Wajong, is dat 'gepamper'? hoe gaan andere landen met die groep om?

Ja en nee

Wajongers zijn heel divers. Jij noemt autisten en adhd-ers, maar er zijn ook hoogbegaafden of jongeren met een (spier)ziekte, motorische beperking e.d. Jongeren die tussen wal en schip komen, om wat voor reden dan ook. (Maar laat duidelijk zijn, je komt er ook niet zomaar in)

Hoe het in andere landen gaat weet ik niet, maar het zou al heel veel helpen als bedrijven van een bepaalde omvange verplicht worden gesteld om een bepaald percentage mensen in dienst te nemen die 'iets hebben'. Bijv. die in de Wajong zitten. Hier wordt al lang over gesproken.

In de huidige arbeidsmarkt is het natuurlijk er moeilijk om er tussen te komen voor mensen die 'iets' hebben. Al is het maar een niet aansluitend/logisch CV. Laat staan voor mensen die écht iets hebben.

Maar wat wil je zelf met deze vraag? Als je een mening hebt, laat 'm horen.

Mening.

"Hoe het in andere landen gaat weet ik niet, maar het zou al heel veel helpen als bedrijven van een bepaalde omvange verplicht worden gesteld om een bepaald percentage mensen in dienst te nemen die \'iets hebben\'. Bijv. die in de Wajong zitten. Hier wordt al lang over gesproken."

Ja, dat zit eraan te komen.

http://www.cedris.nl/web/nieuws/Pages/Regeerakkoord_invoering_Participatiewet_per_2014_3215.aspx

"Als je een mening hebt, laat \'m horen."

Ik heb zelf nog niet echt een mening hierover. Zoals ik al zei, beide kanten van het verhaal valt wat voor te zeggen.

Vaak hoor je inderdaad dat je niet zomaar aan het werk komt met een vlekje. Hier gaan veel jongeren daarom maar meteen de Wajong in. Soms al vanaf de middelbare school.

Is dat in andere landen ook zo? Komen die jongeren daar in de bijstand? Als dat zo is, dan hebben de voorstanders van de Wajong wel gelijk.

Maar als bijvoorbeeld in Frankrijk of Duitsland jongeren met 'lichte' problemen gewoon aan het werk gaan (terwijl ze hier in de Wajong gaan) dan heeft de Wajong wel weer een pamperend effect.

Dus, ik ben daar wel nieuwsgierig naar voor ik met een mening kom.

Marktmechanismen

"Ik denk dat veel Wajongers datzelfde overkomt. Eigenlijk kunnen ze niet 100 procent op een 'normale' werkplek, vanwege te zware eisen, of te veel obstakels, maar er is gewoon geen geld om deze mensen aan passend werk te helpen en daar te houden. Dus worden ze in de Wajong gehouden, voor minder dan in een volledige WAO-uitkering. Denk ik... ik weet het niet.."

Dus, in een ander land, met een vergelijkbare arbeidsmarkt, zou dan blijken dat deze jongeren ook allemaal in een uitkering zitten (of waar uitkering beschikbaar, niet gewoon thuis wonen).

Dat zou betekenen dat mensen die klagen dat je hier met zweetvoeten al een uitkering krijgt, misschien een verkeerde voorstelling van zaken hebben.

In andere landen is deze groep óok niet zelfstandig. Het ligt dus niet aan het 'pamperbeleid' dat die jongeren niet werken. En met Wajong ben je dus nog goedkoper uit.

Toch zonde, want op zich zou de groep die jij noemt best kunnen werken. Puur uitgesloten door marktmechanismen.

(Ik heb het over een vergelijkbare arbeidsmarkt omdat ik denk dat in landen die 'achterlopen' op dat gebied het wellicht makkelijker is voor mensen met een vlekje? Zoals vroeger hier ook de jongen die wat achter liep het magazijn wel kon vegen.In NL is arbeid daar nu te duur voor.)

Goedkoper dan een volle wao-uitkering.

Een WAO is zoveel % van een normaal loon (Tot aan bepaald plafond). Hangt dus af van wat iemand verdiende. Een Wajong is 922 euro, voor iedereen.

Sterke stijging

In 2001 waren het er 7000. Zie http://www.penoactueel.nl/management/cpb-sterke-stijging-wajong-verontrustend-2463.html (bericht uit 2007!)
Er is dus vooral sprake van een bureaucratische verschuiving. Vóór 2001 werden jongeren met een vlekje op een andere manier door de maatschappij geleid.
De stijging hangt (in tijd) volledig samen met de invoering van het rugzakje/leerlinggebonden financiering in het onderwijs en (iets later) de kwalificatieplicht.
Het een is bureaucratisch het volkomen logische gevolg van het ander en het werkt als volgt: Als een school van een leerplichtige meent dat die leerling onvoldoende geschikt is voor gewoon onderwijs, volgt er aanvraag van leerlinggebonden financiering tbv speciaal onderwijs (of een rugzakje).
De leerling wordt gewogen en gemeten en krijgt wat medische termen in het dossier om de status te ondersteunen (gedrag, psyche, lichamelijk, whatever).
Met die financiering is die leerling een erkende buitenbeen, waarvoor er bij de school niet langer de plicht bestaat om de einddoelen te halen (deze leerling kan dat niet).
Kind belandt daardoor op school al op een zijspoor.
Eind basisschool of tijdens het vo, rolt deze leerling van lieverlee in LWOO of Praktijkonderwijs. Dit gebaseerd op de eindresultaten van die leerling. Bestaat het vermoeden dat de leerling geen voldoendes zal kunnen halen op het examen, dan volgt het afstroomadvies.
Daarmee komt de volgende stap: lln van wie vermoed wordt dat ze geen startkwalificatie kunnen halen, worden ontheven van de kwalificatieplicht. Als ze 16 zijn, zijn ze (formeel) klaar met school. Het is volgens mij nog niet de praktijk dat deze leerlingen dan ook massaal naar huis gestuurd worden, maar toch. Ontheffing hebben van kwalificatieplicht betekent in bureaucratische zin dat de leerling niet in staat is te werken. De startkwalificatie is tenslotte benoemd als minimum.
Ontslag van kwalificatieplicht betekent ook dat de gemeente is ontslagen van plichten om eventueel alternatief onderwijs te verzorgen voor deze leerlingen (geen school wil ze nog hebben, ze moeten toch leren voordat er recht op een uitkering ontstaat.) En dat is fijn voor de gemeente, want dat soort onderwijs moet uit eigen gemeentepot betaald worden, terwijl een wajong uitkering van de centrale overheid komt.
Ik weet niet of in Elsevier de suggestie gewekt wordt dat jongeren (of hun ouders) zelf massaal naar het Wajong loket lopen om zo aan 'makkelijk' geld te komen.
Ik denk niet dat het zo werkt. Om deze kinderen heen zijn er in alle schooljaren en aan het einde, voldoende partijen die er belang bij hebben om deze kinderen op een zijspoor te zetten. De basisschool, de vo school, de Praktijkschool en uiteindelijk de gemeente.
Dat zijn ook de partijen die ouders en leerlingen helpen met het invullen van formulieren. Die tips geven. Die de volgende stap duiden.
Het gaat om leerlingen die, vaak al jaren, te horen krijgen dat zij niet geschikt zijn voor scholing of arbeid. Tegen de tijd dat ze voor een wajong uitkering in aanmerking komen, hebben ze zich daarbij neergelegd.
Tja, hoe ging dat voor 2001?
Ik weet het niet. Ik kan me wel voorstellen dat een flink deel van deze mensen uiteindelijk toch in de WAO belandde.
Groet,
Miriam Lavell

Gepamper of bittere noodzaak?

Wajong is 75% van het minimumloon, en 25% als je via de Wajong verder leert.

Verder komen niet alleen minderbegaafde mensen in aanmerking voor de wajong, wat vaak gedacht wordt. Ook mensen met een fysieke handicap of ziekte die duidelijk zichtbaar is. Als er dan niets mankeert aan je hersenen, maar geen baas wil jou een normale baan geven want stel je voor dat je eens ziek wordt! En ook mensen met een uitstekende intelligentie, maar toch dusdanige psychische problematiek dat het heel moeilijk wordt om overeind te blijven op de werkvloer. Ik denk dan automatisch aan Asperger: intelligente mensen, maar vaak met problemen in de sociale omgang, het begrijpen van instructies, de "klik" met de "normale wereld". Mensen als mijn zoon.
Ook voor deze mensen is er wajong.

Ik had vroeger op school een klasgenoot die je anno nu zonder veel problemen een etiketje zou kunnen opplakken. Die jongen liep verschrikkelijk vast in het leven toen hij in de puberteit kwam. Tot een oom hem van school nam en in zijn bedrijf aan het werk zette. Die jongen gelukkig, oom gelukkig. De klusjes bestonden uit simpel werk, brieven posten, dingen sorteren, wat klusjes. Die jongen moet nu rond de 50 zijn, geen idee of hij daar nog werkt, maar anno 2013 lijkt het me onmogelijk zo'n kind van school te halen op zijn 12e of 13e en bij oom in de winkel te zetten waar oom een oogje in het zeil houdt en tegelijkertijd een solide werkgever kan zijn. Strengere leerplichteisen, allerlei papiertjes en vaardigheden die je moet hebben en kunnen, zou oom tegenwoordig nog een neefje in dienst kunnen nemen die dreigt te ontsporen wegens een stoornis of zo?

Ik denk dat het tegenwoordig echt te lastig is voor een aantal mensen, die 35-40 jaar geleden misschien nog "gered" konden worden met een lieve oom die voor hen een fijne, passende werkplek hadden. Zijn de ooms op, of zijn de regels te ingewikkeld geworden qua leerplicht en zo?
Zelf heb ik twee kinderen met een stoornis. Het ene kind is gemiddeld intelligent, maar mist heel veel vaardigheden. Ik ben er van overtuigd dat hij heel gelukkig kan worden in een bepaalde branche, gewoon lekker met je handen werken en bezig zijn, net als op de zorgboerderij waar hij nu (nog...) met het PGB heen kan. Niet om koetjes te knuffelen, maar als goedkope werkkracht. Hij geniet er enorm van en zijn begeleider ook. Vroeger had ik vast wel een oom of buurman geweten die zich over hem kan ontfermen en hem met wat begeleiding (heel belangrijk!) aan het werk kan zetten. Nu heeft hij de zorgboerderij, maar dat kost geld (PG en levert geen salaris, dit kan hij dus niet zijn leven lang blijven doen. En qua bezuinigen ligt het PGB ook enorm onder vuur. Het begeleid werken in sociale werkplaatsen (waar hij wel salaris zou kunnen krijgen) is ook wegbezuinigd, en met de strengere leerplicht, dreigende verplichte rekentoetsen en de strengere en hogere opleidingseisen voor de simpelste baanthes is het steeds moeilijker voor mensen als mijn ene zoon om verder te komen. Daarbij is het speciaal onderwijs ook steeds meer getroffen door de bezuinigingen, mijn oudste zoon mist bijvoorbeeld vakleerkrachten voor vakken als NaSk en moet regelmatig weken wachten tot iemand van buiten zijn vragen kan beantwoorden. Voor een autist is dat te chaotisch. Zijn cijfers zijn dan ook flink aan het kelderen. Ik stond erbij, keek ernaar en ben volslagen machteloos, want ik heb niet het geld om studiebegeleiding in te huren en mis zelf de kennis om hem daarbij te begeleiden.
Wajong is niet ook alleen maar die hand ophouden en levenslang 75% van het minimum cashen (het zal je maar gebeuren, zo uitzichtloos, hoe kan je in godsnaam een bestaan opbouwen daarvan!), maar ook begeleiding door jobcoaches naar betaald werk. Waarbij vooral die begeleiding erg belangrijk is in ons geval. Ik heb eind vorig jaar een voorlichting gehad omdat mijn oudste kind op de drempel van de wajong staat (een intelligente jongen, helaas met autisme en daardoor nu al veel problemen om overeind te blijven in de maatschappij). Het klonk hoopvol, als zij ook deze jongen willen begeleiden naar werk. Maar of dat anno nu in werkelijkheid ook lukt, met de crisis, alle bezuinigingen (ook binnen het UWV), ik moet het nog zien.
Helaas hebben mijn zonen geen oom of vader die nog wel een plekje voor hem heeft in de zaak, iemand die hem goed kent en zijn goede kanten kan stimuleren en zijn minder goede kanten kan begeleiden.

Een intelligente jongen die echter een aantal basisvaardigheden mist, en nu al strandt. Ik hoop dat hij via de wajong aan het werk kan komen, want om levenslang aan de 75% van het minimum vast te zitten, in een uitzichtloze situatie vol bedreigingen van nog meer bezuinigingen (sociale woningbouw, awbz/pgb, uitkeringen, uwv, ggz, de wajong zelf). Ik lig er wakker van. En ik ben er voor dat je echt alles moet doen om aan het werk te komen, maar het wordt voor gezonde mensen al steeds moeilijker, laat staan voor mensen met een psychische of fysieke handicap.

Ik had ook veel liever kinderen gehad die gewoon lekker konden leren, een vervolgopleiding konden doen en daarna solliciteren. Helaas. Ik hoop dat ze via de Wajong werk kunnen vinden, en dat ze, als dat niet lukt, toch een basisinkomen mogen hebben, ook al is dat slechts 75% van het minimumloon. Liever aan het werk natuurlijk! Ik bid dag en nacht dat er nog ergens ooms bestaan die het een uitdaging vinden aan de slag te gaan met jongens als die van mij.

Niet zelfstandig

Er is overigens een heel ander verschil tussen niet zelfstandige kinderen dan het krijgen van een uitkering.
Zie http://im9.eu/picture/europe-young-adults-still-living-with-their-parents-procentage-map-age-25-34-year-2011
Alleen in Denemarken, Zweden en Finland zijn er meer 25 tot 34 jarigen die zelfstandig wonen.
In de rest van Europa wonen er juist (nog) meer van die leeftijd nog bij hun ouders.
Schrappen in de Wajong (en de ouderenzorg, en, en, etc.) zal betekenen dat de komende jaren nog meer ouders en kinderen bij elkaar blijven wonen.
Ik weet niet of je dat erg moet vinden.
Bij Elsevier vinden ze dat wel erg. Dat betekent namelijk ook dat die 'woningnood' waarop men nog steeds hoopt voor het dan toch eindelijk weer aantrekken van de huizenmarkt, helemaal niet bestaat.
De huizenmarkt is een heter economisch hangijzer dan die Wajongers.
Groet,
Miriam Lavell

Jeugdminimumloon

Nederland wijkt af van andere Europese landen in dat het verschil tussen jeugdminimumloon en volwassenminimumloon enorm groot is. Nederland heeft als gevolg daarvan een veel minder jeugdwerkloosheid dan andere Europese landen. Een groot deel van het ongeschoold werk dat per uur betaald wordt, wordt bijna uitsluitend gedaan door jongeren onder de 20 (of zelfs onder de 18).

Als jongeren duurder zouden zijn, zou een werkgever wellicht eerder een volwassene met 'een smetje' in dienst nemen. Dan zou het zelfs een voordeel zijn dat die mensen niet zomaar vertrekken voor studie of een betere baan. (Maar gezien de jaarlijks stijgende kosten van een jongere is het nu juist fijn als ze spontaan vertrekken, voorzover je ze niet met 0-uren contracten weg kunt werken.)

Als een 17-jarige slechts 40% kost van wat een volwassene kost (een 15-jarige slechts 30%), dan komt een volwassene nooit aan de bak. En het zijn de volwassenen die alleen maar ongeschoold werk kunnen doen, die daar de dupe van zijn.

Los daarvan is zowel de maatschappij als het werk complexer geworden. Automatisering doet niet alleen banen verdwijnen, het maakt de banen die daardoor overblijven/ontstaan ook ingewikkelder en complexer. Productiewerk verhuist naar lage lonenlanden. Etc. Dat speelt natuurlijk overal in Europa, maar ik denk dat eht in sterk verstedelijkte samenlevingen net allemaal wat meer speelt in rurale samenlevingen.

Voorspellend

"maar het gaat natuurlijk ook heel vaak om mensen die door een lichamelijk/gezondheidsprobleem geen voet op arbeidsgrond krijgen."
Nou ja, zullen krijgen.
Zie http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/wajong/vraag-en-antwoord/wanneer-kom-ik-in-aanmerking-voor-een-wajong-uitkering-en-hoe-vraag-ik-deze-aan.html
Wajong is in beginsel bedoeld voor leerplichtigen (aanvragen voor je 18e) of studenten die door ziekte of handicap na hun studie niet (onvoldoende) zullen kunnen werken/verdienen.
Bij twijfel zal er geen Wajong worden toegekend. Moet je gewoon solliciteren en werk zoeken en zolang je dat niet vindt, krijg je bijstand.
Groet,
Miriam Lavell

Maar toch

"Mensen hebben recht op een wajong uitkering als ze voor hun 18 al arbeidsgehandicapt blijken te zijn. Dus al is jou collega nu 60 en blijkt en was hij voor zijn 18 arbeidsongeschikt heeft hij nog recht op een wajonguitkering. "
Dat mag in theorie zo zijn, maar dat is bij de onzichtbare kwalen toch wat lastig vast te stellen met terugwerkende kracht. Vast staat dat mensen 60 jaar geleden geen adhd hadden bijvoorbeeld. Simpelweg omdat die diagnose nog niet gesteld werd.
Ik neem aan dat dat ook niet zomaar met terugwerkende kracht tot een geboortekwaal wordt gerekend.
Vooral ook niet omdat niet per se de kwaal zelf tot het oordeel leidt, maar juist de mate waarin die kwaal tot arbeidsbeperking leidt (er zijn ook 100% arbeidsgeschikte adhd-ers). Daarvan is bij onzichtbare kwalen met terugwerkende kracht niks te zeggen, zeker niet als je gewoon gewerkt hebt.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Als je ooit gewerkt hebt, dan heb je geen recht op een wajong uitkering.
Ik heb ooit een man begeleid die kreeg op zijn 50-e een wajong uitkering. Deze man leed aan schizofrenie. Deze man verhuisde van de ene naar de andere gemeente en vroeg in de andere gemeente een bijstandsuitkering aan. De gemeenteambtenaar wees hem erop dat hij recht had op een wajonguitkering, moest daarvoor aantonen dat hij voor zijn achttiende al psychotisch was geweest. Deze man kwam al jaren in de GGZ, en was met regelmaar behoorlijk psychotisch. We hebben oude verslagen opgezocht en deze overlegd aan het UWV. De wajonguitkering was iets hoger als de bijstandsuitkering en deze man kreeg dit gecompenseerd. Het is heel lastig om dit aan te tonen.
Maar bijvoorbeeld oudere mensen met een verstandelijke beperking en lager nivo kunnen heel goed een wajong uitkering. Je hebt wel een punt dat niet de handicap op zich een reden is voor een wajonguitkering, maar de mate waarin hij door deze beperking arbeidsongeschikt is. Het is overgens niet zo dat iedereen met een wajonguitkering perse niet werkt, ik heb meerdere mensen gekend die hun wajongrechten behielden en wel werkte bij de sociale werkvoorziening. Mochten ze het daar niet redden konden ze als nog een wajonguitkering krijgen.
Ik ben overgens van mening dat veel mensen met een licht verstandelijke beperking, autisme, ADHD of iets anders prima zouden moeten kunnen werken. Ik gun hun werkgevers die ruimte hebben voor mensen met een vlekje.

gr Passiebloem

Kaaskopje

Ik weet dat er veel mensen vanuit de WAO in eens goed gekeurd zijn, ik heb dit van dichtbij mee gemaakt. Ik kan me voorstellen dat dit zowel tragedies als positieve verhalen tot gevolg heeft gehad.

Goed dat je werkgever openstaat voor mensen met een vlekje!

Ik denk dat we met het ontstaan van de welvaartsstaat afvoerputje gecreeerd hebben voor mensen met een vlkeje. Eerst de WAO, later de Wajong.

groerjes duifje

De foute aanname

Passiebloem, dan heb jij een heel bijzonder geval getroffen. Namelijk iemand die in zijn kindertijd al schizofrenie ontwikkelde (dat is bijzonder zeldzaam, veel vaker komt dat juist na je 18e), maar waar bovendien ruim 30 jaar na dato de gegevens nog van te vinden zijn.
Dit zeg ik niet om twijfel te zaaien aan je verhaal. Het onderschrijft eens te meer hoe diagnoses in het onderwijs, gehecht aan een leerlingdossier, aanvragen voor wajong kunnen ondersteunen. Er ligt veel meer vast over kinderen, dus is er ook met terugwerkende kracht meer te vinden, dus belanden er meer jongvolwassenen meteen in de wajong.
Passiebloem:"Ik ben overgens van mening dat veel mensen met een licht verstandelijke beperking, autisme, ADHD of iets anders prima zouden moeten kunnen werken. Ik gun hun werkgevers die ruimte hebben voor mensen met een vlekje."
En dat is het andere probleem: het begint (sinds het rugzakje) al met scholen die kinderen met een vlekje (gespecificeerd in een dossier) niet willen. En als je niet naar een gewone school kunt (gedrag, dyslexie, dyscalculie), dan haal je geen startkwalificatie. Natuurlijk kun je dan wel solliciteren, maar logischerwijs heb je dan toch ook een handicap die je functioneren belemmert.
De volgende stap is dat iemand je erop wijst dat je een wajong uitkering aan kunt/moet vragen. Net als de gemeenteambtenaar dat bij die meneer gedaan heeft. Daar was hij zelf al die 30 jaar niet op gekomen.
Maar die gemeenteambtenaar wel. Die heeft er een gemeente belang bij. Minder aanspraak op de bijstand (potje gemeente). Wajong komt uit een ander potje.
Dat is inderdaad precies hetzelfde mechanisme dat destijds de WAO cijfers opjoeg.
Ik heb het artikel in Elsevier waar Fred het over heeft niet gelezen. Maar meestal gaan dit soort artikelen uit van de foute aanname dat de oorzaak van hoge cijfers ligt in een enorme verzameling van luie en lakse individuen die er hun gemak van nemen en gehaaid en berekenend het makkelijkste loket weten te vinden.
Dat is bij de Wajong niet het geval. Die mensen zijn allemaal gestuurd en begeleid, die richting op. Van kinds af aan.
En als het zo door gaat met de eisen en de gewoontes in het onderwijs, dan gaat dat aantal Wajongers nog verder omhoog (verplichte taal- en rekentoets).
Laatst in ouders en school een draadje over het Ontwikkelingsperspectief. Een 15 jarige jongen die het cognitief prima doet (havo/vwo, cijfers zijn goed), maar die in zijn rapportage te horen krijgt dat hij geen hbo zal kunnen doen.
Dat is volledig buiten het boekje, maar het staat er dan toch maar. De ouders en leerlingen die zich bij dat soort 'deskundigheid' neerleggen, belanden uiteindelijk vanzelf bij een Wajong loket.
Want welke gemeente-ambtenaar gaat met terugwerkende kracht een schooldossier onderuit halen, als met dat dossier er weer iemand van de bijstand (gemeentepot) naar een ander pot verhuisd kan worden?
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Mijn bovenstaand voorbeeld heb ik veel vaker gezien, vaak zijn de eerste symptomen van psychoses al voor hun 18-e verjaardag aanwezig. Deze man zat al jaren in de bijstand. Maar ik de vraag om een wajong uitkering op latere leeftijd heb ik vaker voorbij zien komen. Dit is vaak lastig te regelen, maar het gebeurt wel regelmatig.
Ik denk dat we allemaal onderdeel zijn van het systeem. Er zijn zowel jongeren met hun ouders die om een wajonguitkering komen vragen c.q. soms eisen, en het schoolsysteem werkt daar inderdaad ook aan mee. De komende jaren zal hier veel in gaan veranderen verwacht ik.

Wel wao

Ik had vroeger een Wao uitkering, was ook goed gekeurd in die ronde waar Kaaskopje het over had. Voor mij is dat rampzalig verlopen. 2 jaar geleden Wia aangevraagd, maar omdat ik al eerder afgekeurd was geweest viel ik weer terug in de oude Wao regeling (met terug werkende kracht). Ik heb dus nu een Wao uitkering.

Wat dan?

Ja, natuurlijk zijn 'we' allemaal onderdeel van het systeem en natuurlijk vragen jongeren zelf (of hun ouders) die uitkering aan. Een ambtenaar of een leerkracht mag het nu eenmaal niet voor je doen.
Het gaat om de vraag hoe het komt dat jongeren en of hun ouders kennelijk veel vaker dan voor 2001, denken dat ze voor zo'n uitkering in aanmerking moeten komen. Welk idee is er het systeem ingeslopen dat die gedachte heeft gevormd?
Het antwoord daarop is (bijna tot op de datum) te achterhalen: de invoering van de leerlinggebonden financiering (de introductie van 'ziek' als excuus voor het onderwijs om bepaalde lln geen (volwaardig) onderwijs te hoeven geven).
Ouders en leerlingen hebben dat niet bedacht. Ook niet de ouders die nu een uitkering komen eisen.
Daarop is een tsunami van kinderkeuringen gevolgd en een hausse aan kinderen met gemeten gebreken ontstaan. Niet omdat het er ineens veel meer zijn dan voorheen, maar omdat dat meten relevant is voor subsidievraagstukken. Met als belanghebbenden: scholen, gemeenten en jongeren/hun ouders.
Door die belangen ontstaat ook de overdrijving. Grensgevallen worden aangedikt. Kleine problemen worden groot gemaakt. Dat heeft natuurlijk ook invloed op burgers die zelf hun kwalen steeds ernstiger nemen. Als je jaren te horen krijgt dat je kind 'beperkt' is waardoor het niet voldoende kan leren (lage adviezen, afstroom, weinig zicht op werk dus), dan is de logische volgende stap dat je kind als gehandicapte recht krijgt op een uitkering.
Welke verandering verwacht jij hierin?
De wet passend onderwijs wil dat scholen niet langer met medische dossiers gaan werken. Men wil een onderwijskundige opvatting. Kan leren rekenen.... Of: kan beperkt leren rekenen tot niveau x. Of: kan niet leren rekenen.
Ontwikkelingsperspectief heet dat.
Maar ook die bevindingen tellen in mee met het kunnen krijgen van subsidies of voorzieningen in een later leven. Bijvoorbeeld het recht op beschermd wonen.
Belangrijk aan die adviezen blijft dat het voor de school die ze geeft, gunstig is om dat advies conservatief (dus liever laag dan hoog) te geven. Als er op school meer uitkomt dan vooraf gedacht, dan krijgt de school een plusje. Komt er minder uit, dan volgt er een minnetje.
Vandaar ook dat een school bij een leerling die het cognitief prima doet (havo/vwo, cijfers ok), toch de behoefte ontstaat om iets negatiefs te zeggen (zal nooit hbo kunnen doen, want beperkt hier en daar).
Als een school daarmee weg komt, het systeem dat toelaat, dan zit er voor het systeem niks anders op dan dat maar consequent vol te houden. Je kunt namelijk niet een burger bij het ene loket een recht onthouden (onderwijs tot een bepaald niveau in dit geval), en bij het vervangingsloket (die uitkering) dat argument verwerpen.
Een keuringsarts heeft natuurlijk een eigen mening, maar die kan niet staande houden dat een leerling wel aan een startkwalificatie kan komen, of wel de zelfstandigheid op zal kunnen brengen voor een hbo. Daar heeft een keuringsarts dan weer geen verstand van.
Ja, ik denk dat er wat verandert, maar dat gaat niet in de richting van minder afgewezenen. Eerder van nog meer. Al zullen de gronden minder vaak in medische termen worden verklaard. Het ontwikkelingsperspectief gaat meetellen.
Er verandert pas wat de andere kant op, als het systeem het risico-denken verlaat (deze leerling, werknemer, vormt voor ons een risico). Of dat komt is maar de vraag en als het komt, dan duurt dat nog wel even.
Het enige wat er kan veranderen is dat er een nieuwe bureaucratische knip komt. Ik stel me voor dat de aanvraag van Wajong wordt opgeschoven naar 23 of 27 jaar.
Tot die tijd allemaal naar school of solliciteren (anders geen uitkering), ook zwaar gehandicapten.
Maar dat is een schijnbeweging natuurlijk.
Groet,
Miriam Lavell

Eens met miriam

Bij je opmerking over de leeftijd waarop schizofrenie zich openbaart had ik meteen het gevoel dat ik dat anders begrepen heb. Opgezocht dus:
Schizofrenie (gespleten geest; σχίζω schizo, φρενός phrenos) is een psychische aandoening binnen het schizoïde spectrum die in verschillende vormen en gradaties voorkomt en zich meestal openbaart tussen het 15de en 30e levensjaar.
En dit klopt met wat ik ervan weet.

Huh?

Eens met Miriam? Dat klopt dus niet. Het had alleen 'miriam' moeten zijn.

Het is een teken!

Ben je het niet met me eens, staat er dat je het wel met me eens bent!
Ha!
Groet,
Miriam Lavell

Haha o.t.

Ik ben het ooit met je eens geweest, anders zat deze opmerking niet onder de knop)

Nog wat anders

Ik heb niet het hele draadje gelezen, dus misschien zeg ik iets wat iemand anders ook al genoemd heeft, maar naar mijn idee is de forse stijging van het aantal Wajong-uitkeringen (mede) een gevolg van wijzigingen in de financiering van de bijstand.

Voorheen kregen gemeenten de kosten die zij maakten voor bijstandsuitkeringen geheel vergoed door het Rijk. Enige tijd geleden, ik weet niet meer precies wanneer, deed Den Haag iets wat men daar vaker doet, men riep een paar keer hard "eigen verantwoordelijkheid" en ging de gemeenten een lump sum uitbetalen om de bijstandsuitkeringen uit te voldoen. Meer uitkeringstrekkers dan begroot? Pech gehad.

Toen kwamen de gemeenten - in elk geval de gemeente Amsterdam, maar er zijn er ongetwijfeld meer geweest - tot de conclusie dat het profijtelijk was om de hopeloze gevallen die nooit iets hadden gekund en dat vermoedelijk ook nooit zouden kunnen vanwege allerlei sores sinds de late jeugd/vroege volwassenheid niet meer uit de gemeentekas te betalen maar over de schutting te mikken naar UWV. In Amsterdam was er zelfs enige tijd een speciaal potje (daar werd geen ruchtbaarheid aan gegeven maar ik vernam het van een mevrouw die op het project werkte) om van mensen die langdurig in de uitkering zaten te onderzoeken - ook met medisch onderzoek - of ze niet eigenlijk wajong-gevallen waren. De gemeente kon er goed garen bij spinnen, want dat was nog onder de oude Wajong en dan werd er bij een late aanvrager nog met een jaar terugwerkende kracht uitgekeerd; dat geld kon dan mooi verrekend worden met de uitkering die over dat jaar door de gemeente was betaald. En voor de toekomst was de gemeente natuurlijk ook mooi van iemand af.

De nieuwe Wajong is nu dan ook zo ingericht dat het a) extra moeilijk is voor de late aanvragers om erin te komen en b)de terugwerkende kracht geheel is verdwenen (sterker nog, de uitkering gaat bij een laattijdige aanvrager op zijn vroegst 16 weken na aanvraag in)

Groeten,

Temet

Even reageren op de reacties hier..

"Je kan een baan krijgen als boodschappeninpakker in een supermarkt of tafeltjesschoonmaker bij een fastfoodrestaurant omdat arbeid daar laag betaald is (je ziet er opvallend veel 65+ ers, mensen die duidelijk minder-begaafd zijn en mensen met Downsyndroom in ongeschoolde laagbetaalde banen)"

Tenminste een deel van deze groep werkt dus wél in Amerika. Hier zitten ze in een uitkering.

"Ik weet niet of in Elsevier de suggestie gewekt wordt dat jongeren (of hun ouders) zelf massaal naar het Wajong loket lopen om zo aan 'makkelijk' geld te komen. "

Niet in dit artikel toevallig, maar in veel andere artikelen van de Elsevier wel. So wie so heb ik het idee dat het probleem van niet werkenden vaak bij de werkelozen zelf wordt gelegd, en niet zozeer bij het bedrijfsleven dat ze uitkotst.

Ik sprak van het weekend met een wajonger die via een speciaal uitzendbureau aan het werk wilde komen. Volgens hem was het vooral overheid die het nog wel eens iemand 'gunde' om aan het werk te komen. Bedrijven begonnen er niet aan. En sinds de crisis was het helaas ook bij de overheid over, de gehandicapten vlogen er als eerste uit.

"Ik hoop dat hij via de wajong aan het werk kan komen, want om levenslang aan de 75% van het minimum vast te zitten, in een uitzichtloze situatie vol bedreigingen van nog meer bezuinigingen (sociale woningbouw, awbz/pgb, uitkeringen, uwv, ggz, de wajong zelf). "

De bedoeling van de Wajong is dat het juist zekerheid zou bieden, maar ik kan me voorstellen dat je je dán juist kwetsbaar bent. Allemaal bezuinigingen, politieke winden die alle kanten op waaien, en je hebt het maar te pikken, helaas. Je kunt niet zeggen ik vertrek, ik zoek een andere Wajong, het wordt me hier te gortig...

"Ik denk dat het tegenwoordig echt te lastig is voor een aantal mensen, die 35-40 jaar geleden misschien nog "gered" konden worden met een lieve oom die voor hen een fijne, passende werkplek hadden. Zijn de ooms op, of zijn de regels te ingewikkeld geworden qua leerplicht en zo? "

Ik hoorde laatst dat men in streng gereformeerde dorpen nog wel eens moeite doet om mensen van het UWV aan het werk te helpen, die ontfermen zich dan over zo'n jongen.

"Als jongeren duurder zouden zijn, zou een werkgever wellicht eerder een volwassene met 'een smetje' in dienst nemen. Dan zou het zelfs een voordeel zijn dat die mensen niet zomaar vertrekken voor studie of een betere baan. (Maar gezien de jaarlijks stijgende kosten van een jongere is het nu juist fijn als ze spontaan vertrekken, voorzover je ze niet met 0-uren contracten weg kunt werken.) "

Zo had ik het nog niet bekeken, interessant..

"Vorig jaar was er op televisie een rapportage van een aanbesteding die de gemeente Rotterdam deed bij een bedrijf. Een van de voowaarde was dat daar wajongers aangenomen zouden worden."

Een goed initiatief, we kunnen deze mensen niet 'erbij laten hangen'. Deze mensen kunnen prima werken.

"Met mijn ervaring, vind ik ook dat bedrijven meer open zouden moeten staan voor mensen die op gang geholpen moeten worden, want ik denk dat onder die groep mensen verrassend veel kwaliteit zit."

Kwaliteit die nu genegeerd wordt. En de IT sector maar roepen dat ze geen goeie mensen kunnen vinden.

"Toen kwamen de gemeenten - in elk geval de gemeente Amsterdam, maar er zijn er ongetwijfeld meer geweest - tot de conclusie dat het profijtelijk was om de hopeloze gevallen die nooit iets hadden gekund en dat vermoedelijk ook nooit zouden kunnen vanwege allerlei sores sinds de late jeugd/vroege volwassenheid niet meer uit de gemeentekas te betalen maar over de schutting te mikken naar UWV"

Oh ja, die gemeentelijke NIMBY operatie, die was ik ook nog vergeten. Toch niet zo gek. Er is een heel grote groep onder de bijstandtrekkers die niet totaal arbeidsongeschikt is, maar wel zulke problemen heeft dat ze toch niet aan het werk komen.

De bijstand is bedoeld als tijdelijk vangnet en is expres zo oncomfortabel mogelijk gemaakt. Je zou bijna van een 'hufteruitkering' spreken. Dan is het onrechtvaardig als mensen die buiten hun macht niet aan werk kunnen komen hun leven in die uitkering zitten.

Nog een los idee, misschien is het beter om te praten over 'mensen die buiten hun macht niet aan een baan kunnen komen' ipv arbeidsongeschikten. Er is een heel grote groep die wel kan werken, maar niet aan een baan kan komen, door de angst voor vlekjes.

Maar tegelijkertijd kunnen tuinbouwbedrijven geen mensen krijgen

Nog een kwestie die zo ineens in me opkwam.

We hebben het zo over mensen die 'absoluut geen werk kunnen krijgen' Maar tegelijkertijd zeggen tuinbouwbedrijven dat ze geen Nederlands personeel kunnen krijgen.

Waar hebben we het dan over? Is het dan toch een luxe probleem? Dat 'geen werk kunnen krijgen' betekent dat men dit soort banen niet eens in beschouwing neemt? Omdat het in een vieze kas is, en niet zoveel betaalt?

Misschien is het dan toch voor een groep té verleidelijk dat er zo'n sociaal stelsel in NL is.

Sja, ik ben nog een zwevende kiezer. Ik snap het verhaal van de Elsevier ook wel..

Meer een niet kunnen

er zijn in 2012 echt pogingen ondernomen met groepen langdurig werklozen in de tuinbouw.
Ze willen wel, een aantal zijn ook aangenomen, maar dan ontstaat een praktisch probleem. Hoe kom je op je werk?
Ov rijdt niet op dat tijdstip: vroeg beginnen. Ov komt niet in de buurt en je fiets mag niet mee in de bus. Doordat ze al langere tijd in een uitkerinssituatie zitten is er ook geen geld voor een auto.

Daarbij is het fysiek zwaar werk, dat wordt nogal onderschat.
Van de 700 zijn er uiteindelijk 5! Die een vaste aanstelling hebben.

Fred - amerika niet vergelijkbaar

Vergeet niet dat het minimumloon in Amerika veel lager is dan hier. Zelfs veel lager dan bijstandsniveau hier. Bedrijven kunnen daar voor een habbekrats extra handjes inkopen.

In Amerika zie je dat overal: heel veel obers in restaurants (want hun eigenlijke beloning komt uit de fooien), inpakkers in supermarkten (die ook nog een fooitje kunnen verdienen). Veel parkeerregelaars en ander (in onze ogen) overbodig personeel. En vergis je niet, die 70 jarige dame achter de kassa MOET gewoon werken omdat ze geen pensioen heeft.

Ik denk dat dat hier ook zo zou zijn. Als arbeid niet zo duur is, dan zou het veel aantrekkelijker zijn om mensen aan te nemen. Het is niet voor niets dat al het arbeidsintensieve werk allang verplaatst is naar landen waar het goedkoper kan. Maar goed, dan wordt het een hele andere discussie.