Aj, het zijn weer van die dagen

Nou ja, even mijn beklag doen

Situatie 1: ik breng vanmorgen dochter naar school, staat haar vriendinnetje zwaar beteuterd te kijken. Ik bemoei met niet gauw met andermans kinderen, maar ‘t kind is zo’n schat. Ik zeg eerst nog tegen dochter, geef haar maar gauw een knuffel, maar kind blijft zoo triestig kijken. Ik ga er dus maar naartoe: begint het schatje te wenen, ik heb hoofdpijn, ik kan er niet meer tegen.

Met goede bedoelingen stap ik naar de juf, deel mee dat kind staat te wenen en hoofdpijn heeft.
Ja, ze was dik half uur geleden ergens tegengebotst. De juf had haar al getroost maar onder het mom “niet teveel aandacht aan besteden of er komen toch maar tranen van”, had ze de situatie dus wat ‘genegeerd’. En dankzij mijn volle aandacht stond kind te schreeuwen alsof ze was afgeranseld... . Dan wil je eens vriendelijk zijn. Zucht.

Situatie 2: Vol enthousiasme heb ik wol gekocht om een pulletje te breien voor pop van dochter. Ik vind voor die pop nagenoeg geen kleertjes, en wat ik er van vind is schandalig duur. 4 dagen geleden begonnen met breien, en ik ben ondertussen al 1 hele centimeter gevorderd, jawel. Ik wist nog net hoe ik steken moest opzetten (maar hoeveel precies wist ik niet want vind niks voor dat maatje) – maar dan rechts-averechts, en de naald draaien, pfff, ik dacht dat het was als fietsen, eens geleerd, altijd geleerd... . Nou moet ik als een suffe muts naar prentjes op internet zitten zoeken met uitleg, eerste klik is een blog voor senioren
En ondertussen moet ik dochters’ lede ogen aanzien bij het triestige centimetertje.

Hebben jullie nou ook vaker van deze situaties? Dat breien is zo weer typisch (niks goed begonnen is half gewonnen). Mijn man keek al meteen raar (en haalde het verhaaltje boven van zoon’s pulletje dat al nooit is afgeraakt).

Afijn, geen echt klaagverhaal natuurlijk maar: goed willen doen komt vaker verkeerd bij mij.