1 januari 2000 door Ward van Alphen
Een enorm probleem: onze zoon Michael van 5. Het loopt nu de spuigaten uit.
Hij is een verschrikkelijke huilbaby geweest en is na 1 ½ jaar huilen opgenomen geweest in het ziekenhuis. Daar is hij geobserveerd door de pedagoge. Conclusie: Michael wil meer dan hij kan. Daarna de nodige begeleiding van het RIAGG gehad, omdat hij ook nog eens overactief is. Met 18 maanden is hij vervroegd naar de peuterspeelzaal gegaan, waar hij het goed naar zijn zin had.
Met 3 jaar en 8 maanden is hij al naar het basisonderwijs gegaan. In die tussentijd is Michael alleen nog maar onhandelbaarder geworden. Wij lopen nu met hem bij de afdeling kinderpsychiatrie in het ziekenhuis maar ik heb het idee dat hij ze echt om de tuin leidt.
Michael heeft een hele sterke wil en doorzettingsvermogen. Wat hij in zijn koppie heeft dat moet gebeuren. Gebeurt dat niet, dan ontploft hij. Ook houdt hij al 2 jaar zijn ontlasting op. Daar heeft hij medicijnen voor en begeleiding van het ziekenhuis. In die tijd is ook daar een psycholoog aan te pas gekomen. De tijd verstrijkt en de spanningen lopen enorm hoog op.
Hij kan ook ontzettend lief zijn en heel emotioneel. Michael heeft een verleden van veel ziekenhuisopnames en gewoon enorme pech. Zo is hij oa. aangevallen geweest door onze hond, waar hij echt enorme verwondingen aan had. Maar hij houdt nog steeds van honden. "Kon hij niks aan doen", waren zijn woorden.
Zijn spraak kwam vrij laat maar in een keer met hele zinnen. Hij praat ook niet als een 5 jarige maar meer als een 15 jarige.
Video-hometraining hebben wij al gehad. Ik ben hem sinds kort Efalex gaan geven. Ik had gelezen dat dat goed was. Op basis van visolie. Maar ik merk niks anders aan hem.
Hij huilt ook altijd heel veel en zegt dat hij het een rotwereld vindt. Soms denk ik: is hij misschien depressief? Maar ik krijg als antwoord "Nee hoor mevrouw, het is een heel vrolijk kind". Zijn lachen is inderdaad een van zijn betere kanten. Daar krijgt hij alle aandacht mee. Aandacht vraagt hij dus ook, zowel positief als negatief. Hij krijgt alles wat er in mijn vermogen ligt want het hele gezin draait om hem en zelfs ten koste van zijn zusje.
Wij zijn radeloos. Wat is er met Michael aan de hand en wie kan ons verder helpen? Ik weet het niet meer.
Een enorm probleem, zegt deze vragenstelster, en als je dit verhaal leest kun je je dat ook goed voorstellen. Een onhandelbaar jongetje van 5, en ondanks alle hulpverlening lijkt het er niet veel beter op geworden te zijn.
Gewoonlijk gaan we in deze rubriek dan in op wat er met dit kind aan de hand zou kunnen zijn. Maar in dit geval speelt er nog iets anders: de vragenstelster is op dit moment met haar zoontje onder behandeling, en heeft het gevoel dat de hulpverleners het probleem niet goed begrijpen.
Dat zou natuurlijk best waar kunnen zijn, maar voor hetzelfde geld ligt de zaak anders: misschien is dit geen makkelijk op te lossen probleem, en is er veel tijd en geduld voor nodig om een uitweg te vinden.
Het maakt mij extra voorzichtig: als verschillende hulpverleners zich al met een kind hebben beziggehouden, en het kind is ook nog eens in een lopende behandeling, wie ben ik dan om zonder uitgebreide achtergrondinformatie - en zonder het kind zelf gezien te hebben - een goed advies te kunnen geven?
Het lijkt zeker belangrijk om - als je als ouder niet op één lijn zit met de hulpverleners - dit te bespreken. Dat is soms moeilijk, en misschien kom je er wel niet meteen uit, maar het is vaak wel het verstandigst. Je kunt altijd nog naar een andere hulpverlener overstappen, maar probeer er eerst samen uit te komen.
