25 oktober 2002 door Ward van Alphen
Kunt U mij vertellen hoe ik moet omgaan met een puber van 18 jaar, die jaloers reageert op de omgang van mij en mijn nieuwe vriend? Ik ben 41 jaar, mijn vriend is 42 jaar.
Mijn zoon lijkt er moeite mee te hebben dat ik nu mijn aandacht moet verdelen tussen mijn vriend en hem. Bovendien heeft mijn zoon al 15 jaar geen contact meer met zijn eigen vader. Ik merk de laatste tijd dat hij opstandiger wordt. Mijn vriend is regelmatig bij ons, en woont op zich zelf.
In het simpelste geval kan het zijn dat het feit dat u een vriend heeft, allerlei oud zeer bij uw zoon doet opleven. Daarover zou u met hem in gesprek kunnen gaan.
Maar het kan ook wat ingewikkelder liggen. Want misschien heeft u wel eens eerder een vriend gehad, en is uw zoon toen niet opstandig geworden. In dat geval moeten we wat dieper graven.
U spreekt over 'een puber'. Ik weet niet of u dat woord bewust gebruikt en wat u er precies mee bedoelt, maar er zijn genoeg jongeren van 18 die je geen puber meer zou noemen, maar eerder 'jong-volwassene'.
Als u bedoelt dat uw zoon jong is voor zijn leeftijd, kan het zijn dat hij moeite heeft met zelfstandig worden. Het feit dat u nu een nieuwe vriend heeft, kan ervoor zorgen dat dit probleem voor uw zoon actueler wordt, of dreigt te worden. Hij wordt dan immers gedwongen om zelfstandig te worden, omdat hij zijn moeder niet meer voor zichzelf alleen heeft.
Zoiets kan ook voorkomen bij kleinere kinderen, als de ouders een prima relatie hebben, en een jongetje helemaal weg is van zijn moeder. Op een gegeven moment 'ontdekt' hij dan dat zijn moeder een partner heeft (zijn eigen vader) en dat hij dus niet de enige is.
In zo'n geval legt het jongetje zich meestal neer bij het onvermijdelijke. Hij krijgt dan weer plezier aan 'kinderzaken', blijft niet hangen in een strijd met zijn vader, maar gaat zich juist meer op hem richten. Vaak wil hij zelfs op hem gaan lijken.
De vader moet daar dan wel ruimte voor geven, en het kind niet als een concurrent gaan zien.
Uw zoon is geen klein kind meer, maar het kan helpen als uw vriend ook dingen met hem gaat doen. (Dat moet hij dan wel mógen natuurlijk, en het lijkt me ook niet makkelijk voor hem om met een afwerende jongen om te gaan. Maar hij zou het in ieder geval een tijdje kunnen proberen).
Ook kan het helpen als het uw zoon lukt om op andere gebieden in zijn leven beter te worden in de dingen die hij leuk vindt (zijn competenties te verhogen dus), zich beter te gaan voelen, en meer zelfvertrouwen te krijgen. Ik neem aan dat u zelf wel weet hoe u hem daarbij het beste kunt helpen (stimuleren, aanmoedigen, prijzen, interesse tonen, etc.).
Als uw zoon heel erg gewend was geraakt aan een situatie waarin hij met u alleen was, dan is het voor hem natuurlijk een kleine aardschok dat dat nu niet meer zo is.
Mocht dat het geval zijn, dan moet u er zeker begrip voor hebben. Kijk hoe u hem kunt steunen, zodat hij zich in zijn leven prettiger gaat voelen. Anderzijds moet u er ook weer niet ál te moeilijk over doen: aardschokken horen nu eenmaal bij het leven...
Tot slot nog iets anders. Een kind kan problemen hebben om één of beide ouders los te laten, maar het omgekeerde komt ook voor. Zeker als het een kwetsbaar kind betreft.
Het is vaak nuttig en terecht dat sommige ouders hun kind beschermen, maar als het kind ouder wordt, moet je toch proberen om te zoeken naar wegen om het los te laten en zelfstandigheid mee te geven.
'Het goede voorbeeld geven' is wat dat betreft alvast belangrijk. En dat doet u nu al, door een nieuwe relatie aan te gaan en erop te vertrouwen dat hij dat aankan.
