26 oktober 2007 door Joanna Sandberg
Mijn zoon is bijna 10 jaar. Onze gezinssituatie is als volgt. Mijn man en ik zijn allebei hertrouwd. Ik heb een zoon uit een vorig huwelijk (waar ik de vraag voor stel) en mijn man heeft twee zonen, van 14 en 12, uit een vorig huwelijk, de oudste woont bij ons. Samen hebben wij een dochtertje van anderhalf.
Mijn zoon komt niet bij zijn biologische vader. Hij kent hem ook niet. Wel weet hij de reden daarvan (hij is uit de ouderlijke macht gezet vanwege detentie). De kinderen van mijn huidige man gaan wel naar de moeder. Mijn huidige man noemt hij papa. We zijn inmiddels 4 jaar getrouwd.
Als klein kind was hij geestelijk en emotioneel heel ver. Ik kon hem nooit ergens voor straffen want dat scheelde hem toch niets, althans dat zei hij. Later, toen hij ouder was, legde hij het uit dat hij wist dat hij mij daar mee had en dat het hem wel wat scheelde.
Nu heeft hij al anderhalf jaar een vriendinnetje. Op zich niets mis mee, maar zij is ernstig ziek. Er is een tumor gevonden in haar schouder, zij heeft langdurig in Amsterdam in het ziekenhuis gelegen.
Hij heeft haar daar een keer bezocht. En nu ze tussen de chemo's thuis is, is hij veel bij haar. Haar ouders stellen dat zeer op prijs en zijn zeer op hem gesteld.
Nu is hij afgelopen zaterdag mee geweest naar het ziekenhuis voor een bloedtransfusie (zij wilde dat heel graag). Ik heb hem gebracht en doordat er allerlei problemen waren met het bloed kwam hij pas 's avonds om half 11 thuis. Hij had het heel fijn gehad, zei hij, en de moeder zei dat ze samen de hele tijd spelletjes gedaan hadden en geknutseld.
Nu wil hij aanstaande maandag weer de hele dag mee naar het ziekenhuis in verband met de bestralingen. Wij als ouders maken ons zorgen, omdat hij continu aan haar zijde blijft.
Wat nu als zij het niet haalt? Waar ligt de grens om hem wel of niet mee te laten gaan? We vinden het moeilijk, ondanks dat wij het voor het meisje wel heel fijn vinden dat hij zo zorgzaam voor haar is. Wat is wijsheid?
Ik kan me goed voorstellen dat u zich zorgen maakt, maar om te beginnen zou ik u willen vragen om de zaak ook van een andere kant te bekijken. Tegenover alle narigheid staat namelijk ook veel positiefs. Daarna zal ik aangeven hoe u het beste kunt omgaan met deze situatie.
Door de ziekte van zijn vriendinnetje is het contact tussen haar en uw zoon hechter en intenser geworden. Hij geeft haar veel. Maar hij krijgt ook veel terug. Zowel van haar als van haar ouders, die zeer op hem gesteld zijn. Dat zijn allemaal positieve emoties, naast alle pijn, angst en verdriet om de ernstige ziekte.
Daarnaast is uw gezinssituatie stabiel, en prettig voor uw zoon. Hij zegt zelfs papa tegen uw man. U bent ook open over de moeilijke omstandigheden van zijn biologische vader. Ook dat is allemaal heel positief.
Het lijkt alsof u uw zoon wilt beschermen tegen moeilijke of nare dingen in het leven, zoals het krijgen van kanker, wat hij ziet bij zijn vriendinnetje.
Zo'n beschermende houding is begrijpelijk en normaal, maar je kúnt je kinderen nu eenmaal niet beschermen tegen dit soort nare dingen. Ze gebeuren gewoon. Het enige wat je kunt doen, is je kind op dit moeilijke pad begeleiden en steunen.
Het is zeer te waarderen dat uw zoon zijn vriendin juist nu niet in de steek wil laten. Hij wil bij haar zijn in moeilijke omstandigheden, zoals het ziekenhuis. Als ouder moet je dan samen met je kind kijken wat verstandig is. Zijn school moet er bijvoorbeeld niet – of zo min mogelijk – onder lijden.
Verder is het belangrijk dat de gewone dingen des levens zoveel mogelijk blijven doorgaan, zoals school, sport, de regelmaat thuis, etc. In dat verband is het ook raadzaam om goed contact te houden met de leerkracht van uw zoon, zodat die weet wat er speelt en wat er nog gaat komen.
Ook raad ik u aan om te gaan praten met de ouders van het vriendinnetje, en hen te vragen om niet alleen goed te zorgen voor hun eigen dochter maar ook voor uw zoon. En om rekening met hem te houden als dat nodig is.
Het ziet ernaar uit dat de ouders dat nu al doen maar het is natuurlijk niet makkelijk voor ze. Daarom is het goed dat u uw zoon zelf naar het ziekenhuis bracht. Een nevenvoordeel daarvan is dat u op die manier ook zelf betrokken raakt, en goed geïnformeerd wordt over de toestand van het meisje.
Wat uw zoon betreft, is het belangrijk dat er eerlijk en open met hem over de ziekte en het verloop daarvan wordt gesproken. Ook als het slecht gaat met zijn vriendinnetje en ze mogelijk gaat overlijden.
Uw zoon moet in ieder geval goed voorbereid worden – als het zo ver mocht komen – op haar dood, en op het afscheid nemen.
Afscheid nemen is heel belangrijk. Daar moeten de volwassenen de kinderen in begeleiden en goed luisteren wat ze zelf willen. Uw zoon moet dan betrokken worden in rituelen rondom het afscheid nemen.
Uw zoon leeft mee met zijn vriendinnetje en u moet op uw beurt meeleven met uw zoon, door aan te sluiten bij zijn gevoel. Dat doet u door uw zoon serieus te nemen in zijn vriendschap, zijn zorg, zijn verdriet, etc. Hij moet weten dat u er voor hem bent als hij u nodig heeft. Dat u tijd maakt voor hem en naar hem luistert. Vooral luisteren is belangrijk. Goed horen en verstaan wat hij wel en niet zegt, zodat hij zich door u begrepen voelt.
U kunt uw zoon ook extra aandacht geven als u hem naar bed brengt. U kent hem goed, en u weet dan wel wat uw zoon fijn vindt en wat niet.
Ook kunt u hem vragen hóe hij steun van u wil. Het ene kind houdt ervan om veel te praten, het andere juist niet, en heeft er voldoende aan als u zijn gevoelens benoemt. Vaak helpt het om samen iets te doen (een spelletje, afwassen, wandelen, in de auto rijden, etc.) tijdens het praten.
De ernstige ziekte van zijn vriendin is heel ingrijpend voor uw zoon, en het allerbelangrijkste is dat hij voelt dat hij niet alleen staat, maar dat u er bent voor hem.
Ik wens jullie sterkte!
