17 maart 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
Op de website van Ouders Online is de knuppel in het hoenderhok gegooid met de stelling dat kinderen van nu geen kans krijgen om op te groeien tot wezens die wel tegen een stootje kunnen. We overdrijven: "Kindjes achterop de fiets met een helm op, het verschijnsel 'wennen' (één ochtendje per week op proef naar de basisschool), speciale winkels met veiligheidsartikelen..." De reacties stromen binnen.
Kinderen van nu krijgen veel. Geld en spullen, maar ook zorg en aandacht. En bescherming, veel bescherming. Hetty ziet het inderdaad om zich heen: "Het kind mag niets tekort komen. Het moet allemaal zo perfect zijn." Petra: "Kinderen van nu weten veel, maar kunnen niets. Ze lezen al in groep 2, maar de juf verstrekt ritsdiploma's om ze te stimuleren hun eigen jas aan te trekken. Ik erger me aan moeders die hun zesjarige kinderen op school uit hun jas helpen. Kinderen van acht die nog niet alleen buiten mogen spelen, pubers die altijd maar door papa of mama gebracht worden. Helemaal erg zijn de ouders die de studievoortgang van hun volwassen kinderen op de universiteit komen bespreken! Echt waar, dat is ingevoerd op een universiteit in het zuiden des lands."
Jonge ouders zijn zelf ook al beschermd en warm opgevoed. Psycholoog Hans de Vries noemt in zijn boek 'Intelligente kinderen' het positieve resultaat van de moderne opvoeding "indrukwekkend": "We zien een nieuw type jongeren, lichamelijk en geestelijk gezond, levenslustig en 'open minded'." En toch is er iets mis mee.
De neiging naar perfectie gaat te ver: de 'neurotisch-perfecte opvoedingsstijl' is ongeschikt als voorbereiding op het echte leven buiten het ouderlijk nest, meent De Vries. "Leven is strijd, en de voorbereiding op dat leven zal voldoende strijdelementen moeten bevatten."
De Vries wijst op drie nadelige gevolgen van te perfect opvoeden: het kind mist de broodnodige frustratie, het ontwikkelt een opgeblazen ego omdat we het kind te weining confronteren met zijn beperkingen, en het blijft lang kinderlijk door een gebrek aan eigen verantwoordelijkheid. Kortom: we kweken kinderen die collectief leiden aan het 'warmewieg-syndroom'. Het type kinderen dat niet voor hun dertigste de deur uit hoeft, omdat ze er dan alleen maar op achteruit gaan.
