16 april 2004 door Joanna Sandberg
Mijn oudste zoon (17½) treitert zijn broer(12). Hij kan geen "nee" accepteren en kwetst en vernedert zijn kleinere broer, terwijl hij hem belet om zich eraan te onttrekken. Hij kan ook naar hem staan spugen.
Als ik zeg dat hij op moet houden, zegt hij rotdingen tegen mij of gaat hij mij klem zetten. Als ik rustig blijf en zeg dat ik meer ruimte nodig heb, dan gaat hij minimaal opzij. Als ik hem dan lichtjes aanraak (als ik langs hem heen wil lopen), dan wordt hij nog bozer, omdat ik hem enorm pijn zou doen.
Hoe pak ik dit aan?
Het lijkt erop dat uw zoon niet goed in zijn vel zit en dat u weinig gezag over hem heeft. Hieronder zal ik aangeven wat u zou kunnen doen.
De meeste pubers gaan in tegen hun ouders als die iets niet goed vinden, maar u schrijft dat hij geen 'nee' accepteert. Bedoelt u daarmee dat je niet met hem kunt onderhandelen? Want dat is meestal wat je doet met een puber.
Stel dat hij om 02.00 uur thuis wil komen en dat u wil dat hij om 00.30 uur thuis is. Dan kom je – door onderhandeling – uit op 01.00 uur. De meeste pubers accepteren zo'n compromis wel, eventueel mokkend.
Daarnaast kwetst en vernedert hij zijn jongere broer van 12 jaar. Dit is een groot leeftijdsverschil (op die leeftijd). Als oudste misbruikt hij zijn macht als grote broer, wat eigenlijk heel kinderachtig is.
Het is belangrijk dat dat gedrag direct gestopt wordt. Hij maakt het thuis immers onveilig voor zijn jongere broer.
Ik heb overigens nog wel een paar vragen:
Als u een partner heeft, dan moet u samen met uw partner uw oudste zoon aanpakken. En in die aanpak moet u op één lijn staan.
Als u daarentegen géén partner heeft, dan moet u het dus alleen doen. U moet uw zoon zeggen dat u serieus met hem wil praten. Als u alleen bent, en als u het gevoel heeft dat u te weinig gezag over hem heeft, dan zou ik u aanraden om een goede vriend, vriendin, familielid, etc. bij het gesprek te betrekken en uw zoon dit ook van te voren te vertellen.
In dit gesprek moet u hem duidelijk maken dat u zijn negatieve gedrag niet accepteert en dat het moet stoppen.
Daarnaast is het belangrijk dat u aan hem vraagt wat er met hem aan de hand is. Heeft hij misschien problemen op school? Met vrienden of vriendinnen? Voelt hij zich alleen?, etc. Heeft u overigens zelf contact met vrienden van hem?
Bedenk in ieder geval dat pubers zich heel rot kunnen voelen, en dat ze het (ook) door schaamtegevoelens heel moeilijk kunnen vinden om erover te praten. Vaak laten ze dan door vervelend gedrag zien dat het niet goed met ze gaat.
Als u het idee heeft dat u niet verder met hem komt, dan raad ik u aan om met zijn mentor van school te praten en professionele hulp te vragen. U kunt u door uw huisarts laten verwijzen, bijvoorbeeld naar een gezins-therapeut met een eigen praktijk bij u in de buurt. Vaak zijn een paar gesprekken al heel verhelderend.
