1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn dochter is 17 en met 5 maanden wordt ze 18. De tijden die wij haar meegeven voor het eten, vriend(innen) bezoek en het uitgaan wordt wel eens overschreden. Dan is het 5 minuten en dan een kwartier of half uur dat ze later thuis komt dan afgesproken.
Sinds een jaar werkt ze 4 vier dagen in de week (kappers opleiding) en wordt ze naar mijn gevoel redelijk volwassen. Mijn man heeft veel moeite dat ze zich slecht aan tijden houdt. Dit is een regelmatig conflict tussen mij en mijn man.
Het loopt vooral de laatste tijd behoorlijk hoog op en mijn dochter voelt zich hier behoorlijk schuldig onder. Hij zegt ook letterlijk tegen haar dat zij wel een grote schuld heeft aan de ruzies die wij hebben. Ik vind dit onjuist en geef dit ook aan.
Ik probeer mijn man duideljk te maken dat ze haar grenzen verlegt en aan ons vraagt of zij meer ruimte kan krijgen om zelf mee te kunnen bepalen wanneer zij thuis verwacht wordt. Haar vriendenkring bestaat voornamelijk uit 20+.
Verder is zij een vrolijke en sociale meid en ben ik trots op haar. Mijn man ziet weinig positieve dingen in haar en vindt haar egoïstisch, ondankbaar en verwend. Zij heeft nog een broertje van 14 en 7 jaar onder zich.
Dit probleem speelt nu ongeveer vanaf haar 16e maar daarvoor kwam ze voor het eten ook wel eens te laat. Ik heb mij nooit zo gestoord over 5 minuten, regelmatig belde zij ook van tevoren als het uitliep (helpen op de manege, paarden verzorgen en stallen uitmesten, en dergelijke, wat ze nu nog steeds doet). Ook nu belt ze wanneer het later wordt.
Mijn man was hier altijd boos over en liet zijn ergernissen ook de vrije loop. Ook ik werd verantwoordelijk gesteld bij alles wat zij doet en niet goed is in zijn ogen. Ik moet naar mijn gevoel steeds maar compromissen sluiten, zowel met mijn man als met mijn dochter en ik ben daar zo moe van (vooral geestelijk).
U stelt eigenlijk geen vraag, dus ik begrijp niet goed wat u wilt weten. In elk geval geeft u duidelijk aan dat u moe wordt van deze situatie. Er is hier natuurlijk geen sprake van psychiatrische problematiek, maar van problemen die horen bij de leeftijdsfase.
U bent vast niet de enige ouders die dit soort zaken op hun bord krijgen, en ook niet de enigen die onderling onenigheid hebben over hoe dit soort dingen aan te pakken. Een tip is alvast om eens met andere ouders die in een soortgelijke situatie verkeren te gaan praten, en eens uit te wisselen waar je tegenaan loopt, en hoe je dingen aanpakt.
Onenigheid hoeft op zich nog geen punt te zijn, als je het van elkaar kunt accepteren en elkaar kunt steunen. Een tegenstelling is soms ook te zien als het elkaar aanvullen, en dan gaat het er meer om hoe je het samen brengt naar je dochter.
Uw weg van de onderhandeling past natuurlijk erg bij pubers en jong-volwassenen: iedereen kan zich voorstellen welke compromissen er mogelijk zijn als het gaat om uitgaan en de maaltijd.
Misschien heeft uw man moeite met het loslaten van zijn dochter en is een deel van zijn moeite met onderhandelen daarmee te verklaren. Het kan ook zijn dat hij het samen zijn met zijn dochter op een andere manier en op een ander tijdstip voelt dan u. Wellicht is de maaltijd voor hem in dat opzicht een belangrijk moment. Daar is op zich ook niets mis mee.
Het kan hun relatie ten goede komen als er ook andere opties ontstaan voor het ervaren van gezamenlijkheid. Maar mogelijk heeft uw dochter niet de leeftijd waarop je meer met je vader gaat doen, alhoewel er zat meiden zijn bij wie dat geen probleem is.
Als je het vanuit uw man's standpunt bekijkt, dan wordt het gedrag van uw dochter kennelijk op een of andere manier bekrachtigd, want het neemt niet af, eerder toe. Eigenlijk zou je aan ongewenst gedrag minder aandacht moeten geven. Dus: geen discussies! En juist wel aandacht geven aan gewenst gedrag.
Je zou bijvoorbeeld kunnen afspreken dat uw dochter een keer per week te laat mag komen voor het eten, mits ze netjes opbelt. Of dat ze op bepaalde dagen niet mee hoeft te eten, en op andere dagen wel. Komt ze vaker te laat, dan eet ze vervolgens apart. Je zou zo'n soort aanpak kunnen koppelen aan een onderhandelingsproces waarin zij ook verantwoordelijkheid krijgt.
Uw man zou kunnen uitleggen dat hij de maaltijd ziet als een belangrijk onderdeel van het gezinsgebeuren, en dat zij – door regelmatig te laat te komen – kennelijk laat zien dat ze daar geen deel van wil uitmaken. Consequentie: apart eten – geen discussie, iedereen weet waar hij/zij aan toe is.
Ik verwacht dat uw dochter dit niet prettig zal vinden, omdat ze een sociaal persoon is en juist wel deel wil uitmaken van het gezin. Dit alles klinkt kinderachtig, maar (zou je dan kunnen zeggen) wie is er nu kinderachtig als je ondanks goede afspraken, veel begrip en inspraak toch alsmaar te laat blijft komen. Ze mag ook best weten dat dit voor sommigen erg irritant is, maar dat blijkt dan uit deze afspraak.
Verder moeten er dus niet veel woorden aan vuil gemaakt worden, en moet ze complimenten krijgen voor haar inspanningen om mee te werken aan een oplossing van dit conflict. En haar vader kan op een of andere manier laten blijken dat hij het waardeert als ze bij de maaltijd is. En hopelijk kan hij dat doen vanuit acceptatie dat uw dochter zich ook aan het losmaken is, en dat hij er net als u trots op mag zijn als ze dat op een behoorlijke manier doet.
Natuurlijk moet u proberen uit de positie te komen waarbij u het gevoel krijgt compromissen te sluiten. Bijvoorbeeld door samen met uw man het eens te worden over een benadering. En misschien kan dat door niet helemaal op een lijn te zitten, maar elkaar wel zoveel mogelijk te steunen in wat je uiteindelijk afspreekt.
Uw dochter zal dan ook wel wennen aan dat haar vader anders in elkaar steekt dan haar moeder. Zou ze dit niet allang weten?
