Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

Grote stap

Ik werk al ruim 15 jaar in de Jeugdzorg. de laatste jaren voel ik me er niet meer op mijn plek en wil ik echt iets heel anders gaan doen. Maar ja, wat... en hoe... Ik overweeg om mijn baan op te zeggen en eerst eens vanuit huis te gaan bekijken wat ik wil, zodat ik met niet nog ongelukkiger ga voelen en ik de regie weer wat in eigen hand krijg. Financieel is dit ook mogelijk, wanneer de kinderen niet meer naar de opvang gaan. Mijn man staat achter deze keuze en heeft er vertrouwen in dat er weer wat op mijn pad komt, maar nu ik nog.. Ik merk dat ik het nog eng vind en kom er niet echt achter waar nu precies het probleem bij mij zit.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Mover

Mover

01-06-2009 om 18:29

Mijn vragen, gedachten

Hoi Mossel,
Financieel kan het, zeg je, als de kinderen niet naar de opvang gaan. Vraag 1: Hoe lang redden jullie het van 1 inkomen? Oftewel: moet je werken om de maand door te komen? Vraag 2: Als je wel weer een leuke baan vindt, is er dan wel kinderopvang-plek beschikbaar???
Opm. 3: de tijd is misschien niet zo heel gunstig om een carriere-switch (dus zonder ervaring in het nieuwe vak) te maken.
Weet niet hoe oud je bent, maar is het niet mogelijk om een dag minder te gaan werken, en in die vrije dag (kinderen wel naar opvang laten gaan) een studie op te pakken of jezelf goed te orienteren zodat je erachter komt wat je wilt?
Ik zou het ook wel eng vinden na zo'n lange tijd iets heel anders te gaan doen.
Wel heel erg fijn dat je man je de keuze laat! Succes!

Ik zou het zeker niet doen

Maar dat is ingegeven door mijn eigen ervaring. Heb ooit zelf ontslag genomen toen ze me eruit wilden werken na herhaalde miskramen (ouderwetse organisatie). Ik dacht dat ik snel wat anders zou vinden, er was ook geen dringende financiële noodzaak. Uiteindelijk heb ik gezondheidsproblemen gekregen en heeft het jaren geduurd voordat ik weer werk had. De arbeidsmarkt werd ook net slecht, en dan merk je echt hoeveel het uitmaakt of je vanuit werk solliciteert of vanuit thuis.

Dit is natuurlijk mijn verhaal. Maar het komt vaker voor. Op het moment dat je zelf ontslag neemt kun je je wel heel sterk voelen maar kwa sociale wetgeving ben je heel erg kwetsbaar. Het kan helemaal goed gaan, dan geeft het een kick dat je het zelf hebt gedaan en is er niets aan de hand.

Gegeven deze kans zou ik in jouw schoenen ernaar streven om eerst meer duidelijkheid te krijgen over de richting die je uit wilt. Je kunt dan al een voet aan de grond proberen te krijgen, al was het maar een onbetaalde stage, waardoor je er straks veel sterker voorstaat. Sowieso lijkt het me goed om de oriëntatie op je nieuwe werk al van te voren afgerond te hebben. Het idee om tijdelijk minder te werken om die oriëntatie vorm te geven vind ik heel goed.

Succes met beslissen!

Uiteindelijk heb ik jaren mijn oudste in de opvang gehad zonder vast werk - je kunt nu eenmaal niet eerst werk vinden en er dan even snel opvang bij zoeken. Althans niet in de regio waar ik woon.

Realiseer je dat je met het opzeggen van opvang een extra risico neemt. Je moet maar weer bso-plek of oppas vinden, en daarnaast haal je je kinderen uit hun ritme.

Ik heb het gedaan....

Hoi Mossel,

Voordat je de stap maakt om evt je baan op te zeggen denk ik dat het handig is eerst te achterhalen waar je probleem zit. Is het de angst voor de leegte als je je baan opzegt? Heeft het te maken met de financiele gevolgen en dan mogelijk vooral het verlies van het idee dat jij mede bijdraagt aan het gezinsinkomen?

Ik heb onlangs in een vergelijkbare situatie gezeten en wil je daarover wel iets vertellen. Me realiserend dat elke situatie uniek is, maar mischien kun je er iets mee.
Ik werkte zo'n 17 jaar bij Jeugdzorg, in verschillende functies. Daarnaast heb ik ook een aantal jaar kinderen in huis opgevangen, waardoor in bepaalde periodes zowel mijn werk als mijn prive in het teken van jeugdzorg stonden.
In september ben ik gestart met een opleiding tot supervisor met het idee om daar langzamerhand mijn werk van te maken, in combinatie met mijn werk bij Jeugdzorg. Mijn idee was om uiteindeljk 3 dagen bij Jeugdzorg te werken en 2 dagen als supervisor.
Door de opleiding, de zaken die ik daar leerde, de andere insteek,merkte ik steeds meer dat ik niet meer op deze manier wilde werken. Ik ben er een periode van een aantal weken letterlijk ziek en misselijk van geweest. Ik heb nog geprobeerd om binnen de organisatie een plek te vinden waar ik niet direct in de uitvoering hoefde te werken, maar dit bleek niet beschikbaar. Na slapeloze nachten en veel gesprekken met mijn man, mijn teamleider en de ARbo heb ik besloten mijn baan op te zeggen, zonder dat ik iets anders had. Wat voelde ik me opgelucht nadat ik dat besluit genomen had.
Vanaf half januari was ik thuis. Ondanks de zekerheid die ik voelde over de juistheid van mijn besluit heb ik me zeer regelmatig erg verdrietig en onzeker gevoeld. het was een periode van rouw over alles wat ik achter me had gelaten.
Ik merkte toen ik eenmaal thuis was dat het moeilijk was om het gevoel vast te houden dat ik bepaalde kwaliteiten en vaardigheden heb. De dagen waren soms moeizaam door te komen. Mijn kinderen zijn allemaal de deur uit, dus ik had ook niet veel om voor te zorgen overdag. In het begin lang in bed gelegen, maar daar voelde ik me alleen maar rotter door.
Vervolgens mezelf gedwongen elke ochtend op tijd op te staan, een structuur vast te houden en dat werkte wel enigszins.
Toen kwam de vraag: en wat nu? want een supervisiepraktijk is niet zomaar opgebouwd en zou niet voldoende zijn om van te leven. We zijn gezamelijk kostwinnaar en we hadden ongeveer uitgerekend hoe lang, met zuinig aandoen ik de tijd kon nemen om uit te kijken naar iets anders.
Ik bedacht dat ik graag de kennis die ik had wilde overdragen aan jonge beroepsbeoefenaren. ik heb een paar maal gesolliciteerd,, maar dit liep op niets uit. Toch al te oud met mijn 46 jaar waarschijnlijk.
Opeens trof mij een advertentie voor een baan die me op het lijf geschreven leek, maar waar ik voordien nog nooit over na had gedacht. Gesolliciteerd en 2 weken geleden begonnen.
Het hele gedoe heeft 4 maanden geduurd.

Terugkijkend kan ik zeggen dat het een zware periode was, ik heb mezelf weer eens van binnen naar buiten gekeerd en terug, heb gehuild, geslapen etc
Toch overheerst vooral de tevredenheid dat ik het zo gedaan heb, dat ik niet langer in een werkomgeving ben blijven zitten waar ik me niet meer op mn plek voelde.

Ik denk dat uiteindelijk niemand je een passend advies kan geven, het heeft ook te maken met de manier waarop je over het algemeen beslissingen neemt en de mate waarin je risico's wilt en kunt nemen.
Mogelijk helpt mijn verhaal je verder te onderzoeken.
Heel veel sterkte daarmee.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.