Ik zie hem nog wegfietsen, mijn oudste. Alleen, enorme tas achterop, 15 km van ons beschermde dorpje en mijn veilige armen naar de Grote School in de Grote Stad. Auwauw mijn lieve zachte warrige dromer, hoe moest dat goedkomen? Hoe moest ik dit wegslikken, mijn kleine jongetje op weg naar een leven los van mij?
Met hem én met mij. En met ons ook. Hij doet het prima. Qua cijfers en qua vrienden. Hij wordt niet gepest en is ook niet aan de drugs. Hij is zelfs nog af en toe gezellig thuis. Terugkijkend zie ik mezelf staan, met pijn in mijn hart en tranen in mijn ogen. Ik snap mezelf wel. En ik sla in gedachten een arm om mezelf heen. Het komt goed, moeder. Echt. Wat zul je trots gaan zijn op je jongeman!
Ondertussen ging het niet helemaaaaal vanzelf. En ik dacht, laat ik de tips en truuks met jullie delen die ik zelf met mijn eigen jongens heb toegepast en die zich ook in mijn praktijk enorm bewezen hebben. Je kleintje op de grote school. Hoe steun je je kind? Hoe rem je hem/haar/hen onbewust af?
Je moet ze loslaten, klopt. Ze moeten af en toe op hun bek gaan om te leren dat niet alles zomaar vanzelf gaat. Maar je moet ze ook niet in het diepe gooien zonder ze te leren zwemmen. Dus:
Zorg dat ze op papier hebben en duidelijk voor zich kunnen zien wanneer de belangrijke toetsen en deadlines zijn. ‘Staat wel op magister’ is echt nog niet voldoende voor de nog in ontwikkeling zijnde prefrontale cortex.
Tenzij je zéker weet dat ze de stof goed beheersen. Je weet zelf dat 1 negatieve ervaring (een woord niet kennen) onzekerder maakt dan 10 goeie. Niet handig zo vlak van tevoren. Beter ga je samen een paar dagen eerder ‘hardop’ oefenen.
Anders denken ze dat ze goed geleerd hebben en blijkt dat slechts 10x (of 1000x) doorlezen te zijn. Dat is geen leren; ze moeten het kunnen reproduceren.
Zo leren mensen niet altijd; mensen leren door te doen, te oefenen, hardop te spreken. Soms met muziek, soms in stilte, soms alleen en soms samen. Soms ondersteboven aan de trap bungelend (echt gebeurd). Laat je kind uitproberen wat werkt.
Wat weet je nog wel? Wat is precies je vraag? Wat voor advies zou je een vriend geven? Wie zou dat wel weten etc.
Om zich aan hun planning te kunnen houden, hun leertijd in stukjes te hakken, hun pauzes binnen de grenzen te houden en realistisch te timen hoeveel tijd ze nodig gaan hebben om die 150 woorden te leren.
Niet tegenspreken, meebewegen. Het is een super ingewikkelde tijd voor ze, met sociaal gedoe, hormonen en ook nog een totaal nieuwe school met ineens een heleboel verantwoordelijkheid. Lekker tien minuten samen klagen en dan: door.
Hun eigen plek te zoeken, zich los te maken, een partner te vinden. Alles in hun hele lijf en leden werkt hier aan mee. Dus respect dat ze überhaupt nog Duitse naamvallen gaan leren!
Maar niet te vaak over het resultaat (bijvoorbeeld het cijfer), wel over het proces. Kies liever: nauwkeurigheid, hun best doen, doorzetten, hulp vragen, opnieuw beginnen, moed en dapperheid, sociaal gedrag vertonen.
Vraag ook om begrip, om een knuffel, om klusjes. Geef ook veel zonder iets terug te verwachten. Geef complimenten, geef een beker warme chocolademelk, geef woorden van trots en liefde.
Jouw vertrouwen dat ze er met allerlei bochten en obstakels echt wel gaan komen. Jouw vertrouwen dat ze een prachtig leven tegemoet gaan, dat ze precies goed zijn zoals ze zijn, ook als ze eenzaam zijn of slechte cijfers halen. Geef ze het vertrouwen dat ze hun eigen problemen kunnen overzien, benoemen en oplossen en ga niet bij de eerste onvoldoende op hoge poten de school bellen (ook echt gebeurd).
Doe het samen, sta naast ze, vraag ze, geef zo weinig mogelijk kant en klare oplossingen. Leef het voor, lach hardop om je eigen domme fouten en vertel hoe je dat ooit zelf aanpakte.
En geef ook je kwetsbaarheid toe. “Ik ben je moeder, ik hou van je en het doet me pijn soms. Vergeef me maar als ik eens wat te overbezorgd ben… Ik weet heus wel dat je het redt op je fiets met je tas helemaal alleen naar de grote school. Ik weet dat je dat prima kan. Maar ik ben je moeder en moeders maken zich zorgen. Omdat ik zó verschrikkelijk veel van je houd.”
Dag brugklaskinderen die nu overal naar school gaan. Jullie gaan dit allemaal uitstekend doen, linksom of rechtsom, en jullie staan er niet alleen voor.
