Oma is een paar dagen bij ons op bezoek. Dat is één van de weinige voordelen van ver weg wonen van je familie: als je elkaar weer ziet, is het meteen voor een paar dagen. En dat zorgt vaak voor echte qualitytime met elkaar. Gezellig samen ontbijten, spelletjes doen en meer.
Het is heerlijk weer vandaag dus besluiten we oma te trakteren op een lunch op een gezellig terras in de buurt. Je kunt er ook prachtig wandelen dus perfect voor een middagje weg. Nu vinden kinderen een wandeling zonder doel meestal niet erg aantrekkelijk. Maar dat is voor onze 9-jarige zoon geen enkel probleem. Op voorwaarde dat we over oude landweggetjes lopen waar stenen liggen. Hij is namelijk dol op het zoeken naar oude potscherven en stukjes oude mozaïeken vloer.
Zo gezegd, zo gedaan. Na een lekkere maaltijd met uitzicht op de historische molen, laten we ons eten zakken tijdens een wandeling door de velden. Maar al snel lijkt niet alleen het eten, maar vooral het humeur van zoonlief te zakken. Want op deze zandweggetjes vallen niet veel oude scherven te bespeuren. Net als ik vrees dat hij er niets meer aan vindt en naar huis wil, valt zijn oog op iets glimmends. ‘Dat is marmer’, concludeert oma. De ogen van mijn zoon beginnen al even hard te glimmen.
‘Is dat veel waard?’, vraagt hij hoopvol. ‘Nou’, zegt oma, ‘een marmeren trap kost wel heel veel geld.’
Ik weet niet of ik nu wel of niet blij moet zijn met dit antwoord. Want hoewel zoonliefs humeur wonderbaarlijk hoog de lucht in is geschoten, scheuren zijn broekzakken bijna uit van alle witmarmeren brokken die hij erin stopt. En natuurlijk had hij uitgerekend vandaag een nieuwe korte broek aan. Ach ja, dan moet hij maar een deel van de opbrengst opzij leggen voor een nieuwe broek ;-).
Zo lopen we verder met een uitgelaten zoon die om de drie stappen zijn broek moet ophijsen door het gewicht van de stenen. Als hij ook mijn tas wil volstoppen met stenen, zeg ik dat het zo wel genoeg is. Een kind mag vast wel een paar stenen uit de natuur mee naar huis nemen, maar ik denk niet dat het de bedoeling is om een heel landweggetje kaal te plukken. Hij vindt het prima want in zijn fantasie heeft hij al zakken vol geld verdiend. Letterlijk zijn zakken dus.
En zo togen we elk met een nieuw gewicht weer huiswaarts. De één een paar centen armer door de lunch, maar minstens een kilo zwaarder door de smakelijke maaltijd. De ander – zoonlief – nauwelijks aangekomen door het eten, maar vele kilo’s zwaarder door de buit in zijn zakken.
En ik? Ik voel me vooral rijk door deze heerlijke dag met mijn gezin en lieve moeder.
Toen ik ’s avonds naar de wc ging, zag ik ineens de verzameling marmeren stenen naast elkaar op een hoek van de trap liggen. Toen ik zoonlief ernaar vroeg, keek hij me ietwat teleurgesteld aan en zei sip: ‘Het is nog niet eens een hele trede.’
