Ideale baan in coronatijd

ondanks dat het saai werk is

ben ik op zich wel blij ermee. Want ook tijdens de coronacrisis zijn we hard nodig want de zorg is toch steeds door gegaan (en nu gelukkig ook de reguliere zorg) dus moet er ook gepoetst worden.

Niks te kiezen

Ik heb niks te kiezen, want ik doe waarvoor ik ben opgeleid en ik vind het nog leuk ook. En als ik het over mocht doen: ik vraag me af of ze zitten te wachten op een 50+ totaalontwerper voor huis en tuin, die maar matig handig is en er ook niet voor opgeleid. 😊

In elk geval, ik mag nu thuiswerken en dat komt mij momenteel, als zeer kwetsbare, wel goed uit.

Het went

Na tien maanden begint zelfs beeldbellen te wennen. In het begin was ik gesloopt na een uurtje Zoom of Teams, nu maakt het me niet meer uit. Scheelt wel dat wij op bepaalde tijden nog gewoon op kantoor werken, in kleine groepjes, dus af en toe spreek ik collega's nog in levende lijve.

Stom

Het was bij ons even wat soepeler, ik mocht af en toe naar kantoor om stagiaires en nieuwe medewerkers te begeleiden. Sinds twee weken weer helemaal nul. Ik vind het echt vreselijk, alleen maar thuis werken. En zo uitzichtloos. Ja fijn dat ik nog een baan heb, salaris krijg, en nu zelfs thuiswerkvergoeding, maar ik mis echt de collega’s, het samenwerken, en lekker de hele dag heen en weer rennen op kantoor. Dat terwijl ik voorheen ook drie dagen thuis werkte, en maar twee dagen op kantoor was.

1 of 2 dagen kantoor per week vind ik heerlijk

Ik heb een baan, waarbij ik regelmatig bij allerlei bedrijven langs moet (mag ) voor allerlei soorten audits. De bevindingen werk ik daarna uit op kantoor. De afgelopen maanden mocht ik 1 dag per week op kantoor werken, 1 dag per week gedetacheerd en dan nog 2 dagen thuis werken. Heerlijk! Prima afwisseling tussen contact met mensen en ongestoord/geconcentreerd thuis dingen uitwerken.
Ondertussen dus weer helemaal thuis, geen collega's zien en ook maar bij erg weinig bedrijven langs mogen. SAAI! Moeilijk om me te concentreren. Best raar: als je maar 2 dagen per week mag thuiswerken is het heerlijk en kan ik me goed concentreren. Maar als ik 4 dagen moet thuiswerken, vind ik het moeilijk om geconcentreerd te blijven.

Ik kan niet thuis werken

Of in elk geval, bijna niet. En daar ben ik op dit moment erg blij mee. Heerlijk om 4 dagen per week van huis weg te kunnen/moeten.
Het zal wellicht schelen dat ik vrij zeker weet al met corona besmet te zijn geweest. Was flink ziek in maart na contact met een coronapatiënt. Dus ik ben niet zo erg bang voor besmetting (en ja, ik houd me, behalve het thuis werken, aan de maatregelen).
Dus ja, ik ben erg blij met mijn werk en zou mijn baan ver verkiezen boven heel veel andere banen..

Anneque.

Dus geen angst voor een 2e besmetting?

Net als Juline

Op afstand les geven, het gaat wel, maar ik vond het verschrikkelijk. Tegelijkertijd zijn alle extra maatregelen in de klas ook belastend. Het haalt de focus weg van het lesgeven, het beperkt de interactie, het vraagt voortdurend aanpassingen, waar je over na moet denken.
Ik moet nu analfabeten zo ver krijgen ('gewoon oefenen') dat ze zelfstandig een laptop kunnen openen, naar hun emailadres kunnen gaan, op de goede link kunnen klikken, camera aan, microfoon aan en uit en dan switchen naar een website met hun lesmateriaal. Tegelijk met de groep die iets vaardiger is, maar waar bijna iedereen op een ander niveau werkt, met andere materialen. Alsof je in 1 groep van 16 cursisten de kinderen van groep 3 tot en met 6 VWO hebt.
Ik word er wanhopig van, terwijl ik ook wel weet dat het in de eerste fase allemaal wel draaide. Maar er zijn nu aanvullende eisen voor de techniek, vanwege de controleerbaarheid. Dat verlamt mij. Ik kom niet meer vooruit, ik heb geen creatieve oplossingen meer, ik zie het gewoon niet meer zitten. Ik hoop echt dat we volgende keer gewoon dicht kunnen gaan.

Tsjor

Winkelbediende

In plaats van postbode zou ik nu wel winkelbediende willen zijn. Bij wijze van spreken. Ik moet weer volledig thuiswerken en ik word knettergek van 't alleen zijn, de hele dag in mijn eentje achter een beeldscherm. Ik hou van drukte en mensen en chaos om me heen. Dat is er nu niet bepaald😒

Ursa

Hint: Je mag je altijd ziek of overspannen melden als je er niet meer tegen kunt. Ik zou acuut een zenuwinzinking krijgen.

Wat mij betreft bewijs je de maatschappij daar een dienst mee.

Voor ontslag hoef je in het onderwijs niet bang te zijn.

Goedemorgen Ad

Lekker bezig! Een dag is niet compleet als je niet eerst even anderen hebt uitgelokt net als jij hun werkgever op te lichten, vervolgens hebt gehakt op de publieke sector en daarna een maatschappij-ontwrichtende opmerking hebt gemaakt.

Anita

Het doel heiligt de middelen.

Ziek melden geeft het verkeerde signaal af

'Hint: Je mag je altijd ziek of overspannen melden als je er niet meer tegen kunt. Ik zou acuut een zenuwinzinking krijgen.
Wat mij betreft bewijs je de maatschappij daar een dienst mee.'

Nou, nee. Een zenuwinzinking wordt over het algemeen niet gezien als teken van kracht, maar van zwakte. Dus daarmee doe je je onderhandelingspositie geen goed. Stiptheidsacties (in wat voor vorm ook) zijn effectiever. Dus strikt aan de maatregelen houden, thuis blijven als je wacht op de uitslag, online lessen geven via het systeem dat de school aanbiedt (en dus juist niet zelf iets via je thuisaccount regelen als het schoolsysteem bagger is), dat soort dingen. Wel creatief meedenken met school, maar niet oplossingen naar je toe trekken en vervolgens overspannen raken. Daadwerkelijk een afspraak maken met de coach, fysio, bedrijfsarts, ... als je denkt dat dat nodig is. Leg de verantwoordelijkheid daar waar die hoort. We zitten nog wel even in deze situatie, dus moet het voor de langere termijn zinvol zijn.

Mmhh

Ik snap leraren wel maar toch vind ik dat de spotlight wel erg op hun staat.
Ik hoor nooit winkelpersoneel en masse klagen.
In een winkel werken (supermarkt bijv) lijkt me heel wat risicovoller nu dan in een school.
Of in een vleesverwerkingsfabriek..ach, er zijn zoveel beroepen met risico's nu. Ik ken ook veel mensen in fabrieken waar het echt niet veilig gaat maar zolang het om vitale sektor gaat is het niet anders.
Zelf werk ik in zorg en dat is verre van veilig en vooruitzichten zijn niet goed.
Ziek melden zou echt enorm schandalig zijn in mijn positie.

Hemeltje

Ik vraag me wel eens af hoe het kan dat in het onderwijs de klaagmodus zo hoog staat. Zelfs kennissen van mij die amper drie jaar van de pabo zijn, zijn al geïndoctrineerd met ‘wij zijn helden die het zwaar hebben’. Het levert ook wat op, dus van daaruit begrijp ik het wel.
Maar jee, je zult maar pakjesbezorger, winkelbediende, politie-agent of productiemedewerker zijn, dan sta je ook bloot aan veel verschillende personen en je krijgt ook nog eens belabberd betaald.

Phryne

of in de (ouderen)zorg. Ik hoor mijn zich uit de naad werkende collega's zelden klagen. De bewoners ook niet trouwens. Hun familie dan weer wel. Ook zo onbegrijpelijk. Vooral omdat we uit alle peilingen en waarderingen op ZorgkaartNederland steevast heel goed uit de bus komen. Ach ja, klagen is waar wij/veel Nederlanders goed in zijn, denk ik?

Het mag duidelijk zijn

ik heb de ideale baan in coronatijd. Secretaresse bij een hele fijne zorgorganisatie, met oog en hart voor bewoners en medewerkers. Want zonder die medewerkers geen zorg voor de bewoners!
Ik gun iedereen een werkgever die snapt dat zijn mensen zijn belangrijkste kapitaal zijn. Dat geldt zeker ook in het onderwijs. Alleen realiseren veel besturen zich dat volgens mij niet. Gelukkig niet alle, trouwens. Het kán wel, dat laten de verhalen hier ook wel zien. En ik zie het op de mbo-school van mijn dochter. Heb geen middelbare scholieren meer, dus daar heb ik geen direct zicht op.

Ach

Zo makkelijk om zonder dat je zelf op een grote vo-school moet rondlopen docenten wegzetten als klagers.

Ga er maar aan staan. Je hebt daar te maken met hordes leerlingen die geen afstand hoeven houden tot elkaar en het ook beslist niet doen tot de docenten en andere medewerkers. Tussen lessen door lopen ze in grote getale door de gangen en gaan niet opzij voor anderen. Mondkapjes lukte 1 dag en daarna niet meer. Echtgenoot geeft een vak waarvoor hij normaal gesproken vaak meekijkt in schriften om te zien wat leerlingen hebben opgeschreven om te kunnen beoordelen of ze goed gaan of ergens een afslag gemist hebben. Nu houdt hij afstand maar leerlingen stappen op hem af om hem mee te laten kijken. Diezelfde leerlingen die geen afstand houden. En weigerden mondkapjes te dragen omdat het niet verplicht was maar alleen maar een advies.
En dat terwijl ze nooit met dit soort zaken te maken hebben gehad. Nooit echt bang hoeven zijn voor een besmetting die willekeurig waar op de loer ligt.
Daarnaast is het ineens eenzaam op school. Gelukkig wel weer interactie met leerlingen maar nauwelijks nog met collega’s. Want ieder blijft in het eigen lokaal van de dag. Thermoskan koffie mee en brood. Kleine groepjes leerlingen die wel wat langer blijven hangen of eerder komen omdat er niet genoeg pauzeplekken zijn. En dus geen rust in de pauze om ofwel zelf bij te komen ofwel even collegiaal te overleggen.
Klaagt hij? Misschien. Misschien ook niet. Mijn man is erg gevoelig voor veiligheid. Wij hebben meer dan waarschijnlijk al covid in huis gehad, meerdere zieken gehad en ik vooral ben er flink ziek van geweest. Na een half jaar nog niet volledig hersteld. Hij is bang dat we niet immuun zijn en weer ziek worden. En dan.....
Niet alle scholen zijn natuurlijk hetzelfde in wat er mogelijk is en in de maatregelen die genomen worden. De schoolleiding van echtgenoot doet echt haar best maar heeft blijkbaar niet alles even goed doordacht.

Ik werk in de zorg en dat is anders. Wij werken heel vaak met mensen die besmet zijn met het een of het ander. Dragen daarom regelmatig handschoenen, mondmaskers van allerlei soort en beschermende kleding. Daar zijn we al aan gewend.
Nu is het echt wel anders en voelt het echt urgenter dan eerst, dat heel zeker. En ook bij ons is natuurlijk onrust onder medewerkers. Ik geloof niet dat ik mijn zorgcollega’s minder hoor klagen/minder onrust hebben dan wat ik van mijn man hoor. Medewerkers in de zorg zijn geen heiligen hoor. Gelukkig kunnen zij nog met elkaar (op 1,5 meter) pauze houden en sparren over wat ze meemaken. En dat is weer heel wat.

Kortom, ieder beroep heeft nu de eigen dingen waar ze tegenaan lopen. En een deel ervan lijkt mss gezeur als je er als buitenstaander tegenaan kijkt maar de buitenstaanders zitten er niet midden in. Dan zijn dingen ineens erg reëel. Welk beroep je ook hebt.

Ik heb trouwens een mooi beroep. Thuis werken kan alleen voor wat niet patiëntgebonden is. Maar als ik daar ben voor het werk met patiënten kan ik coronaproof ook blijven voor de rest. Dus ik mag gewoon gaan en hoef niet de hele dag thuis te zitten. Heel fijn.