Mag dochter niet erkennen!
Mijn zoon en schoondochter wonen samen en hebben samen een dochter van 1 jaar.
Het probleem is dat mijn zoon zijn dochter niet mag erkennen van. schoondochter.
Hij wil graag dat het goed geregeld wordt, ivm calamiteiten. Maar vooral voor zijn dochter dat ze de geschiedenisboeken ingaat als zijn dochter en vooral weet voor later dat ze zeer gewenst was!
Wat zijn nou de mogelijkheden om.er iets aan te doen?
1 jaar?
Hoe lang is hij al bezig om hier iets aan te doen, als ze al 1 jaar is, en waarom werkte dat niet?
naar de rechter
Maar wel raar als ze wel samenwonen, maar dat niet geregeld hebben. Weet schoondochter wel dat erkennen niet ook gelijk gedeeld gezag betekent?
maar...
Waarom moet jij dit aanzwengelen en niet de vader zelf? Want jij kunt op willen komen voor je zoon maar ik denk dat je je dan met zaken bemoeit die je niet aangaan. Als er al iets gebeurt is dat niet aan jou en moet hij dat zelf doen.
Wat ik denk is dat er e.e.a. schort aan de relatie en dat je schoondochter geen zin heeft in gedoe omdat ze vermoed dat de relatie het niet gaat redden. Daar ga je niets aan doen vrees ik. Schoondochter wil dan de controle houden blijkbaar.
Het is de vraag of je dan hoog spel moet proberen te spelen want jij gaat het sowieso niet winnen.
De rechter gaat er misschien ooit wel rekening mee houden als ze al lang samenwonen en het gaat mis.
en als je tegen
de wil van de moeder in wilt gaan proberen iets voor elkaar te krijgen strijk je haar sowieso tegen de haren in. Is dat wat je wil?
Inderdaad
Goede opmerking van Vaas: erkennen betekent niet meteen gedeeld gezag. Aanvulling: erkennen betekent ook niet dat het kind de achternaam van vader krijgt. Als ouders niet gezamenlijk kiezen voor de achternaam van vader dan houdt het kind de achternaam van moeder.
Als vader echt wil erkennen en moeder werkt niet mee dan moet de rechter eraan te pas komen. Dan komt die erkenning er uiteindelijk wel
Ook bij mij komt de vraag op waarom moeder die erkenning niet wil. Het is een fluitje van een cent en het kost niks. Waar is ze bang voor?
Groeten,
Temet
juf Ank heeft het mis
Juf Ank heeft mogelijk wel gelijk als ze denkt dat schoondochter ervan uitgaat dat de relatie geen standhoudt en geen zin heeft in gedoe.
Maar ze heeft geen gelijk met haar opmerking dat er niks zou kunnen gebeuren. Als vader die erkenning wil, komt die er in principe ook. Dat is alleen anders als zij snel een andere man het kind laat erkennen (daar liep een aantal maanden terug een draadje over, ik zal later kijken of ik dat kan terugvinden). Die kans lijkt me nu nog niet groot. Als ze er echt samen niet uitkomen en de vader wil de erkenning via de rechter afdwingen dan moet hij wel doorpakken: naar een advocaat (eentje die verstand van familiezaken heeft), die advocaat een brief laten schrijven en zo nodig binnen een korte termijn een verzoek bij de rechtbank laten indienen. Dan voorkom je dat de moeder een andere erkenner naar voren schuift.
Maar nogmaals: die kans lijkt me nu niet zo groot.
Vader moet het gesprek aangaan met moeder. Hopelijk komen ze er alsnog samen uit.
Groeten,
Temet
en nog iets
Als moeder problemen heeft met gezamenlijk gezag, dan moet vader daarop toegeven. Maar niet op de erkenning. Door erkenning wordt hij juridisch de vader, een positie die hij ook niet meer kwijtraakt. Daarmee is de afstammingsband geregeld en bestaat in principe altijd recht op omgang met het kind. En hij blijft dan altijd bevoegd tot het gezag, dus ook al is er op dat moment geen gezag, dat kan er later altijd nog komen. Zonder erkenning ben je echter nergens.
Groeten,
Temet
Voor later?
'vooral weet voor later dat ze zeer gewenst was!'
Je zoon woont bij zijn dochter. Dan kan hij haar toch zelf vertellen dat ze gewenst was/is? Of verwacht je dat hij daar binnenkort weg gaat?
Reden?
Waarom wil de schoondochter niet dat de vader het kind erkent? Dat de relatie het niet gaat redden terwijl ze nog samenwonen, lijkt mij een hele zwakke reden. Is het kind wel van hem? Probeert ze niet iets te verhullen?
zeggenschap
Wat maakt dat de schoondochter denkt dat ze daar zeggenschap over heeft? Wie heeft het kind eigenlijk aangegeven? Ik neem aan dat zij toen nog in bed lag en dat hij het heeft gedaan.
Ach Juf ank,
Was het nog maar op de radio: Moeders wil is wet.
Tsjor
Ook voor ouderlijk gezag
Kun je naar de rechter als de moeder daarmee niet instemt.
Als vader wil je toch ook kunnen zorgen voor je kind, in alle opzichten?
Het is mogelijk dat het kind van een ander is en dat ze daar niet voor uit wil komen. Dan kan een DNA-test de uitkomst brengen, maar zoiets moet wel binnen een bepaalde tijd aangevraagd worden (ik dacht 1 jaar). En waarschijnlijk moet zij dat doen.
Verder kan ik er geen enkel begrip voor opbrengen dat je met een partner samenwoont, een kind krijgt, maar vervolgens het kind de vader onthoudt, of inderdaad zelf alle controle wil uitoefenen over de relatie vader-kind. Is ze getraumatiseerd in het verleden of zo?
Tsjor
Isella
Schoondochter heeft daar zeggenschap over, dat is nu net het hele punt. Erkenning kan alleen maar met toestemming van de moeder.
Wie het kind heeft aangegeven maakt juridisch niet uit trouwens, al is het natuurlijk inderdaad vaak zo dat als een man de geboorte aangeeft, die man ook de biologische vader van het kind is. Maar niet altijd.
Ik heb, bedenk ik me nu, in de loop der jaren in elk geval de volgende varianten zien langskomen:
- echtgenoot van moeder doet aangifte
- mannelijke ongehuwde partner van moeder doet aangifte
tot zover niks bijzonders, maar deze zag ik ook:
- mannelijke ongehuwde partner van moeder doet aangifte en komt erachter dat het kind een andere achternaam krijgt dan die van hem of van moeder omdat moeder nog getrouwd blijkt te zijn. Oeps.
- oma moederszijde doet aangifte
- zus van moeder doet aangifte
- verloskundige doet aangifte
- moeder zelf doet aangifte (!). Ok, pas na een paar dagen, maar toch
en de meest bizarre variant waarvan ik me afvraag hoe dat ooit is afgelopen: -schoonzoon van moeder doet aangifte en geeft het kind aan als kind van hemzelf en zijn vrouw (die dus de dochter is van de werkelijke moeder). Dat kind heeft dus - als er nadien niets is veranderd - een volstrekt onjuist stel ouders op de geboorteakte staan.
Er zijn natuurlijk nog meer varianten denkbaar (de lesbische stellen heb ik hier bijvoorbeeld al buiten gelaten). Maar dit overzicht laat wel zien: er zijn in het familierecht allerlei interessante situaties denkbaar waar men zo op het eerste gezicht niet meteen rekening mee houdt.
Groeten,
Temet
Tsjor
Dat verzoek erkenning kan ook later nog. Dan stel je als man dat je de verwekker bent. En dan komt er, als moeder dat betwist, een DNA test om de zaak te beslechten. Is de man de verwekker dan wordt toestemming voor de erkenning door de rechter verleend tenzij de erkenning niet in het belang van het kind is. Die uitzondering doet zich zelden voor, maar het is mogelijk. Het feit dat vader om wat voor reden dan ook geen prijsexemplaar is, is daarvoor niet genoeg.
Er is dus geen eenjaarstermijn voor een DNA-test. Er is wel een eenjaarstermijn voor de ontkenning van het door huwelijk ontstane vaderschap: dat moet binnen een jaar na de geboorte van het kind, of, door de man, binnen een jaar nadat hij bekend is geworden met het feit dat hij vermoedelijk niet de verwekker is van het kind. Voor het kind zelf zijn de termijnen ruimer (art 1:200 BW en verder, voor wie het wil nalezen).
Vader kan inderdaad ook gezamenlijk gezag vragen bij de rechter.
In een samenleefsituatie is dat eigenlijk vaak niet nodig want dan heb je in de praktijk meestal toch wel het nodige te zeggen. Is de samenleving verbroken, dan kan gezamenlijk gezag een manier zijn om een gelijke juridische uitgangspositie te krijgen, maar als partijen vechtend over straat rollen dan levert dat gezamenlijk gezag vaak meer ellende dan profijt op, en als het kind daar de dupe van wordt is dat een reden om het af te wijzen.
Hoe meer de relatie van ouders op een huwelijk heeft geleken en hoe langer ze als gezin hebben samengewoond, hoe groter de kans dat gezamenlijk gezag wordt toegewezen, heb ik het idee.
Groeten,
Temet
het oudere draadje over erkenning
Ik heb even het oudere draadje over erkenning opgezocht, en dat staat hier:
https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna/kind-erkend-door-andere-man
Waaruit blijkt dat het niet zonder risico is om te lang te wachten met een verzoek tot vervangende toestemming voor erkenning.
Groeten,
Temet
Temet
' Vader kan inderdaad ook gezamenlijk gezag vragen bij de rechter.
In een samenleefsituatie is dat eigenlijk vaak niet nodig want dan heb je in de praktijk meestal toch wel het nodige te zeggen. Is de samenleving verbroken, dan kan gezamenlijk gezag een manier zijn om een gelijke juridische uitgangspositie te krijgen, maar als partijen vechtend over straat rollen dan levert dat gezamenlijk gezag vaak meer ellende dan profijt op, en als het kind daar de dupe van wordt is dat een reden om het af te wijzen. '
Het lijkt alsof je ervoor pleit om dat gezamenlijk gezag maar te laten zitten: in de praktijk van een goede relatie maakt het niks uit; en als de relatie slecht is is het alleen maar een handicap.
Laat me raden, ga je er dan maar van uit dat moeder het ouderlijk gezag heeft en vader alleen erkend heeft, als ideale situatie (geen nadeel in de praktijk en voordeel bij scheiding)? Dat meen je toch niet? Zou jij dat adviseren aan je zonen?
Tsjor
Tsjor
Ik heb het niet over een ideale situatie. Vader zit hier niet in een ideale situatie. Hij is verreweg het beste af als de moeder alsnog de erkenning toestaat zodat er geen rechter aan te pas hoeft te komen. Als daarvoor nodig is dat hij vooralsnog afziet van gezamenlijk gezag, dan moet hij dat naar mijn idee doen, om die erkenning geregeld te krijgen. Dan is hij officieel de vader, en dat nemen ze hem niet meer af.
Later kan dan alsnog het gezamenlijk gezag geregeld worden. Als ze nog samenwonen, of als ze niet meer samenwonen.
De ideale situatie is: vader en moeder leven nog lang en gelukkig allemaal in hetzelfde huis met het gezamenlijk gezag over de gezamenlijke kinderen. Als ze lang en gelukkig in hetzelfde huis leven zonder het gezamenlijk gezag maakt dat in de praktijk trouwens ook geen biet uit. Dat gezamenlijk gezag wordt pas een dingetje als partijen niet meer gelukkig in hetzelfde huis wonen.
Ik zou mijn zoon (ik heb er maar een) overigens in een situatie als deze precies hetzelfde adviseren als ik hier adviseer.
Laatst had ik met mijn zoon toevallig een gesprek over afstammingskwesties. Toen zei hij dat hij mij t.z.t. om advies zou vragen. Ik antwoordde dat ik hoopte dat hij daar nog een jaartje of 15 ofzo mee zou wachten. Hij is nu 15, namelijk, ik wil hem op dit punt met alle liefde van advies dienen, maar liever niet al binnen een paar jaar 
Groeten,
Temet
Andere niet-ideale situatie
Vader zit nu in een niet-ideale situatie. Zou je dan ook kunnen redeneren, dat het verstandig is om erkenning niet te regelen? In de praktijk maakt het niets uit. En mocht het tot een scheiding komen, dan hoeft hij geen alimentatie te betalen, want het kind is niet door hem erkend.
Tsjor
Ik snap je niet
Tsjor, uit de openingsposting blijkt dat deze vader wil erkennen. Ik geef hem advies over hoe dat doel naar mijn idee het snelst en meest pijnloos bereikt kan worden.
Wat een geheel andere problematische en volstrekt hypothetische situatie daarmee te maken heeft, ontgaat mij.
Je uitgangspunt is trouwens niet helemaal juist: ook de verwekker die niet heeft erkend kan tot alimentatiebetaling worden gedwongen. Vziw komt dat overigens zelden voor.
Groeten,
Temet
Temet
- mannelijke ongehuwde partner van moeder doet aangifte en komt erachter dat het kind een andere achternaam krijgt dan die van hem of van moeder omdat moeder nog getrouwd blijkt te zijn. Oeps.
Ja, zo ken ik er ook een. Vrouw wilde niet scheiden, want er was gedoe over geld uit zijn bedrijf. Zij had nooit gewerkt, hij had een eigen bedrijf, dus ze wilden allebei iets anders. Hij wilde niet veel betalen, zij wilde veel geld krijgen.
Zij krijgt een nieuwe vriend en een baby en die baby heeft nu de achternaam van de eerste man. Weer gedoe met het SVB over de kinderbijslag, hahaha.
Wat maken sommige mensen toch een zooitje van hun leven.
Niet erkennen toch alimentatie
Temet,
Het komt wel degelijk voor dat je alimentatie moet betalen voor een kind wat je niet erkent hebt. Weet van iemand die 20+ jaar geleden, na een vakantie fling, zwanger is geworden (zij niet Nederlands, wel Europa, hij nederlands) en zij de baby heeft gekregen en gehouden, zonder overleg met vader. Enkele jaren later kwam het alimentatie verzoek en deze is goed gekeurd door rechter. Vader heeft tot 18 jaar alimentatie moeten betalen.... probeert nu ook wel band met kind op te bouwen maar is lastig.
Ali
Ja, dat weet ik, dat zeg ik ook in mijn posting in reactie op Tsjor. Volgens mij gebeurt het niet zo heel vaak, maar het kan zeker.
Groeten,
Temet
In dit geval
lijkt me dat er na een scheiding wel degelijk alimentatie geëist en toegekend kan worden. De vader en moeder hebben gewoon een langdurige relatie, wonen samen, dus de vader heeft ook gewoon een relatie met het kind.
Dat is dus een heel ander geval dan een one nights stand of vakantieliefde waaruit een kind voortkomt waarvan de vader niet op de hoogte is en er dus ook geen band mee heeft.
Doortrekken
Temet, je advies is duidelijk. Ik trok alleen de situatie even door. Maar als er toch betaald moet worden maakt dat geen verschil. Wat een afschuwelijke situatie toch, geen vader kunnen en mogen zijn (officieel of fysiek), maar wel moeten betalen als de relatie strandt. Dan is hij wel ineens vader. Het klopt gewoon niet.
Tsjor
Pennenstreek
Ik snap je redenatie, maar juridisch klopt er niets van. De hoogte van de alimentatieverplichting jegens een kind hangt op geen enkele manier samen met de aard en duur van de relatie tussen de ouders.
Groeten,
Temet
Wellicht
Is de oplossing simpel: als moeder het vaderschap tegenwerkt, bijvoorbeeld doordat ze niet doorgeeft dat hij een kind heeft, of doordat ze niet wil dat hij gaat erkennen, dan kan er nooit sprake zijn van alimentatie. Ook niet als de erkenning via een rechter afgedwongen is. De vader mag dan zelf weten of en hoe hij zijn kind ondersteunt. Vader heeft wel recht op 50/50 omgang, die hij af kan dwingen via een DNA-test of op basis van de erkenning via de rechter.
Tsjor
Gina
Ben je er nog? Heb je iets aan de reacties?
Tsjor
In de praktijk komt wat jij schetst bij mijn weten ook nauwelijks voor. Een moeder die van meet af aan wel het kind wil, maar niet de vader, hoeft meestal ook het geld van vader niet. Vandaar ook dat die zaken tegen de verwekker die niet erkend heeft zo zeldzaam zijn.
Verder is de praktijk nu meestal zo dat een verzoek/ rechtszaak van de ene kant zal worden beantwoord met een verzoek/procedure van de andere kant. Wil jij geld? Dan wil ik omgang (en soms: gedeeld gezag). Of: o, je wilt erkenning en/of omgang? Dan graag ook alimentatie.
Dit kan ook een reden zijn om van een procedure af te zien. Ik heb ooit een een vrouw geadviseerd die graag kinderalimentatie wilde van haar ex, die ze beschreef als onbetrouwbaar en gewelddadig. Ik wees haar erop dat ze in principe beslist recht had op die bijdrage (als ex genoeg inkomen had natuurlijk), maar dat de kans aanzienlijk was dat hij een verzoek om een omgangsregeling zou indienen en dat hij in principe ook recht op die omgang had (geheel los van alimentatiebetaling).
Ze heeft geen alimentatieverzoek ingediend.
Groeten,
Temet
Tsjor
Ik tikte een reactie op je eerste posting voor ik je tweede gelezen had.
Jouw voorstel zou een breuk betekenen met wat nu nog een fundamenteel uitgangspunt is in het Nederlandse recht over kinderalimentatie, namelijk dat het belang van het kind bij een substantiële bijdrage in zijn levensonderhoud voorop staatvoorop staat. In jouw systeem staat het waarborgen van gelijke rechten tussen ouders voorop. Dat kan natuurlijk, maar dat is wel een wezenlijk ander uitgangspunt.
Groeten,
Temet
Tsjor 3
Betekent jouw voorstel ook dat een vader die zijn zorgtaken verwaarloost of geen alimentatie wil betalen zijn verdere recht op gezamenlijk gezag en omgang verspeelt?
Groeten,
Temet