Mantelzorg en emancipatie.
De laatste tijd valt me iets steeds vaker op in verhalen die ik hoor over mantelzorg.
Als er een medische kink in de kabel komt, (iemand wordt ziek)dan is het meestal een vrouw die een stapje terug doet.
Zo las ik laatst ook een draadje in zorgenkinderen. Moeder vroeg zich af hoe een zorgenkind met haar werk te combineren, en zij werd pardoes geviseerd om op carrière gebied pas op de plaats te maken, door een andere moeder die hetzelfde heeft gedaan. Ook kwam nog een derde verhaal langs, waarin het wederom de moeder was die thuis bleef toen een zorgenkind tussen wal en schip viel.
Hierdoor krijg ik soms het idee dat een zorgen kind vaak einde/pauze carrière is... Voor de moeder althans. Niet voor vader, of althans niet in die mate.
En als een ouder iemand begint te kwakkelen, wordt er meestal naar (schoon)zus/dochter gekeken. Waar is de zoon/broer/neef?
Natuurlijk overleef je een pauze in de carrière wel, maar het zet je toch op een achterstand. En zo'n achterstand is op zich ook niet erg. We moeten niet met zijn allen CEO willen worden. Maar toch steekt het, omdat die achterstand vooral vrouwen treft. Gevalletje 'niet eerlijk'.
En nou schrijf ik het allemaal wel een beetje gechargeerd op. Zo zal het meestal in goed overleg gaan. En zullen de meeste moeders graag die stap willen zetten. Of zijn er tal van praktische redenen.(Zo kan ik me bedenken dat een zorgenkind extra kosten met zich mee brengt, een zeer onhandig moment om de hoofdkostwinner een stap terug te laten doen.. in Nederland is dat vaak de man).
Maar dat neemt niet weg dat al die individuele verhalen een treurig totaalplaatje op leveren. Een eigen carrière is een groot goed, maar kennelijk kan een vrouw dat alleen als er niemand in de omgeving ziek zwak of misselijk is...
En ja, daar kan ik me best boos over maken.
Wat vinden jullie daarvan?
Hier het draadje waar ik het over had. http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?sinds=7&template=1&actueel=1&archief=0&thread=175613&forumsel=14&forum=14&post=2891138
Dank voor je uitleg albana
maar goed, zoiets komt dan toch op de begroting van de instelling. Men heeft dus 'pech' als de bewoners elkaar snel opvolgen.
Ondertussen is die week wel krap. Het komt soms enorm onhandig uit voor mantelzorgers. Het is anders dan je eigen verhuizing; het komt veelal plotseling, je hebt te maken met iemand die zelf niet meer kan meehelpen, met de emoties van de verandering.
Albana
Dank je.
Ik zou dus ook gewoon weigeren.
Artikel in nrc
http://www.nrc.nl/nieuws/2012/07/09/het-lukt-vrouwen-niet-topcarriere-en-gezin-tegelijk/
En passant wordt ook zorgen voor ouders genoemd.
Allemaal een weekje full-time werken
"Vooral als iemand (de vrouw, meestal) daarna terecht komt in een situatie waarin de hele wereld je aanvalt omdat je PA durft te eisen 
Want gek genoeg begint dan het gezeur pas. Niemand klaagt als \'de vrouw van Pietje\' komt helpen bij de verzoring van ZIJN (!) moeder. Of als de papa van Harrie nooit bij het oudergesprek is, omdat hij (wél) moet werken. Maar owee als je daarna financieel niet onafhankelijk meer bent"
Eigenlijk wel eens leuk als de boel eens omgedraaid zou zijn. Als al die 'afhankelijke' vrouwen eens een weekje full-time zouden werken.
Wedden dat de staatssecretaris zorg woedend verhaal komt halen bij de Minister van Economische zaken, omdat zijn streven 'allemaal full-time' gelukt is.. ; )
Kinderopvang
"Zien de vrouwen die echt ambitieus zijn sneller hun ambities doorkruist, of leggen ze zich sneller neer bij andere dingen, omdat ze niet zo ambitieus zijn?"
Het is een combinatie van factoren. Maar deze eigen keuzes zorgt ook voor een verwachtingspatroon. En dan wordt het vrouwen misschien sneller verweten dat ze niet thuis geven. En wat je zegt over kinderopvang, ook een goed punt.
Mooi stuk!
"http://www.nrc.nl/nieuws/2012/07/09/het-lukt-vrouwen-niet-topcarriere-en-gezin-tegelijk/"
Mooi stuk!
Henk
Voor mijn ouders kan ik die gevolgen uittekenen.
Ze hadden geen fruit meer gegeten.
Mijn moeder, die terminaal was met ALS, zou hele dagen binnen gezeten hebben want er is geen geld om met patiënten naar buiten te gaan. Dat naar buiten gaan was het enige wat ze nog wilde.
Mijn vader zou alle dagen zijn avondmaaltijd op zijn kamer hebben moeten eten want het verpleeghuis wilde dat ik een andere broek kwam brengen, hij mocht niet in een pyamabroek in de woonkamer komen (al vaker verteld hier).
Verder zouden alle praktische zaken blijven liggen, de was, nieuwe schoenveters, lectuur, alles wat het verblijf dragelijk maakt.
En toen mijn revaliderende vader thuis was werd het nog erger. Zonder mantelzorg zou hij geen boodschappen hebben, geen hulp bij het huishouden, geen hulp bij regeldingen enz..
Hmm... je brengt me op een idee!
Stuk
Ik vond het stuk in de NRC ook erg interessant. Nu is enige nuance natuurlijk wel op zijn plaats. Deze mevrouw heeft nog steeds een top carriere in de ogen van velen en werkt nog steeds meer dan fulltime naar haar gezin. Dat het bij haar vorige baan niet lukt kwam vooral door de inflexibiliteit van het soort werk en misschien ook wel door het feit dat ze dusdanig ver van haar woonplaats werkte dat ze alleen in het weekend thuis kon zijn.
Wel vind ik dat ze twee belangrijke punten heeft.
1) flexibiliteit is het belangrijkst. Door de jaren heen heb ik vaak de vraag gehad hoe ik een groot gezin kon combineren met een fulltime baan. Flexibiliteit is daarbij echt het meest belangrijke. Ik kan deels vanuit huis werken en voor een deel van mijn werkzaamheden maakt het helemaal niet uit wanneer ik het doe. Ik kan dus inderdaad 's middags thuis komen, met de kinderen eten en helpen met huiswerk en als iedereen in bed ligt dan kan ik nog weer tot een uur of 1 doorwerken. Die flexibiliteit komt natuurlijk van twee kanten. Ik klaag niet over 's nachts en in het weekend mijn werk afmaken maar daar staat tegenover dat ik makkelijk vrij kan nemen bij een ziek kind of iets dergelijks.
Dat is ook duidelijk te zien bij de schrijfster van het artikel, de inflexibele overheidsbaan met vaste tijden was een stuk problematischer dan haar werk als professor. Ze zal nu echt niet veel minder uren maken maar ze maakt ze wel op een tijdstip dat ze wil.
2) een echte topcarriere is niet in elk geval te combineren met zeer actief ouderschap. Als je 80 uur per week werkt dan heb je gewoon heel weinig tijd voor je kinderen. Maakt niks uit of je vader of moeder bent maar je bent gewoon nauwelijks thuis. Er zijn bepaalde carrieres of periodes in je carriere waarin lijfelijke aanwezigheid heel belangrijk is. Vallen die periodes samen met de periode dat je kleine kinderen hebt dan is het lastig. Je zult dan keuzes moeten maken. Je kan alsnog wel voor die baan gaan maar dan moet je er vrede mee hebben dat je weinig tijd met de kinderen zult hebben. Dat is een keuze die zowel vaders als moeders zullen moeten maken. Is de tijd met je kinderen opofferen het waard of niet? Dat zijn hele persoonlijke vragen. Ik denk wel dat een zeker realisme goed is. Tijd is nu eenmaal beperkt dus je kan niet en 80 uur per week werken en elke middag je kinderen van school ophalen. Er zal dus een keuze moeten worden gemaakt. Overigens ook voor mannen want een man die zoveel uur per week werkt is ook niet enorm actief bij zijn gezin betrokken. Die zal ook heel wat missen.
Ik heb het nu natuurlijk wel over de echte top carrieres en niet over of je 20 uur per week of 40 uur per week werkt. Dat is vergeleken daarmee natuurlijk gerommel in de marge 
Dat is tegelijk ook wel mijn bezwaar tegen hoe het artikel door de NRC gebracht wordt. Deze mevrouw is nu niet een huismoeder geworden maar ze heeft nog steeds een meer dan fulltime baan en een zeer goede carriere. Een betere conclusie zou zijn dat een top carriere best te combineren is met een gezin maar dat het wel afhankelijk is van de sector en hoe flexibel je bent.
Rodebeuk
"Voor mijn ouders kan ik die gevolgen uittekenen"
Verschrikkelijk. Dus eigenlijk beantwoord je die vraag met ..ja.
Fijn vooruitzicht voor mantelzorgers die verwachten dat de persoon waarvoor ze zorgen, ze overleven zal (omdat ze bijv. ouder zijn dan hun 'patient')
Vals dilemma
"een echte topcarriere is niet in elk geval te combineren met zeer actief ouderschap. Als je 80 uur per week werkt dan heb je gewoon heel weinig tijd voor je kinderen. Maakt niks uit of je vader of moeder bent maar je bent gewoon nauwelijks thuis. Er zijn bepaalde carrieres of periodes in je carriere waarin lijfelijke aanwezigheid heel belangrijk is."
Kleine kinderen kosten tijd. Klopt. Een carrière ook.
Maar het dilemma tussen de twee is iets onnodigs in mijn ogen. Want waarom komen die belangrijke periodes zo vaak tegelijk met het hebben van kleine kinderen?
De fase waarop de kinderen de meeste tijd nodig hebben is ook de fase waarop er tijd gestoken moet worden in de carrière. Als mensen begin 30 zijn, dan bouwen ze hun carrière op.
Waarom kan het een niet na het ander?
De mogelijkheid om eerst rustig je kinderen op te voeden, en daarna pas de wereld te bestormen, als de kinderen minder tijd vragen, dat zou ideaal zijn.
Maar zij zegt ook in het artikel:Als je het allemaal 10/15 jaar later doet zijn veel mogelijkheden al afgesloten. Een cultuurverandering zou hier veel goed doen. Een 40 jarige moet ook als 'ambitieuze jonge hond' behandeld kunnen worden.
Henk
Dat is inderdaad ook nog een goed punt. Hoewel wij steeds ouder worden hoor je op de werkvloer steeds jonger te zijn. Na je 40ste nog iets beginnen is nauwelijks meer de moeite waard schijnt het terwijl je dan nog gemiddeld zo'n 30 jaar zou kunnen werken.
Als je tussen je 20ste en 40ste en moet studeren en kinderen moet krijgen en een carriere opbouwen wordt het wel heel druk. Het zou mooi zijn als er op latere leeftijd ook meer kansen zijn.
Wederom heb ik hierin geluk want ik zit in een sector waar mensen lang meegaan en lang door kunnen werken.
Nu de pensioensleeftijd hoger ligt (niks mis mee) zou er inderdaad een herwaardering plaats moeten vinden voor de oudere werknemer.
Het zou een stuk stress wegnemen voor iedereen!
"Nu de pensioensleeftijd hoger ligt (niks mis mee) zou er inderdaad een herwaardering plaats moeten vinden voor de oudere werknemer."
Het zou een stuk stress wegnemen voor iedereen! : )
Ik was er juist helemaal vanuit gegaan dat het over een jaar of 3 tijd voor mij en mijn 'carriere' wordt. Nu even pas op de plaats en ontspannen werken, maar dan is het jongste kind 10 dus heb ik weer wat meer mogelijkheden. En dan ben 40+, maar volgens mij kun je dan best nog wel wat. Ik zie heel veel mensen nog een stap maken na hun 40e. Een topfunctie ambieer ik niet en daar heb ik ook helemaal de competenties niet voor.
Henk
"Fijn vooruitzicht voor mantelzorgers die verwachten dat de persoon waarvoor ze zorgen, ze overleven zal (omdat ze bijv. ouder zijn dan hun \'patient\')"
De beste vriend van mijn vader is hoogbejaard en gaat iedere dag naar het verpleeghuis waar zijn dementerende echtgenote is opgenomen. Een paar weken geleden is maagkanker bij hem geconstateerd. Hij gaat zich niet meer laten opereren. Hij weet nu dus dat hij er straks niet meer zal zijn voor zijn vrouw, die hij jaren thuis verzorgd heeft voordat ze kortgeleden dan toch opgenomen moest worden.
Dus ja, die mensen zijn er zeker!
Henk/rodebeuk
Henk schreef: "Fijn vooruitzicht voor mantelzorgers die verwachten dat de persoon waarvoor ze zorgen, ze overleven zal (omdat ze bijv. ouder zijn dan hun 'patient') "
Als moeder van een paar zorgenkinderen waarvan er zeker één vrijwel zeker nooit zelfstandig zal kunnen wonen, lig ik hier wakker van. Zeker met de vooruitzichten m.b.t. bezuinigingen en de trend om steeds meer je eigen boontjes te moeten doppen omdat het allemaal te duur wordt.
Terecht of niet terecht, die bezuinigingen, ik heb er nachtmerries van. Wie houdt er een oogje in het zeil als ik er niet meer ben, terwijl ik nu al regelmatig instanties, speciaal onderwijs, begeleiders en zo bij de les moet trekken?
Topfucntie
"En dan ben 40+, maar volgens mij kun je dan best nog wel wat. Ik zie heel veel mensen nog een stap maken na hun 40e. Een topfunctie ambieer ik niet en daar heb ik ook helemaal de competenties niet voor."
Natuurlijk kan je dan nog wel wat. Je bent heus niet veroordeeld tot hamburgers op draaien.
Maar er zijn toch ook een hoop wegen die afgesneden voor je zijn. Zo zijn veel hogere functies in het bedrijfsleven alleen weggelegd voor mensen die direct vanuit de universiteit door zijn gegaan voor een carrière.. Of neem piloot worden. Als je 28 jaar bent is het niet verstandig meer een vliegopleiding te volgen.. je bent dan gewoon te oud.
Het is mooi dat je dat ook niet ambieert (ik ook niet)maar als we hiermee rekening hielden zou het een stuk makkelijker zijn voor mensen die dat wel ambieerden.
Bedrijven zouden hierin een voortrekkersrol kunnen vervullen door in hun talentenklasjes nadrukkelijk wat plekken te reserveren voor mensen die al wat ouder zijn.
Kamille
"Wie houdt er een oogje in het zeil als ik er niet meer ben, terwijl ik nu al regelmatig instanties, speciaal onderwijs, begeleiders en zo bij de les moet trekken?"
Lijkt me vreselijk..
Henk:
ik ben net vorige week, als 47-jarige, overenthousiast binnengehaald als eerstegraads natuurkunde docent op een middelbare school. Met in principe 0 onderwijservaring. Ik krijg alle begeleiding die ik nodig heb: een mentor, een vak-docent die me ondersteunt, opleiding als ik dat wil, en het perspectief om de komende jaren uit te groeien tot een ervaren kracht in de Na sectie.
Ik vind het leuk. Er is niemand die ook maar iets heeft gezegd over mijn leeftijd. Er wirdt duidelijk gekeken met een lange termijn perspectief. Helemaal prima.
Mooi.
"ik ben net vorige week, als 47-jarige, overenthousiast binnengehaald als eerstegraads natuurkunde docent op een middelbare school. Met in principe 0 onderwijservaring"
: )