Relaties Relaties

Relaties

Geert

Geert

03-08-2015 om 11:02

Gecompliceerde vrouw

Ik ben op zoek naar mensen die zich herkennen in mijn verhaal. Even kort over mijzelf, ben 30 jaar en heb een zoontje van 7 jaar. Gescheiden en daarna ben ik opnieuw getrouwd. Dat is inmiddels 3 jaar geleden. Nu lopen wij in onze relatie steeds maar tegen dezelfde problemen aan. Mijn vrouw is een ontzettende control freak, heeft commentaar op alles wat ik doe. Van de opvoeding van mijn zoontje tot aan het iets pakken uit de koelkast en het inruimen van de vaatwasser noem het maar op. Dit heeft door de jaren heen een afstand gecreëerd waardoor ik het heel moeilijk vind om nog affectie te tonen. Het gevoel dat je constant op je tenen moet lopen, dat iemand overal wat van moet zeggen heeft mij opgebroken. Doordat zij ontkend dat zij een gigantische controlfreak is kan ik er ook niet over praten en er iets aan doen. Daarnaast praat ik ook weinig meer over de problemen die wij hebben, mijn vrouw heeft ook de eigenschap om boos en geïrriteerd te reageren als ik iets zeg of vraag wat zij niet begrijpt. Dit doet ze bij meerdere mensen, heel erg verbaast en bijna boos reageren als zij de logica er niet van in ziet. Nu lees ik dat mensen met asperger dit ook hebben en heb soms het idee dat zij misschien zoiets heeft. Alles moet ook logisch zijn, is dat het niet dan is er irritatie. Soms heb je een goed gesprek en een ontspannen sfeer, totdat ze opeens onwijs verbaasd kijkt en geïrriteerd reageerd op iets. Dan is de hele sfeer veranderd en klap ik totaal dicht. Gewoon totaal onverwachts bot uit de hoek komen.

Kan iemand mij vertellen wat ik hier mee moet?


Hortensia

Hortensia

03-08-2015 om 11:52

diagnoses stellen

Laat het stellen van diagnoses over aan de psychiater Misschien is het Asperger, misschien ook niet. Feit is dat jouw vrouw zo reageert en dat dat niet leuk is. Helpt een diagnose jou hiermee?

Bijkomend probleem is dat zij het ontkent. Het bespreekbaar maken is dan een enorm probleem.

Van belang is, hoe jij hiermee omgaat. Je zegt dat je dichtklapt, dat begrijp ik helemaal. Dat je op je tenen loopt. Zo is alles koek en ei en opeens slaat de vlam in de pan.

Van belang is: je kunt je vrouw niet veranderen en ze is er niet op aan te spreken. Wel de manier waarop jij ermee omgaat. Dat kan op verschillende manieren. Je grens trekken (na een ontploffing rustig en duidelijk aangeven dat je zó niet behandeld wenst te worden). Het negeren (de bui waait wel weer over). Duidelijk maken dat jij jouw manier hebt om dingen te doen en zij haar manier en dat het allebei goed is, en indien jouw manier niet goed is, dan wens je daar graag zélf achter te komen. Ik noem maar wat voorbeelden. Of het werkt voor jou kan ik natuurlijk niet beoordelen.

Overweeg ook relatietherapie. Niet om haar te verbeteren, maar om te leren hoe jij daar het best mee om kan gaan.

En bedenk ook waarom je een relatie met haar bent begonnen. Haar leuke kanten, de leuke momenten. Vergeet die niet!

Zelf heb ik helaas ervaring met leven in een relationeel mijnenveld, mijn huwelijk heeft het niet gered omdat ik vond dat mijn grenzen genoeg overschreden waren. Mijn ex was absoluut niet aanspreekbaar op zijn gedrag, de kinderen werden er in meegezogen en het ging van kwaad tot erger. Maar mijn situatie is niet jouw situatie en ik wil je niet direct een scheiding aanpraten

Inlezen

http://psychcentral.com/blog/archives/2012/05/17/5-tips-for-loving-someone-with-aspergers-syndrome/

Je kunt je eens wat inlezen of je wat herkent. Want het is gewoon lastig om in discussie te gaan of zaken aan de orde te stellen als iemand zo'n karakter heeft. Je communiceert heel verschillend.
Je kunt wel zelf leren om steeds beter te begrijpen hoe je partner functioneert en communiceert en jezelf daar op aanpassen.

Er is veel informatie. Belangrijk is dat je de connectie maakt met het gedrag van je partner, of dat klopt.
http://www.tonyattwood.com.au/index.php/about-aspergers


https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iB3YRTyNQhw#t=2
Willy Bosga geeft wat voorbeelden en kan wat verduidelijken.

Maar dat er veel weerstand is bij kleine dingetjes dat is heel lastig. Dat is nou eenmaal de rigiditeit. En communiceren kost iemand met Asperger heel veel extra energie omdat het niet vanzelf gaat.

Je kunt dan ook beter zelf je communicatiestijl verbeteren. Maar ook goed kijken naar de kwaliteiten die je wel in iemand waardeert en zoeken naar de connectie die je kunt maken.

Het is geen onwil maar onbegrip. Als je dat kunt accepteren wordt het al een stuk makkelijker.

vera

vera

03-08-2015 om 12:14

eerlijk gezegd

klinkt het me niet zo goed. Volgens mij hou je dit niet vol.
Er moet dus echt iets gebeuren. Ik zou beginnen met proberen er een gezamenlijk probleem van te maken. Ze moet echt inzien dat jij dit niet trekt zo. Is er bereidheid zou ik een totaalverbod op kritiek instellen. Of misschien zo dat ze bijv 3 dingetjes mag kiezen, de dingen die voor haar het belangrijkst zijn. Daar mag ze over zeuren, over de rest niet. Spreek ook af wat je doet als ze het toch doet, bijv het negeren of weggaan.
Verder herken ik het wel een beetje, bij mezelf. Bij ons is het zo dat ik me niet serieus genomen voel. Maak afspraken met partner bijv over het huishouden waar hij zich totaal niet aan houdt. (Waardoor het of echt heel vies is bij ons of ik overbelast raak) Gesprekken hierover leveren niets op, hij belooft gouden bergen maar in de praktijk verandert er niets en dan ga ik enorm zeuren...

De ander veranderen

Het is vaak niet zo zinvol om de ander te bestoken met jou wens tot veranderen.
Handiger is om eerst wat meer te observeren hoe zoiets ontstaat.
En dan zoeken naar de juiste formulering om dat zo neutraal en concreet mogelijk over te brengen en dan controleren of het begrepen wordt en uitgevoerd kan worden.
Iets uitleggen hoe je je voelt als iemand de hele dag kritiek levert. En dat je als mens foutjes hebt, je bent geen robot, maar een keer wat vragen is prima maar de hele dag op je foutjes reageren daar wordt niemand beter van. Je kunt die kleine dingetjes niet voorkomen en het geeft je een vervelend gevoel als iemand steeds kritiek op je heeft. Iets zoeken wat bij haar logica aansluit.
Houdt er rekening mee dat je dan ook in elke omgekeerde situatie jou kritiek terug krijgt al is het disproportioneel.
En als jij begint over haar communicatiestijl kan ze, uit gewoonte en uit verdediging, direct beginnen over jou communicatiestijl.
Omdat ze zichzelf niet makkelijk kan veranderen kan ze dit soort dysfunctionele strategien als afleiding en aansluitend op haar logica hebben aangeleerd.
Daarom is het handiger om eerst naar jezelf te kijken, hoe jij zelf kunt zorgen voor effectievere communicatie.
Begin je tegen haar dan gaan al snel de hakken in het zand.
Als jij beter gaat communiceren ontstaat ook het vertrouwen dat je het goed bedoelt en haar beter begrijpt. En dan kun je mogelijk weleens wat zeggen. Verder zou ik kritiek zoveel mogelijk inslikken.
Als iemand een vorm van autisme heeft kan men daar vaak heel slecht tegen. Beter werkt positieve voorbeelden en het aanreiken van goede communicatievoorbeelden.

Geert

Geert

03-08-2015 om 18:28

Bedankt

Alvast bedankt voor de reacties, merk dat het wel oplucht.

Relatietherapie hebben in het verleden gehad, ben zelfs ook weggegaan voor een paar dagen. Bij terugkomst duidelijk aangegeven wat mijn grenzen zijn. Naar verloop van tijd lopen we weer vast, ik kan verdomme niet eens een wasje draaien thuis of iets doen of zeggen of zelfs denken zonder er commentaar op te krijgen. Mijn familie komt eigenlijk nooit meer over de vloer want die hebben er inmiddels genoeg van. Als ik het goed begrijp komt controle voort uit angst, maar ik vind het echt heel eeg moeilijk. Vooral het commentaar geven op van alles en nog ook buiten het huis om vind ik heel lastig. De spanningen die zij met zich mee brengt is voor mij en andere heel erg stressvol om mee te dealen. Er is dan ook altijd gedoe, als je uit eten gaat is er gedoe met de kaart. Met parkeren, noem het maar ook. Alles word ook oneindig geplanned, niets spontaans helemaal niets.

Pfffff, weet het even niet meer.

fenomeen

Als het een kwestie van autisme is heeft het ook te maken met het feit dat mensen met autisme veel meer denk- en puzzelwerk moeten verrichten om tot een passende actie of reactie te komen. Dat is een logistiek en logische breinbreker.
Met als gevolg daarvan vaak een minutieuze aandacht voor details. Enerzijds omdat de informatie en de puzzel opgebouwd wordt vanuit alle details, als een soort puzzelstukjes, waar het beeld pas concreet wordt als alle stukjes er liggen. Dus elk ontbrekend stukje valt als eerste op.
Omdat overal over nagedacht moet worden wordt veel vooraf geplanned of routinematig uitgevoerd, altijd op dezelfde manier, dezelfde tijd, dezelfde volgorde.
Als je zelf niet zo denkt krijg je daar een punthoofd van. Maar tegelijk heb ik veel respect voor de enorme hoeveelheid die het mensen met autisme nu eenmaal kost om zich staande te houden en alles eerst in logische brokjes te moeten verteren en opslaan.
Het kan helpen als je je dit goed weet te realiseren. Maar ook dat je de taken verdeelt zodat zij dingen op haar manier kan doen en jij op jou manier. Als jij autorijdt en inparkeert geef dan aan dat jou taak is en dat zij zich er niet mee bemoeit want dan stoort ze jou gedachtentrein.
Bij de kaart zoek je geen gezamenlijkheid maar ieder heeft de eigen kaart en gaat zelf over de bestelling richting de ober.
Geef haar aan waar jij over gaat en waar zijzelf over gaat.
Dat vraagt een hele andere opstelling maar dat kun je leren.
Je kunt ook aangeven dat jij het nu eenmaal anders doet dat zij en dat dat een persoonlijke zaak is geen wedstrijd wie het beter kan en dat je dat dan allebei op dezelfde manier moet doen.
Scheiden van taken en afbakenen van verantwoordelijkheden dus. En regelmatig uit elkaars omgeving om niet overprikkeld te raken van het negatieve commentaar.

Voor haar

Wat je voor haar kunt doen is voorspelbaar zijn. Geen dingen ongeveer maar precies toezeggen, inclusief wanneer en hoe laat en je daar dan ook aan houden ook al vraagt het extra inspanning omdat er iets tussenkomt. En als er iets tussenkomt dat dan ook benoemen.
Altijd spullen op hun plek terugleggen. Haar ruimte geven om dingen door te denken en door te bespreken en daar geduldig mee te zijn. Ze heeft meer tijd nodig om tot een goed beeld te komen.
Jij kunt de hoofdlijn makkelijk vasthouden dus in een gesprek kun je haar daar ook naar terugleiden als ze dreigt te ontsporen.
Als je iets van haar wilt neem er dan ook even ruim de tijd voor en accepteer de weerstand, wacht geduldig en blijf neutraal, niet emotioneel.
Het is een kwestie van oefening maar het helpt.

Geert

Geert

03-08-2015 om 20:09

Vergrootglas

Denken jullie dat het over wat van zeggen ooit minder zal worden?

Misschien

Je gaat niet over je vrouw hoewel ik wel positieve effecten verwacht.
Maar je kunt wel zelf je houding en gedrag bijstellen.
Je kunt haar bijvoorbeeld zeggen dat je voortaan wegloopt als ze weer over kleine dingen begint die jij niet wil horen. En doe dat dan ook. Loop weg als ze begint. Negeer de discussie over kleine dingen die zij vind dat jij moet doen maar wat je nooit doet. Omdat je het zelf niet nuttig vind.

Geert

Geert

03-08-2015 om 20:20

Oke

Oke, ik ga een laatste poging doen om mijn best te doen om het anders te benaderen.

Opvoeding van je zoon

Laat haar ook niet je zoon opvoeden en meldt dat aan haar. Jij bent de opvoeder, jij kent je zoon en jij bent verantwoordelijk hoe hij communiceert en zich verzorgt. En als ze daar over in discussie gaat dan zwijg je en/of loopt weg. Maar geef in elk geval aan dat het niet haar verantwoordelijkheid is en houdt in de gaten dat ze dat ook begrijpt.
Mensen maar zeker kinderen willen niet gemicromanaged worden maar hebben ruimte nodig om zelf tot beslissingen en gedrag te komen. Hoe dan ook, en met uitprobeersels en foutjes.
Maar vergis je niet, het is niet even van: o ja, nou snap ik het, maar echt je gedrag elk moment heroverwegen is een oefening. Even tot tien tellen en bedenken dat je het anders gaat doen en hoe dan. Neem je tijd voor een moment dat zich zaken voordoen.

Geert

Geert

03-08-2015 om 20:57

Moeilijk hoor

Ik heb gister een gesprek gehad en uitgelegd hoe ik me voel, waar ik behoefte aan heb en wat ik nodig heb om op een fijne manier samen te leven. Mijn gebrek aan assertiviteit zorgt ervoor dat ik te lang door ga en daardoor niet meer mezelf ben. Doordat ik met mijn rug tegen de muur sta. Als mijn zoontje er is zit ik in een spagaat en vind ik het erg moeilijk om niet bij alles na te denken omdat ik bang ben voor de reacties van mijn vrouw. Door over mijn gevoelens te praten ontaard dit in een welles nietes verhaal en krijg in het idee dat ik haar van alles de schuld geef. En dat is niet mijn bedoeling want ik ben bij lange na niet perfect. Ik ben voor de rest wel een rustig type, kan helaas heel moeilijk tegen heftige reacties.

Assertiviteit

Neem het jezelf niet kwalijk, waarschijnlijk heeft ze je er op uitgekozen dat je relaxed bent. En het gaat er om dat je doet wat nodig is of dat nou assertief is of niet. Assertief klinkt voor mij vaak zo 'er bovenop' terwijl een relaxte houding ook juist goed kan helpen. Dan neem je even de tijd en komt op zaken terug op een rustig moment. Maar het is nu wel zaak om goede manieren te bedenken, dat is echt wel even puzzelen om haar wat op afstand te houden en meer met zichzelf dan met jou bezig op een corrigerende manier.
En heftige reacties zou ik even weggaan, dat helpt toch niet. Dat moet eerst maar weer zakken.
Ik heb zelf ook vaak de beste resultaten als ik met mijn inmiddels ex mail. Dan kan ik er even over nadenken. Kort en concreet formuleren, een onderwerp per keer, emotieneutraal en positief geformuleerd ('niet' ervoor helpt niet je geeft aan wat je wel bedoelt en voorstlet)

Geert

Geert

03-08-2015 om 21:36

Agressie

Het is ook wel eens voorgekomen dat bij negeren van de heftigheid ze een centimeter of 5 in mijn gezicht staat te praten. Het ging er in dit geval om dat er een kastje in elkaar gezet moest worden en ik zoiets had van dat kan van de week wel. Plus dat zij lekker op pad is, ik om het weekend de zorg voor mijn zoontje heb. Ik vind het dan moeilijk omdat zij zelf ook dat soort dingen zou kunnen doen. Zij wilt dan persee dat ik dat doe, en ik zeg dan je hebt zelf ook een paar handen. En ik kap het dan af of kan tijdens een telefoon gesprek ophangen omdat ik woest word dat zij lekker op pad gaat en niet begrijpt dat je je handen vol kunt hebben aan de zorg voor een kind. Dit ontaard dan in een zeer agressieve houding richting mij en zij doet dit waar mijn zoontje bij is.

En zo gebeurd dat vaker, bij discussie zeg ik bijv je bent een controlfreak en dan stormt ze de trap af om vervolgens heel dicht op me te gaan praten. Ik hoop niet dat jullie denken dat ik alles goed doe, want ik ben denk ik te gemakzuchtig met dat soort dingen. Ik denk dan later ik had dat kastje gewoon in elkaar moeten zetten of zoiets ipv te denken doe dat lekker zelf ik moet dit weekend voor mijn zoontje zorgen. Ze kan ook denken we doen dat kastje van de week wel samen of zo.

Ik zal even een laatste voorbeeld geven:

Met de verjaardag van mijn zoontje zijn we wat leuks gaan doen, in de ochtend kleed ik mijn zoontje aan, smeer broodjes en zet pakjes drinken klaar. Moet daarna zef aankleden etc en mijn neefje ophalen. Onderweg naar de activiteit blijkt dat ik ontbijt ben vergeten voor mijn zoontje. Dus ipv dat het gesmeerde brood word gegeten stel ik voor om een broodje te pakken als ontbijt. En dan is het gedaan, ik had dan maar moeten opletten. Terwijl ik dan alles alleen doe, zij douched en kleed zich aan en ik moet alles doen waardoor ik dan wat vergeet. Op het moment dat zij zegt dan had je beter moeten opletten zie ik de gezichten van de kinderen vertrekken en zijn ze oppeens heel stil. En een broodje halen bij tankstation is dan niet bespreekbaar. Maar als zij ontbijt vergeet dan kan ze zeggen ik wil even een broodje bij het tankststion halen. En dat gaat zo dan de helemdag door, ze kan zich dan druk maken of iets €7 kost of €7,50 en gaat dat dan aan mij vragen terwijl ik dan met de kinderen bezig ben. En dan bij het afrekenen van de activiteit staat ze naast me mee te kijken of het nou €7 of €7,50 was. Ik zeg dan wat maakt die 50 cent nou uit. En dat gaat dan de hele dag door waardoor ik niet meer leuk met de kinderen bezig kan zijn.

Geert

Geert

03-08-2015 om 21:39

Excuus

Excuus voor het warige verhaal, type het op de iphone en dat is nogal gepiel

Hardop denken

Het is zo gewoon om even hardop te denken en voorstellen te doen om samenwerking te zoeken. Maar dan denkt je vrouw ook dat ze er een beslissing over moet nemen die haar weer veel energie kost en van haar vraagt om die puzzel te leggen, terwijl jij er ook al mee bezig bent. Verwarrend.
In zo'n geval kun je beter niets zeggen, maar even nadenken, en dan aankondigen wat je gaan doen: we gaan even stoppen bij de pomp om broodjes te halen voor de kinderen.

Betalen: gaat ze bij je staan om je te controleren over de prijs dan zeg je dat jij over de betaling gaat en stelt voor wat zij kan gaan doen: vast in de auto gaan zitten of even wachten bij de buitendeur.
Probeer zoveel mogelijk te voorkomen dat je samen bezig bent, dat is voor haar blijkbaar veel te ingewikkeld.

Geert

Geert

03-08-2015 om 21:57

Oke

Ik denk dat het misschien goed is als ik daar hulp bij zoek, ik merk gewoon dat ik hier zelf niet goed uit ga komen. Vaak als ik over mijn relatie praat merk ik dst ik met heel veel frustratie zit, en ergens ook wel ongelukkig ben. Vooral als ik bij andere stellen zie dat er veel minder moeilijk gedaan word over dat soort dingen. Dan valt me op hoe flexible en makkelijk er een oplossing word bedacht ipv het blijven hangen wat er niet goed gaat.

Je hebt ook handen

Het valt niet mee maar het zou schelen als je dat soort opmerkingen zou kunnen weglaten. Dat is een manier van emotioneel communiceren die bij mensen met autisme veel harder binnen kan komen. Dan kan het gevolg zijn dat ze jou ook laat merken hoe dat bij haar binnenkomt door dicht bij jou te gaan staan oreren.
Emotie neutraal communiceren is een kunst maar je kunt je er in bekwamen.
Kastje: er is wat tussen gekomen namelijk de zorg voor mijn zoon waar ik al mijn aandacht bij wil houden en het plezierig houden. Ik weet nog niet wanneer ik het kastje ga doen.
Of maak een afspraak die je wel kunt houden.
Het wordt vaak niet opgemerkt maar mensen met autisme zijn vaak juist heel gevoelig en hebben scherpe zintuigen die ze niet makkelijk kunnen dempen of uitzetten zodat van alles harder binnenkomt en ze overprikkeld raken. Jij denkt dat je even binnensmonds mompelt maar zij staat te schudden op haar grondvesten.

Hortensia

Hortensia

03-08-2015 om 22:07

Geert

Ik zou zeker hulp gaan zoeken, ja. Maar probeer ook e.e.a. goed op papier te zetten voor jezelf. Want ik herken de frustratie die er is als je iets probeert uit te leggen en het komt warrig over, en het zet hulpverleners op het verkeerde been.

Nogmaals: ik ben geen psychiater en ik weet niet of hier sprake is van één of andere stoornis. Maar áls dat zo is, dan komt er echt meer bij kijken dan alleen maar "meneer moet beter leren communiceren".

Jouw onzekerheid en gebrek aan assertiviteit speelt naar mijn mening een minstens zo grote rol. Nee, dat is geen verwijt of aanval. Maar vooral herkenning vanuit mijn eigen verleden, waarin ik me ook zo liet behandelen (en meer).

Iemand met een gezond zelfvertrouwen had namelijk allang gezegd: "Hé, ho effe...!" Terwijl mensen die dat niet hebben hun grenzen te ver laten overschrijden.

Ik vertel nog maar eens dat ik geen psychiater ben en geen diagnoses wil stellen. Autisme is meer dan wat jij beschrijft. Maar mocht je er wat aan hebben: lees dit eens -> http://www.autisme.nl/media/54682/Als_je_parner_autisme_heeft_brochure.pdf
En google eens op "partner met autisme".

Maar hang niet te erg aan die diagnose. Bedenk vooral dat je haar niet kunt veranderen, maar wel de manier waarop je hiermee om gaat. AnneJ geeft al wat tips, misschien kun je er wat mee.

Anders

Voor mij is het niet beter maar anders communiceren. Ik ben ook wel redelijk relaxt maar je moet bij mij ook niet over mijn grenzen gaan. Alleen als je dat op een 'normale' confronterende manier probeert op te lossen of bespreekbaar te maken met iemand met autisme dan heb je de hele tijd conflicten. Dat had ik eerst niet door en hield gewoon voet bij stuk. Maar dat helpt niet.
Anders en rustiger, neutraler, feitelijker communiceren helpt wel. Even ademhalen en je partner even met rust laten of eerst laten kalmeren voor je verder gaat. En iets meer begrip van de achtergrond.
En dat is lastig. Iemand die zichzelf niet bewust is van het verschil in communicatiestijl tussen een neurotypical/gemiddeld iemand en iemand met autisme kan veel slecht gedrag gekopieerd en aangeleerd hebben. Dysfunctioneel gedrag om zelf uit de gevarenzone te blijven. Dat is vaak wat aanvallend en beschuldigend of verwarring zaaiend omdat ze toch niet geloofd worden als ze eerlijk zeggen hoe zaken binnenkomen. Dan gaan ze smoesjes verkopen om toch hun zin te krijgen of dwingen of zich fors opstellen omdat ze daar wel succes mee hebben wat ze met een eigen communicatiestijl niet hebben.
Als je zelf rustig blijft kun je haar ook helpen rustig te blijven. Als je haar verklaringen letterlijk en serieus neemt kun je wat beter tot begrip komen. Als je snapt dat elke verandering of klein onbegrip haar extra energie kost kun je daar even geduldig mee zijn.
Zij zou net zo graag hebben dat je zaken even flexibel op kunt lossen en dat het niet zo veel energie kost. Maar hoe dan?
Jou voorbeeld kan haar helpen.

Geert

Geert

05-08-2015 om 23:28

Nou

Nou, vandaag geprobeerd om het anders aan te pakken. Voornamelijk negeren, kort en duidelijk zijn over de opmerkingen. Merk dat ik het heel erg vermoeiend vind, kreeg vandaag een opmerking over een telefoon gesprek van vorige week. Had de moeder van mijn zoontje aan de lijn om eea af te spreken. Ik probeer dan zo onvriendelijk mogelijk het gesprek te voeren waar mijn vrouw bij is. Nu zei ze je had zeker de moeder van je zoon aan de lijn want anders ben je niet zo vriendelijk aan de telefoon. Waarop ik zei wat er zo relevant is aan die vraag en dat ik dat nogal kritisch vind om er bij te zeggen dat zij dat wel moest zijn want ik was zo vriendelijk aan de telefoon, bij mij ben je dat nooit. Nu hebben we het hier vaker over gehad en kan me voorstellen dat dat moeilijk kan zijn dat je man met zijn ex aan de telefoon zit. Maar het is dan weer iets kritisch, en die steekjes onderwater gaan dan de hele dag door. En door niets te zeggen krijg ik problemen, en als ik iets zeg dan krijg ik eeer vragen over hetgeen wat ik zeg. Ik word hier heel erg ongelukkig door en het lukt mij gewoon niet om op deze manier nog afectie te tonen. Dat vind ik moeilijk want zij heeft daar wel behoefte aan, maar ook met de juiste aandacht en affectie gaan de dagelijkse dingen heel moeizaam. Vraagt ze aan mij welke kant zullen we op gaan dan zeg ik links, dan vraagt zij waarom dan niet rechts. Dan zeg ik omdat het mij de beste optie lijkt, dan kijkt ze me raar aan en zegt dat is raar. Dan zeg ik dan gaan we rechts, ja maar je zei net links. Dan zeg ik de volgende keer maar niets en dan is het ook niet goed. En het gaat echt de hele dag door over hele kleine dingen, van de was tot de handdoeken. Als ik van de 100 x een keer vergeet om de toiletbril omlaag te doen dan gaat er een verbetertraject van start. Als ik een wasje draai gaat zij alles opnieuw ophangen, werkelijk alles ligt onder een vergrootglas. Als ik een broodje haal dan kan ik er op wachten dat ik binnen 30 minuten een belletje of appje krijg met wat ik gekocht heb. En dit is serieus, regelmatig binnen een half uur.

En zo kan ik honderden voorbeelden geven, het is eerlijk waar altijd zo ontzettend ingewikkeld. Ik weet het echt niet meer....

Thomas

Thomas

05-08-2015 om 23:42

Wegwezen

Ik heb maar één advies: wegwezen. Er lopen hier al jaren schoonmoederdraadjes, waarin voornamelijk twee mensen onder verschillende nicks steeds weer opnieuw klagen over hun schoonmoeder. Het lijkt erop dat jij met zo'n schoonmoeder getrouwd bent. Veranderen zal ze waarschijnlijk niet omdat ze waarschijnlijk niet ziet hoe haar gedrag bij jou problemen oproept.

Verder neem ik AnneJ's advies met een korreltje zout, want in elk draadje waarin iemand klaagt over gedrag van iemand anders, zegt ze dat die persoon autistisch is, dus ik zou niet zomaar dat label op je vrouw plakken. Zij wil gewoon bepalen hoe, wanneer en wat jij doet, zoals ze ook nog heel veel controle heeft over de kinderen. Maar jij bent een volwassene die zelf bepaalt wat hij doet. Hoe meer je aan haar voor jou absurde eisen probeert te voldoen, hoe meer macht ze over je handelen krijgt. Maar dingen hoeven niet allemaal op haar manier te gebeuren. Omdat het je niet lijkt te lukken haar dat duidelijk te maken kun je beter wegwezen. Erg gelukkig word je niet in deze relatie.

Ik vind het ook raar dat je onaardig praat aan de telefoon met je ex, omdat je huidige vrouw anders boos wordt. Wat je ook doet, je vrouw vindt toch wel iets om boos te worden, dan kan je maar beter aardig doen tegen je ex. Pas maar op dat je ex zich niet tegen je keert.

Geert

Geert

05-08-2015 om 23:51

Schuldig

Ik voel me ergens heel erg schuldig, kan dat moeilijk uitleggen. Ik probeer altijd alles weg te relativeren, constant denken ik begrijp het wel het gedrag komt daar en daar door, of ben ik juist degene die het verkeerd ziet. Ben ook niet altijd makelijk, heb al heel snel het gevoel dat iemand zich met mij bemoeit of dat ik iets verkeerd doe.

Bedank iig voor je reactie.

Weggaan

Ik ben het wel eens met Thomas. Je hebt gelukkig geen kinderen samen en dan is het in de relatie blijven wel een enorme opgave.
Overigens bel ik zelden. Ik doe de meeste communicatie per mail om de rust te bewaren. Als de kinderen weg zijn wil ik nog weleens uitgebreid bellen.
Allerlei spontane communicatie kan heel lastig zijn in relatie met iemand met autisme. Het is dan ook moeilijk om jezelf te blijven en spontaan te reageren. Als daar verder weinig tegenover staat zou ik er ook ernstig over nadenken om de stekker eruit te trekken.

Ff zo

Ff zo

06-08-2015 om 03:16

Mijn idee

Ik geloof met AnneJ en anderen dat er wel degelijk sprake,kan zijn van autisme (ass) bij je huidige vrouw. Het klinkt zeer vermoeiend hoe,je relatie en haar gedrag momenteel is. Nb Ik heb ook wel,eens een draadje over mijn "moeilijke man" gehad onder deze nick (wel herkenbaar dus dat jij het over een "gecompliceerde vrouw" hebt).

Ik herken er veel van (o.m. "zoek de fout"gedrag), alleen vind ik het bij jou een heel erg vermoeiende situatie als,ik het zo lees.

Ik denk dat het jou heel veel energie,gaat kosten om "op een goede manier" met haar om te gaan en dan nog,is de,vraag of zij door jouw gedrag voldoende (en snel genoeg) verandert, zodat het voor jou acceptabel wordt hoe zij zich gedraagt.

Omdat je niet samen met haar kinderen hebt, pas 3 jaar getrouwd bent (en niet al tig jaar samen bent), en het allerbelangrijkste: je een zoon hebt die (als ik het goed,begrijp) last heeft van haar gedrag en daar echt onder lijdt of in de toekomst zeker zal lijden, vraag ik me zeer af of je je al die moeite moet getroosten. Ik zou het mezelf en zeker mijn kind denk ik niet (langer) willen aandoen.

Sterkte met de situatie.

Hortensia

Hortensia

06-08-2015 om 10:43

Thomas

Eigenlijk ben ik het heel erg met je eens.

Ik ben altijd vóór "werk aan je relatie". Maar soms is het trekken aan een dood paard. En als iemand zich gedwongen (!) voelt om minder vriendelijk tegen de ouder van zijn kind te moeten spreken, zit er toch iets heel erg fout.

En ja, misschien is er sprake van autisme of zo. Geen idee. Als dat zo is, kun je met jezelf aanpassen een eind komen. Maar je moet ook dan daarbij je eigen grenzen NOOIT!!! uit het oog verliezen. Autisme of wat voor stoornis dan ook is nooit een excuus om jezelf tot in het extreme weg te cijferen!

Daarbij: wat voor voorbeeld geef je je kinderen door de hele dag op je tenen te lopen (inclusief niet vriendelijk tegen je ex doen om een narrige partner te voorkomen)?

Evanlyn

Evanlyn

06-08-2015 om 11:52

Geert

Ik denk dat je nu voor jezelf een afweging moet maken. Wegen de voordelen van deze relatie (die wij tenslotte niet kennen) nog op tegen de nadelen? Daarbij moet vooral het belang van je zoontje betrokken worden, maar ook of jij over je eigen grenzen heen moet om de relatie in stand te houden. En dan bedoel ik echt grenzen, dus niet een beetje geven en nemen, maar of je er echt ongelukkig van wordt.

Je kan best gelukkig worden met iemand die autistische trekjes heeft, maar het moet wel te doen zijn. Als zij jouw behoeftes niet kan vervullen, en jij de hare kennelijk ook niet, dan zit er niet veel muziek in.

Geert

Geert

06-08-2015 om 11:59

Lijst

Het gaat hier nog maar om een paar voorbeelden, en daar zijn er veel van. Vaak lopen we hier op vast, zoals dat voorbeeld over dat bellen. Na verloop van tijd gaat ze zich opstellen als zeer verschrikkelijk mens en zit dan in een soort zelfmedelijden/zelfhaat modus. Ik weet niet hoe dit precies in elkaar steekt maar vind dat vervelend om te zien, uiteindelijk hou je toch van elkaar en zij wilt graag kinderen. Het ziet er naar uit dat ik haar dat niet kan en wil geven, ben ergens ook bang dat alles dan nog erger gaat worden en mijn zoontje nog minder welkom is. Nu is het strak om de weekenden etc omdat spontaan wat afspreken bijna niet te doen is ivm gedoe, al moet ik wel melden dat daarbij ook het risico ontstaat dat ik een soort kinderopvang ga worden voor zijn moeder. Dus dat begrijp ik ergens nog wel, maar straks op zijn fietsie spontaan naar zijn vader zit er waarschijnlijk niet in denk ik.

Hebben jullie enig idee hoe dat zit met dat zelfhaat/medelijden? heb nu vastgehouden aan mijn mening dat ik vind dat zij over dat bellen gewoon weer een steek onder water geeft. Is dat omdat zij er nu geen controle over heeft en daardoor in deze modus gaat? ze doet dit trouwens ook behoorlijk heftig bij haar ouders, vertellen wat en hoe dingen te doen.

ik weet trouwens ook niet of het autisme is maar aanpassen gaat heel erg moeilijk worden. Ze doet trouwens een aantal zaken zelf terwijl ze bij laat weten het niet prettig te vinden. Zoals vrouwen toevoegen op facebook, dat soort gedoe. Zelf leert ze mensen kennen en gaat er zelfs uitgebreid mee zitten bellen en appen etc. Dus stukje onrecht, hypocrisie komt er ook regelmatig nog bij kijken.

Wellicht zal een aantal van jullie denken waarom doorgaan? ik wil het gevoel hebben dat ik er alles aan gedaan heb als ik besluit om te gaan scheiden. Scheiden zal voor mij betekenen dat ik alleen verder moet, en dat beangstigd mij best wel. En ik vind het gewoon heel erg zonde omdat heel veel van de problemen niet nodig zijn.

Geert

Geert

06-08-2015 om 12:02

laatste voorbeeld

We hebben trouwens zelfs discussies als ik ergens naar kijk of omkijk of wat dan ook.

vera

vera

06-08-2015 om 12:26

schuldig

Je voelt je schuldig naar haar toe zeg je. Ik snap niet dat je je niet schuldig voelt naar je zoontje. Die is maar beperkt welkom? Ik zou me eens goed gaan bedenken waar je prioriteit en loyaliteit hoort te liggen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.