Frustraties werk en maatschappij
Ik ben begin de dertig en eigenlijk sinds ik ben beginnen werken (toen ik mijn masteropleiding afgerond had, een kleine 10j geleden) nooit echt gelukkig geweest met mijn werksituatie.
Ik verdien op zich niet heel slecht (hoewel ik ook geen gigantisch loon heb), mijn partner en ik hebben een eigen huisje (niet enorm maar met een tuintje, iets wat we graag wilden), en ik rij met een golfje van 15 jaar oud, niet moeders mooiste auto maar ik vind het wel prima.
Toch heb ik het gevoel dat ik heel weinig terug krijg voor de tijd die ik in mijn werk stop. Ik reken steeds aan €100/gewerkte dag, dat telt makkelijk (en klopt ongeveer wel), en als ik dan kijk hoe duur alles en wat ik voor dat geld kan kopen vraag ik mij af waar ik het allemaal voor doe. Zo sneuvelde mijn broek op het werk een aantal weken geleden, en dus had ik bijna een hele dag voor niks gewerkt. Ook als ik mijn auto vol tank (die ik eigenlijk bijna alleen gebruik om naar het werk te gaan), kost me dat een dag werken. Laatst had ik per ongeluk een paar km te hard gereden op weg naar huis, weer een dag weg...
En daar sta je dan elke dag vroeg voor op, doe je je best om je werk zo goed mogelijk te doen met de bescheiden middelen die je krijgt, sta je 's avonds in de file,... En dat terwijl de directeur duizenden keren meer verdient, zijn boetes even duur en wellicht voor het bedrijf zijn en zijn broek niet zal scheuren. En hij kan zichzelf op de borst kloppen en een bonus toekennen als het een goed jaar was, terwijl ik daar ook aan heb meegewerkt maar er nog geen bedankje voor krijg.
Ergens weet ik wel dat ik maar een gemiddeld persoon ben en daarom niet als een koning beloond kan worden, en misschien moet ik wat nederiger zijn en blij zijn dat ik gezond ben, maar het vreet toch vaak aan me. En misschien niet eens echt het financiële, maar meer het gevoel van niet vooruit te komen. Vroeger met mijn bijbaan had ik een doel waar ik voor spaarde, en meer werken bracht mij dichter bij dat doel. Toen had ik er geen problemen mee. Maar nu overleef ik maar een beetje, en als ik eens een paar maanden zuinig aan doe kan er misschien eens een nieuwe dakgoot aan ons huis of kunnen we misschien eindelijk de woonkamer schilderen, dingen die ik ooit als vanzelfsprekend zou hebben beschouwd. En ik merk dat dit heel vaak een grote invloed heeft op hoe ik mij voel, hoewel ik er waarschijnlijk weinig aan kan doen.
Ben ik de enige die hier last van heeft? Hoe gaan jullie hier mee om?
Ik ga niet je hele post opnieuw quoten, maar even over die oldtimers, dat zegt mij dat je eigen gevangen zit in je eigen beeld van hoe alles moet zijn. Je vrouw heeft een vaste baan, jullie hebben nog geen kinderen? Dan ben je best wel in de positie om een sprong te wagen. Ik heb nachten wakker gelegen toen ik voor mezelf begon, maar jeetje, wat heeft me dat veel opgeleverd. Geld en plezier, allebei.
Die oldtimers zijn een voorbeeld. Je hebt blijkbaar veel ideeën, die worden niet op waarde geschat. Dan heb je niet de juiste positie die je zou moeten hebben. Werk daaraan, zorg voor meer autonomie. Meer zeggenschap. Binnen of buiten je huidige werk. Je zit zelf achter het stuur, he! Niemand anders gaat het voor je doen.
MMcGonagall schreef op 05-04-2024 om 10:58:
Ik vind 2000-2500 netto per maand voor iemand met een wo-opleiding echt wel mager hoor. Dat krijgt bij ons een hbo’er die zonder werkervaring binnenkomt.
Hij schrijft ergens dat die 2000 netto is na aftrek van kosten die hij maakt voor zijn werk. Zoals reiskosten en kleding. Dus het is niet wat jij en ik netto zouden noemen. Ik denk dat er maar weinig mensen die zijn die géén kosten maken voor hun werk die ze niet vergoed krijgen.
Jonagold schreef op 05-04-2024 om 16:10:
[..]
Hij schrijft ergens dat die 2000 netto is na aftrek van kosten die hij maakt voor zijn werk. Zoals reiskosten en kleding. Dus het is niet wat jij en ik netto zouden noemen. Ik denk dat er maar weinig mensen die zijn die géén kosten maken voor hun werk die ze niet vergoed krijgen.
En daarvoor krijgen we dan wel een belastingkorting de zogenaamde arbeidskorting die maximaal een ruime 5000 euro is en vanaf 124.000 euro 0 is om idd die representatie kosten te dekken.
Y123 is begrijp je punten wel. Het scheve beloningssysteem, de tijd die opgaat aan werken, waarin je geen eigen inbreng hebt. De prijzen van huizen, eten, kleding die maar stijgen i.t.t. het salaris.
Vorig jaar werkte ik ergens waar ik absurd veel verdiende voor wat ik eigenlijk deed, geen 100 euro per dag, maar per uur. Werk in beleid, achter een computer, weinig echte impact. Ik ben ermee gestopt omdat ik net als jij impact wil. Ik werk nu ergens met impact, essentieel beroep en ik vind dat hier veel te weinig mee te verdienen valt, meer die 100 euro per dag. Voor mij nu niet belangrijk, maar voor jou als starter wel.
Rutger Bregman zijn nieuwe boek 'morele ambitie' heeft dezelfde denktrant als jij. (je kan je trouwens aansluiten bij een circel, waar je kan sparren met gelijkgezinden https://www.moreleambitie.nl/).
Ik zou als ik jou was op zoek gaan naar nieuwe bedrijven die echt impact willen, waar een andere bedrijfscultuur is, misschien jonge groene duurzame startups. Begin is met netwerken, en je twijfels serieus nemen.
Ik heb trouwens door mijn keuze (twijfel serieus nemen), onverwacht een omgeving en werk gevonden, waar ik helemaal in mijn element ben. Dat ik hiervoor betaald word is een luxe, omdat ik met meer energie thuis kom.
Jonagold schreef op 05-04-2024 om 16:10:
[..]
Hij schrijft ergens dat die 2000 netto is na aftrek van kosten die hij maakt voor zijn werk. Zoals reiskosten en kleding. Dus het is niet wat jij en ik netto zouden noemen. Ik denk dat er maar weinig mensen die zijn die géén kosten maken voor hun werk die ze niet vergoed krijgen.
Daarom had ik er 2000-2500 van gemaakt. Ik geef geen 500 euro uit aan kleding en reiskosten. Toen we alleen ons oudste kind hadden, gaf ik wel mijn complete salaris uit aan mijn auto en de kinderopvang (daar was nog geen regeling voor). Ik verdiende toen ook geen 2000 netto (25 jaar geleden).
Ik herken de gedachtengang wel van toen ik een baan had die ik echt niet leuk vond. Zeker omdat ik heel lang een laag salaris heb gehad. Pas sinds een jaar of 10 heb ik het idee dat het nu wel in overeenstemming is met wat ik doe.
Evaluna schreef op 05-04-2024 om 14:02:
Je komt over als iemand die bepaalde overtuigingen heeft en vandaar uit gaat redeneren. Je bijt je vast in die overtuigingen en gaat de negatieve kant op redeneren. Je bent intelligent, dus redeneren gaat je prima af, zodat je alles binnen de kortste keren hebt doodgeredeneerd. Daarmee bevestig je je eigen overtuigingen.
Zou je als experiment ook de andere kant op kunnen redeneren? Je werkt veel, maar hebt wel zekerheid, je kunt op vakantie, als je iets overkomt is er de ziektewet en je hebt op deze manier weinig zorgen voor de toekomst. Als je iets wil is het mogelijk, als je het niet wil is het ook prima. Je hebt daar alleen een flexibele mindset voor nodig. Die mis ik een beetje bij jou.
Hoe zit jouw partner er in? Beleeft ze het leven net als jij? Of kan ze er positiever naar kijken?
Heb je het gevoel invloed te hebben op je eigen leven? En zo niet, hoe zou je wel invloed kunnen hebben op je eigen leven?
Er is wat ik weet aan een kant, en wat ik voel aan de andere kant.
Ik weet dat het allemaal veel slechter kan. Ik had in de bijstand, de ziektewet, of voor mijn part in het zand van Soedan kunnen zitten. Ik weet dat ik niet moet zeuren.
En dan is er mijn gevoel. Die tegenzin die ik elke keer ervaar als de wekker gaat. Die woede die ik ervaar elke keer ik zo’n gladde manager zie lopen. Ik heb er al zo vaak een in zijn gezicht willen slaan. En ik weet niet eens wat daar echt de oorzaak van is. Ik voel me beter als ik thuis ben, dat wel, maar verder tast ik in het duister. En daarom vind ik solliciteren ook zo lastig. Werk interesseert me niet zo, het boeit me weinig welke mooie verhalen zo’n recruiter vertelt, deels ook omdat die vaak zelf niet weet wat de baan inhoudt. Vacatures lijken allemaal op elkaar en het is altijd een leuk team en een functie met veel mogelijkheden. Als ik aan het solliciteren ben wil ik er altijd zo snel mogelijk weer mee stoppen. Zo ben ik al drie keer ergens begonnen in de hoop dat het beter werd, maar zonder veel resultaat.
Er is iets anders mis, en zolang ik dat niet gevonden heb kan ik naar mijn gevoel blijven solliciteren. En nu geef ik iedereen het gevoel dat ik niet luister, maar dat is niet zo.
Bedoel je hoe mijn partner mijn leven beleeft of het hare? Zij zit ook niet op haar plek op haar werk. Ik moet haar best vaak troosten na een werkdag, maar ze kan moeilijk nee zeggen en probeert steeds te doen wat haar gevraagd wordt. Ze heeft een ander karakter dan mij. Wat mijn situatie betreft vindt ze dat er dingen op mijn werk beter kunnen maar legt ze de keuze om al dan niet te blijven of iets anders te doen vooral bij mij.
Dat gevoel van invloed te hebben op mijn leven had ik vroeger meer dan nu. Ik weet niet hoe ik dat moet terug krijgen.
Moederkareltje schreef op 05-04-2024 om 14:23:
Zijn jullie eigenlijk nog van plan om kinderen te maken? Draait gelijk niet alles meer om werk. Je hebt wel belangrijkere dingen aan je hoofd. Al ben je dan putjesschepper, thuis je mooiste geschenk weer zien om 18.00 uur doet wonderen
Momenteel geen plannen.
MamaE schreef op 05-04-2024 om 15:52:
Waar woon jij in vredesnaam dat er niet binnen 1,5 uur met de auto een baan op niveau te vinden in je vakgebied? En op fietsafstand alleen ongeschoold werk te vinden is?
Het klinkt allemaal een beetje fatalistisch, alsof je leven nu al uitzichtloos is.
Dat is het niet. Durf te kijken naar vacatures in de buurt, ook over de grenzen van je vakgebied heen. Het is jouw leven, niet dat van je directeur, manager of de ongelijkheid van de samenleving (die er zeker is). Als je zelf blijft zitten waar je zit, ja, dan verandert er niks.
Als er geen file is ben ik na 20 minuten op mijn werk. Er is gewoon veel file. Maar ik moet voor elke snelweg dat ene stukje voorbij. Vandaar dat ik al heel blij was dat ik iets vond waar ik om 7u mocht beginnen en niet in volle spits om 9u.
Ik ben terug vacatures aan het bekijken.
Is het niet mogelijk dat jij hogerop komt in dat bedrijf? Zodat je zelf meer te zeggen hebt?
IMI-x2 schreef op 05-04-2024 om 14:28:
Stop met klagen. Kom in actie. Ga eens met een coach of loopbaanbegeleider praten om uit te zoeken bij welk werk je hart wel ligt en hoe je die baan bereikt.
"Partner... Zij zit ook niet op haar plek op haar werk. Ik moet haar best vaak troosten na een werkdag,"
Neem haar ook mee naar die loopbaanbegeleider. De meeste bedrijven zitten te springen om personeel, je blijft toch niet zitten in een baan die je ongelukkig maakt?
Serieus, jullie moeten stoppen met klagen en in actie komen.
Even een vraag tussendoor, maar iemand anders wierp dit ook al op: woon/werk je in Nederland of in België?
Want wat geldt voor de Nederlandse arbeidsmarkt hoeft natuurlijk niet per se te gelden voor de Belgische.
1968 schreef op 05-04-2024 om 20:00:
Is het niet mogelijk dat jij hogerop komt in dat bedrijf? Zodat je zelf meer te zeggen hebt?
Niet echt. Ik had een mogelijkheid tot promotie een paar maanden geleden (tenminste ik kon meedingen), maar de persoon voor wie ik dan moest werken is echt een vreselijke eikel (dat vindt iedereen, de vakbond heeft ooit de fabriek al stil gelegd om zijn ontslag te eisen) en de voordelen zouden minimaal zijn. Ik heb er toen wel serieus over nagedacht maar niet gedaan. Ondertussen weet ik dat het financieel voordeel ook minimaal is want ik heb mijn loonbrief naast de persoon die die functie nu heeft gelegd en omdat hij twee jaar jonger is dan ik verdienen we nu even veel. Verder zijn er wel wat verschuivingen links en rechts mogelijk maar naar boven dan kom je tussen de MBA's terecht en daar kom je zomaar niet.
Temet schreef op 05-04-2024 om 23:13:
Even een vraag tussendoor, maar iemand anders wierp dit ook al op: woon/werk je in Nederland of in België?
Want wat geldt voor de Nederlandse arbeidsmarkt hoeft natuurlijk niet per se te gelden voor de Belgische.
België inderdaad. Dat stukje snelweg waar ik over spreek waar ik soms zo in de file sta heet "de ring van Antwerpen". Misschien is het dan ook duidelijker waarom er zoveel verschil in reistijd kan zitten, ik kom nergens zonder dat ik die ring oversteek.
Nu zomaar vacatures bekijken heeft weinig zin denk ik, je zult overal voor jouw gevoel hetzelfde tegenkomen.
Het verbaast me niet dat je huis meer dan 3 ton kost, wel dat jullie de beslissing hebben genomen om zoveel hypotheek te nemen. Wellicht kon je niet anders, maar dan zou het vreugde moeten opleveren dat het gelukt is. Dit blijft niet 40 jaar zo, want je gaat in de loop van de tijd meer verdienen en de kosten van de hypotheek blijven, als het goed is, nagenoeg gelijk. Er komt dus meer ruimte. Alles wat je nu investeert kun je weer terugkrijgen als je de woning verkoopt. Bovendien kun je de kosten delen met je vrouw.
Wellicht kunnen jullie een andere verdeling afspreken zodat je, voor je gevoel, ook geld overhoudt om zelf te besteden, een klein beetje terrein waar jij dan de baas over bent.
Dan is er nog iets merkwaardigs, stel dat je 1 dag minder gaat werken, dan heb je minder inkomen, maar op een of andere manier lukt het heel vaak om je uitgavenpatroon daarop aan te passen.
Problemen met de organisatie, met de salarissen etc. zou je actief aan kunnen pakken met de vakbond, ze zijn al actief in jullie bedrijf.
Maar veel belangrijker is zingeving. Ik heb indertijd veel gehad aan het boek 'Loopbaanzelfsturing' van A. Hoogendijk. Daar leerde ik onderscheid te maken tussen wat belangrijk is aan werk, wat belangrijk is in het leven en waar je datgene wat voor jou belangrijk is kunt organiseren. Ik zou je adviseren om eerst te verdiepen in zoiets als loopbaanbegeleiding, dus gesprekken om helder te krijgen wat je nu echt wil (in de realiteit, dus niet als een fantastische jongensdroom van veel geld verdienen zonder iets te hoeven doen). Misschien samen met je vrouw. Jullie zijn nu samen ongelukkig met je werk, dus wellicht komen er heel nieuwe perspectieven naar boven als je hier samen serieus over gaat praten.
Tsjor
Mij lijkt het zinvol om erachter te komen waar je hart echt ligt qua werk. Toevallig sprak ik vandaag iemand die vroeger rechten had gestudeerd, ook in andere functies heeft gewerkt maar die nu iets totaal anders doet en daar echt veel voldoening uit haalt (met de handen werken).
Y123 schreef op 05-04-2024 om 13:40:
[..]
Ik snap gewoon niet wat je bedoelt met je schouders er onder zetten? Waaronder? Ik kan meer gaan werken, of harder, maar wat levert dat op? Mijn salaris zal er niet door omhoog gaan.
Werk zoeken binnen fietsafstand zou nog kunnen, maar dan zal het in de supermarkt zijn ofzo.
Hoezo ben jij van lampjes naar accountant gegaan? Gestopt met werken en terug naar school? Of onder je diploma begonnen?
Wat vind je echt heel leuk om te doen? Dat zou ik gaan doen als werk. Dan is werk geen werk meer op de manier waarop jij het omschrijft. Of wordt eigen baas, denk dat het wel bij je past.
je komt over als best wel met geld bezig te zijn, maar als je doet waar je passie ligt in plaats van waar je dit of dat verdient, dan komt geld ook en vooral voldoening.
Succes
Dus die ring van Antwerpen is wat je qua woon-werkverkeer eigenlijk altijd in de weg zit. Jullie zitten allebei niet op je plek op je werk. Jullie hebben (nog) geen kinderen. Is het dan niet een idee om ergens anders opnieuw te beginnen? Oké, dat zal een flinke puzzel worden, om een nieuw huis en allebei een andere baan te vinden. Maar je hebt op zich geen haast. Wel is de tijd nu gunstig om ander werk te vinden en ook om je huis in de buurt van Antwerpen te verkopen (ik denk dat dat allebei ook in België opgaat, dat de arbeidsmarkt goed is en dat de huizenprijzen flink stijgen). Als je een beetje weg van de grote stad gaat wonen zijn de huizenprijzen vast lager, kun je zelfs misschien winst maken op je huis.
Misschien iets met een garage, zodat je daar kan knutselen aan auto’s. Man en zoon hier hebben ook plannen in die richting gehad, ergens in het buitenland een oldtimer kopen, opknappen en met (een beetje) winst weer verkopen. Gewoon omdat ze allebei erg van auto’s houden, als hobby naast werk en studie. Maar ja, wij hebben geen huis met een garage, en man is net weer voor zichzelf begonnen, dus verhuizen zit er even niet in ivm geen hypotheek voorlopig.
Denk groot, droom groot. Het hoeft niet allemaal werkelijkheid te worden, maar misschien komen jullie er zo wel achter waar je gelukkiger van zou worden.
Oh ja, die ring van Antwerpen is wel echt drama. Daar sta je op zondagmiddag om 15 uur nog in de file.
Toch zou ik kijken naar waar je wel invloed op hebt en dingen gaan doen waar je wel voldoening uit haalt. Het leven is te kort om hele dagen te besteden aan een sleur waar je niet gelukkig van wordt.