Aansluitend bij bovenstaand draadje[mijn moeder voelt zich aangevallen]
-- heb dit eert bij zorgenkinderen geplaatst maar het is meer een familie-issue geloof ik:
Ik heb een vraag aan ouders van.. Gevoelige kinderen, laat ik het even zo zeggen.
Mijn moeder logeert een paar dagen bij ons, wat heel fijn is want ze helpt en we zien elkaar niet veel.
Maar.. Oudste kind is van tevoren al gestressed, nu ze er is, reageert hij de ongewone situatie/ onduidelijkheid en dus stress op mij af.
Niet fijn maar ik leer steeds meer hem te accepteren zoals hij is en ik heb heel veel geduld.
Ik probeerde bovenstaande net aan mijn moeder uit te leggen en ze reageert zo .. Fel, afgewezen, als ik over mijn zoon iets vertel, gewoon om zijn gedrag uit te leggen en ook om het te delen met iemand.
Ze voelt zich aangevallen en denkt meteen dat het DUS aan haar ligt, en of het dus maar beter is als ze er niet is. En zegt bijv: maar ik heb toch met hem gespeeld' enz. Dat gaat ook prima, de combi ik en oma is gewoon heftig voor hem.
Communiceren is nooit zo goed gelopen en het gaat al stukken beter de afgelopen jaren.
Maar nu merk ik dat het me wel raakt dat ze zo reageert nu ik eens doorvraag naar haar reactie - of eens probeer iets te bespreken.
Weet niet precies wat ik vragen wil, behalve of jullie er iets van herkennen.
Ik vind het best moeilijk dat wordt weggeredeerd/gebagatelliseerd wat ik probeer uit te leggen over mijn kind, waar ik zoveel van houd.
En misschien vooral dat mijn moeder me niet begrijpt :/
Naja even van me afgeschreven, bedankt voor t lezen.
Ja herkenbaar hoor
Mijn moeder kon af en toe ook zo reageren. Niet zo zeer dat ze dacht dat het aan haar lag, maar ik denk meer het besef van je ouders dat er heel veel gebeurd is de afgelopen jaren. Opvoeden is een vak geworden en mijn moeder stond me ook wel eens heel raar aan te kijken, met welke termen ik haar om de oren sloeg. Ik denk dat het ook voor haar, een gevoel van onzekerheid geeft, zoals ze het zelf gedaan heeft en zich daardoor ook min of meer aangevallen voelt. Zeker als communicatie stroef is gegaan, tussen jullie. Dat zou een extra puntje kunnen zijn. Mijn moeder is inmiddels overleden en in dat laatste jaar heeft ze vaak verteld, hoe trots ze op me was. Soms zelfs jaloers op hoe ik in het leven sta. Ik wilde altijd de goedkeuring van mijn moeder, maar die kon ze me blijkbaar niet geven, door haar eigen onzekerheid. Moeder ben je tot je dood..en toegeven dat jouw manier misschien niet de beste was, stoer hoor! Wel jammer dat ik dat niet eerder wist, maar heel fijn dat ze me verteld heeft hoe trots ze op me was.
Groetjes Dropke
