Relatieproblemen/scheiding en ziekmelden

Melden

Om op je laatste opmerking te reageren: ik had die behoefte ook totaal niet (nog steeds niet eigenlijk), maar heb het, na wat. geschipper met vrije uren en dagen opnemen en smoesjes als 'tandarts' of 'doktersbezoek', toch gedaan.
Ik heb mijn leidinggevende vertelt dat ik bezig was de rokende puinhopen van mijn huwelijk op te ruimen en dat dat toch meer impact had dan ik dacht (gesprekken met psycholoog, therapeut, advocaat, bank). Niets meer of minder, geen details en het verzoek om verder niemand op de hoogte te brengen, dat zou ik zelf wel doen indien nodig.
Zij gaf mij toen alle ruimte om dat te doen wat nodig was. En dat alleen al gaf zo'n rust! Ik zou dat toch overwegen.

Moest ook veel reizen en dat is niet altijd handig met 4 kinderen die ook enigszins in de stress zaten. Dat heb ik tot het absolute minimum weten terug te brengen en waar ik voorheen na een halve dag werken direct in het vliegtuig stapte, bleef ik toen die halve dag thuis voor de kinderen of om even bij te komen.

Ook in een later stadium werd volstaan met haar vraag 'gaat het goed met je?'. En verder dan ' ja prima' of 'er zit voortgang in' zijn we eigenlijk niet gekomen. Wel heb ik op een bepaald moment aangegeven dat ik het zeer op prijs stelde dat zij mij die ruimte gaf. Ook in haar beoordeling heb ik dat aangegeven.
Terugkijkend heb ik denk ik maar een paar keer echt een dagdeel gebruik gemaakt van de geboden ruimte. En ik werk 4x9 uur, dat helpt ook.

Ik had trouwens geen achternaam-wissel nodig, sommige collega's wisten na 2 jaar nog steeds niet dat ik gescheiden was.

geen scheiding

Maar vorig jaar ging de werkgever van mijn man failliet. In eerste instantie een paar maanden geen inkomen (werkgever betaalde niet meer). Dus een hoop stress rondom financiën, toekomst etc. (Werkgever was ook niet zuiver dus ook nog allerlei extra problemen met fiod)

Ook een verantwoordelijke baan. Ook reistijd en vier kinderen.

Ik heb nooit vrij genomen. Ziekmelden deedik ook niet. Ik heb het wel verteld. Collega's hebbem echt wel door dat er iets aan de hand was. Directe collega's heb ik er regelmatig tijdens de pauze over gesproken. Mijn teammanager stelde ook af en toe belangstellend vragen, bood hulp aan (werk overnemen). Ik vond juist de afleiding op werk erg prettig.

bedrijfsarts?

'Ik heb op dit moment sowieso geen behoefte om mijn baas over mijn relatieproblemen te vertellen.'

Misschien kun je de bedrijfsarts wel in vertrouwen nemen? En kijken hoe je tijdelijk wat ruimte kunt krijgen? Het vervelende is natuurlijk dat je niet echt ziek bent, dus zomaar ziek melden kan nooit lekker voelen. En je vakantiedagen gebruiken voor het geval dat je toch misschien uiteindelijk besluit om te gaan scheiden, is ook niet logisch. Bovendien, misschien zorgen die vakantiedagen er wel voor dat je bijtankt en ook je relatie weer wat beter wordt?

uitgeput of ziek

"Het vervelende is natuurlijk dat je niet echt ziek bent, dus zomaar ziek melden kan nooit lekker voelen."

Nee, precies, echt ziek ben ik niet, maar voel me omdat ik door al het gedoe soms heel erg moe of bijna uitgeput ben, niet altijd in staat 100% te werken (van die 32 uur) zoals ik normaal doe.

Dus niet echt ziek, maar ook niet aldoor goed in staat om die 32 uur te werken.

"Misschien kun je de bedrijfsarts wel in vertrouwen nemen?"
Waarom melden aan de bedrijfsarts? (die ik ook niet helemaal vertrouw, heb wel eens via via gehoord dat die soms toch dingen vertelt, weet niet of het echt waar is)

Hoe schat je je leidinggevende in?

Als je verwacht dat die met je mee kan voelen en mee kan denken zou ik zeker open zijn. Je hoeft inderdaad niet in details te treden, maar men kan dan rekening houden met jouw verminderde belastbaarheid. En zeker als je ook collega's inlicht is het makkelijker om op momenten dat je niet fit bent werkzaamheden over te dragen aan anderen of eens wat eerder naar huis te gaan of zo. Maar dat hangt dus wel een beetje van de sfeer op je werk af. Mentale steun van collega's en leidinggevende (zie hierboven, belangstellende vragen) kan ook heel prettig zijn. Ik vind het in ieder geval fijn dat ik er af en toe over kan praten.
Als je de bedrijfsarts niet vertrouwt kan een vertrouwenspersoon (als die er is) natuurlijk ook prima die rol vervullen. Is dus ook nog een optie.
En ik mis in je verhaal de huisarts. Ben je daar al langs geweest ivm die slaapproblemen? Ik heb een lage dosering antidepressiva gekregen die het piekeren en malen verminderen, waardoor ik beter slaap.
Sterkte!

ziek?

Bedankt voor jullie reacties.

Ik zal er nogmaals over nadenken of ik mijn baas zijn inlichten. Nu niet, maar als het echt serieus wordt en ik nog meer moet regelen is het wel handig denk ik. Jammer dat mijn baas soms weinig inlevend reageert. Heeft ook wel e.e.a. aan zijn hoofd (waardoor ik daar wel begrip voor heb), maar lijkt soms te vergeten dat anderen dat ook hebben.

Maar nog even de vraag: niemand die dus in dit soort situaties waar je door je relatieproblemen/echtscheidingen/slecht slapen je behoorlijk slecht kunt voelen (dus niet fit om te werken) zich af en toe een dagje of zo ziek meldt?

En vinden jullie dat niet kunnen of was het niet nodig omdat jullie de ruimte van jullie bazen kregen nadat jullie de situatie uitgelegd hadden?

En kreeg iedereen de ruimte van de baas, of zijn er ook die open zijn geweest en daar wel spijt van hebben?

non actief = ziek

ik werd ziek gemeld door mijn leidinggevende.

En niet fit om te werken is wel iets om mee te delen, dan kunnen we er rekening mee houden is de stelling hier. Slecht slapen, kinderen de hele nacht in de weer, zorgen om je ouders. Het verlaagt je belastbaarheid.

Ik krijg veel ruimte, maar dat compenseer ik weer door bv op belangrijke momenten terug te komen op mijn vrije dag, het is wel geven en nemen natuurlijk, niet alleen nemen.

Werken voor energie

Ik ging juist werken om weer energie te krijgen in een 'normale' wereld. De kinderen moesten toch naar school en dan is het maar een stap verder om zelf ook op pad te gaan. Slapen of niet slapen. Maar ik kreeg dan ook juist energie en afstand van mijn werk. Broodnodig om de overige heksenketel, scheiding/zorgenkinderen/reorganisatie op het werk te overleven. Daarnaast een goede werkgever. Elk moment dat ik vanwege een crisis moest vertrekken werd opgevangen zonder commentaar. En ik deed ook nog wel een stapje meer als dat nodig was.
Ik denk wel eens dat als ik mijn werk niet gehad had, dat ik er niet zo goed uitgekomen was.
Ik heb een vriendin die thuismoeder is. Die benijdde ik niet met haar ex en zorgenkinderen. Dan ontkom je er gewoon nooit aan.
Ik had ook nogal wat collega's die zelf kinderen hadden en ook niet altijd frist en fruitig op het werk verschenen en toch pep je elkaar op.

trouwens

wat misschien wel een goed argument voor je baas of de bedrijfsarts is, is dat je wilt voorkomen dat je langdurig uitvalt. Dat je door de stress lichamelijke klachten krijgt of opgebrand raakt. Dat kan misschien voorkomen worden als je nu wat tijd krijgt om aan je problemen te werken.

Nee, niet ziek geweest

Wel gemeld bij leidinggevende dat er grote problemen waren thuis. Omdat ik niet kon inschatten wat het met me zou doen wilde ik dat zij op de hoogte was. Maar in mijn geval is er ook geen bedrijfsarts oid waar ik naar toe had gekund.
Los daarvan heb ik tot nu toe ook ook geen problemen met werken, ik vind het wel een prettige afleiding. Maar als je er zo weinig energie door overhoudt, zou ik het op het werk zeker melden.

Vesper Lynd

Jeetje, dat klinkt heftig!
Ik dacht zelf dat af en toe een of 2 dagen thuis al iets zou kunnen helpen/ontlasten, maar weet natuurlijk niet hoe het komende tijd gaat. Hoop niet dat het zo erg is dat ik zo weinig kan werken. Denk dat mijn baas daar echt niet blij mee zou zijn.

Kan best onhandig worden op mijn werk (niet zoveel andere collega's die mijn werk over kunnen nemen) als ik zoveel zou uitvallen.

Irene

Ja, het was wel heftig maar ik was ook van weinig nut op kantoor. Ik kon me niet langer dan 5 seconden concentreren en de krant lezen was al teveel. Normaal een gesprek voeren ging ook niet. Was echt een totaal onverwachte inzinking, zo ben ik normaal niet

Irene

Ik hoefde geen verlof op te nemen. Heb een baan waar niet iemand snel kan inspringen, maar door op andere momenten een tandje meer bij te zetten (op mijn niet-werken dag, bijvoorbeeld), kon ik het zelf wel opvangen. Alleen de buitenlandse reizen (toch een beetje krenten in de pap) en een speciaal project wat mij werd toegeschoven heb ik aan de kant gezet.
En wat ik ook al zei: alleen de gedachte al dat ik weg zou kunnen indien nodig, gaf mij rust.
Wat hierboven wordt gemeld over 'werk geeft afleiding' gold voor mij ook. Zelfs extreme moeheid door af en toe een slapeloze nacht kon wel aan. Mijn baas gaf ook aan dat ze me liever niet langdurig zag vertrekken met Burn-out achtige klachten.
Echt hoor, maak het bespreekbaar! Ik heb mijn baas eerst een kort mailtje gestuurd, daarna nog een mondelinge toelichting gegeven, kort en zakelijk. Moeilijk, omdat ik mijn baas ook niet de beste people-manager vind. Maar hier heeft ze zich van een goede kant laten zien. Alle argumententen die hierboven ook zijn aangevoerd kan je gebruiken, invoelende baas of niet.

Irene

'Ik dacht zelf dat af en toe een of 2 dagen thuis al iets zou kunnen helpen/ontlasten'

Pas wel op dat je niet met lapmiddeltjes gaat beginnen. Een dag of 2 thuis is lekker, zeker als je even niks hoeft van jezelf. Maar je lost er structureel niks mee op en na een week werken + problemen thuis ben je weer net zo moe als voor die 2 dagen. Daarom kun je beter kijken hoe je structureel je belasting kunt verlagen en je belastbaarheid kunt verhogen. Door te sporten of iets anders voor jezelf te doen, en door vaker bijtijds naar bed te gaan. En door je problemen thuis op te lossen.

doorgaan of niet

Werk kan een geweldige uitlaatklep en afleiding zijn in tijden van stress, maar hou wel de balans in de gaten. Tegen de tijd dat je niet goed meer functioneert, zoals Vesper Lynd, ben je eigenlijk al te ver gegaan.

Ik was deels freelancer deels in loondienst en ik moest echt psychisch overleven tijdens en na de scheiding (plus dat ik al bestaande gezondheidsproblemen had). Ik voelde me ook opgejut door andere (bijna-)alleenstaande moeders die schijnbaar moeiteloos fulltime doorwerkten en hun kinderen konden opvoeden (achteraf weet ik dat dat dom van me was maar het paste ook wel een beetje in die tijdsgeest).

Op een gegeven moment kwam ik in hetzelfde schuitje als Vesper Lynd terecht.

Noet: "maar wat nou als jij door nu weinig ruimte krijgen straks met bv een burn-out of andere psychische klachten wel een jaar of langer thuis komt te zitten?"

In mijn geval kreeg ik een heel lelijke trap na van mijn toch al niet zo sociale baas. Gelukkig zijn er ook wél sociale bazen (steeds meer, volgens mij), maar mijn boodschap is vooral: let goed op jezelf. Blijf je niet flinker voordoen dan je bent. Het begint bij jezelf en geen enkele baas is blij met een werknemer die over zijn grenzen is gegaan en afbrandt.

Zolang het gaat: prima! Gewoon doorgaan! Als het echt goed gaat (en wees eerlijk naar jezelf) hoef je je baas ook niet in te lichten.
Maar als je ook maar enigszins merkt dat jij problemen krijgt, zou ik toch de daarvoor aangewezen persoon op het werk benaderen om uit te leggen wat je aan je hoofd hebt momenteel.

Ik weet zeker dat die hufters waar ik destijds voor werkte in de minderheid zijn want ik lees hier in de reacties vooral veel over begrijpende werkgevers. Een goede werkgever zit er ook niet op te wachten dat jij straks afgebrand thuis komt te zitten (een burnout kan ook door privéproblemen ontstaan en los je niet even op met een cursusje mindfullnes).
Maar dan moet jij als werknemer ook je verantwoordelijkheid nemen en kritisch naar jezelf blijven kijken, je niet flinker voordoen dan je bent en aan de bel trekken als je merkt dat het minder goed gaat, en niet doordonderen.

Misschien kun je daarom ook contact opnemen met je huisarts om dit te bespreken. Die kan je bijvoorbeeld doorverwijzen naar de praktijkondersteuner. Kan heel prettig zijn!

Sterkte met alles!

Ja, hoor ik wel.

Door problemen thuis was ik gewoon op en kon ik het echt niet meer opbrengen. Ik heb me ziek gemeld en gezegd dat ik griep had. Ik ben nooit ziek, dus ik vond dat voor deze keer wel gerechtvaardigd. Ik hen 2 weken thuis geweest geloof ik en daarna had ik weer kracht om verder te gaan.

Probeer aan het werk te blijven,

werk is zó belangrijk, niet alleen om het geld. Kijk of je wat kan regelen met vakantie- of plusuren, een dag aan een weekend plakken. Mijn ervaring is dat je thuis nou ook niet zo 1, 2, 3 opknapt en je je daar net zo ellendig voelt.

Maar als het niet meer gaat houdt het op.

Ik zelf had in die periode uitzendwerk en sliep eigenlijk niet meer, op een gegeven moment ben ik tijdens het werk onderuit gegaan en heeft mijn baas mij naar de huisarts gebracht. Ze waren op dat bedrijf erg behulpzaam, begripvol en aardig maar een volgend contract dat een paar weken later in zou gaan kwam er niet. En eerlijk gezegd bakte ik er ook niets meer van, kreeg allerlei slaapmiddelen die niet werkten maar waar ik wel suf van werd.En geloof me als er iets niet fijn is, zeker als je er alleen voor komt te staan, is het om eind veertig werkloos te worden.

Irene

Ik had geen relatieproblemen, maar had wel het een en ander te verwerken door dingen die er met mijn man zijn gebeurd. Eerst niks gezegd op mijn werk. Gewoon doorgaan...ook ik werd ziek, lichamelijk uitgeput voelde ik me, maar tja, echt 'ziek' met koorts e.d niet. Ik werd alleen broodmager, nu was dat wel fijn, paste weer in maatje 36, haha, maar goed zag ik er niet uit.
Iedereen vroeg of het wel goed met me ging. Natuurlijk, waarom niet? Vroeg ik dan.
Totdat ik met mijn hond liep ergens in het bos en ik niet meer kon stoppen met huilen. Heb mijn werk opgebeld en het hele verhaal al jankend eruit gegooid. Mijn leidinggevende heeft me 2 weken vrij gegeven en haar leidinggevende heeft daarna contact met me opgenomen en gezegd dat als ik zelf weer voel dat ik weer kan werken, gewoon een paar uurtjes ingeroosterd wordt, maar geen haast en gaf me alsnog 6 weken de tijd om tot rust te komen en thuis alles op een rijtje te zetten.
Juist doordat ik geen druk voelde om te gaan moeten werken, ben ik in totaal 4 weken thuis gebleven en daarna weer gaan werken. Ik heb dus geen 8 weken thuis gezeten.
Ook al zou je geen begripvolle werkgever hebben, ik raad je aan om naar je lijf en geest te luisteren en je ziek te melden. Je werkgever heeft niets aan een doorgedraaid persoon die misschien veel langer thuis zit, als je doorgaat zoals je nu doet.

hier

Ik zat aantal jaren geleden in dezelfde situatie als TS. Nu wist mijn direct leidinggevende wel wat er speelde, maar directeur niet. Ik ben toen bij bedrijfsarts geweest maar in tegenstelling tot Noet kreeg ik maar weinig respons. Als het echt niet meer ging mocht ik dan af en toe (lekker vaag geformuleerd) wel een uurtje eerder naar huis. Ik vond het best een afknapper. Ik werkte al 15 jaar voor deze werkgever en was nooit langer dan twee dagen ziek geweest. Bovendien was het een werkgever die goede arbeidsomstandigheden, combineren zorg en arbeid hoog in het vaandel heeft staan. Ik heb vervolgens mijn vrije uren ingezet om soms wat later te beginnen na een nacht vol gepieker.

te vroeg

Het is nu nog te vroeg om iets te gaan melden aan mijn baas. Daar wacht ik mee tot het echt noodzakelijk is.

En voorlopig is het ook te vroeg/niet nodig om me voor langere tijd ziek te melden. Ik kan af en toe thuis werken en mijn tijden zelf indelen (wordt dus ook niet strikt bijgehouden), dus een beetje flexibiliteit is wel handig als ik het even wat zwaarder heb.

Het gaat nu, maar kan door omstandigheden soms erg zwaar worden.

Vooralsnog denk ik dat ik met af en toe 1 of 2 dagen ziek, als ik me te beroerd voel om te werken, het wel red en misschien is het helemaal nog niet nodig.

Ik was benieuwd naar jullie ervaringen en inzichten, voor het geval het allemaal nog heftiger gaat worden en ik werken voor kortere of langere tijd echt niet trek.

Dank jullie wel voor jullie ervaringen.