Advies over werksituatie
Mijn werkgever (ik werk hier nu vijf jaar) was lang tevreden over mij. Inmiddels heb ik dat gevoel al zeker een half jaar niet meer. Ik heb eens laten doorschemeren dat ik me eenzaam voel binnen dit bedrijf. We werken sinds corona thuis en zijn dat blijven doen. De werkzaamheden laten dat toe maar ik mis de interactie met collega’s. Omdat ik een solofunctie heb, kan het voorkomen dat ik op een dag niemand spreek. Dat aangeven is misschien een grote fout geweest. Het is alsof mijn werkgever vindt dat ik na die kritiek dan ook maar weg moet gaan.
Maar als ik eerlijk ben, werd ik al eerder op een zijspoor gezet. Minder betrokken bij dingen die speelden. En inmiddels kom ik bij werkverdelingen al niet eens meer ter sprake en kan ik mijn uren niet vullen met werk. Oké, het is nu ook komkommertijd, maar mijn andere collega’s hebben het wel druk. Het wordt ondertussen vernederend maar te moeten aangeven dat ik niets te doen heb. Ik kan niet anders dan de conclusie trekken dat ik op een passieve manier wordt weggesaneerd.
Voor iedereen zou het het beste zijn dat ik een andere baan vind. Wat ik nu doe is voor mij carrière-technisch gezien een dood spoor, dus ik moet ook echt wat ánders. Enerzijds komt het dus goed uit dat ik niks te doen heb, maar ik ben zo bezig mezelf staande te houden en analyseren wat er allemaal onder zit, dat ik psychisch compleet op ben. Komt bij dat ik privé in onrustig water zit, dus een beetje stabiliteit was nu wel fijn geweest.
Wat zouden jullie doen in mijn geval? Voorstellen om uit elkaar te gaan met een transitie-vergoeding? Ziek melden? 'Gewoon' m'n baan opzeggen zodat ik dit achter me laat en ruimte heb om te gaan uitzoeken wat ik verder ga doen? De banen liggen voor het oprapen, schijnt, maar of dat ook geldt voor een starter van middelbare leeftijd valt te bezien. Ik vind het geen enkel probleem om te werken en te leren... en het lijkt me heerlijk om daar eindelijk weer energie van te krijgen, want dat ontbreekt me hier totaal.
Ik weet dat ik best veel aannames doe over mijn werkgever, maar ik durf niet meer op de man af te vragen of ik de dingen goed zie, bang om deuren dicht te gooien. Want ondanks alles ben ik bang dat ik keuzes maak waar ik spijt van krijg.
In jouw verhaal lees ik veel aannames over je werkgever. Wat als ze helemaal niet van je af willen, maar jij gewoon veel sneller werkt dan zij verwachten? Zou het misschien helpen als je je taken wat trager uitvoert? Of kan het zijn dat er in jullie organisatie een cultuur heerst dat iedereen voortdurend roept hoe druk ze het hebben, terwijl dat eigenlijk wel meevalt?
Ik zou zeker geen ontslag nemen voordat je wat anders hebt. Dan zit je zonder inkomsten, dat is niet slim.
Bekijk het positief: als je weinig te doen hebt, heb je alle tijd om naast/tijdens je werk te zoeken of er iets is wat je leuker vindt en te solliciteren. Misschien kun je zelfs een cursus volgen.
ik mis een paar opties zoals eerst zoeken naar een nieuwe baan en dan ontslag nemen of eerst met je werkgever in gesprek vragen of je gevoelens correct zijn.
Ik heb in een vergelijkbare situatie gezeten verveelde me.dood maar er waren er nog een paar alleen die gaven het nooit aan en deden altijd alsof ze druk waren. Op een gegeven moment werden we elders ingezet door het eigen bedrijf. Ik heb in de avonduren afspraken gemaakt met een organisatie waar ik wel wilde werken en waar werk genoeg is. Ik ben helemaal blij in mijn huidige functie en heen in een week (ivm reisuren) 11 uur extra aan vrije tijd (en ik werk dezelfde uren).
Overigens Leanne, je bent géén starter! Waarom zeg je dat?
Je krijgt geen ontslag dus een transitievergoeding is niet in beeld. Ziek melden omdat je werk niet meer leuk is zou voor mijn geen optie zijn.
Kijk naar vacatures, ga solliciteren en neem ontslag. Heb je alleen nog met een opzegtermijn te maken. Waarom in iets blijven hangen waar je geen plezier meer in hebt? Tijd voor een nieuwe uitdaging.
Ik zou gaan zoeken naar iets anders, maar geen ontslag nemen voordat je iets gevonden hebt. Transitievergoeding is voor als je ontslagen moet worden wegens reorganisatie of naar een slechter betaalde functie moet. Bij ziekmelden krijg je te maken met reïntegratie, arbo, etc. Ziek uit dienst kan ook niet altijd.
Er zijn op dit moment veel vacatures en overal tekorten dus dit is wel het moment om te gaan zoeken.
Als thuiswerken de nieuwe norm is en jij vindt het eenzaam, je gaat in je eentje die cultuur niet veranderen. Plus, als jij op kantoor werkt en je collega's zitten allemaal thuis, dan heb je er nog niet veel aan. Het is ook niet erg om op enig moment te concluderen dat het werk niet meer bij je past en dat je wat anders wil gaan doen.
Ik zou beginnen met jezelf geen ‘starter’ te noemen, want dat ben je ook niet!
Dat je het moeilijk vindt eea aan te kaarten bij je werkgever begrijp ik ook wel, maar icm met alle andere dingen die je tegenstaan zou ik de tijd die jij overhebt gebruiken om een andere baan te zoeken. Je vult inderdaad enorm veel zaken in, zoals bijv wegsaneren, maar dat weet je helemaal niet. Als jullie worden betaalt op basis van resultaat, dan ben jij mss inderdaad erg snel met je werk, je kunt dat ook positief bekijken 😃
Dus ga eens rondkijken naar wat je ligt en wat je graag zou willen doen, overal staan ze te springen om mensen! Dus zeker niet zomaar ontslag nemen hoor, maar zeker ook niet te lang blijven hangen zodat je er nog dieper van in een depressie raakt.
Succes!
IMI-x2 schreef op 26-08-2022 om 14:46:
In jouw verhaal lees ik veel aannames over je werkgever. Wat als ze helemaal niet van je af willen, maar jij gewoon veel sneller werkt dan zij verwachten? Zou het misschien helpen als je je taken wat trager uitvoert? Of kan het zijn dat er in jullie organisatie een cultuur heerst dat iedereen voortdurend roept hoe druk ze het hebben, terwijl dat eigenlijk wel meevalt?
Ik zou zeker geen ontslag nemen voordat je wat anders hebt. Dan zit je zonder inkomsten, dat is niet slim.
Bekijk het positief: als je weinig te doen hebt, heb je alle tijd om naast/tijdens je werk te zoeken of er iets is wat je leuker vindt en te solliciteren. Misschien kun je zelfs een cursus volgen.
Dat herken ik wel dat collega's roepen dat ze het zo druk hebben maar het kan ook zijn dat jij efficiënter werkt en daardoor sneller door je werk heen bent. Ik zou, in jouw situatie, rondkijken voor een andere functie waarin je meer voldoening vindt en misschien kan dat zelfs wel binnen dezelfde organisatie?
O nee, het is zeker niet zo dat ik te snel werk! Ik schreef al dat ik een solo-functie heb. Er is gewoon geen werk te doen voor mij, niets. Bovendien moet ik vooraf een inschatting maken hoe lang ik ergens over ga doen, dus trager werken zou ook niet helpen. Alles is inzichtelijk en aangezien ik mijn uren niet kan verantwoorden, is ook bekend dat ik niks doe. Ik moet mezelf echt voorhouden dat ik niet lui ben, maar wat word je hier lui en depri van. Echt vreselijk hoeveel energie dit kost.
Ik ben inderdaad geen starter, maar wel wanneer ik een nieuw werkgebied in ga. Maar wat dat dan moet zijn…? Ik weet alleen dat wat ik nu doe niet meer wil / kan. Ik ben bang dat een nieuwe werkkring met hetzelfde werk daar niets aan verandert. (Dit was overigens al een carrièreswitch omdat de baan waar ik oorspronkelijk voor ben opgeleid nog nauwelijks bestaat.)
Dat ontslag zou dan met wederzijds goedvinden zijn natuurlijk… wat mijn werkgever misschien wel goed uitkomt als hij inderdaad van me af wil. En ja, dat neem ik inderdaad aan… maar dat komt natuurlijk wel ergens vandaan! Ik wil mezelf niet te herkenbaar maken, maar ik heb voorbeelden genoeg waaruit blijkt dat het niet meer zo is als vroeger, toen waardering vanzelfsprekend was en ik onderdeel was van het team. Natuurlijk kan ik polsen of ik het goed zie. Maar de laatste keer dat ik aangaf dat ik me ongelukkig voelde (vanwege het continu thuiswerken), kreeg ik te horen dat ik vrij was om te gaan. Dat durf ik dus nu niet meer, want als je vaak genoeg zoiets hoort MOET je ook gewoon gaan, dus dan moet ik er ook echt uit zijn dat ik het dan ook DOE.
Wat ik al zei… om ander werk te zoeken tijdens deze periode zou voor iedereen het beste zijn. Ik lees ook wel tussen de regels door de reactie: geef jezelf een schop onder je kont, ga solliciteren… was het maar zo eenvoudig, dan had ik dat een half jaar geleden al gedaan. Maar het lukt me gewoon niet, omdat ik geen duidelijke richting heb, van wat dan? Ik kom niet verder dan rond surfen op vacaturesites en eigenlijk weet ik het gewoon niet, wat nu. Ik ben gewoon moedeloos en zo ken ik mezelf eigenlijk niet. Als het erop aan komt, kan ik het wel… en daarom twijfel ik over m’n baan dan toch maar opzeggen. Ik heb mijn huidige baan gekregen door gewoon ergens naar binnen te stappen… dus ik KAN het wel, maar nu ben ik emotioneel, somber, onzeker.
Leanne schreef op 26-08-2022 om 17:01:
O nee, het is zeker niet zo dat ik te snel werk! Ik schreef al dat ik een solo-functie heb. Er is gewoon geen werk te doen voor mij, niets. Bovendien moet ik vooraf een inschatting maken hoe lang ik ergens over ga doen, dus trager werken zou ook niet helpen. Alles is inzichtelijk en aangezien ik mijn uren niet kan verantwoorden, is ook bekend dat ik niks doe. Ik moet mezelf echt voorhouden dat ik niet lui ben, maar wat word je hier lui en depri van. Echt vreselijk hoeveel energie dit kost
Wat ik al zei… om ander werk te zoeken tijdens deze periode zou voor iedereen het beste zijn. Ik lees ook wel tussen de regels door de reactie: geef jezelf een schop onder je kont, ga solliciteren… was het maar zo eenvoudig, dan had ik dat een half jaar geleden al gedaan. Maar het lukt me gewoon niet, omdat ik geen duidelijke richting heb, van wat dan? Ik kom niet verder dan rond surfen op vacaturesites en eigenlijk weet ik het gewoon niet, wat nu. Ik ben gewoon moedeloos en zo ken ik mezelf eigenlijk niet. Als het erop aan komt, kan ik het wel… en daarom twijfel ik over m’n baan dan toch maar opzeggen. Ik heb mijn huidige baan gekregen door gewoon ergens naar binnen te stappen… dus ik KAN het wel, maar nu ben ik emotioneel, somber, onzeker.
Dit klinkt als een bore-out.
https://www.psyned.nl/bore-out/
Zoek een goede jobcoach en laat je coachen naar een nieuwe functie. Ik weet niet waar je woont, in Amersfoort zit een heel goede. Misschien wil je werkgever het wel vergoeden als hij van je af wil.
Je zou je eens kunnen oriënteren op mogelijkheden via deze Amsterdamse site die te gebruiken is voor het hele land:
House of Skills (houseofskillsregioamsterdam.nl)
Leanne schreef op 26-08-2022 om 17:01:
O nee, het is zeker niet zo dat ik te snel werk! Ik schreef al dat ik een solo-functie heb. Er is gewoon geen werk te doen voor mij, niets. Bovendien moet ik vooraf een inschatting maken hoe lang ik ergens over ga doen, dus trager werken zou ook niet helpen. Alles is inzichtelijk en aangezien ik mijn uren niet kan verantwoorden, is ook bekend dat ik niks doe. Ik moet mezelf echt voorhouden dat ik niet lui ben, maar wat word je hier lui en depri van. Echt vreselijk hoeveel energie dit kost.
Ik ben inderdaad geen starter, maar wel wanneer ik een nieuw werkgebied in ga. Maar wat dat dan moet zijn…? Ik weet alleen dat wat ik nu doe niet meer wil / kan. Ik ben bang dat een nieuwe werkkring met hetzelfde werk daar niets aan verandert. (Dit was overigens al een carrièreswitch omdat de baan waar ik oorspronkelijk voor ben opgeleid nog nauwelijks bestaat.)
Dat ontslag zou dan met wederzijds goedvinden zijn natuurlijk… wat mijn werkgever misschien wel goed uitkomt als hij inderdaad van me af wil. En ja, dat neem ik inderdaad aan… maar dat komt natuurlijk wel ergens vandaan! Ik wil mezelf niet te herkenbaar maken, maar ik heb voorbeelden genoeg waaruit blijkt dat het niet meer zo is als vroeger, toen waardering vanzelfsprekend was en ik onderdeel was van het team. Natuurlijk kan ik polsen of ik het goed zie. Maar de laatste keer dat ik aangaf dat ik me ongelukkig voelde (vanwege het continu thuiswerken), kreeg ik te horen dat ik vrij was om te gaan. Dat durf ik dus nu niet meer, want als je vaak genoeg zoiets hoort MOET je ook gewoon gaan, dus dan moet ik er ook echt uit zijn dat ik het dan ook DOE.
Wat ik al zei… om ander werk te zoeken tijdens deze periode zou voor iedereen het beste zijn. Ik lees ook wel tussen de regels door de reactie: geef jezelf een schop onder je kont, ga solliciteren… was het maar zo eenvoudig, dan had ik dat een half jaar geleden al gedaan. Maar het lukt me gewoon niet, omdat ik geen duidelijke richting heb, van wat dan? Ik kom niet verder dan rond surfen op vacaturesites en eigenlijk weet ik het gewoon niet, wat nu. Ik ben gewoon moedeloos en zo ken ik mezelf eigenlijk niet. Als het erop aan komt, kan ik het wel… en daarom twijfel ik over m’n baan dan toch maar opzeggen. Ik heb mijn huidige baan gekregen door gewoon ergens naar binnen te stappen… dus ik KAN het wel, maar nu ben ik emotioneel, somber, onzeker.
Ach Leanne, er is gewoon geen werk voor jouw functie in jullie bedrijf, of in elk geval heel erg weinig?
Tja, dat is vreselijk. Een bore out lijkt inderdaad een logisch gevolg daarvan.
Maar als er in jullie bedrijf geen werk voor is, maar in andere bedrijven (waarschijnlijk) ook niet of weinig en aflopend, dan is het inderdaad slimmer om iets anders te gaan zoeken.
Eens met voorgangers om een jobcoach of iets dergelijks te zoeken. Het is belangrijk dat je gaat ontdekken waar je goed en minder goed in bent en waar je blij en minder blij van wordt. En dat je uit die apathie komt.
Overigens vraag ik me dan wel weer af voor de situatie op je huidige werk: andere collega's zeggen het druk te hebben of hebben het echt druk. Doen die werk waar jij bij zou kunnen bijspringen?
Zo ja, dan zou je in elk geval kunnen aanbieden om hen te ontlasten, zodat zij het in elk geval niet te druk hebben en jij in elk geval je minder verveelt.
Ik zou zelf ook niet opzeggen voordat je een andere baan hebt, maar zorgen dat je je energie gaat stoppen in het loopbaantraject, het zoeken naar geschikte vacatures en goede brieven schrijven. Daar heb je allemaal mooi tijd voor tijdens werktijd, dus probeer dat als iets positiefs van het vreselijke niets doen te zien.
Ik vind het wel vreemd dat je baas er kennelijk (zo lees ik uit jouw berichten) geen gesprek met jou over aangaat.
Verder zou ik zelf, als je dan echt geen werk (meer) te doen hebt tijdens werktijd, ook niet als je andere collega's aanbiedt ze met klusjes te helpen, de 'vrije' tijd tijdens werktijd maar benutten voor dat loopbaantraject, andere klusjes in huis of het lezen van goede boeken of iets waar je van kunt genieten. Maar belangrijkste is dat je uit je apathie komt door zo'n loopbaantraject te gaan doen.
De enige vraag lijkt mij: ga je dat met je werkgever bespreken en vragen of zij het willen bekostigen of betaal je het zelf van je salaris omdat je er toch nog wel een paar maanden geld verdient met niet/weinig doen?
Als je het durft te bespreken zou ik zelf nog geen einddatum van je contract afspreken zodat er geen druk op zit om snel een andere baan te vinden omdat je anders geen inkomen hebt.
En trouwens, gezien je privesituatie zou ik zeker niet je baan opzeggen nu, maar wel inkomen houden tot je iets anders hebt. Dat lijkt me financieel prettiger als het met je relatie mis loopt (als dat is wat je bedoelt met 'in onrustig water zitten').
Domiet, ik heb je link over bore-out bekeken en wat ik lees raakt me wel. Ik was hier zelf nooit op gekomen maar wat er omschreven is, is wel bijna één-op-één mijn situatie. Omdat ik in mijn eentje werk hoef ik weliswaar op kantoor niet de schijn op te houden (dat lijkt me helemaal vreselijk), maar ik moet wel mijn uren verantwoorden. Ook is er elke ochtend een korte online werkbespreking en moet ik zeggen dat ik gisteren niks heb gedaan en ook niks voor de komende dag heb liggen. Deze link maakt dat ik met iets meer compassie naar mezelf kan kijken, want ik vind het ergens slap dat ik het maar laat gebeuren. Dat lage zelfbeeld herken ik, ik ben bang dat ik nergens anders aan de bak kom, en ben vooral bezig met verbloemen dat ik ongelukkig ben en signalen zoeken die aangeven dat ze vinden dat ik een uitvreter ben. En ja, dat zit in mijn hoofd hoor, niemand heeft dat uitgesproken.
Ik herken ook de sub-assertiviteit, als karaktertrek. Er is namelijk een opdracht bij mij over de schutting gegooid, zonder uitleg en waarvan ik tot 2x toe aangegeven dat ik dat ik info en misschien ook hulp nodig heb. Er is me toegezegd dat ik uitleg en/of hulp zou krijgen maar dat krijg ik vervolgens niet. Dan zou een assertiever persoon er misschien op blijven terugkomen, maar voor mij is het dan wel klaar - terecht of niet. Ik voel wel de bui hangen: zo weinig te doen en dan is daar ook nog eens niets mee gedaan? Of de hand wordt wel in eigen boezem gestoken, maar dan is dat afhankelijk van de stemming van mijn werkgever.
De House of Skill’s link ziet er op het eerste gezicht leuk uit, daar ga ik me er in verdiepen.
Of het nu een psycholoog (Bore-out) is of een (loopbaan)coach… ik denk inderdaad dat ik hulp moet gaan zoeken.
Arianne, kon ik maar werkzaamheden overnemen van collega’s maar wat zij doen is heel specifiek. Iets in de IT. Ik denk niet dat ik iets van mijn werkgever hoef te verwachten want vanmorgen zei hij nog dat ik wel ‘een hele lange vakantie had’ op deze manier. Maar dit voelt verre van vakantie hebben!!
Vorig jaar is een collega uitgevallen vanwege een burn-out, hij had echt veel op z’n bordje maar werd vooral slecht begeleid. Over die collega heeft mijn werkgever zich regelmatig onprofessioneel uitgelaten, dus dat maakt wel dat ik me geen illusies maak. Ik ga het traject dan liever zelf aan, hoef ik ook geen verantwoording af te leggen.
Dat onrustige vaarwater heeft gelukkig niks met m’n relatie te maken. Maar wel andere financiële onzekerheid (nieuwe woning gekocht, a.s. verhuizing) waardoor ik ook tegen mezelf zeg dat ik het hier nog maar eventjes moet uitzitten.
vakbond kan je ook ondersteunen bij het zoeken van de volgende stap in je carrière.
IK zou als ik jou was echt naar iets anders kijken. De banen liggen voorr het opscheppen. Ik weet alleen niet in hoeverre je nu zo'n goed salaris hebt dat je misschien moeilijk wegkomt daardoor?