13 februari 2004 door Joanna Sandberg
Ik ben moeder van een zoon van 7 en een dochter van 3. Bij onze zoon zijn kenmerken van 'onveilige hechting' geconstateerd. Eerst dachten ze dat het ADHD was, maar onderzoek heeft dat uitgesloten.
Onze zoon is druk, maar hangt toch erg aan ons, en ik begrijp het stukje 'onveilig gehecht' dan ook niet helemaal. Ik kan nergens in het archief van jullie iets over onveilige hechting terugvinden.
Bij Bureau Jeugdzorg hebben ze het over video-hometraining gehad, maar daar staan we niet om te springen. We voelen ons daarbij niet op ons gemak. Bij welke therapie zouden wij baat kunnen hebben?
U wilt weten wat onveilige hechting betekent – omdat u zich daar in uw geval weinig bij voor kunt stellen – en u vraagt zich af welke alternatieven er zijn voor video home training. Vóór ik die vragen beantwoord, wil ik eerst de volgende twee punten benadrukken:
1. Bij uw zoon is onveilige hechting geconstateerd, en u schrijft dat u dat niet begrijpt. Heeft u dat ook tegen de mensen van Bureau Jeugdzorg gezegd? (Ik neem aan dat u gesproken heeft met een psychiater en/of een psycholoog van Bureau Jeugdzorg.)
Ik raad u dan ook dringend aan om opnieuw met die mensen te gaan praten en om uitleg te vragen. Want als u de diagnose niet begrijpt, of als u het er niet mee eens bent, dan is het volstrekt logisch dat u hun advies niet opvolgt. Maar als we er vanuit gaan dat de diagnose juist is, dan helpt u uw zoon niet door niet mee te werken aan video home training.
2. Weet u precies wat video home training inhoudt? U schrijft namelijk: "We [ik neem aan: u en uw man - JS] voelen ons daarbij niet op ons gemak". Ik denk dat u daarmee bedoelt dat u geen pottenkijkers in huis wil. Dat is een heel natuurlijk gevoel. Het is echter de taak van Bureau Jeugdzorg om goed uit te leggen waarom zij júist aan deze methode denken om uw gezin en uw zoon te helpen, zodat u het goed begrijpt en dan mogelijk – ook al is het spannend – toch akkoord gaat.
Tot zover mijn opmerkingen vooraf. Nu iets meer over 'hechting' en 'video home training'.
Er zijn boeken vol geschreven over hechting (attachment). De Engelsman John Bowlby was de eerste die daar een theorie over ontwikkelde en velen hebben er op voortgeborduurd. Ik ga even kort door de bocht met de volgende uitleg:
Gehechtheid betekent dat een kind een duurzame en goede band heeft met één of – liever nog – beide ouders (of verzorgers, pleegouders, adoptiefouders, etc.) Kinderen die veilig gehecht zijn, zijn kinderen die zich veilig voelen in de wereld, en die vertrouwen hebben in andere mensen.
Daar tegenover staat het begrip 'onveilige gehechtheid'. Het kan verschillende vormen aannemen, waaronder ook hetgeen u beschrijft van uw eigen zoon ("Hij hangt erg aan ons"):
Bij video home training komt iemand een aantal keren thuis een video-opname maken. Daarna wordt deze video samen bekeken en nabesproken. Dit kan eventueel gedurende langere tijd worden herhaald.
Het is een methode die in allerlei situaties toepasbaar is, en vaak goed werkt. Soms ook niet natuurlijk, maar in dat geval hebben ouders meestal toch het gevoel dat ze er sterker uitgekomen zijn. Lees bijvoorbeeld eens het ervaringsverhaal van een moeder die er al vroeg mee begonnen is.
In dat geval ging het om een kind dat PDD-NOS bleek te hebben, maar ook bij allerlei hechtingsproblemen kan video home training nuttig zijn. Iemand die daar veel ervaring mee heeft opgedaan, is de orthopedagoge Nelleke Polderman. Zij werkt ook met video (Video Interactie Begeleiding) bij adoptiefkinderen met hechtingsproblemen. Zij probeert adoptiefkinderen te helpen om zich alsnog veilig te gaan hechten, met behulp van (o.a.) video en de ouders natuurlijk.
Ik weet het niet, maar mogelijk maakt de video home training van Bureau Jeugdzorg gebruik van haar methoden.
Hoe dan ook is mijn advies om terug te gaan naar Bureau Jeugdzorg en net zo lang om uitleg te vragen tot u het begrijpt.
Mocht u het alsnog niet eens worden over hun diagnose en hun advies, vraag dan een second opinion aan bij een andere persoon of instantie. In dat geval gaat u eerst terug naar de huisarts om dit te bespreken, waarna u zich laat verwijzen naar een andere instelling, of naar een vrij-gevestigde kinderpsychiater of kinderpsycholoog.
Ik wens u veel sterkte en succes.
