21 december 2001 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Waarin Anita ontdekt dat de gemeente de schoolbenodigdheden betaalt en dochter Nienke (5) hete tranen plengt.
Vrolijk zit Nienke naast me in de auto. Joepie, naar school! Een beetje verbaasd kijk ik naar mijn meisje. Ik had gedacht dat ze het allemaal wel erg spannend zou vinden. Maar niks hoor; pret voor tien.
Nienke
Gister hebben we samen nog eens alle schoolbenodigdheden bekeken. En trots zit ze nu tussen haar schatten. Naast de boeken (een soort doe- en knutsel-boeken) ook stiften, kleurpotloden, klei, een schaar, tekenpapier, karton, tissues, een tandenborstel, een drinkbeker en nog véél meer.
Je had me gisteren in de boekhandel moeten zien staan. Alsof ik uit een tekstboek 'Spaans voor beginners' was weggelopen. Met een stalen gezicht vroeg ik om rotuladores, plastilinas en carpetas, alsof ik precies wist wat ik nodig had.
Met een glimlach vroeg de dame in de boekhandel om welke leeftijd het ging. Vervolgens begon ze te pakken en stuurde ze mij naar het gemeentehuis om een bonnetje te halen, voor de boeken. Die worden dus betaald door de gemeente!
Met drie tassen vol liep ik een half uur later zuchtend en steunend de berg op. En tussen die drie tassen zit Nienke nu te stralen.
Om 8.55 uur zijn we op school. Brrr, het is koud vandaag. De school hangt in een wolk. Miguel, de concierge, komt ons tegemoet. Wil weten wanneer Nienke met de schoolbus gaat. Nou... nog even niet, daar wachten we toch maar mee.
Ik dacht nu de goede rij te vinden maar bleek bij de kindjes van 6 te staan. Nienke werd stiller en stiller. "Je gaat toch wel mee naar binnen hè mam?" "Nee meid, dat mag niet." Bij gratie Gods mag ik drie dagen mee het schoolplein op, maar daarna is ook dat afgelopen.
Toen begonnen de tranen te rollen. "Dan wil ik ook niet mam, ik dacht dat jij óók naar school ging."
Ze klampt zich aan me vast en kruipt helemaal weg voor iedereen. De andere kindjes kijken verbaasd om. Juf Maria probeert haar te troosten, maar niets helpt. De bel gaat. Ferm zet ik haar neer. "Kom op meid, het wordt vast leuk", hoor ik mezelf zeggen. Maar als ik even later het plein afloop, staan ook bij mij de tranen in de ogen.
Het is ook wat. Een ukkie van 5. Spreekt geen woord Spaans. En toch moet ze maar weer zien hoe ze haar plekje verovert. Ik voel echt met haar mee.
Om 13.55 uur sta ik reikhalzend bij de poort te wachten. Hoe zou het gegaan zijn? Komen ze al naar buiten?
Daar komt ze. Een vrolijk zwaaiend meisje. Ze heeft het leuk gehad. Señorita is aardig en morgen wil ze wéér!
