werken of niet?

Hoe anders?

Hoe wil je jezelf anders gaan onderhouden?

blijkbaar

Is er bewust voor gekozen dat de ene ouder wèl werkte en de ander niet. Dan is alimentatie straks logisch. Dat de partner die moet betalen daar geen zin in heeft snap ik ook wel, maar is net zo goed een consequentie van zijn keuze.

Waar twijfel je precies over?

Als je geen baan hebt, dan zal hij de maximaal mogelijke alimentatie moeten gaan betalen, want jouw behoefte is dan het hoogste. Maar de alimentatie voor de kinderen gaat voor. Dus pas na de kinderalimentatie komt de vraag hoeveel ruimte/draagkracht hij nog heeft. Dus als hij 1 ton per jaar verdient, dan is het best mogelijk dat je er een modaal inkomen aan overhoudt.

Denk je dat zijn inkomen zodanig is, dat hij jou voldoende partneralimentatie kan betalen zodat jij er volledig van kunt leven?

Als hij dat niet kan,dan betekent dit dat jij -zonder baan- aangewezen zult zijn op aanvullende bijstand. Dat houdt dan in dat jij niet boven bijstandsniveau zult komen. Want het is niet zo dat je bijstand krijgt en dan als een extraatje de partneralimentatie.

Het volgende is dat je die partneralimentatie niet langer dan 12 jaar krijgt. Dus het is hoe dan ook eindig.

Wat Tsjor zegt: als jij gaat werken, dan moet er iemand zorgtaken overnemen, die jij tot nu toe op je nam. Je ex kan daar beter ook alvast over na gaan denken.

Denk je dat je man een verborgen agenda heeft om er nu op aan te dringen dat je een baan zoekt?

Als jij nu geen baan hebt, en daardoor de maximale alimentatiebehoefte dan zal je man (als hij de draagkracht heeft) die moeten gaan betalen. Als jij over een jaar wel een baan hebt, dan kan je man een herberekening aanvragen. Dat is natuurlijk wel lastiger. Ik kan me voorstellen dat hij het om die reden prettiger vindt als je het nu vast regelt.

Vanuit jouw perspectief kan ik me ook voorstellen dat je daardoor argwanend wordt. Is dat het?

Ik zou trouwens in alle gevallen nu serieus werken maken van een baan. Uiteindelijk heb je daar de meeste baat bij.

Scheiden

Is het idee van scheiden niet dat mensen loskomen van elkaar? Welke vrouw met gezond verstand wil nou 12 jaar partneralimentatie krijgen?

Een baan zoeken is altijd het beste en denk er ook aan dat je binnenkort ex ook voor de kinderen kan zorgen. Ook al heb jij dat altijd gedaan. Je leven wordt vast nog leuker als je jezelf ook buitenshuis ontwikkelt.

Dees

"Hamvraag is natuurlijk werkte je niet omdat het kon en goed uitkwam en daarnaast samen zo gekozen is of juist omdat het zo gegroeid is"

Is er verschil? Het kan wel zo gegroeid zijn omdat het kon en wel goed uitkwam. Geen kosten voor buitenschoolse opvang, en iemand thuis die de dingen regelt en daar dan alle tijd voor heeft. Er zitten voor beide partijen voordelen aan de ouderwetse taakverdeling. Ook nadelen, vele zelfs, maar dat even terzijde.

Het zou kunnen dat bijna-ex er nu zo op aandringt omdat hij er altijd al zo op aangedrongen heeft en nu gaat scheiden omdat zijn vrouw nooit wilde bijdragen aan het gezinsinkomen, maar ik denk eerlijk gezegd dat de kans groter is dat hij aandringt omdat hij beseft dat hoe meer zij verdient, hoe minder hij aan alimentatie hoeft te betalen.

Maar in de praktijk valt het vaak tegen. Alimentatie wordt aan de ene kant bepaald door de behoefte van de alimentatiegerechtigde (kinderen en - soms - ex) en aan de andere kant door de draagkracht (wat kan iemand missen) van de alimentatieplichtige. In veel gevallen is de draagkracht kleiner dan de behoefte: er zou misschien eigenlijk wel meer alimentatie betaald moeten worden, maar zoveel geld is er niet.

Als in zo'n situatie de ex gaat werken dan komt er wel meer geld, maar dat wil dan nog niet meteen zeggen dat de alimentatie omlaag kan. Die behoefte moet immers eerst worden gedekt (en behoefte van kinderen stijgt dan ook nog met het inkomen - ingewikkeld verhaal, dus dat laat ik verder even zitten. Wie hierin geïnteresseerd is kan zich op een regenachtige dag als vandaag eens door het zgn "rapport alimentatienormen" heen proberen te worstelen)

Desondanks: het is een goed idee om zo snel mogelijk naar werk te gaan zoeken, net zoals het ook een goed idee is om alvast plannen te gaan maken voor de door vader aan de kinderen te verlenen zorg. Heeft je ex het daar ook al over gehad?

Groeten,

Temet

Paar dingen

Ja, het is financieel verstandig om een baan te zoeken.
Ja, het is fijn om jezelf (weer) te ontwikkelen. Voor jezelf, maar ook als voorbeeld voor je kinderen.

Maar: je bent al een tijd uit het arbeidsproces en je zit nu midden in een scheiding en hebt een kind dat speciale zorg nodig heeft. Dus of NU het ideale moment is weet ik niet. Misschien kun je het zien als een soort van 'ontspanning' in deze hectische periode om te bekijken wat je zou willen gaan doen, uitzoeken of daar ook werk in is, of je dan nog (bij/om/her) scholing nodig hebt. Maar ik kan me goed voorstellen dat nu gewoon ook je hoofd er niet naar staat. En ik kan uit ervaring vertellen dat solliciteren ook best lastig is als je flink emotioneel bent vanwege een scheiding. Maar ik weet niet hoe zwaar die scheiding voor jou is. Misschien was het wel jouw keus, dan kan ik me weer heel goed voorstellen dat jezelf ontwikkelen, en dus zoeken naar een baan, je heel veel energie en kracht kan geven.

Ben het verder eens met de anderen hierboven: als je man weer vraagt of je al een baan hebt, kaats de bal terug met de vraag of hij dan de zorg voor jullie kinderen al geregeld heeft.

Herkenbaar

Ik zag het ook bij een vriendin toen haar man (die de echtscheiding wilde/forceerde) in de richting van een scheiding ging. Begon opeens steeds meer druk te leggen op het feit dat ze weer eens moest gaan werken. Heel toevallig , not!

De vraag is inderdaad of je zonden een baan de volledige partneralimentatie krijgt die overeenkomt met je behoefte (dus verdient hij veel).

Zo ja, dan kan het misschien "makkelijker"'/ "gunstiger" zijn voor jou als je nog geen baan hebt, want op dat moment is het simpel wat hij aan partneralimentatie moet gaan betalen. En wordt dat bedrag ook afgesproken.
Vaak wordt er wel afgesproken wat er gebeurt als jij dan later toch gaat werken. Dan wordt er e.e.a. verrekend. Zorg ervoor dat het per maand of zo bekeken wordt, en niet dat de PA stopt of definitief verlaagd wordt als je eenmaal een baan hebt, want dat kan natuurlijk van (zeer) tijdelijke aard zijn. Het is handig als de regeling zodanig is dat er een financiële prikkel is als je gaat werken, dus dat je per saldo niet alles wat je verdient hoeft te verrekenen met je PA (dat is fijn voor jou), maar let vooral op dat je in totaal niet minder dan je PA gaat krijgen.

Let ook op met indexering van PA en KA. Laat die gewoon altijd beide meteen vanaf het begin meelopen.

Oja, en hou er rekening mee dat de KA stopt als de kinderen 18 zijn, of in elk geval dat jij die bedragen niet meer krijgt. Dan keldert dus jouw inkomen! Ik hoorde laatst dat de KA wat hoger waren gemaakt en de PA wat lager omdat dat "belastingtechnisch gunstig" was. Maar het nadeel is dan, dat als de KA stopt, de PA eigenlijk te laag is voor degene die PA ontvangt! Dus ik zou zelf afspraken maken over wat de hoogte van de PA wordt als kind 1 18 jaar wordt en wat de PA wordt als kind 2 18 jaar wordt etc. Zeker als de PA lager is dan volgens de berekeningen terecht zou zijn.

Verder: vanzelfsprekend echt proberen aan de slag te gaan en zelf geld te verdienen. Evt. kijken of een opleiding/cursus je verdiencapaciteit zou kunnen vergroten. Misschien dat dan eerst nu doen, zolang je nog PA hebt, in het belang van jou en je man, opdat je daarna juist makkelijker een baan kunt vinden en/of een beter betaalde baan.

Maar omdat het na zolang niet werken onzeker is of je snel een baan vindt, of je die behoudt, en hoeveel je daar mee kunt verdienen, zou ik zeker zorgen de PA heel goed te regelen voor de hele PA-periode!

Temet

Het heeft allemaal wel degelijk ermee te maken. Hoe vaak hoor je niet dat mensen iets afspreken en dat daar zwaar van afgeweken wordt. "De eerste 4 jaar stopt vrouw met werken als kind naar school gaat gaat vrouw weer werken" al met al vrouw weigert om de kinderen besluit man toch maar te blijven en dan op een gegevenoment de druppel.

Ik ken zo'n gezin namelijk, moeder weigert ivm de diabetes van haar kind te gaan werken maar sinds haar 10e behandeld ze dat helemaal zelf....

Regelingen voor?

'Zorg ervoor dat het per maand of zo bekeken wordt, en niet dat de PA stopt of definitief verlaagd wordt als je eenmaal een baan hebt, want dat kan natuurlijk van (zeer) tijdelijke aard zijn.'
Het is natuurlijk naar verhouding (verlang van PA als iemand meer gaat verdienen), maar ik vraag me af hoe mensen dat regelen? Elke maand, dan ben je daarna wel heel erg intensief met elkaar verbonden.
Hoe regel je dat dan?

Tsjor

Tsjor

"Elke maand, dan ben je daarna wel heel erg intensief met elkaar verbonden.
Hoe regel je dat dan? "

Dat weet ik niet.
Niet ideaal, maar wel eerlijker in mijn ogen.

Maar ik kan me wel voorstellen dat de drempel om als lang volledige verzorgende ouder (ik schrijf nu even vrouw, omdat dat vaker zo is) weer te gaan werken, wel erg hoog wordt, als je dan je PA kwijt raakt, terwijl je in je proeftijd al ontslagen kan worden of anders na je mogelijk maar tijdelijke contract van misschien 6 maanden.
Het is al moeilijk genoeg een baan te vinden, maar om dan vanaf dat moment altijd (of grotendeels) te blijven werken?
Dan kan ik me voorstellen dat een vrouw nog selectiever wordt in het accepteren van betaald werk.

Hoe zie jij het anders voor je?

Kaori

"Ik zou inzetten op een afbouwregeling in je PA. Anders ga je (bij gelijkblijvende inkomsten) steeds omhoog en dan houdt het na 12 jaar in eens op. Dat is niet fijn."

Dat vind ik nou zo'n ontzettende kromme redenering!

Hoezo afbouwen (ervan uitgaande dat je geen opbouwende inkomsten hebt)?
Dat kan je de PA-ontvanger toch niet oprecht adviseren?

Als je *weet* dat je PA na 12 jaar abrupt stopt, dan moet je daar als PA-ontvanger toch gewoon op anticiperen? Dus: gaan sparen voor slechtere tijden? Maar om dan te zeggen: ga het maar afbouwen.... dan loop je dus PA mis waarop je in principe wel recht hebt.

Ik vind het echt niet slim.

NB Zelf werk ik en ben ik financieel onafhankelijk, dus ik preek niet voor eigen parachie, maar zou het PA-ontvangers zeker niet adviseren de PA voortijdig af te bouwen.
Ik adviseer ze *wel* zelf te gaan werken en te zorgen dat ze financieel onafhankelijk worden. EN ervoor te zorgen dat ze een goede regeling afspreken, waardoor ze niet "gestraft" worden als ze aan het werk gaat maar dat weer ophoudt. EN ervoor te zorgen dat ze rekening houden met het stoppen van KA als de kinderen 18 worden en er rekening mee te houden dat de PA stopt, dus alvast te gaan sparen.

Erna

nee, PA gaat inprincipe altijd omlaag en daarna niet meer omhoog.
Omdat er vanuit gegaan wordt dat je die verdiencappaciteit dan hebt gehad en behoud.

Ik ben ook financieel altijd zelfstandig geweest en ik heb ook PA.

Het fijne van PA en ook KA is dat er een wettelijke regeling is die kan worden toegepast als je er niet samen uit komt, de TREMA norm, of als je dat wel komt je gewoon kunt bedenken wat jullie handig vinden.

Wij hebben gekozen voor afbouwen. Ik stel dat altijd voor omdat het ook een prikkel geeft om weer aan het werk te gaan en voor een volwaardig inkomen te zorgen.

"nee, PA gaat inprincipe altijd omlaag en daarna niet meer omhoog."
Dat kan je dus anders afspreken en ik heb al aangegeven dat ik dat iedereen zou adviseren. Anders kan je er alleen slechter van worden als ontvanger van PA, terwijl er allerlei redenen kunnen zijn waarom je eerst inkomen genereert en (kort) erna niet meer en ook niet snel weer andere inkomen kunt genereren.

"Omdat er vanuit gegaan wordt dat je die verdiencappaciteit dan hebt gehad en behoud."
Dat is een leuke veronderstelling, maar hoeft niet altijd te gelden. Dus jammer als je als PA-ontvanger je jezelf daarmee het bos in laat sturen, waardoor je er alleen maar op acheruit kan laten gaan.

Tijd dat PA-ontvangers beter voor zichzelf opkomen.

"Wij hebben gekozen voor afbouwen. Ik stel dat altijd voor omdat het ook een prikkel geeft om weer aan het werk te gaan en voor een volwaardig inkomen te zorgen."

Altijd?
Hoe vaak ben je gescheiden en heb je PA ontvangen?
Of geef je ook advies over PA aan anderen?

Nogmaals: een prikkel om aan het werk te gaan is prima, maar dit kan *alleen* maar ten nadele van de PA-ontvanger (vaak de vrouw) uitpakken. En dat vind ik niet slim.
En wat echt belangrijk is: als je eenmaal een baan hebt gevonden kan je die (buiten je schuld!) kwijtraken. En het *kan* zijn dat het dan best lang duurt voor je weer een baan gevonden hebt. Zeker als je er lang uitgeweest bent en je ook nog wat ouder bent.

Dus als jij andere PA-ontvangers adviseert, dan zou ik je willen vragen daar echt mee te stoppen. Het lijkt een goed advies, maar het kan heel slecht uitpakken voor PA-ontvangers (en let wel: ook buiten hun schuld, terwijl ze zich inzetten werk te vinden en te behouden, gaat het toch mis).

Verzin dan een positieve prikkel! Dus bijv. dat PA-ontvanger een percentage van wat ze verdient mag houden bovenop de PA (of zoiets). Of naarmate ze meer verdient ze daar relatief meer profijt van heeft. En dat je dan langzaamaan de PA afbouwt.

Kaori -vervolg

Ik schreef: "Dus als jij andere PA-ontvangers adviseert, dan zou ik je willen vragen daar echt mee te stoppen."

Ik kan me voorstellen dat jij denkt, who cares, alsof ik me daar iets van aantrek.
Maar ik hoop dat je ziet dat het echt verkeerd kan uitpakken.

Dus als jij professioneel adviseert, dan vind ik het echt een slecht advies (sorry).
Maar als jij PA-ontvangers in je omgeving adviseert, dan zou je beter adviseren als je zou uitleggen dat wat jij adviseert afbouwen) een optie is die weliswaar een prikkel geeft, maar ook nadelen kent voor de PA-ontvanger. En dan kan je uitleggen dat je dat ook op andere manieren kunt regelen met minder risico voor de PA-ontvanger.

Toch lastig

'Ik ben meer voor een redelijke regeling dat je per X periode kijkt wat het inkomen was en dan vaststelt wat de PA was. Dat kan dus correctie met zich meebrengen, maar dan is het wel eerlijk: PA, tenzij er inkomen is/was.'
De berekening van PA is een nogal ingewikkelde formule. Of je moet het gewoon om-en-om doen: stel je krijgt 1400 PA en je verdient 1000, dan krijg je nog maar 400 PA. Maar degene die PA ontvangt zou dat dan wel zelf elke keer moeten aangeven, aan het einde van de maand.
Of je moet het sparen en bij de belastingopgave in een keer teruggeven. Maar houd er dan rekening mee dat je er nog belasting over moet betalen. Dus 1400 euro ontvangen netto is in feite minder beschikbaar hebben.
Als je in onderling overleg zo lang niet gewerkt hebt en je vindt een baantje, dan is er altijd kans dat je na een tijdelijk kontrakt weer ontslagen wordt. je hebt nauwelijks arbeidsjaren opgebouwd, dus je krijgt geen of nauwelijks WW. In die zin is het wel redelijk dat de aanspraak op afgesproken PA doorgaat tot de wettelijke termijn van 12 jaar is verstreken.
Een afbouw-afspraak heb ik wel vaker gehoord: je berekent een gemiddelde, daarvan krijgt de ontvanger eerst meer om van te leven en dat bouwt dan langzaam af; in die periode kan iemand werk zoeken en/of eerst een opleiding volgen en daarna werk zoeken. Dat is ook een optie.

Tsjor

partneralimentatie

En ik stel voor dat we partneralimentatie helemaal afschaffen. Ouderwets gedoe. Ga je scheiden, moet je nog maximaal 12 jaar aan je ex geld betalen!

Blauwe Bes

"En ik stel voor dat we partneralimentatie helemaal afschaffen. Ouderwets gedoe. Ga je scheiden, moet je nog maximaal 12 jaar aan je ex geld betalen!"

Die discussie, wel of niet PA en waarom wel of niet, is hier al vaker, en uitgebreid, gevoerd (zoek maar even op draadjes als je eens wilt horen waarom veel mensen het wel terecht vinden), dus die moeten we hier nu maar niet gaan voeren. Dan vervuilt het deze draad teveel en heeft TO er dus niets aan.

Evt. heropen je zo'n oud draadje als je er graag wel over wilt discussiëren, maar handiger in een apart draadje dan.

Erna

Kijk, jij vindt dat de discussie om pa af te schaffen in deze draad niet mag opborrelen en ik vind dat we als deelnemers aan het forum elkaar niet hoeven op te leggen welke wending een draadje wel of niet neemt en wat iemand wel of niet zal helpen. Vind ik altijd beetje overkomen als forumpolitie

Helemaal afschaffen zou ik in een aantal gevallen schrijnend vinden maar een shift in uitgangspunt van ‘standaard pa mits er redenen zijn van niet’ naar ‘iedereen probeert zo fit mogelijk te blijven om economisch zo onafhankelijk mogelijk te blijven en kan hulp krijgen als dat om redenen niet gaat’.
Ik denk namelijk dat er genoeg gevallen zijn waarbij de disconnect met de arbeidsmarkt erin geslopen is met meer gevolgen dan alleen het economische verlies. Vaak gaat het ook ten koste van een goed beeld van zichzelf op de huidige arbeidsmarkt (eea verandert ook best rap) en in sommige gevallen helaas ook ten koste van het zelfvertrouwen daarin. Althans dat zijn mijn observaties. Ik zie ook dat diegenen die weer aan het werk gaan daar vrijwel nooit spijt van hebben, ik ken ze niet, en aangeven er meer voor te krijgen dan alleen geld.

Wat dus niet wegneemt dat er nog steeds gevallen zijn waar het niet mogelijk is of heel lastig is en het is natuurlijk verduveld moeilijk daarin grenzen te bepalen of dat over een ander te zeggen.

Dus mijn advies voor TS zou zijn: ga onderzoeken wat haalbaar is in combi met de zorg voor de kinderen, welk werk bij jou past, waar kansen liggen in de arbeidsmarkt etc. Kijk of je via je netwerk iets van snuffelstages kan doen, praat met mensen over je plannen en kansen. Kortom, ga stappen zetten op zoek naar passend werk, daar word je nooit slechter van

Erna

Ik blijf van mening dat PA moet blijven bestaan, maar dat een opbouwende regeling niet handig is. PA kan gaan om honderden euro's per maand.
Als je na 12 jaar in 1 klap zoveel honderd euro per maand in inkomen naar beneden gaat is dat door heel veel mensen niet op te vangen en ontstaan er schulden.

Je ziet het gebeuren bij mensen die hun baan kwijt raken en uitgaan van 70% ww maar dat blijkt niet zo te zijn omdat hun inkomen te hoog is. Mijn ww zou uitkomen op 50% van mijn huidige inkomen.

Ik stel hier dus altijd voor een afbouw in te plannen.
En nee ik adviseer niet profesionneel en ik hoop jij ook niet. man, man wat een veroordelingen en betweterij.

In de huidige wet en regelgeving wordt er wel degelijk van uitgegaan dat PA alleen afgebouwd wordt en dat de rechten niet automatisch terug keren. TENZIJ je dat anders afspreekt. De meeste PA-betalers zullen daar niet mee accoord gaan en een bron voor een vechtscheiding is geboren.

Hoe wil je de berekening doen? PA gaat over de situatie op het moment van scheiden. De inkomensontwikkeling van de ontvanger telt wel mee omdat het een behoefte moet dekken, die van de betaler telt niet mee, tenzij zij/hij via de rechter aantoont niet meer aan de betaling te kunnen voldoen wegens dalende inkomsten.

In de standaard convenanten staat dat PA herberekend wordt bij een 10% wijziging in inkomen van de ontvanger, meer specifiek een stijging. Een daling betekend niet gelijk dat de PA dan maar verhoogd moet worden, alleen als het redenen heeft die direct met de scheiding te maken heeft. Zelf je baan opzeggen of minder uren gaan werken mag niet ten koste gaan van de betaler.

Pa moet alleen uit noodzaak zijn zodra kinderen naar de middelbare school gaan kan de ouder waar de kinderen verblijven toch zeker wel 4 dagen werken al dan niet verdeelt over 5 dagen per week. Na 5 jaar moet een partner sowieso zelfredzaam zijn. Als er extra zorg nodig is ivm een kind wat Iets mankeerd dan moet dat in de kinderalimentatie berekend worden en niet in de partneralimentatie.

Maar een volwassene moet zich zo snel mogelijk als volwassene gaan gedragen.

Dees

Zodra kinderen naar de middelbare gaan hebben ze hun ouders meer nodig dan wanneer ze naar de basisschool gaan is mijn ervaring.

Niet voor hun natje en droogje maar juist bij huiswerkbegeleiding en opvoedzaken.

Ik ben het wel met je eens dat extra zorg in de ka verwerkt moet worden. Of zelfs in een losstaande afspraak.

PA hoeft ook niet alleen uit noodzaak te zijn het is een verevening vanuit het huwelijkscontract waar een zorgplicht tot aan overlijden in zit die juridisch duurt tot aan overleiden, ook na scheiding of tot de zorgplicht aan iemand anders wordt overgedragen door een volgend huwelijk. (Al wordt die soep niet vaak zo heet gegeten)

Kaori

Op het moment dat kinderen naar de middelbare gaan hebben ze vaak in de avond genoeg tijd om geholpen te worden met huiswerk.

De zorgplicht houdt op op het moment dat je samen er voor kiest niet samen meer verder te gaan. Het zou toch zo zijn dat je niet meer de lasten maar wel de lusten van het huwelijk kunt genieten.
Want er wordt wel gemeut over dat de altijd thuis gebleven echtgenote geld moet kunnen blijven vangen maar mag daar dan bijvoorbeeld tegenover staan dat die echtgenote dan ook het huis van de ander gaat schoonmaken en de was en dergelijken doet. Immers de betalende echtgenoot moet heel veel tijd inleveren tijd die zijn echtgenote anders investeerde in het huishouden. Gebeurd dat niet dat zie ik ook het nut niet in van financiële tegemoetkoming. Sowieso niet trouwens het is een overeenkomst tussen 2 volwassenen die wordt verbroken dus beide volwassenen zijn net zoveel verantwoordelijk voor hun eigen leven. De ze elkaar het eerste jaar nog even op gang helpen oke maar daarna moet het over zijn of minimaal.

Dees

Dat kun je vinden, vind ik ook maar juridisch ligt het op dit moment anders.
Een gemeente kan bv een begrafenis op een ex verhalen ook al is de scheiding jaren geleden uitgesproken.

In de avond zit niet zo veel tijd. Er moet ook nog gesport en geslapen worden.

Van "ellemieke"

kan er blijkbaar geen "dank voor de reacties" af... Je ziet dat hier wel vaker.
Ik ben van een generatie die nog geleerd heeft hoe om te gaan met zowel geven als krijgen. Blijkbaar is dat een uitstervende vaardigheid.

Yvan

Als je mensen wil bekeren kan je beter je kerkelijke ambities volgen en niet op een forum wat neerpennen
Het is eigenlijk een goed teken dat TS niet reageert maar kennelijk offline druk bezig is...