeker tien jaar geleden maar het blijft mij nog steeds bij wat die vrouw toen zei. Ze had haar dochter verteld dat ze ontzettend van haar hield maar ook haar zag worstelen met/in het leven en dat als ze echt dood wilde dat ze dat zou respecteren uit liefde.
Ze vertelde mij ook dat je alles doet om je kind bij je te houden (in leven) maar dat de ultieme liefde loslaten is en dat ze daardoor veel rust had gekregen.
Wat moeilijk
Nietverplicht, wat is deze situatie moeilijk voor jou en voor je dochter!
Ik kan me voorstellen dat het afschuwelijk zwaar en belastend voor je is al ze weer thuis komt. Misschien heb je niets aan tips of adviezen, maar misschien ook wel.
Ik denk dat ik tegen mijn kind zou zeggen: ik wil niet met je praten over je doodswens, want ik kan daar niet in meegaan. Ik zal alles doen wat ik kan voor jouw leven. Als ik je vind na een poging zal ik je redden. Op die manier baken je voor jezelf alle dilemma's af. Het nadeel is wel, dat ze daardoor niet serieus met je kan praten over wat ze echt wil. Misschien kan ze daarvoor bij een ander terecht, bij de huisarts bijvoorbeeld. Ondertussen moet je jezelf goed realiseren, at je niet alles tegen kunt houden. Maar jouw keuze voor haar leven die mag helemaal duidelijk zijn.
Die 'keuze voor haar leven' kan betekenen dat je haar andere kanten op duwt: wellicht kun je eens iets geks doen, bijvoorbeeld iemand als Esther Vergeer vragen om een gesprek met je dochter. Een keiharde doorzetter, heel positief mens, heel erg open over wat het leven voor haar betekent. Dat zou haar een mogelijkheid laten zien van hoe je om kunt gaan met een handicap.
Een andere mogelijkheid is, dat je met haar gaat zoeken naar een zingevingssysteem, waarin op een bepaalde manier wordt nagedacht over het leven, een manier die bij haar past. Ik vind zelf het verhaal van Abbe Pierre van de Emmausbeweging inspirerend: op een dag, in een zeer koude winter, zag hij een man die op het punt stond van de brug te springen. Hij zei: als jouw leven voor jou niets meer waard is, geef het dan aan mij, want ik kom handen tekort voor al die daklozen die buiten zijn in de winter. Daar is een zeer grote beweging uit voortgekomen die met name voor alcoholverslaafde daklozen veel betekent. Ik vind het mooie van dit verhaal het besef, dat als je je leven zelf niet meer waardevol vindt, dat je het dan kunt geven aan mensen die er wel iets aan hebben, omdat ze hulp nodig hebben.
En dan haar intelligentie, heeft ze mogelijkheden om dat te benutten? Ook al heeft ze misschien geen diploma van een school? Ze is nu op een leeftijd, waarin je niet meer bepaald hoeft te worden door pestende medeleerlingen. Je kiest je eigen weg en laat stomme kinderen voor wat ze zijn, zij zijn niet belangrijk voor jouw leven.
In hoeverre heeft ze nu nog veel pijnen en zijn die te bestrijden? Is ze wel mobiel op een of andere manier? Heeft ze een goede behandelaar waar ze vertrouwen in heeft?
Tsjor
Wat zullen jullie het zwaar hebben.
Je schrijft dat dochter een sterke doodswens heeft, en zowel de behandelaars als jullie nog maar weinig mogelijkheden zien. Welke zien jullie nog wél?
Los van de eventuele mogelijkheden:
Ik ken een verhaal van iemand die ook zwaar suicidaal was. Bekend in de psychiatrie, ene opname na de andere, met vele suicidepogingen.
Bij haar is op een gegeven moment (natuurlijk in overleg met haar) een euthanasie-aanvraag in gang gezet, zodat ze, als ze vond dat het echt over en uit moest zijn, ze op een wat minder heftige manier dan door ophanging of voor de trein springen een eind aan haar leven kon maken.
Ze heeft gesprekken gehad, kwam er voor in aanmerking, en alleen al dat gaf om de een of andere reden zoveel rust, dat ze er tot nu toe nog is.
Maar goed, ik weet natuurlijk niet in hoeverre dit bij jullie past.
Heel veel sterkte!
je hebt zelf dringend pastorale en psychische zorg nodig
Dit is zo zwaar!!!
Geen wonder dat je bijna onderuit gaat bij deze ondraaglijke spanning. Iets wat je kind aangaat, iets zo fundamenteels als deze strijd op dood en leven - het gaat zo ongelooflijk diep, bijna ondraaglijk.
' ik voel mij zo schuldig dat ik dit als moeder niet heb kunnen voorkomen, ik worstel ernstig met mijn geloof, het doet veel met de relatie tussen mij en mijn man en ik heb veel zorg voor de andere dochter, die ook nog thuis woont' schrijf je.
Je loopt keihard tegen je grenzen op. Het gaat je vermogen te boven en dat doet zoveel pijn.
Heb je zelf mensen bij wie je terecht kunt, die vanuit hun deskundigheid jou steunen?
....
Wat een tragisch verhaal, om stil van te worden. Het moet verschrikkelijk zwaar voor jullie zijn dit, het verbaast me niks dat je er zelf ook bijna kopje onder van gaat.
Ik heb geen adviezen voor je over hoe jij overeind kunt blijven. Wel een paar dingen ook in reactie op anderen.
Ik ben zelf als tiener een tijdje suïcidaal geweest. Om andere redenen dan jouw dochter, maar het had ook met nare ervaringen te maken.
Eerlijk gezegd: als iemand me in contact had gebracht met types die vreselijk sterk en positief in het leven staan, als voorbeeldfunctie of zo, was ik gaan gillen. Dat zou ik als een afstotelijk gebrek aan respect voor mijn eigen narigheid hebben ervaren. Zo van "kijk eens, die is nog zieliger dan jij en die is toch ook vrolijk!". Zo zal het vast niet bedoeld zijn maar dat is wel het eerste gevoel dat ik erbij krijg.
En ook het verhaal van Abbe Pierre zou bij mij destijds niet aangeslagen hebben. Het was niet dat ik mijn leven niet waardevol vond, het was dat ik een totale angst voor het leven had en niet wist hoe ik dat moest doen, leven.
Ik kreeg namelijk al te veel en te lang de boodschap dat ik maar eens wat flinker en positiever moest zijn, en maar eens aan moest pakken, en dat ik mijn narigheid niet "goed genoeg droeg".
Wat me wél heel erg geholpen heeft, is dat een paar artsen op zeker moment volmondig tegen me zeiden:"Maar dit IS toch ook heel akelig, dat is toch volstrekt begrijpelijk dat je daar verdriet van hebt". Jeetje, ik kreeg toestemming om me rot te voelen 
.
Nou realiseer ik me donders goed dat bovenstaande over mij gaat, en niet over jouw dochter. Ik wil er maar mee zeggen: iedereen is anders en wat de één een geweldig inspirerend voorbeeld vindt is voor de ander een klap in het gezicht.
Constant pijn hebben, een been kwijtraken, nare ervaringen hebben en ook nog Asperger, het is niet niks wat je dochter meegemaakt heeft. Ik wens jullie veel kracht, troost, en warmte, hoe het ook verder gaat.
Even geen woorden
ben er stil van.
Ik hoop dat er mensen in jullie omgeving zijn die jullie willen helpen en ik hoop van harte dat jullie dochter een doodswens ooit om mag zetten in het ik-ben-blij-dat ik mens mag zijn wens.
Sterkte met alles.
Waarom moet iedereen leven?
Nietverplicht, wat ontzettend moeilijk voor jou om je dochter zo ongelukkig te zien en om in voortdurende angst te zitten.
Maar toch denk ik er anders over, al zou ik niet zomaar een oplossing hebben.
Ik begrijp nooit waarom mensen die niet meer willen, gedwongen worden verder te leven. Waarom euthanasie zo ontzettend moeilijk is en dat anderen beslissen over of jij dood mag. Is dat egoïsme van de achterblijvers? Denken ze de ander wel weer beter te kunnen krijgen?
In het afgelopen jaar zijn in mijn familie twee achternichtjes en een vriend van hun onder de trein gesprongen. afschuwelijk was het, het leek wel een epidemie. De eerste die het deed was al jaren depressief, van de andere twee weten ze niet waarom ze het deden. Verdriet over de eerste, toch drugs? Ik heb dus van redelijk dichtbij meegemaakt hoe erg het was voor de ouders en familie, de onverwachte dood. Het niet begrijpen waarom bij twee van hen. Maar toch denk ik nog steeds dat het beter was als het eerste nichtje hulp had gekregen bij haar zelfmoord dan voor een trein te springen, wat ook nog trauma oplevert bij spoorwegmensen.
Tsjor schrijft dat ze haar dochter zou zeggen dat ze haar zou redden na een poging. Dat zou ik dus niet doen. Ik vind dat heel egoïstisch gedacht van de redder. Als iemand echt echt echt dood wil, wie ben jij om dan te beslissen dat dat niet mag?
Neemt niet weg, Nietverplicht, dat ik je ontzettend veel sterkte wens en hoop dat je dochter toch uit het dal kan krabbelen en zich zoveel beter gaat voelen dat haar suïcidale gedachten voorbijgaan en ze weer een leven kan opbouwen. En anders, als dat niet lukt, hoop ik dat jullie de kracht kunnen vinden (en de wettelijke mogelijkheid) om haar waardig en vredig te laten gaan.
Iselo
Daar snap ik dus niets van: zeggen dat je heel graag wilt dat iemand leeft, dat dat egoïsme zou zijn. Daar snap ik niets van. Ik lees in jouw pleidooi voor euthanasie juist het belang van de achterblijvers, die liever niet met een onverwachte dood worden geconfronteerd.
Tsjor
Tsjor
Als iemand niet meer wil leven, of dat nou is vanwege depressie of een lichamelijke kwaal, dan heeft die persoon toch het recht te sterven? Ook al zou ik liever willen dat die persoon in leven blijft, het is zijn beslissing niet te willen. Dan is t toch egoistisch als ik wil dat ie in leven blijft?
Mijn dilemma is wel dat het moeilijk is voor de achterblijvers, zeker omdat mensen zo moeilijk euthanasie krijgen en mensen dan stiekum en onverwacht zelfmoord plegen.
Evengoed hoop ik voor nietverplicht dat haar dochter beter wordt en als we een theoretische discussie willen voeren beter een nieuw draadje kunnen starten en in dit draadje proberen haar te steunen.
Dat klinkt wel erg hypocriet na wat ik net schreef, maar mijn hart brak toen ik haar eerste bericht las.
Helaas ook een meisje als jouw dochter
in mijn vriendenkring. Ik begrijp redelijk wat jij nu meemaakt en heb met je te doen. Altijd maar die angst dat je haar vindt, of bericht krijgt dat ze gevonden is... onmenselijk voor jou als moeder.
Tijdens opnames van de dochter van mijn vriendin, onttrekt mijn vriendin zich er zoveel mogelijk aan. Dan is dochter relatief veilig en kan mijn vriendin ontspannen.
Ik zou zoveel mogelijk aansturen op een langer verblijf in een ggz instelling. Ze is nu nog minderjarig waardoor jij nu mogelijk meer in te brengen hebt dan na haar verjaardag.
Sterkte!
Een andere waarheid
Beste nietverplicht,
Als mens kies je, bewust of onbewust, hoe je de wereld ziet.
Je kan het leven zien als iets met een begin en een einde. Je zou het ook kunnen zien als onderdeel van iets groters. Op die manier dat een deel van je, dat wat jou maakt wie je bent, er al was voordat je geboren bent en dat dat deel weer verder gaat als je de aarde verlaat, deze visie geeft sommige mensen meer rust.
Volgens het principe familie-opstellingen,kun je als mens verbonden zijn met een voorouder, of een last dragen voor een ouder of voorouder en hierdoor een doodswens hebben, die eigenlijk niet van jou is. Soms kun je door je familiegeschiedenis in kaart te brengen, en een familie-opstelling te laten doen, inzicht krijgen in waarom je handelt zoals je doet. Is het dan meteen opgelost? Nee, maar het kan wel inzicht geven in waarom iets is zoals het is. Daardoor ga je wel vaak anders handelen en veranderen anderen mee.
Asperger en hoogbegaafdheid, wat is dat? Ben je dan heel slim en zijn mensen vaak moeilijk voor jou of ben je een gevoelig kind met veel wijsheid opgebouwd vanuit vele levens voor dit leven. Kleine kinderen kunnen vaak herinneringen hebben aan die vorige levens, totdat ze naar school gaan, een gevoelig kind moet op school zien te "overleven". Tegenwoordig zitten we veel in ons hoofd en vergeten we te voelen. Maar vanuit je gevoel komen wel de juiste antwoorden.
Veel kinderen worden in hokjes geplaatst, maar wat als het nu gewoon nieuwetijdskinderen zijn, heel gevoelige kinderen met een heel sterke intuïtie. Maar dat past niet in deze maatschappij, hoewel daar wel ommekeer in aan het komen is, dat leren deze kinderen ons. Als je zo'n nieuwetijdskind bent, vindt je dit aards leven vaak moeilijk, maar je hebt dit leven ooit ook zelf gekozen om bepaalde dingen te leren, waardoor je sterker wordt. Je krijgt altijd nieuwe kansen, dus als iets niet lukt, mag je terugkomen om het alsnog te leren. Je zou natuurlijk ook kunnen kijken wat je in dit leven nog kan leren en veranderen zodat je hier gelukkig kan zijn. Belangrijk is om de juiste mensen te vinden die je daarbij kunnen helpen, mensen die jou een goed gevoel geven.
Iedereen kiest zijn eigen waarheid en als deze waarheid voor jou klopt, ga dan naar je gevoel, zoek informatie over nieuwetijdkinderen, familie-opstellingen en vorige levens.
Als dit voor jou geen waarheid is ga je gewoon verder met je eigen waarheid en zoek je daar je antwoorden.
Het is allemaal goed, want het is jouw waarheid.
Wat je ook doet, je maakt altijd de juiste keuze, want je handelt, zo goed je kan, in het moment. Gisteren is er niet meer en morgen moet nog komen, aan beide kun je nu dus niets doen, alleen aan dit moment.
Misschien zou je dochter dit willen lezen.
Ik wens jullie veel kracht toe, om de juiste keuzes te kunnen maken.
Nietverplicht, als je daar behoefte aan hebt, sta ik je graag te woord.
Met liefdevolle groetjes, een vreemdeling die meeleeft.
vreemdeling - beetje ot
Aan de ene kant steek je sterk in op het 'hier en nu', daarnaast refereer je aan (ongrijpbare) vorige levens en wat iemand daarvan aan bagage heeft meegekregen, zelfs van voorouders. Dat is wel het tegenovergestelde van 'hier en nu'.
ergernis (ot), meeleven
Jeetje, ik kan me wel ergeren aan zo'n 'mooie' bijdrage van Vreemdeling. Zo'n alwetende, 'alles is goed'-houding. Het doet mij voorkomen als dat je jezelf verheven boven anderen voelt.
Wat een stelligheid. Hoe weet je dat allemaal? (niet, natuurlijk, het is een 'voelen', zeker). "iedereen kies zijn eigen waarheid". Nieuwetijdskinderen, een speciaal ras? Bah.
Je zal het wel heel goed bedoelen.
Maar sorry, topicstarter, ik zal je draadje verder niet meer bevuilen. Ik vind het heel pijnlijk het me allemaal voor te stellen wat jij moet doormaken. En je dochter. En anderen die van haar houden of haar zo graag gelukkig(er) hadden gezien.
Ik zou zo graag willen dat iemand hier je even het 'ultieme advies' kon geven om hiermee om te gaan, maar nog beter: om het leven van je dochter ten positieve te kunnen keren. Maar dat is nu juist zo erg: dat weten we niet echt.
Als ik het me voorstel dat het mijn dochter zou zijn, zou ik misschien wel een poosje met haar naar een mooie plek gaan (soort vakantie), door mooie landschappen lopen, haar heel veel knuffelen (als ze dat toestaat), heel veel contact, ze hoeft niets maar je gaat samen koken of puzzelen of fotograferen, wat-dan-ook, veel vertellen over je eigen familie (foto-albums mee) over hoe gelukkig je was met haar geboorte en hoeveel je van haar hield en houdt, enzovoort. Misschien een geheel niet-passend 'advies', misschien past het helemaal niet bij jullie of kan het alleen al praktisch niet.
Heel, heel veel sterkte!
Iselo
"Tsjor schrijft dat ze haar dochter zou zeggen dat ze haar zou redden na een poging. Dat zou ik dus niet doen. Ik vind dat heel egoïstisch gedacht van de redder. Als iemand echt echt echt dood wil, wie ben jij om dan te beslissen dat dat niet mag?"
Weet je dat heel veel zelfmoordpogingen onderdeel zijn van een psychisch ziekteproces? Dat de doodswens een symptoom van die ziekte is?
Het scheelt wel flink in de ziektekosten als we iedere depressiepatient (ook al is het nog zo tijdelijk) maar vast een pijnloos pilletje aanbieden. Een beetje vervelend voor familie, vrienden, geliefden, kinderen enzo, maar die moeten niet zeuren want het is toch vrije wil? De vrije wil van iemand wiens wil is aangetast door een (wellicht zeer tijdelijke) depressie.
Dus wie bepaalt of iemand echt echt echt dood wil? En wat is echt echt echt willen. En wat is de wil van iemand die onder invloed van een ziekte of drug staat?
Permanente oplossing
Psychiater Bram Bakker heeft suïcide ooit omschreven als een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem en ik denk dat dit zeker in dit geval heel erg van toepassing is.
Je kunt er allerlei blabla over vorige levens bij halen, maar voor dit meiske is het hier en nu onverdraaglijk. Niemand wil dood, maar soms is leven te moeilijk en te pijnlijk en lijkt er geen andere uitweg meer te zijn. Misschien heeft ze nu menselijke hulp nodig in plaats van professionele hulp, iemand die haar weer bij het leven kan trekken. Is er iemand voor wie zij veel respect heeft en bewonderd die met haar wil praten, iemand van de kerk of desnoods straatpastoraat, íemand die de duisternis waarin zij zich nu bevindt kent en begrijpt. En anders een ervaringsdeskundige, iemand die geweest is waar zij nu is, maar de weg terug naar het leven heeft gevonden en haar weer hoop kan geven.
Ik wens jullie allebei heel veel sterkte, dit is heel erg zwaar
TedTalk over Golden Gate Bridge
https://www.ted.com/talks/kevin_briggs_the_bridge_between_suicide_and_life
In deze Ted Talk vertelt een politieagent over zijn werk op de Golden Gate Bridge en over de vele die hij van springen kon afhouden en die ene jonge man die toch sprong. De metafoor van Pandora's Box zonder hoop vond ik heel mooi. Deze Ted Talk is van iemand die vanuit menselijkheid en niet als professional mensen weet te helpen.
Je dochter moet enorm eenzaam zijn in haar wanhoop en wat voor iemand zou haar nu kunnen bereiken om haar net dat sprankje hoop te geven? Ik ken jullie en de situatie niet goed genoeg om hierin te kunnen adviseren, maar misschien schiet jou iemand te binnen.
Niet iedereen zijn reactie gelezen
Wil je alleen heel, heel veel sterkte wensen. Wat een verschrikkelijke situatie is dit voor jullie allemaal, ik heb er geen woorden voor. Helaas ook geen advies. Reageer alleen even om je sterkte te wensen.
Wat verschrikkelijk verdrietig
Wat een horrorscenario voor iedere ouder: het welzijn van je kind zover te zien afglijden dat ze dood wil en geen effect zien wat alle inspanning die je doet. echt afschuwelijk. Dus allereerst en vooral medeleven en mededogen. Ik hoop dat jullie zacht kunnen zijn voor jezelf en elkaar in deze wanhopige tijd. En ik hoop toch dat er een manier komt om dit tij te keren, voor haar om de waarde van haar leven, van zichzelf (!) terug te vinden.
Ik sluit me verder aan bij Theekopje. Ik was ook een erg depressieve puber en ik hunkerde eigenlijk naar bevestiging en erkenning van mijn angst en pijn om van dááruit te zoeken naar een vorm waarin ik kon leven in deze wereld. Ik kon helemaal niks met optimisme, activering, toekomst, goedbedoelde peptalks of erop gewezen worden dat ik denkfouten maakte (wat natuurlijk absoluut wel zo was). Er was geen erkenning voor mijn beleving, voor mijn gevoelens. Dat werd als verkeerd benoemd, egoistisch, dom, raar, onproductief, psychiatrisch, weet ik veel wát allemaal maar met ieder etiketje wat erop werd geplakt raakte ik verder van de mensen, van de wereld. Want het waren mijn gevoelens. Ik wás dat, ik was dat meisje wat op die manier in de wereld stond en ik was niet zomaar bij machte dat te veranderen omdat het niet in de vorm paste. Dat werd systematisch over het hoofd gezien, door mijn ouders maar ook door veel hulpverleners.
Ik zie wat ik toen ervoer nú als chronische paniek: ik voelde me belaagd door de eisen die mijn omgeving en het (volwassen) leven aan mij stelde en had geen idee hoe ik me daaruit moest redden. Uit die machteloosheid komen weer allerlei gevoelens/oordelen voort: ik ben een loser, de wereld is slecht, ik red het nooit, mijn leven is niks waard en dat draagt allemaal weer bij tot de paniek. En als die paniek maar hevig genoeg is en lang genoeg duurt, wil je echt wel dood. Ik heb nooit een serieuze poging gedaan maar heb wel lang met suicidale gedachten rondgelopen. Ik heb daar pas echt definitief afstand van gedaan toen ik mijn eerste kind kreeg. Toen ik heb echt besloten dat sterven nooit meer een optie voor mij zou zijn.
Ik besef dat ik niet van een afstand kan oordelen over jouw dochter, dat er met haar iets heel anders aan de hand kan zijn. Maar vanuit mijn eigen ervaring kan ik je alleen dit meegeven: bevestig haar dat ze in een afschuwelijke situatie terecht is gekomen, dat het logisch is dat het moeilijk is, dat het pijn doet, dat het niet vanzelfsprekend is dat ze al weet hoe ze (hiermee) moet leven maar dat ze dat mag leren. En misschien heb je ook dat allemaal al gedaan. Of misschien werkt ook dat niet. Het is niet zo dat ik durf te beweren dat je haar kan redden als je maar .... Daar is psychische problematiek veel te weerbarstig voor.
Nogmaals: heel erg veel kracht, liefde en mededogen gewenst!
Arca
alles voor haar leven
Dat Tsjor zegt dat ze tegen haar kind zou zeggen dat ze haar zou redden als ze haar vindt bij een poging, vind ik juist niet raar.
Je bent moeder. Het is je kind.
Ik zou niet anders kunnen. Ook al heet het egoistisch.
Ik zou ook alles doen voor haar leven.
en nietverplicht
Ik wou vooral zeggen wat erg dat jullie dit overkomt.
Verdrietig.
Veel sterkte.
Advies?
http://www.leokannerhuis.nl/ciba-klinisch-intensieve-gesloten-besloten-behandelafdeling
Heb je voor je dochter al advies gevraagd aan specialisten op het gebied van autisme? Bij Autisme Centraal of bij het Leo Kannerhuis. Mijn ervaring is dat in de psychiatrie men over het algemeen niet veel weet van mensen met autisme en dat kan de problematiek ook verergeren.
Mogelijk kun je op deze afdeling vragen of zij jou dochter kunnen helpen of dat ze advies hebben of het mogelijk is om je dochter te helpen een toekomst te realiseren. En wat daar dan voor nodig kan zijn.
nietverplicht
Hoe gaat het ondertussen?
Ik kan er mij wel iets bij voorstellen. Zoon is 8, heeft ASS en zegt geregeld dat hij dood wil. Hij vindt het leven zwaar. Hem kan ik nog vertellen hoe erg ik hem zou missen mocht hij er niet meer zijn.
Ik hoop dat jullie een uitweg vinden. Veel sterkte.
ik heb dit meegemaakt en ervaar nog steeds stress
Hallo,
Ik zit in een gelijkaardige situatie als u.
Ik heb mijn dochter deze zomer gered toen ze bezig was met haar poging.
Ik had op aandringen van mijn partner even met zijn moeder getelefoneerd over het gebeuren.
Zij was gEEn troost voor mij.
Zij had het vooral over zichzelf.
Zij was boos dat haar zoon haar niet had opgebeld.
Zij heeft me niet eens bedankt dat ik haar kleindochter had gered.
Oh wat een rotmens.
Nu, enkele maanden na het gebeuren,
barst ik soms in tranen uit.
Ik ben voortdurend alert dat de telefoon rinkelt.
Mijn kind volgt een ambulante behandeling.
Ze gaat tweewekelijks naar een psycholoog.
...
ontzettend eenzaam in mijn gevoelens
Ik vraag mij af of deze situatie ooit voorbij gaat.
Naar de huisarts
Daar moet je niet mee blijven zitten.
Ga naar de huisarts. Vraag hulp bij het weer op de rails krijgen van je eigen leven.
Hulp
K, je dochter heeft hulp. Nu jij nog! Ik sluit me aan bij M. Lavell.
En ik denk dat je partner serieus iets uit te zoeken heeft met zijn moeder.
gezegd
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben blij dat hier iemand luistert.
Intussen heeft mijn dochter mij verteld dat ze geen zelfmoord meer zal plegen. (ik heb er specifiek naar gevraagd)
Mijn angst is al minder, maar de sfeer blijft gespannen.
Haar aanspreken wanneer zij een huisregel overtreedt, is moeilijk voor mij ...
(huisregel = respectvol zijn tov je huisgenoten, niet schelden, helpen bij klein huishoudelijk werk als dit wordt gevraagd)
tov de andere kinderen heb ik het daar niet moeilijk mee.
Prettig uiteinde aan iedereen!
groetjes K
Ook dat
kun je met je dochter bespreken: ik ben bang om jou aan te spreken als je iets verkeerd doet. Maak het open, anders blijft het hangen als een vorm van chantage, onbewust en ongewild door je dochter, maar wel als ervaring bij jou.
Tsjor.
K en Nietverplicht
Sterkte, K. Wat erg allemaal.
En Nietverplicht, hoe is het nu?
Groetjes Geerke
