wanneer houdt het eens op Herbeoordeling UWV

Windmolen

Maar ga niet net doen alsof de keuringsartsen maar wat aanklooien en het een willekeurige bingo is. Dat is niet zo. ===

Wat maakt jouw mening juister dan van degenen die vinden dat die artsen maar wat aanklooien? Daar ben ik echt benieuwd naar.

Verklaar jij dan eens waarom ik goedgekeurd ben in 1997, terwijl mijn zus, ook erfelijk belast met bijziendheid en lichamelijke klachten, elke keer door herkeuringen kwam? Ik heb zelf wel een idee hoe dat komt. Ik ben blij met mijn zus, dus iets negatiefs zeggen vind ik vervelend, maar ze kan meer drama neerzetten dan ik. Mijn verhaal iets versterkt uiten zit minder in mijn karakter. Ik ben allergisch, zij is heel erg allergisch. (Zij echt, ik niet. Het is een voorbeeld.) Maar medisch en psychisch gezien zijn we niet heel anders. Ik ben blij voor haar dat zij al die jaren met rust is gelaten en uiteindelijk "opgegeven" is. Haar leeftijd en haar geschiedenis hebben daartoe geleid. Ondertussen zit ik nog steeds wél met die stress en dat zwaard van Damocles boven mijn hoofd. Zij voelt zich daar bezwaard over, ik gun haar die rust, maar het is natuurlijk heel ongelukkig om samen mee te maken dat er wel degelijk sprake is van willekeur en afhankelijkheid van de inzichten (of het gebrek daar aan) van een arts en hoe dat verder ingevuld wordt.

Kaaskopje

Maar hoe dan wel?
Hoe had jij het graag gezien?
Hoe anders dan 'aanklooien'?

(Even los van basisinkomen, zou ik ook wel zien zitten maar gaat niet gebeuren.)

Kaaskopje

"Wat maakt jouw mening juister dan van degenen die vinden dat die artsen maar wat aanklooien? Daar ben ik echt benieuwd naar."

Eh... dat lijkt mij nogal duidelijk. Maar goed, het is ook duidelijk dat jij dat niet ziet.

Veel mensen die een (her)keuring ondergaan, hebben een gewenste uitkomst voor ogen. Neemt de arts een ander besluit, dan zijn mensen ontevreden. En dan heeft de arts het gedaan. Of je kent iemand die volgens jou nog best kan werken, en die wordt dan toch afgekeurd. Zie je wel, die artsen klooien maar wat aan. Willekeur! Steen papier schaar!

Ik ben net als Claire wel benieuwd hoe je dan vindt dat het zou moeten gaan.

Ik kan je wel verklappen: daar wordt al jaren over nagedacht, over gepraat, mee geëxperimenteerd etc. De praktijk is gewoon ingewikkeld. De herkeuringen zijn bedoeld om de mensen eruit te filteren die echt niet (meer) kunnen werken. Om te bepalen hoeveel mensen dan nog wél kunnen werken. En om de 'fraudeurs' te vinden. Want er zijn helaas altijd wat mensen die misbruik proberen te maken.

Een keuringsarts zal dus altijd kritiek krijgen, want er zijn altijd mensen die vinden dat zij benadeeld worden (of dat anderen bevoordeeld worden). Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar.

Jouw persoonlijke verhaal laat dat ook zien.

Was je wel tevreden geweest als ze jou al jaren geleden volledig hadden afgekeurd? Maar dat zou toch gewoon niet terecht zijn geweest?

Windmolen (en Claire aan het eind heb ik het over ideeën)

Ten eerste... hoe moet ik snappen dat jij er veel verstand van hebt? Ben je zelf keuringsarts?

Wat je vraag betreft: Ik vind het een ingewikkelde vraag of dat terecht was geweest of niet. Ik was van de drie kinderen het kind met de zwakste ogen. Mijn zussen hebben aanvankelijk allebei gewoon werk kunnen vinden. Bij eentje liep dat op den duur ook mis. Deze zus zit al sinds de jaren '80 in de WAO. Ik aanvankelijk dus ook, tot 1997.

Het komt er op neer dat ik een 'soort van' mazzel heb gehad dat ik later bij de ene werkgever ben aangenomen en het daar 7 jaar heb volgehouden, maar voor dat ik daar aangenomen werd ben ik meermalen naar huis gestuurd met 'we durven het niet aan met jou'. Dat was dus ná dat ik goedgekeurd was, maar ook daarvoor. Ik heb bij de sociale werkplaats gewerkt omdat ik niet aan de bak kwam bij een 'gewone' werkgever. Het GAK wilde daar aanvankelijk niet aan, omdat ik te goed was voor die werkomgeving, maar zwichtte omdat de praktijk anders bleek. In 1999 heb ik een herintredersopleiding gedaan, waardoor ik weer bijgepraat op een kantoor kon werken. Bij het GAK zelf werd ik naar huis gestuurd, omdat ik te langzaam werkte, na 2 maanden was dat. Bij de KvK na één week. Nog steeds is de praktijk dat ik niet mee kan komen met wat wenselijk gevonden wordt. Ik heb via een uitzendbureau mijn voorlaatste werkgever gevonden en heb daar 3 jaar heel fijn gewerkt. Wat zei de dame van het uitzendbureau daar later over tegen mij? "Niet zo verbazingwekkend dat het bedrijf en jij zo goed bij elkaar pasten. Ze werken te langzaam, dus dat was prettig voor jou, maar daarom heeft de opdrachtgever zich wel teruggetrokken en zijn jullie je baan kwijt (de hele afdeling ging dicht, dus met mij nog 140 ontslagen). Een ander kon het sneller en goedkoper." Au! Daar ging mijn zelfvertrouwen. Ik dacht het daar gewoon goed gedaan te hebben... Drie maanden later, stond ik opnieuw op straat. Ik had in drie weken tijd 1/3 van wft-basis en alles van schadeverzekeringen geleerd, toen nog een paar weken praktijktraining en daarna een week training on the job. Na die week stond ik dus weer op straat: te langzaam, we durven het niet met je aan! De trainer zat zelf bijna te huilen.

Wat vind jij, ben ik terecht goedgekeurd in 1997 op basis van het oordeel dat ik mijn jas kon ophangen en de hand van de arts kon vinden bij de begroeting? Ik zeg vast wat ik ervan vind... nee, ik vind het niet terecht. De man moest zich van zijn taak kwijten, het aantal WAO'ers terugdringen, daar ging het om tijdens het gesprek, niet om mijn werkelijke kansen.

Oh ja, voor ik in 2006 werk vond, stond ik te boek als 'niet bemiddelbaar' bij het toen nog GAK. Dat hield in dat ik minder hoefde te solliciteren, maar dus nog wel moest doen. Werk vond ik niet. Toen ik wederom in de ww kwam, in 2013, was er totaal geen sprake meer van 'moeilijk bemiddelbaar. GAK was UWV geworden, met nieuwe regels. Toen ik die niet meteen begreep, werd ik direct op het matje geroepen hoe ik het had gewaagd om mijn sollicitatieplicht niet serieus te nemen! Ik was nog maar een weekend werkloos en wist niet eens dat ik dat weekend al een brief had moeten schrijven. Ik moest wel begrijpen dat ik daar bij een volgende keer voor gestraft zou kunnen worden met een korting op mijn WW. Dat ik een beperking had op werkgebied was totaal uit het systeem verdwenen. Ik had geen recht op extra hulp.

Ik werk graag, ik bloei daarvan op. Dus het is niet zo dat ik niet wil werken, maar als je 40 jaar lang nooit anders hoort dan 'je bent te langzaam', dan is er toch iets aan de hand, lijkt mij. Inmiddels is er méér aan de hand dan twee jaar geleden, waardoor het nog lastiger is geworden, dus ik hoop dat men dat inziet.

Ik hoor meer van dit soort verhalen. Ik denk dat er genoeg mensen zijn die beroepsmatig met het UWV te maken hebben, die kunnen beamen dat er van alles mis is en gaat. Op de vraag hoe het dan wel moet, is het lastig antwoord geven, maar ik heb zelf wel een beeld van hoe een keuring uitgevoerd zou moeten worden. En dat is dus niet in het kamertje van de uwv-arts, die je nog nooit gezien heeft en niet weet hoe je werkhouding is, waar je in de praktijk tegenaan loopt e.d.. Men krijgt pas een eerlijk beeld als ze je aan het werk zetten en je zo kunnen observeren. Huisartsen en specialisten mogen niet adviseren op werkgebied, ze mogen alleen rapporteren. Ik vind het raar dat een specialist geen mening mag geven over hoe hij de kansen ziet. Hij heeft er verstand van. Een keuringsarts véél minder. De optometrist van Visio heeft nu gezegd dat het niet wenselijk is dat ik nog moet solliciteren. Die mening wordt gelukkig serieus genomen, maar als een uwv-arts wil, kan hij die mening aan de kant schuiven en zeggen dat er vast nog wel wat mogelijk is. En dat gebeurt. Niet bij mij hopelijk, maar wel bij anderen. Ik vind het een schande, echt.

Verder over hoe het anders moet... het lijkt me serieus een goed idee als het UWV een jaartje deels op slot zou gaan en de overheid dan maar voor lief moet nemen dat uwv-'klanten' een periode cadeau krijgen van de uitkering waarin ze horen te zitten. Laat het UWV in dat jaar alle achterstanden wegwerken, artsen opleiden tot het niveau wat noodzakelijk is en zo meer doen zodat ze het werk goed, eerlijk en weloverwogen voort kunnen zetten. Het is nu echt een puinhoop.

Kaaskopje

Nee een specialist heeft er niet méér verstand van, net als dat die niets mag zeggen over of je je werk kunt doen. Dat mag een bedrijfsarts wel. Specialist mag zeggen dat je drie weken op krukken moet maar kan niet zeggen dat je drie weken niet mag werken.

Daarbij; ja je hebt oogproblemen maar er zijn mensen die blind zijn en callcentewerk doen. Dus niet alleen jouw oogproblemen zijn de oorzaak van langzaam werken. Laatat wilde de regering inzetten op standaard gehandicapten minder salaris te laten krijgen (ik heb even geen zin om het precies op te zoeken, ging gelukkig op die manier niet door) maar wat nu als de overheid bijv een kwart van jouw loon zou betalen? Je werkegever betaalt dan driekwart tov wat anderen krijgen. Dan maakt het ineens niet uit dat je langzamer bent en betaalt de pverheid minder aan jou? Is zoiets een oplossing? Algemeen dan gesteld met jouw situatie als voorbeeld.

En ja je had het over je zus maar dat fietsverhaal door de stad vond ik ook niet slim. Zo zal dat toen ook zijn gegaan?

Kaaskopje

Triva zegt het ook al: je blijft maar hameren op dat je slechtziend bent en daarom niet kan werken of langzamer bent, maar ik heb je al eens eerder verteld dat ik ook maar zo’n 40% zie, een universitaire studie heb afgerond en een goede baan heb. Ik ken via Visio mensen die blind zijn en een goede baan hebben. Er is een blinde kinderrechter in Amsterdam, er werkt een zeer slechtziende man bij de gemeente Amsterdam in het bestuur. De receptionist van Visio Amsterdam is blind.
Je hebt weleens verteld dat jouw ouders je eigenlijk wel hadden afgeschreven voor werk en je dat ook duidelijk hebben gemaakt toen je opgroeide. Daarnaast wilde je niet doorleren (schreef je ooit) en daarmee heb je denk ik eerder je kansen op werk vergooid. Als je een opleiding had gedaan, dan had je veel meer kans op een baan gehad.
Ja, en toen kwam de tijd dat je afgekeurd werd, waardoor je ook weer zelf bevestigd werd in de gedachte dat jij niet kan werken. Dat is best jammer, want in die tijd waren er volgens mij meer werkgevers die het wel wilden proberen met mensen met een vlekje. Nu is de maatschappij zo verhard en willen bedrijven alleen maar winst winst winst voor de aandeelhouders, dat mensen die dat niet redden aangewezen zijn op onbetaalde vrijwilligersbaantjes.
Dus nee, ik vind het niet gek dat er af en toe gekeken wordt of mensen nog wel kunnen werken, dus herkeuringen lijken me nodig. Maar op de fiets naar een herkeuring gaan en dan zeggen dat je te slechtziend bent om te werken, is gewoon niet slim geweest en heeft je onnodig stress gegeven.
Maar goed, je bent nu afgekeurd en bent van de molensteen van solliciteren af, wat ik fijn voor je vindt. Want ondanks mijn betoog hierboven misgun ik jou dat absoluut niet, ik ben het alleen niet helemaal eens met je argumenten.

Kaaskopje

Je verhaal blijft me onduidelijk.

Je oplossing ook. Hoe wil je mensen eerst aan het werk zetten, om te kunnen beoordelen hoe ze werken? Hoe zou dat in de praktijk uit moeten zien?
Een behandelend arts mag nooit een rol krijgen in een situatie rondom inkomen, dat zou de behandelrelatie enorm in gevaar brengen.

Verder krijg ik het gevoel dat je erg gefocused bent op negatieve zaken. Als jij er zelf van overtuigd bent dat je niets kunt dan zuig je ook alle signalen van je omgeving die negatief zijn bij je binnen en wordt het je waarheid.
Je bent wellicht trager dan gemiddeld (maar zeer zeker niet op alle gebied, bijv op dit forum) maar waarom zou dit zo erg zijn?
Waarom moet iedereen op elk gebied perfect functioneren om volwaardig mee te draaien?
Handiger is in te steken op je positieve kwaliteiten en daarmee de impact van je beperkingen te verkleinen. (of werk zoeken waar targets halen geen rol speelt)

Als je zo opfleurt van werken, waarom dan geen vrijwilligerswerk gedaan? Ik kan je zo tig banen noemen waarbij tempo echt van nul waarde is en waar je ontzettend veel mee kunt betekenen.
(en bij instanties maak je dan ook minder de indruk *niet gemotiveerd* te zijn om te werken.)

Alternatief

Wat is dan inderdaad een goed alternatief voor herkeuringen?
Uiteraard zijn herkeuringen stressvol. Uiteraard is onzekerheid over inkomen stressvol.
Het lijkt me echter evident dat als je niet kan werken door ziekte er een moment komt dat het wel weer kan. Niet bij iedereen en dan kan je definitief afgekeurd worden. Maar zolang het ziektebeeld niet dusdanig is dat er herstel mogelijk is zul je toch periodiek moeten kijken of iemand weer aan het werk kan.
En dat twee mensen met precies dezelfde klachten een andere uitkomt krijgen is niet zo vreemd. Er spelen andere factoren mee en uiteraard is het deels ook hoe je het verhaal brengt. Dat geldt ook voor bijvoorbeeld asielzoekers. Het is uiteindelijk mensenwerk.
En je hebt natuurlijk hele duidelijke gevallen waar je meteen een heel helder ziektebeeld en toekomstbeeld hebt als arts. Daarnaast heb je een hele groep mensen met klachten waarvan het veel diffuser is wat de gevolgen op de lange termijn zijn. En zeker bij psychische klachten zul je deels af moeten gaan op wat de cliënt zegt en een interpretatie maken van hoe waarheidsgetrouw dat is. Dat is ook gewoon lastig en dat krijg je nooit 100% eerlijk of objectief.

Oh ja

waarom ik over die notitie begon waarin stond dat ik angstig overkwam... Mijn zus heeft op de een of andere manier de indruk gewekt dat er meer aan de hand was, hierdoor is besloten dat ze getest moest worden op psychologisch gebied. De uitkomst heeft dus mee bepaald dat ze in de WAO kon blijven. Zus en ik zijn op veel gebieden van hetzelfde laken het pak, maar in mijn geval heeft de keuringsarts dat totaal de ruimte niet willen geven. Ik was om mijn ogen in de WAO gekomen, daar kon ik nog mee werken, basta. Ik moest niet opeens mijn zere polsen erbij betrekken of die kronkel in mijn rug, dat was flauwekul!

Ik kan me er best over opwinden dat je toekomst stabiel kan blijven of de soep in kan draaien door hoe een arts zich opstelt. Het lijkt soms net een loterij.

niet uitvoerbaar

Kaaskopje, ook al klinkt je idee leuk, het is natuurlijk niet uitvoerbaar (laat mensen, een dag, of een week in zo'n simulatie-omgeving werken om te beoordelen hoe dat gaat.)
Weet je hoeveel soorten banen er zijn? Kassawerk, kantoorwerk, bouw, overslaghaven en ga zo maar door.

As is verbrande turf

Als ik nu twintig zou zijn, met de kennis van nu, had het heel anders kunnen lopen, maar dat is dus niet het geval. Ik héb op callcenters gewerkt en ik bén daar weggestuurd omdat ik niet aan hun eisen voldeed. Ik word een 'beetje' kribbig dat dat in twijfel getrokken wordt door sommigen. Alsof ik verzin dat ik dat niet kan. Ik zit thuis met vergrootte letters, die niet werkbaar zijn in de systemen die gebruikt worden.

Slechtziend, ik blijk deels 40-50 procent te kunnen zien wat bijziendheid betreft, maar onder de 30 procent wat zichtveld betreft. Dus ik ben deze zomer op dat vlak slechtziend verklaard. Ik mis stukken in mijn beeld. Als dat zichtveldprobleem nu niet had gespeeld, had ik heel wat meer gekund dan nu het geval is. Ik vind het niet handig dat je ons vergelijkt (als jij nog 40 procent ziet val je overigens nog niet onder 'slechtziend'), omdat je mijn geloofwaardigheid daarmee onderuit haalt. Als ik jonger was geweest, zou ik het een goede investering vinden om een slechtzienden-leertraject in te gaan (als dat door het UWV of een ander potje betaald zou kunnen worden), waarmee ik dus in die lijn aan het werk had kunnen gaan. Niet per se in het vakgebied waarin ik ben beland. Dat is allemaal niet gebeurd. Jammer, maar gedane zaken en al dat soort cliché's meer...

Triva, dat fietsverhaal is dus wel geaccepteerd met onze uitleg. Je kunt dat ook positief bekijken. Ik ben kennelijk bereid om de grenzen van wat kan nog op te zoeken, ik kies er dus niet voor om bij de pakken neer te gaan zitten, maar dat dit steeds minder mogelijk is, leken ze te snappen. Ik schrok er wel van dat 'jullie' dit niet slim vonden, terwijl ik daar niet van had hoeven schrikken als ik me bij het gevoel had gehouden wat ik daarover had. Volgende week mag ik hoe dan ook niet fietsen, dus dan ga ik lopend of met de bus naar het gesprek met de arts.

In 1997 ben ik met mijn contactlenzen in naar de keuring gegaan, omdat ik me teveel schaamde voor mijn bril. Dat was dom. Ik had expres mijn jas op de grond moeten laten vallen bij de kapstok en expres zijn hand moeten missen bij de begroeting en ik had bij de deur al in huilen uit moeten barsten. Onhandig dat ik dat niet wist.

Windmolen

Ik probeer mijn irritatie weer even in de kast terug te duwen

Ik waardeer je positieve insteek.

Ik heb dus wel in een sociale werkplaats gewerkt en eerlijk is eerlijk, als ik alles had geweten, had ik beseft dat ik daar alle kansen had moeten aangrijpen die daar lagen, maar ik was jong, voelde me tot meer in staat dan mijn collega's en verprutste het daardoor juist. Dom dom!

Ik ben inmiddels 57 en zit daardoor niet meer in de leeftijdscategorie van ze is jong dus we gaan nog eens even flink in haar investeren. Omdat mijn dochter momenteel ook thuis zit, zie ik de verschillen tussen 'jong' en 'middelbaar'. Voor haar is het uitermate noodzakelijk dat ze een opleiding kan gaan doen voor werk binnen haar mogelijkheden. Die mogelijkheden zijn er ook echt. Ik moet nog 10 jaar overbruggen met ogen die het steeds slechter doen. Het verschil tussen 2016 en nu is al enorm. Het is dus realistisch dat ik het niet zo positief voorstel als jij zou willen.

Kyana

Ik trek de mening van de directeur ook in twijfel. Het is een feit dat ze bij elk beoordelingsgesprek noteerden dat ik mijn werk langzamer deed dan de rest, maar ik deed het goed. Mijn kaak viel dan ook op de grond toen hij dat zei. Zeer onrechtvaardig. Bij de volgende werkgever waren ze gewoon blij met me, maar dat scheen dus verklaarbaar te zijn. Dat werd bevestigd bij de daaropvolgende werkgever. Hetzelfde type werk, maar andere programma's, snel snel snel, voor mij 10 anderen die meer geld opleverden.

Slechtziend

Hoe zou jij het dan aanpakken? Wat die keuringen betreft dus.

Wat je opmerking van de blinde kinderrechter betreft... fijn dat diegene zo'n goede opleiding heeft kunnen doen. Hoe hoger je opleiding, hoe beter de baan is die je daarmee kunt krijgen en hoe meer je voor je kunt laten doen. Dus een secretaresse, e.d.. Iemand die van kindsafaan blind is, gaat ook een heel ander traject in dan iemand die 'gewoon' stevig bijziend is. Een hoge Pief bij Bartiméus lachte me net niet uit toen ik bij hem aanklopte op mijn 18de. Ik heb nóg een zus die bijziend is. Wel minder dan ik en de andere zus. Zij werkt al 45 jaar bij dezelfde werkgever, maar loopt nu ook tegen dezelfde problemen aan waar ik tegenaan loop, maar gelukkig nog in mindere mate. Het is dat ze nog maar een jaar blijft werken, nu is het vooral een kwestie van improviseren en hopen dat het geen serieus probleem wordt, anders wordt dat een sneue aftocht uit zo'n lange mooie carrière.

Ik bén dus bij Visio getest en daar heeft men gezegd dat men niet langer moet willen dat ik nog werk moet zoeken. Is dat een foute inschatting denk je?

Windmolen

"Dat klopt natuurlijk niet. Ja, het is subjectief. En ja, dat heeft valkuilen. Maar er is geen DUS. Mensenwerk betekent niet dat er DUS maar wat aangeklooid wordt. Subjectiviteit is wat anders dan willekeur. Willekeur = vrije verkiezing, grilligheid, zonder enige regel, op basis van toevalligheden."

je hebt helemaal gelijk. Die artsen klooien niet maar wat aan, die oordelen naar eer en geweten. Maar de eer en het geweten van arts A leveren bij eenzelfde situatie hele andere resultaten op dan het eer en geweten van arts B, e.e.a ook nog afhankelijk van humeur etc van de betreffende artsen.

Subjectief, geen willekeur. Voor de betrokken uitkeringsgerechtigde maakt het uiteindelijk geen barst uit. De onzekerheid is dezelfde, of er nu sprake is van willekeur of van subjectiviteit. Was het maar willekeur, zeg ik als rechtshulpverlener, want als er ergens leuk tegen te vechten is in het bestuursrecht is het wel willekeur. Maar dat iemand door de ene arts zus, en een half jaar later zonder verbetering van de toestand door een andere arts zo beoordeeld wordt, dat is in arbeidsongeschiktheidsland aan de orde van de dag, en zolang je niet kan aantonen dat de arts tegen wiens oordeel je opkomt er een zootje van gemaakt heeft, sta je met lege handen. Had je niet die arts maar een collega getroffen, dan was er zeer waarschijnlijk wat anders uitgerold, maar dat helpt allemaal geen biet.

Groeten,

Temet

tja

Door het niet hebben van een opleiding ben je aangewezen tot banen aan de onderkant van de samenleving en helaas werken die bijna allemaal met targets en snelheid. Daarom is het van belang dat mensen met een 'vlekje' wel doorleren en hoger proberen uit te komen want anders zit je al snel in de bijstand.

Het 'langzaam' zijn heeft niets met jou te maken maar met het gekozen beroep. Zoals ik (en anderen) al meermaals aangaven: er zijn blinden die gewoon prima kunnen werken en dan heb jij nog een groot voordeel tov die mensen. Waarom gaven ze jou geen kans in 1997 om een opleiding te doen?

Kaaskopje, aanpakken

Beste Kaaskopje, je vraagt me “Hoe zou jij het dan aanpakken? Wat die keuringen betreft dus.”

Ja, dat zou ik dus ook niet weten. Er zit wel iets in je idee, maar het aantal beroepen lijkt me de reden dat het praktisch slecht uitvoerbaar is.

Nog even over de definitie slechtziend. Ik ben functioneel blind zonder lenzen, ik heb een visus van 4%, met lenzen zie ik zo’n 40%, maar dan moet er wel genoeg licht zijn en niet te veel drukte.

Ik vind het zo naar voor je dat je werkzame leven zo is verlopen. Uit wat ik hier van je lees, ben je slim en een doorzetter. En je schrijft erg goed!

Wat Visio over jou zegt, daar wil ik niks negatiefs over zeggen. Ik ga ervan uit dat ze gelijk hebben, zij hebben dagelijks te maken met slechtzienden en kunnen hun klanten met elkaar vergelijken. Zelf heb ik met mijn dochter (10% visus) altijd een naar gevoel bij Visio. Ze gaan altijd zo uit wat ze niet kan. “Nee, ze zal nooit alleen kunnen fietsen”. Nou echt wel, gewoon in de grote stad. “Nou, havo is al hoog gegrepen hoor”. Nou, in zes jaar door het gymnasium gehuppeld en nu tweedejaars op de universiteit. Mijn dochter wil niet meer naar Visio, ik ben er geen klant, want mijn zicht met lenzen is te goed. Maar ik vind het wel een goede instelling die mensen helpt.

Visio

Ik ben daar naar verwezen voor reïntegratie, maar al snel is dat omgezet naar een oogonderzoek. Daar was ik wel blij mee.

Jouw dochter heeft denk ik wel voordeel met jou als moeder. Je weet waar je tegenaan kunt lopen of juist mogelijk is.

Triva

Het is voor mijn bloeddruk denk ik beter als wij het hierbij laten.

Hogere opleiding

Ik heb een hogere opleiding gehad en had een behoorlijk goed betaalde kantoorbaan. Mijn voordeel tegenover Kaaskopje is dat ik niet met mijn beperkingen ben geboren; ik liep ze jaren geleden op als restschade van een hele ernstige ziekte die ik goddank heb overleefd. En ik had toen ik ziek werd al een werkgever. Een multinational, met procedures en protocollen voor personeel dat ern 'vlekje' oploopt. Er is daar dan dan ook altijd ruimte en begrip geweest voor de aanpassingen die voor mij nodig waren. Ik werkte nog het aantal uren dat ik kon en het UWV vulde aan. Een goed betaalde baan levert een hoger arbeidsongeschiktheids percentage op (ook zo krom..) en dat was in mijn voordeel.

Probleem kwam toen werkgever in crisis terecht kwam en mij afdeling werd afgestoten naar kleiner bedrijf. Die zaten met mij 'opgescheept'. Geen ruimte meer . En uiteindelijk ook geen begrip. Gevolg is dat ik nu in de IVA terecht ben gekomen. Ik ben dankbaar voor dat vangnet, en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het feit dat ik een goede werkgever had, toen. Want werkgevers zitten niet te wachten op mensen die minder snel gaan. Of aanpassingen nodig hebben. Ook bij die multinational heb ik nooit blinden of mensen in een rolstoel gezien. Terwijl dat best had moeten kunnen.

Slechtziend

Nog even over zo'n simulatie-omgeving...

Ik heb jaren geleden alweer vrijwillig gevraagd of ik niet terug kon naar de sociale werkplaats. Ik moest toch wát. Ik ben daar getest met de spreekwoordelijke schroefjes en moertjes, totaal niet mijn terrein, maar ik was wederom "te goed". Ik snapte de opdrachten, was lekker sociaal, te slim voor dat werk... De criteria waren ook toen al enorm aangescherpt, dus je moest wel heel erg beperkt zijn voor een kánsje. Maar goed, ook aan de hand van niet gelijkwaardig werk aan wat je deed, kan men mogelijk zien wat je kunt, maar dat moet dan wel aan allerlei richtlijnen opgehangen worden, zodat er geen misverstanden ontstaan.

Evenie

Dat vraag ik me ook wel eens af: waarom niet meer slechtzienden of mensen in een rolstoel? Bij ons zou dat in de meeste banen prima kunnen. Alleen mensen met autisme heb ik wel gezien en die doen gewoon 40 jaar min of meer hetzelfde, dat gaat hier prima. Maar dat zijn ouderen, dus of autisten tegenwoordig nog een kans zouden maken weet ik niet. En waarom dan niet die rolstoel, of spraaksoftware voor blinden? Het kan natuurlijk zijn dat ze gewoon niet hier solliciteren, ik weet het niet.

Blinden, rolstoelers

Een van de hogere managers bij ons bedrijf zit in een rolstoel, al vanaf kind af aan. Het is een slimme man en een goed manager. Benen hebben daar niets mee te maken.
Een collega is blind, heeft wat hulp nodig in de kantine maar niet bij het werk (computers), werkt prima met leesregel, is deskundig en gezellig, prima collega.

Het is wel zo dat je een hoop vooroordelen moet overwinnen. Het is ook zo dat sommige managers wel iemand met een beperking willen en andere niet. Koudwatervrees zowel bij managers als bij collega's als bij HR.
Mocht je een beperking hebben, probeer dan in een beroep met een enorme schaarste terecht te komen, dan heb je veel meer kans omdat er voor jou geen 10 anderen zijn.

Als Kaaskopje wil, kan ik met haar een opleidingsplan maken waarmee ze gewoon aan de bak kan, ook met haar leeftijd. Ze is slim genoeg en sociaal genoeg om iets te kunnen leren en in een team met normale mensen te werken.

Tamar

Zat ASSers in de IT hoor. Functioneren ook vaak heel behoorlijk

Fransien

Wat een aardig aanbod!

Hoe vervelend het voor sommigen zal klinken, wil ik nu eerst de zekerheid van een financiële basis. Dus ik wil afgekeurd worden. Ik hoop het. Vervolgens ga ik me op vrijwilligerswerk storten. Mocht daaruit iets ontstaan, dan zou dat geweldig zijn. Dat sluit ik niet uit. Dan ben ik voorlopig gewoon blij met een extraatje en vervolgens zien we weer verder. Stap voor stap dus.

Ik ben momenteel niet negatief ingesteld, dat wil ik benadrukken. Juist niet. Ik wil er weer wat van gaan maken. Maar dan op mijn manier.