23 mei 2008 door Joanna Sandberg
Een jaar geleden zijn mijn man en ik gescheiden. Aan onze zoon (toen 13 jaar, nu 14) hebben we verteld dat hij eerst bij mij ging wonen en 1x in de twee weken een weekend naar zijn vader zou gaan. Dit zou voortduren tot zijn vader vaste diensten zou hebben.
Nu zijn we een jaar verder en mijn ex heeft nog niets ondernomen om zijn diensten te veranderen. Onze zoon geeft bij mij aan dat hij het prima vindt zo, omdat hij weet waar hij aan toe is, en dat het duidelijk is zo. Het is een jongen die veel behoefte heeft aan duidelijkheid en structuur. Ik weet niet of hij dit uit loyaliteit zegt, of dat hij echt aangeeft wat hij voelt. Hij kan erg slecht over zijn emoties praten.
Nu heb ik verschillende onderzoeken gelezen, waarbij het ene onderzoek zegt dat het beter is voor een puber als hij een vaste woonplek heeft, terwijl het andere juist zegt dat het beter is als hij bij beide ouders woont.
Ik kan mij voorstellen dat een vader-figuur in deze fase ook belangrijk is, en dat hij zich nu misschien wat afgewezen voelt door zijn vader. Verder heb ik nu veel strijd met mijn zoon, wat onze relatie ook geen goed doet. Ik zou best wat meer willen delen met mijn ex, maar ik wil vooral het beste voor onze zoon. Hebben jullie een passend advies?
Inderdaad geven verschillende onderzoeken verschillende adviezen. Dat dilemma is echter simpel oplosbaar, namelijk door gewoon naar je eigen kind te kijken. Er is niets mis mee om te doen waar je eigen kind zich het prettigst bij voelt.
Uw zoon zegt dat hij het liefst bij u blijft wonen en dat hij de huidige bezoekregeling met zijn vader prima vindt. Voor hem is het dus prettig om één huis te hebben, en niet elke week te hoeven verkassen van het ene huis naar het andere. De meeste pubers denken er zo over.
Het kán zijn dat uw zoon dit zegt uit loyaliteit, en het kán zijn dat hij dit zegt om ervan af te zijn (zodat hij er niet verder over hoeft te praten, wat hij moeilijk vindt). Maar dan nog.
Ook al twijfelt u over zijn motieven, dan nog zou ik u aanraden om gewoon af te gaan op wat hij zelf zegt. Meer heb je niet. Hier moet je het mee doen. En bovendien kan hij zich later alsnog bedenken. Dat merk je dan wel weer.
Het lijkt me verstandig om uw ex-man uit te nodigen en hierover met zijn drieën te praten. Zo te zien heeft hij zelf ook niet heel erg de behoefte dat zijn zoon (ook) bij hem komt wonen, anders had hij al wat geregeld met zijn werk. Waarschijnlijk zal hij het dus wel eens zijn met deze oplossing.
U zei dat u zich kunt voorstellen dat een vader-figuur belangrijk is voor pubers. Dat klopt. Althans, gedeeltelijk. Kinderen kunnen best opgroeien zonder vader, dat hoeft echt niet schadelijk te zijn. Belangrijk is vooral dat er een man in de buurt is die als rol-model kan fungeren. Dat kan echter net zo goed een oom, de buurman, of een goede vriend zijn.
Wat dat betreft ziet uw zoon zijn vader wel te weinig, lijkt mij. Eén keer in de 14 dagen een weekend is niet zo veel, voor een rol-model. Ook dat kunt u in het gesprek met zijn drieën aan de orde stellen.
Vraag uw ex-man of hij kans ziet wat meer met zijn zoon op te trekken. Denk bijvoorbeeld aan:
Ik zie veel pubers. Wat ik dan merk, is dat de meesten van hen het liefst in één huis wonen. Ze hebben bij voorkeur één plek die als vaste basis kan fungeren.
Opvallend is dat pubers hier meer behoefte aan hebben dan jongere kinderen. Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat pubers zich los gaan maken van thuis. Dat losmakingsproces is op zich al lastig voor ze, maar vaak nóg lastiger als ze twee huizen hebben en het niet duidelijk is welk huis hun echte thuis is.
Vaak is één van de twee huizen het meest vertrouwd. Meestal is dat het huis waar de puber is blijven wonen na de scheiding. En meestal is dat bij de moeder, als die in het oude huis is blijven wonen.
Tot slot nog een indicatie van wat u kunt verwachten in de nabije toekomst.
Hoe ouder pubers worden, hoe meer ze zelf willen bepalen bij wie ze zijn. Het is dan heel prettig als de (gescheiden) ouders dicht bij elkaar wonen, zodat hun kind naar de andere ouder kan gaan als hij of zij daar zelf behoefte aan heeft.
Pubers willen zich niet meer aan bezoekschema's houden, maar uitgaan van hun eigen behoefte.
