1 januari 2000 door Ward van Alphen
Mijn vrouw en ik hebben 2 dochters van 4 1/2 jaar en bijna 2 1/2 jaar. Beiden hebben Astma (geen benauwdheid, wel regelmatig bronchitus, longontsteking, etc.). Beiden gebruiken hiervoor medicijnen (Pulmicort, Atrovent).
Problemen:
1. Beiden zijn in de ochtend vroeg wakker. Ze gaan meestal om 19.30 uur naar bed. Soms zijn ze al om 4.30 uur wakker, uiterlijk 6.30 uur. Expirementeren met later naar bed gaan werkt averechts, dan waren ze nog vroeger wakker. Onze jongste dochter slaapt 's-middags nog wel (ca. 1 - 1 1/2 uur). We hebben al een keer de jongste op doktersrecept een slaapdrankje gegeven omdat het, met name voor ons, niet meer vol te houden was.
2. Aan het einde van de dag zijn beiden doodmoe en vallen bijna over hun eigen benen.
3. Met name onze jongste dochter (de oudere in iets mindere mate) zit vol agressie. Zegt mijn vrouw of ik iets wat niet mag dan resulteert dat steevast in gooi-, smijt- en krijswerk. We hebben al van alles geprobeerd. Beloning in het vooruitzicht stellen (werkt niet), de kamer uit sturen (of ze gaat vrolijk of ze maakt in de ruimte waarheen ze gestuurd wordt een grote bende), een tik op de billen (lacht ze vaak om).
4. Onze dochters kunnen elkaar niet uitstaan, maar zoeken elkaar steeds op. Als de jongste ergens mee bezig is dan wil de oudste dat ook meteen doen. De jongste pikt dit niet en probleem 3. steekt de kop op (agressie) en mondt er vaak in uit dat er door de jongste met harde voorwerpen naar de oudste wordt geslagen.
Door de vorenstaande problemen worden mijn vrouw en ik moedeloos, depressief, en bijna (letterlijk) gek. Met name omdat we bijna alle tips die we op deze site (en in de boeken) hebben gelezen al zonder resultaat hebben uitgeprobeerd.
We zijn ooit bij een kinderarts geweest (na een ziekenhuisopname van de oudste i.v.m. een longontsteking) waarbij hij stelde: "U heeft 'gewoon' levenslustige en energieke kinderen..." Daar konden we het mee doen...
U stelde niet een duidelijke vraag, maar ik krijg de indruk dat u wilt aangeven dat u niet goed weet hoe het nu verder moet, en op zoek bent naar een uitweg. U zegt dat u al veel tips en adviezen hebt opgevolgd, maar zonder resultaat.
Heel goed dat u zich richt tot onze vraagbaak, maar dit alles kan ook een goede reden zijn om professionele hulp te zoeken. Veel ziekenhuizen hebben psychologen of orthopedagogen in dienst in verband met de begeleiding van kinderen (en hun ouders) met psychische problemen bij een lichamelijke aandoening.
In de literatuur wordt ook melding gemaakt van een verhoogd risico van kinderen met astma, op psychische problematiek. Hoe dit verband gezien moet worden is niet duidelijk. In elk geval geeft een actieve fase van de ziekte natuurlijk veel stress bij het kind en bij ouders. En kinderen kunnen daar onrustig en lastig van worden. Sommige vormen van medicatie kunnen in zeldzame gevallen ook "psychische" bijwerkingen geven, maar gelukkig is dit met locale toediening via inhalers niet aan de orde.
Als ouders aan het einde van hun latijn zijn, is dat natuurlijk ook geen ideale voorwaarde om rust te creëren in een gezin met drukke kinderen. Neemt u zelf nog wel voldoende tijd om te ontspannen? Lukt het misschien om de kinderen een paar dagen bij iemand te laten logeren, zodat u even op adem kunt komen?
Wat je soms ook ziet, is dat kinderen met een ernstige lichamelijke ziekte kwetsbaar zijn en medelijden opwekken. De omgeving (ouders!) gaan daar (terecht!) met "bescherming" op reageren.
Maar soms gaat men het zielig vinden om zo'n kind, als dat nodig is, te corrigeren, of roept dit schuldgevoelens op. Daarmee doe je een kind echter tekort: elk kind en zeker een kind met gedragsproblemen heeft recht op een liefdevolle maar ook consequente opvoeding!
U bent verzeild geraakt in een negatieve spiraal. Uw kinderen lijken behoefte te hebben aan rust, maar doen ook van alles om die rust te ontlopen. U krijgt ook het gevoel dat correcties niet meer aankomen.
Waarschijnlijk wist u ook wel dat het goed is om de vechtende kinderen uit elkaar te halen. Ze vinden dat vast niet leuk, omdat ze ook niet zonder elkaar kunnen. Daar ligt wellicht een mogelijkheid om "leuk met elkaar omgaan" te prijzen en te belonen, en "ruzie maken" te corrigeren en onaantrekkelijk te maken.
Verder is het van belang dat u naast alle vervelende "contactmomenten" ook nog op een leuke manier contact met ze hebt. En er bijvoorbeeld naar streeft om die momenten geleidelijk aan te laten toenemen, ondanks alle tegenslagen die u daarbij ongetwijfeld zult tegenkomen.
En probeert u wel eens op een rustig moment te peilen, op een manier die voor kinderen te begrijpen is, hoe zij de huidige situatie ervaren? Bijvoorbeeld ziekenhuisje spelen als ze weer naar het ziekenhuis moeten, of een verhaaltje voorlezen over een ziek kind (bibliotheek!). Dat kan een bepaald deel van de onrust bij de kinderen wegnemen.
Bij onrustige drukke kinderen kan er sprake zijn van ADHD: aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. Dat is een aandoening waarbij kinderen hyperactief zijn, moeite hebben om hun aandacht lang vast te houden, en overmatig impulsief zijn.
Het gaat daarbij natuurlijk om de mate waarin, want veel kleine kinderen hebben in bepaalde fasen van de ontwikkeling wel een "impulsieve periode". Daarom moet je dit soort gedragsproblematiek eerst goed onderzoeken.
ADHD kan de ouders voor grote hanteringsproblemen stellen, en is zeker een reden om kinderpsychiatrische hulp te zoeken. Ook kinderartsen behandelen vaak kinderen met ADHD, maar zij hebben niet altijd de mogelijkheid om tevoren gedegen kinderpsychiatrisch en/of -psychologisch onderzoek te doen.
U kunt zich dus ook wenden tot een kinderpsychiater, of tot de jeugdafdeling van de RIAGG. Sommige ouders denken dan: "Mijn kind is toch niet gek?" Nee, maar die ouders zitten wel met een probleem, en het is toch mooi als je daar, desnoods met professionele hulp, meer vat op kunt krijgen.
