Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken

5 mei 2020 door Esther van Pelt

Buitenbaarmoederlijke zwangerschap - Mijn Verhaal

Wat als een gezonde zwangerschap niet zo vanzelfsprekend is? Esther en haar man besluiten na 2 gezonde kinderen dat ze graag nog een derde kindje willen. Dit bleek nog niet zo makkelijk. Jaren vol onzekerheid, spanning en stress door miskramen en buitenbaarmoederlijke zwangerschappen volgden.

In de rubriek Mijn Verhaal delen ouders verhalen over hun unieke gezinsleven. Van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap tot wonen op Curaçao met stiefkinderen. Wij delen de echte verhalen van ouders. Omdat ieder verhaal uniek is. Wil jij ook jouw verhaal met ons delen? Stuur dan een mailtje naar [email protected].

Een miskraam

Bijna een jaar duurde het voor ik een positieve test in handen had. Yes, eindelijk. Dolblij was ik, maar helaas kreeg ik 2 weken later een miskraam. Wat een verdriet. Toch besloten we het weer te proberen en duurde het dit keer gelukkig niet zo lang, na 2 maanden was ik alweer zwanger.

Helaas verliep deze zwangerschap ook niet voorspoedig. Al snel kreeg ik ontzettend veel pijn. Ik was toen ongeveer 7 weken zwanger. Ergens dacht ik aan een fikse blaasontsteking of nierbekkenontsteking. Dus ik maakte zo snel mogelijk een afspraak bij de huisarts. Toen hij met de gynaecoloog ging bellen, kreeg ik al een gevoel dat het niet goed zat. Ik had de pijn omschreven als een diepe pijn rechtsachter bij mijn flank. Pijn die zo diep en intens was, dat die niet weg te drukken was. De huisarts vertelde me dat ik direct naar het ziekenhuis moest, de gynaecoloog wilde uitsluiten dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.

Wat is een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?

Bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heeft een eicel zich buiten de baarmoeder genesteld. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan niet veranderen in een gezonde zwangerschap. Er zijn enkele factoren die de kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap vergroten zoals roken of vruchtbaarheidsbehandelingen. (Dit was bij mij beide niet het geval). Symptomen herkennen kan erg lastig zijn omdat klachten overeenkomen met die van een normale zwangerschap. Bekende symptomen zijn onder andere eenzijdige buikpijn, heftige buikpijn en pijn tussen de schouderbladen. De diagnose kan worden gesteld door middel van een echo of een bloedtest.

Was het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?

De kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was erg klein, dus ik moest me nog niet te druk maken. Maar het was wel belangrijk om het zeker uitsluiten. Ik wist het meteen: dit is niet goed. Huilend belde ik mijn man, hij was al onderweg van zijn werk naar huis. Ik belde snel naar oma om op de jongens te passen. En binnen een half uur reden we naar het ziekenhuis. Al heel snel werd de pijn heftiger. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik direct een echo. Op de echo zagen ze dat het niet goed was. Geen vruchtje in de baarmoeder, wel veel vocht rondom de baarmoeder. Bijna met zekerheid bloed.

Zo snel mogelijk opereren

Ik moest direct worden geopereerd, dit omdat het eitje in mijn eileider zat en als het zou knappen het ontzettend gevaarlijk zou zijn. Ik zou in een shock kunnen raken door het enorme bloedverlies, ik zou zelfs kunnen sterven. De emoties, de angst, het verdriet, ik was helemaal in de war. Een paar uur geleden was ik nog in blijde verwachting en nu was het mis. Ik was zo bang dat de operatie mis zou gaan, dat ik zelfs een audioboodschap opnam op mijn telefoon. Een boodschap voor de jongens, ik had ze niet eens op een normale manier gedag gezegd omdat er zoveel haast was. Wat als ik ze niet meer zou zien? Ik haalde alles in mijn hoofd. De pijn werd zo erg, ik kreeg ook erge pijn tussen mijn schouderbladen. En hoe meer pijn ik kreeg, hoe banger ik werd dat mijn eileider zou knappen.

Eindelijk. Ik werd gehaald voor de operatie. Ik ging onder narcose en via een kijkoperatie, 3 gaatjes in mijn buik, hebben ze het vruchtje en het bloed weg kunnen zuigen uit mijn buik. De eileider bleef bespaard en blijkbaar had ik daar heel veel geluk, vaak moet deze ook weggehaald worden omdat deze knapt.

Onze wens was groot

Ik heb daarna echt alles even moeten laten bezinken. We hebben goed nagedacht of we dit nog allemaal wel wilden. Maar de wens voor een derde was zo groot, dus ja, we wilden dit gewoon. Met de gynaecoloog hadden we besproken dat zodra ik weer zwanger zou worden, ik snel mogelijk een echo zou krijgen. Zo konden we meteen zien of het vruchtje in de baarmoeder zat. Dit was belangrijk om onnodig risico te voorkomen. Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan gewoon heel gevaarlijk kan zijn.

Na weer bijna een jaar had ik een positieve test, maar in plaats van blijdschap was er vooral angst. Ik belde het ziekenhuis en we mochten later die week langskomen voor een echo. Een spannend en stressvol moment. Maar helaas zagen ze niks in de baarmoeder. Vreemd genoeg ook niet buiten de baarmoeder. Aangezien ik nog maar zo kort zwanger was, was het dus nog niet te zeggen of het goed of fout zat. Wel gaven ze bij de echo aan dat als het in de baarmoeder zou zitten, ze meestal wel al iets zien: een zogenoemde zwangerschapsring. Maar goed, ik mocht naar huis en er werd een afspraak gemaakt voor de week erop. Die afspraak is nooit doorgegaan. In die week kreeg ik een bloeding. Het was waarschijnlijk dus weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die zichzelf al had opgelost.

Na een gesprek met de gynaecoloog gaf deze aan, dat de kans echt heel klein zou zijn dat dit nog een keer zou gebeuren. Dus dat we ons niet teveel zorgen moesten maken. En we gewoon weer op een veilige manier zwanger konden worden. 

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Twee maanden later was ik zwanger. Weer zo snel mogelijk een echo. Maar op de echo was niks te zien. Ik moest na een paar dagen weer terug komen. Weer was er niks te zien. Er werd toen voor gekozen dat ik om de dag naar het ziekenhuis moest komen, want zolang ze niks zagen, konden ze ook niks doen. Om de dag moest ik bloedprikken, ze testen dan op je HCG waarde. Bij een gezonde zwangerschap stijgt de waarde hiervan erg snel, bij een buitenbaarmoederlijke zwangerschap stijgt de waarde hiervan minimaal. Toen werd het gauw duidelijk: aan de HCG waarde was duidelijk te zien dat het weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.

Afbreken van de zwangerschap

chemo zou krijgen. Eén dosis, waardoor het vruchtje zou sterven. Ik vond dit een vreselijk idee. Ook al wist ik dat het vruchtje buiten de baarmoeder niet levensvatbaar was, het voelde voor mij als een soort abortus, terwijl het kindje eigenlijk zo gewenst was. Verder zou een dosis chemo ook willen zeggen dat ik de eerstkomende maanden niet zwanger zou mogen worden, omdat het gif is wat in je lichaam zit. Dit zou natuurlijk niet goed zijn voor een eventuele volgende zwangerschap. Er was dus geen makkelijke keuze, want het gevoel dat er een tikkende tijdbom in je lijf zit wat op elk moment af kan gaan, is ook vreselijk. Maar aa ongeveer 2 weken kreeg ik een bloeding, het vruchtje was zelf afgekomen. Gelukkig was ook dit keer een operatie niet nodig.Na meerdere keren in het ziekenhuis geweest te zijn, werd er voorgesteld dat ik een flinke dosis

Het is goed zo

Wat een pijn en verdriet, na weer een gesprek met de gynaecoloog, werd er voorgesteld dat als we weer zwanger wilde worden, ze graag IVF wilden proberen. Zo konden we het op een andere manier proberen omdat het probleem waarschijnlijk toch bij mij zat, dat mijn eileiders het eitje gewoon niet goed afvoerde naar mijn baarmoeder. Maar ook hier zaten risico’s aan, want bij IVF zit zelfs een vergrote kans op een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.

Dus waarom zouden we het doen? Maar ja, op de gewone manier bleef het ook mis gaan? Ik heb toen nog een onderzoek gehad of mijn eileiders verstopt zaten, maar tijdens dit onderzoek was niks te vinden. Er zat waarschijnlijk een beschadiging of de kwaliteit van mijn eileiders was gewoon slecht, maar dit was allemaal niet zeker want dit was niet te zien tijdens het onderzoek.

Na heel veel praten besloten we dat het bleef bij onze 2 zoons, geen derde kindje meer, terwijl ik dit wel moeilijk vond. Want voor mij was mijn gezin nog niet compleet. Het voelde nog niet af, maar ja, we hadden eigenlijk geen keus. Want ik was ook bang, wilde geen risico’s meer lopen en wilde niet mijn hele leven laten beheersen door het perse willen van een derde kind. Ik had 2 mooie kinderen en een lieve man, onze 2e was inmiddels alweer 4 jaar. Ik wilde een goede moeder voor ze zijn.

Een klein wondertje

En soms als je er niet meer mee bezig bent, zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Twee jaar later, totaal niet gepland en geheel onverwachts, was ik ineens weer zwanger. En ik wist zeker dat het fout zou zijn, zeker dat het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zou zijn, maar ergens heel diep in mijn hart, had ik toch een kleine hoop.

Ik kwam bij de gynaecoloog en toen ik op de bank lag voor de echo, begon ik al meteen te huilen. Ik was zo bang voor alles dat weer ging komen. Dus toen de echo begon, gierde de zenuwen door mijn lijf. Het was even stil maar de gynaecoloog dacht iets te zien. Hij zag nog geen vruchtje maar dat kon ook komen door de vroege echo. Dus met een beetje hoop naar huis en na een week moesten we weer terug komen.

En die echo was goed! Ze zagen wel degelijk een vruchtje! Ze twijfelde zelfs nog even of het er 1 of 2 waren, maar het bleek er toch 1. En nu 2,5 jaar later loopt ons kleine meisje rond. Ons gezin is compleet, onze 3 kinderen… Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit..

Lees ook: