6 oktober 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
Afke werkt en heeft een partner. Samen zorgen ze voor het inkomen, het huishouden en de kinderen. Ze zit in de gelukkige situatie dat ze zelf kan bepalen of ze werkt of niet, en hoeveel uur per week. Het voorstel om bijstandsmoeders met kleine kinderen te verplichten om deeltijds te gaan werken, maakt haar boos.
Afke: "Wat mij stoort aan het voorstel, is dat moeders in de bijstand niet meer zelf kunnen kiezen of ze werken of niet. Zonder partner draaien ze toch al overal zelf voor op." De zorg voor kleine kinderen, het huis en dan ook nog werken: iedereen die alles doet, weet hoe zwaar het is. Zelfs met de hulp van een partner, laat staan zonder.
Van de staatssecretaris moet een vrouw de deur uit om te voorkomen dat haar wereld te klein wordt. "Dat is enorm betuttelend", vindt Afke. "Wat vinden jullie daarvan?" vraagt ze op het Forum van Ouders Online. "Nu er mensen nodig zijn om de vele banen te vervullen, worden bijstandsmoeders (en vaders?) met oneigenlijke argumenten de arbeidsmarkt opgejaagd. Om economisch gewin wordt nu gemorreld aan de basis."
Yavanna springt erbovenop: "Een onzinnig plan. Om de bijstandsmoeders uit hun sociale isolement te halen? Daar komen ze juist in terecht als ze in hun eentje tijdens de werkdagen nog meer moeten rennen en vliegen. Dan houden ze vast nog genoeg puf voor iets sociaals in hun vrije tijd..."
Werken of studeren om sociale relaties te kunnen opbouwen? Maar om te kunnen werken of naar school te gaan, moeten die relaties er allang zijn! Jennifer benadrukt dat elke werkende moeder weet hoe belangrijk een uitgebreid sociaal netwerk is. Juist als je er alleen voor staat. Jennifer: "Stel dat je kind ziek is. Meld je je ziek? Ga je wel werken? Waar kan je kind zijn wanneer jij er niet kan zijn?"
Laura weet er alles van. Ze kwam in de bijstand toen haar dochtertje een paar maanden oud was. Na een half jaar is ze weer gaan werken. Eerst twee ochtenden. Dat is niet veel, maar juist het begin is zo moeilijk. Laura: "Het was een hoop gedoe om het te organiseren, maar gelukkig regelde de Sociale Dienst een plek bij de kinderopvang en betaalde deze ook." Later kreeg ze de kans om drie dagen te gaan werken, en daarmee zichzelf en haar kind te kunnen onderhouden. Maar de steun van de Sociale Dienst hield toen niet op: "Omdat ik een jaar lang gewerkt heb, terwijl dat niet hoefde, heb ik een ruime stimuleringspremie gekregen." Ze is nu uit de bijstand: "Ik heb het uiteindelijk gered dankzij mijn moeder die voortdurend voor me klaar stond. Als je zo iemand niet hebt in je omgeving, kun je het schudden."
Laura vindt de bestaande regeling goed: vrouwen die het denken aan te kunnen om te gaan werken, worden geholpen met de kinderopvang en krijgen een forse stimuleringspremie. "Perfect, maar laat vrouwen die het niet denken aan te kunnen, of het niet willen met een kind jonger dan vijf, in vredesnaam met rust." Joke: "Welke werkgever zit er eigenlijk te wachten op werknemers die werken tegen hun gevoel in? Iemand stimuleren om te gaan werken of studeren is wel iets anders dan iemand verplichten."
Denkt er ook nog iemand aan de kinderen? José schetst de bekende situatie voor een kind onder de vijf, van wie de moeder in de bijstand komt: "Een scheiding brengt toch het een en ander mee voor een kind. Meestal een verhuizing, misschien een andere school en dan als moeder gaat werken ook nog een vorm van kinderopvang. Zeker als er ook nog iets traumatisch te verwerken is, hebben moeder en kinderen een tijdje rust nodig."
Angel: "En als mijn kinderen dan in de puberteit ontsporen? Wie is dan de schuldige? Ik natuurlijk, want ik was er niet omdat ik werd gedwongen om 38 uur per week te werken." Esther staat op haar achterste benen: "Je bedoelt toch niet dat kinderen ontsporen als mama werkt?" Maar Anne Marie begrijpt Angel wel: "Om zich goed te kunnen ontwikkelen heeft een kind niet een moeder of vader nodig die thuis zit, maar wel een moeder of vader die niet zwaar overbelast is door de dubbele shift. Want dat is waar een alleenstaande, werkende ouder met een laag inkomen tegenop botst."
Sandra sust de gemoederen. Ze heeft jaren gewerkt als bijstandsconsulent in diverse gemeentes en denkt dat de soep niet zo heet gegeten wordt: "Gemeentes weten dondersgoed dat ze deze moeders niet kunnen verplichten te gaan werken als er geen goede basisvoorzieningen zijn." Als er geen kinderopvang is, houdt alles op.
[De pagina's die hier genoemd werden, zijn inmiddels verouderd of niet meer beschikbaar]
