5 november 2002 door Diederik Bosman
Mijn kind van 20 maanden heeft met tussenpozen van een maand twee keer een koortsstuip gehad. Sommige artsen zeggen dat je bij koorts paracetamol moet geven ter preventie. Andere artsen vinden van niet. Wat weet u hiervan?
Hoe gek het ook klinkt: beide adviezen kloppen. Waar het om gaat, is hoe je ermee omgaat.
De beste preventie voor een koortsstuip is – hoe kan het ook anders – geen koorts krijgen. Hoe hoger de koorts, en hoe sneller hij oploopt, des te groter de kans op een koortsstuip.
Het advies om wél paracetamol te geven ter preventie van een koortsstuip, is dus gebaseerd op het idee dat je daarmee hoge koorts voorkomt (paracetamol werkt immers koortsverlagend) en dat daarmee de kans op een koortsstuip lager wordt.
Het risico is echter dat zodra de paracetamol is uitgewerkt (na ca. 6 uur), de koorts weer gemakkelijk (lees: snel) kan stijgen! En aangezien snel stijgend koorts juist risico-verhogend werkt voor het krijgen van een koortsstuip, is dit een potentieel nadeel van het geven van paracetamol.
Het advies om geen paracetamol te geven is dus gebaseerd op de ervaring dat het in bepaalde gevallen, met name bij niet regelmatig toedienen, juist risico-verhogend kan werken als je paracetamol gebruikt. Oftewel: liever geen paracetamol dan paracetamol die niet vaak genoeg wordt toegediend.
Kortom: het beste advies is om zeer regelmatig paracetamol te geven als er koorts is (of dreigt). Dat wil zeggen: telkens na 6 uur. Hiermee wordt verhinderd dat de koorts snel op en neer gaat, en kan een koortsstuip meestal voorkomen worden. Dat wordt dus wel de wekker zetten 's nachts...
