Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie

21 april 2021 door Vera Bijma

Zolang er niemand over struikelt

Het is papa-avond. Dat betekent dat manlief onze zoon naar bed brengt. Ik plof met een zucht op de bank neer. Hèhè, even lekker niksen. Ik leg een dekentje over mijn benen en begin wat door Instagram te scrollen.

Mijn blik blijft hangen op een foto van een bonte verzameling kindertekeningen. De bijbehorende post eindigt met de vraag: ‘Hebben jullie ook een knutselmuur?’

Ik laat mijn smartphone zakken en kijk eens goed om me heen. Nee, een speciaal voor dat doel bestemde muur hebben we niet. Wel hangt er een koord langs de grote schuifdeuren aan de achterkant van de woonkamer, waaraan verschillende tekeningen van zoonlief bengelen. Op het dressoir staat een grote geknutselde dino van wc-rolletjes en een lege tissuedoos. En de houtkachel is bijna niet meer als zodanig te herkennen door de vele tekeningetjes, knutselwerkjes, stickers en magneetjes die erop geplakt zijn.

Nu ik er zo bewust op let, bekijk ik onze woonkamer ineens door de ogen van een buitenstaander. Wow. Onze zoon heeft duidelijk zijn stempel op de inrichting gedrukt. Niet alleen met zijn tekeningen en andere kunstwerkjes. Ook met zijn speelgoed heeft hij zijn territorium flink ruim afgebakend. Of ik nu links, rechts, voor me of achter me kijk: overal ligt wel iets van speelgoed.

Maar ach, vind ik dat nu echt zo erg? Het alternatief is al zijn speelgoed naar boven brengen zodat hij er op zijn slaapkamer mee kan spelen. Maar dat lijkt me nou ook niet erg gezellig. Zit hij daar in zijn eentje. En ik kan er zelf ook zo van genieten om hem lekker te zien spelen.

Bovendien: we krijgen al máánden geen bezoek meer over de vloer. In België mag je vanwege de coronapandemie namelijk maar één persoon bij je thuis uitnodigen én dit moet altijd dezelfde persoon zijn. Het zogenaamde ‘knuffelcontact’. Aangezien je toch moeilijk slechts één van je schoonouders kunt uitnodigen, komt geen van beide meer. In plaats daarvan gaat manlief naar hen toe. Mijn eigen familie woont in Friesland, dus die zijn ook al tijden niet meer naar hier kunnen komen. Wat zou ik me dan druk maken over het feit dat het hier stilletjes aan op een speelgoedwinkel begint te lijken.

En als we elkaar dan in de – hopelijk zeer nabije – toekomst eindelijk weer in de armen mogen sluiten, denk ik dat niemand erover zal struikelen dat het hier niet op een plaatje uit een woontijdschrift lijkt. Enfin, zolang dat erover struikelen niet letterlijk gebeurt. 😊