Jongvolwassen Jongvolwassen

Jongvolwassen

Lees ook op

Wanhoop

Weet niet waar ik moet beginnen en of ik dit bericht in de juiste rubriek plaats. Maar dit is mijn situatie:
Wij zijn n gezin met 3 jongvolwassen kinderen. De oudste is dochter van 20. Zij heeft zeer ernstige problemen. Ons hele gezin lijd er ook enorm onder, ondanks dat t voor haar t ergste is. Dit begon al rond haar 13/14e. Het begon met zich terugtrekken, depressief zijn, pijn hebben, niet meer naar school willen/kunnen. Als kind was het nog niet echt merkbaar maar nu denk ik dat ze n zware psychische stoornis heeft. Het is momenteel zo erg geworden dat ze dagelijks huilt/schreeuwt. Zegt dat ze pijn heeft en gaat dan allerlei onmogelijke verkrampte houdingen aan nemen en ze beweert dat t haar helpt. Ze gaat bijv op de grond liggen in de woonkamer en ligt dan gewoon te kwijlen. Dat kwijl komt gewoon in haar haar. Ze verzorgt zich niet/hooguit n washandje over haar oksels en n straaltje water over haar haar. Ze poetst haar tanden niet en ze ruikt vaak onfris. Ze kan van t ene moment in t andere op de bank (terwijl we bijv gezellig n film aan t kijken zijn) in n hele rare houding gaan liggen(ondersteboven) en hard huilen. Voor ons ook ondragelijk en temeer omdat ze elke vorm van hulp weigert. We hebben al vanalles geprobeerd. Toen ze er nog n beetje voor open stond. Gezinstherapie, psycholoog, dokter etc. Lichamelijk is er volgens de huisarts niks. T moet dus psychisch zijn. Het is afschuwelijk om je kind te zien lijden. Ze hoort in de bloei van haar leven te zijn. Met heel veel moeite heb ik haar n paar maanden toch meegekregen naar huisarts voor n doorverwijzen naar ggz. Nu was ze eindelijk aan de beurt maar laat ze t toch afweten!!!
Ik zit met mijn handen in het haar...Hoe moet dit verder...hoe dan...ben zo bang voor de toekomst.
Nu zit ik te denken aan toch maar weer gezinshulp/therapie. Dan komt er gewoon iemand in huis en kun je er niet omheen. Mijn man heeft ook issues en dat heeft zeker ook bijgedragen aan de situatie (N aantal agressieve handelingen binnen het gezin, waarvoor hij hulp heeft gezocht maar hij zal altijd n moeilijke kant hebben). Dat is ook uitgesproken naar haar toe...
Wat ik met dit bericht hoop is dat iemand misschien zoiets dergelijks heeft meegemaakt of bij iemand in de omgeving heeft gezien en dat iemand me advies kan geven. Ik ben hier zo ontzettend verdrietig om maar hou me sterk. Niemand heeft er baat bij als ik ook instort. ....


Wellicht

Ik vind het nogal ernstig klinken, maar ik ben geen deskundige. Wellicht helpt het als je filmpjes maakt van haar 'uitvallen' en die een keer met de huisarts bekijkt. Huilen, schreeuwen, pijn hebben, in een verkrampte houding op de grond liggen ... of dat allemaal veroorzaakt kan worden door een moeilijke vader..... of door psychische problemen..... ik weet het niet. Ik ben geen deskundige.
Kan ze wel zeggen waar ze dan pijn heeft? Is ze ooit getest op epilepsie of fybromyalgie of nog wat van die nare dingen (ik noem maar wat, geen verstand van). Misschien kan de huisarts toch eens doorverwijzen.

tsjor

aleid

aleid

25-05-2019 om 16:09

volwassen

Ik snap je wanhoop.
Het gedrag van je dochter klinkt heftig.
Omdat ze nu volwassen is, moet ze zelf hulp willen. Weet je waarom ze dat niet wil? Zij zal hier zeker onder lijden en willen dat er zo mogelijk een einde aan haar pijnen komt?
Is zij al eens door een medisch specialist gezien (internist, neuroloog, pijnspecialist)?
Het is inderdaad sowieso goed grondig na te gaan of er echt niets lichamelijks aan de hand is.
Mocht dat zeker niet het geval zijn dan kan dat heel moeilijk te verteren zijn. Mensen denken dan vaak dat ze 'gek' zijn. Niets is minder waar. Stress kan zich op zoveel manieren vertalen!
Zijn er dingen waar je dochter echt van geniet? Wat doet zij in het dagelijks leven? Heeft zij een idee hoe ze zou willen dat haar toekomst eruit zou moeten zien?
Allemaal vragen die erop gericht zijn de pijnen, waar ze ook vandaan komen, een minder belangrijke plaats in te laten nemen. Zodat iedereen en vooral zij zelf, er hopelijk minder last van krijgt.
Sterkte!

Mijntje

Mijntje

25-05-2019 om 17:14

leonidas

Is epilepsie uitgesloten? Op youtube/internet kan je filmpjes zien hoe zo'n aanval eruit ziet. Het verhaal doet me er wel een beetje aan denken.
Het lijkt me goed om er idd filmpjes van te maken en ik hoop dat het oordeel van de huisarts ook gebaseerd is op beeldmateriaal, of bij irl zien van zo'n pijnaanval.
Wat verschrikkelijk moeilijk voor jullie. Het is idd zaak voor jou om dit vol te houden en ga voor jezelf naar de huisarts. Sterkte!

leonidas

leonidas

31-05-2019 om 04:25 Topicstarter

Dat is het niet

Heb de filmpjes bekeken maar het uit zich toch anders bij mijn dochter. Wel bedankt voor de moeite ik waardeer echt alle tips etc.
Pfff ik heb weer n paar zware dagen achter de rug. Het lijkt wel steeds erger te worden. Wat ze bijv ook doet is speeksel niet inslikken maar uitspugen in n bakje. Want haar slokdarm doet pijn. Het is al es door de huisarts bekeken en die zegt niks aan de hand. Ook loopt ze thuis vaak mank alsof ze pijn heeft aan haar been. Het is allemaal niet waar. Want zo doet ze alleen thuis. Ik wil haar t liefst gedwongen laten opnemen want misschien komt t goed in n andere omgeving. Dit hier thuis door laten gaan gaat n keer echt flink mis! Ze scheld ons uit met de meest verschrikkelijke woorden. Ze is vijandig als ze word aangesproken op haar gedrag. Ze ruimt niks op en laat overal smerigheid achter. Hetis werkelijk niet te doen en verschrikkelijk om aan te zien. GGZ zegt dat ik de politie moet bellen als t mis gaat. Die schakelen dan de crisisdienst in. Maar wat dan?? Zij wil geen hulp. Iedereen is slecht en iedereen zit fout behalve zij. Zij is perfect maar leeft helaas in n inperfecte wereld. Zo ziet ze het. Wat ze dan weer niet ziet is dat niemand er n boodschap aan heeft en iedereen verlaat haar vroeg of laat. Sorry ik weet niet of er mensen zijn die me kunnen helpen maar op dit moment zit ik te huilen. Uit machteloosheid. Ik ben n optimist van mezelf maar t leven is voor mij op deze manier geen lolletje. Mijn man is zelf vaak pessimistisch maar hierover zegt hij juist ach ze moet gewoon dit of ze moet gewoon dat...alsof hij de ernst niet wil zien. Bij zowel mijn man als dochter heeft de GGZ adhv n aantal gesprekken t vermoeden van autisme uitgesproken maar ja wat moet ik ermee. Ze willen geen officiële test laten doen pfff ik heb er echt genoeg van

Zelf

Heb je zelf al eens opnames gemaakt?
Gedwongen opname kan via de GGZ, maar daar zijn strenge criteria voor. Ze moet dan een gevaar zijn voor zichzelf of voor anderen.
Het kan ook via de wet op gesloten jeugdzorg, maar dan moet je wel langs een rechter. En dan zal er waarschijnlijk eerst een rapport moeten liggen over de problematiek. Dat rapport moet dan komen van Veilig Thuis. Er is dan het risico dat je de regie kwijt raakt, maar die ben je nu ook al kwijt. Oh nee, ze is al 20.
Dan is er bijna geen andere uitweg dat inderdaad de politie bellen (maar ja,w at moet er dan aan de hand zijn) of filmpjes maken en bij de huisarts doorverwijzing vragen naar een specialist in het ziekenhuis (internist?). De pijn in haar slokdarm kan dan aanleiding zijn daarvoor.
Ik denk dat het vooral belangrijk is dat mensen zien wat er binnen in huis met haar gebeurt, zeker als ze dat gedrag verder niet laat zien.

Tsjor

Specialist

https://www.leokannerhuis.nl/locaties/ciba

Als je een vermoeden hebt van autisme dan is het niet verstandig om een reguliere opname te regelen bij de GGZ. Dat kan veel onbegrip opleveren en extra stress.
Liever laat je je verwijzen naar de instelling die gespecialiseerd is in de zorg voor mensen met autisme.

leonidas

leonidas

31-05-2019 om 13:20 Topicstarter

Goed idee

@tsjor heb al n paar filmpjes en zal dat idd es aan de huisarts laten zien.
@anneJ dankjewel ik ga dat eens uitzoeken

Meer autisme

https://www.tonyattwood.com.au/about-aspergers/girls-and-women-who-have-aspergers

Het kan voor je eigen wijze van omgaan handig zijn om je te verdiepen in autisme.

https://www.geefmede5.nl/home

https://www.autisme.nl/activiteiten/regio/noord-holland/
De NVA heeft in veel regio's een inloopuur voor mensen met autisme en hun verwanten, daar kun je informatie opdoen.

En een eigen ervaring. Mijn zoon had in groep acht op de basisschool zoveel stress dat hij kopjes maaginhoud spuugde, daar doet de maagpijn en het kwijlen van je dochter mij een beetje aan denken. Pure stress dus.
Dat kun je verminderen door de omgang en de thuissituatie meer voorspelbaar en kalm/geluidsarm te maken.

Wat hier ook hielp was de diagnose syndroom van Asperger die mijn zoon kreeg. Vanaf dat moment ging hij ook zelf informatie opzoeken. Autisme is een beetje te breed, dus als het om een jongvolwassene gaat met een normale of bovengemiddelde intelligentie, dan zou ik sites met 'Asperger' opzoeken.
Je hebt ook bijvoorbeeld Wrongplanet , een Amerikaanse website voor mensen met autisme of PAS, voor Nederlandse mensen met autisme.

https://www.pasnederland.nl/

Als iemand er zelf greep op kan krijgen schiet het natuurlijk beter op.

Maar je moet er een beetje in groeien. Dan ga je het steeds meer herkennen.
Belangrijke patronen zijn de zintuigelijke overprikkeling en de andere manier van informatieverwerking.

aleid

aleid

04-06-2019 om 13:12

op kamers

Misschien heel cru: zet haar voor de keuze, of hulp accepteren of op kamers. Als signaal dat ze niet het hele gezin kan tiranniserene met haar al dan niet terechte pijnen. En misschien is het goed het ondertussen zoveel mogelijk proberen te negeren. Zodat ze er geen ziektewinst aan behaalt.
Zorg voor jezelf! Ga erop uit, een kopje thee op een terrasje, een mooi boek uit de bieb, een stukje wandelen of fietsen of waar je ook maar van houdt (of vroeger van hield als het op het moment moeilijk voor te stellen is dat je ook maar iets nog leuk vindt...)
Wederom sterkte!

leonidas

leonidas

29-06-2019 om 04:30 Topicstarter

Help!!

Het is weer n tijdje geleden dat ik hier was en het is midden in de nacht. Alweer ligt mijn dochter wakker en ligt te huilen van de pijn op de gang. Er is nauwelijks nog iets van haar over zoals ze was in betere tijden. Het doet me zo verschrikkelijk verdriet en ik kan geen kant op. Ik ging net bij haar zitten en probeerde haar te kalmeren. Haar broer kan niet slapen door dit gedoe. Toen ik naar bed wilde gaan begon ze te smeken of ik wilde blijven. Maar ondertussen zegt ze dat ik haar kapot heb gemaakt. Vanmiddag kreeg ik nog n appje waarin ze zei dat ze van me houdt. Laatst heb ik de ambulance gebeld omdat ze zei dat ze euthanasie wil. Ze vonden het toch niet acuut nadat ze met haar hadden gesproken (ze lag onder haar deken verstopt) en we zouden volgende dag naar de huisarts moeten gaan. Dit hebben ik en man gedaan. Dochter niet mee. Ze is 21 en ik krijg overal tzelfde te horen. "Je kunt haar niet dwingen, ze moet zelf hulp vragen"
Ok dat snap ik. Maar ook toen ze 16 was kregen we dat te horen. En ik heb er zoo genoeg van. Dit is onmenselijk om te moeten zien/ondergaan. Wij kunnen he le maal niks doen.....Laatst viel ze me aan. Hoe ver nog??
Dag in dag uit drama. Hoe is het mogelijk dat je nergens terecht kunt als iemand wilsonbekwaam is.
Jullie adviezen neem ik graag ter harte

Toch

je hebt zelf al een oplossing genoemd, waar je niet graag aan wil: 'GGZ zegt dat ik de politie moet bellen als t mis gaat. Die schakelen dan de crisisdienst in.' En dan is het aan de crisisdienst om te bedenken hoe ze hulp kunnen geven als iemand geen hulp wil. Eventueel of desnoods met een IBS of een rechterlijke machtiging. Geen simpele weg, maar soms is er niks anders.
Ik neem aan dat je de filmpjes al besproken hebt met de huisarts, kontakt gezocht hebt met Ypsilon en je licht hebt opgestoken bij het Leo Kannerhuis.
Veel sterkte vandaag.

Tsjor

Biebel

Biebel

29-06-2019 om 09:57

Crisisdienst

Onder een andere Naam is mijn verhaal over mijn psychisch-problematische adolescent hier ook te lezen, en ik snap je wanhoop. En er is maar een goed advies, wat Tsjor je al geeft; vraag de huisarts of de politie om de crisisdienst in te schakelen. Want een crisis is het. Voor je dochter, maar ook heel erg voor de andere gezinsleden. En hulp weigeren klinkt leuk, maar niet als anderen er last van hebben.

Alternatief is eventueel bemoeizorg van de ggz, of hoe dat in jullie regio ook heet. Moet ook via huisarts en is bedoeld voor zorgmijders zoals je dochter. Ze hebben veel manieren om met haar in contact te komen om haar te bewegen zelf hulp te aanvaarden.

Maar dit alles begint met dat jij, jullie, de streep trekken. Hoe naar en verdrietig ze zich ook voelt, ze terroriseert nu het hele huishouden. Pas als jullie dat een halt toeroepen, in elk geval voor jezelf, sta je open voor echte oplossingen. Pas als je aan jezelf toegeeft dat het niet gaat en het hele gezin er last van heeft, sta je echt open voor oplossingen die je nu nog (onbewust) afhoudt zoals Politie of huisarts bellen, en overleggen of er een RM of IBS moet komen.

En hoewel ik streng klink, snap ik heel erg dat je dochter zich ellendig voelt. Maar als ze met alleen begrip geholpen zou zijn, zou ze allang beter zijn...

leonidas

leonidas

29-06-2019 om 10:00 Topicstarter

Tsjor

Filmpjes en foto's aan de ha laten zien. Hij vindt het ook zeer ernstig maar zegt als advies dat het enige wat we kunnen doen is haar blijven aansporen om hulp te gaan zoeken. Overigens gedwongen opnames is alleen als je n gevaar bent bijv als je op straat mensen aan valt.
Leo kannerhuis is voor mensen met autisme maar er is geen diagnose aangezien ze niet wil laten testen.
Ypsilon heb ik nog niet geprobeerd, (wel iets soortgelijks) Maar die ga ik maandag meteen bellen bedankt voor de tip.
En idd de politie als t mis gaat. Is al es gebeurd en toch nemen ze niet zomaar iemand mee hoor. Ze praten even. Mijn dochter zegt t gaat al weer en hup ze zijn al weer weg.

leonidas

leonidas

29-06-2019 om 10:04 Topicstarter

Biebel

Dank je en ja dat is helemaal waar wat je zegt. Zo sta ik er ook in nu. En zo gaan we het aanpakken.
Nogmaals bedamkt

Kijk Leonidas

Wat Tsjor ook al zegt. Heb je contact opgenomen met bijvoorbeeld een Leo Kannerhuis? Daar werken mensen die vaker met dat bijltje hebben gehakt. Natuurlijk kun je overal altijd een hork treffen die het protocol onder je neus houdt: eerst een diagnose. Maar jou volgende vraag is dan: ze laat niets toe, hoe kan ik het aanleggen dat er toch een diagnose komt?
En in algemen zin: hoe kom ik met mijn gezin uit deze crisis? Hoe krijgen we dochter zo ver dat ze zich laat opnemen en wat zijn de mogelijkheden voor opname? Wat zijn de wachttijden.

Wachttijden lijken soms lang, maar kunnen soms erg meevallen omdat niet iedereen op de wachtlijst er ook altijd gebruik van maakt.
Vaak is men dan al in een eerder stadium naar een ander voorziening vertrokken.

Ik denk dat je je misschien overweldigd voelt door de problematiek? En er tegenop ziet om er mee aan de gang te gaan, want het kan ook lopen door stroop zijn en je hebt geen zicht op het eindresultaat. Dat is een ontmoedigend gevoel. Je wil liever dat het probleem je uit handen wordt genomen. Je bent moe en het kost je veel energie om een plan te trekken. Dat kan het geval zijn.

Toch, ga het gesprek aan met zon instelling als het Leo Kannerhuis. Geef aan wie er aan autisme heeft gedacht, geef dat door met naam en toenaam. Wees precies.

Wachten op een crisis geeft je veel minder controle over de zaak.

https://www.cce.nl/
Kijk anders of je hier terecht kunt? Mogelijk via de huisarts? Maak een dossier, leg een verhaal vast. Met feitelijk gegevens, een tijdlijn, en persoonlijke data.

Zorg is ook een bureaucratisch proces en als er maar duidelijke tekst is. Lastig is als je zelf niet uit de hulpverlening komt om dit te communiceren.
Mijn ervaring is dat ik die tekst steeds beter wist te formuleren na mails en gesprekken met deskundigen. In mijn tijd een directrice van een speciale school, een spilfiguur mbt autisme uit het speciaal onderwijs.
Maar stap er op af. In je hoofd blijven afwegen gaat je niet helpen. Zet die stap.

Biebel

Biebel

29-06-2019 om 11:24

Toch ook een linkje dan

Omdat ik niet weet in welke regio je woont, dit is de informatie van de Rijksoverheid over bemoeizorg. https://www.informatielangdurigezorg.nl/bemoeizorg Als je bemoeizorg+ je eigen regio googelt vind je ongetwijfeld wie dat bij jou organiseert.
En ook hier; ze terroriseert het huishouden, veroorzaakt overlast en verwaarloost zichzelf. Genoeg redenen om te verwachten dat ze zorg nodig heeft, waarbij dit mogelijk kan helpen. Want Omdat ze zelf niet op hulp kan vragen zul jij die keuze voor haar moeten maken.

Als zij maar hulp vraagt

'Hij vindt het ook zeer ernstig maar zegt als advies dat het enige wat we kunnen doen is haar blijven aansporen om hulp te gaan zoeken. Overigens gedwongen opnames is alleen als je n gevaar bent bijv als je op straat mensen aan valt.'
Of een gevaar voor jezelf. Maar het lijkt wel zo te zijn, dat de interpretatie van de criteria nu weer heel erg strikt is. De discussie over verwarde mensen op straat komt niet uit de lucht vallen.
Een probleem lijkt mij dat het onduidelijk is of er een psychiatrisch probleem is of een fysiek medisch probleem. In de medische wereld zijn dat helaas twee zeer gescheiden werelden. Misschien zelf de stoute schoenen aantrekken en een consult vragen bij een psychiater en een internist om advies te krijgen. Met de filmpjes.
Overigens is een ambulance niet de beste hulpverlener als ze euthanasie wil. Dat zou dan toch weer de huisarts zijn.

Tsjor

leonidas

leonidas

30-06-2019 om 00:47 Topicstarter

Maandag meteen

Het is echt heel fijn om eens jullie reacties te horen. Hierdoor krijg ik weer positieve krachten. Morgen ga ik telefoon nummers en vragen op een rijtje zetten. Dan maandag actie!!
Ja het is idd t beste te omschrijven als lopen in stroop en geen uitzicht op verbetering. Maar daar leg ik me niet bij neer. Ik zal alles uit de kast halen om haar te helpen. Nu nog zorgen dat ik es n keer goed kan slapen...zodat ik niet continu afgemat ben.

mijk

mijk

30-06-2019 om 04:44

Ben je verder tevreden over je huisarts?

Wij troffen bij onze demente maar zorgmijdende schoonmoeder een arts die maar bleef zeggen dat we het tegen moeder meosten zeggen als we onze zorgen maakten. Dat hadden we uiteraard al geprobeerd en dat werkte niet en ondertussen ontdekten we dat ze al haar pillen aleen slikte als ze ze per ongeluk zag staan ( ook als dat 3 keer per dag was).

Later zijn mijn schoonouders van arts veranderd (husiarts kwam ook niet toener diagnose van terminale ziekte uitkwam) en ik weet echt zekrr dat we bij die huisarts wel gehoord waren.

Lang verhaal maar als je verder ook maar twijfelt aan je huisarts zou ik een ander zoeken. Je verdient meer steun dan dit!!

leonidas

leonidas

01-07-2019 om 10:57 Topicstarter

Biebel

Even n vraag: ik ken je verhaal niet maar begrijp dat je zoon/Dochter soortgelijk probleem heeft of had. Is daar inmiddels wel hulp voor en zo ja hoe is dat gegaan als ik vragen mag?

Karin

Karin

10-07-2019 om 21:28

Hoe gaat het nu?

Je kunt met de gemeente bellen, zij weten de weg naar 'bemoeizorg'. Dat is in iedere regio anders georganiseerd. Het zijn professionals die je kunt inzetten ten behoeve van zorgmijdend gedrag / zorgmijders. Je relaas te lezen, is dat wel aan de orde.

Jackie

Jackie

10-07-2019 om 22:39

Je geeft aan

dat ze je aanviel. Dan vormt ze toch wél een gevaar, misschien niet direct voor zichzelf maar voor haar omgeving? Sowieso is dit een heel ongezonde situatie voor de rest van het gezin. Ik heb op een crisis-afdeling gewerkt in de jeugd ggz en dit zou echt wel genoeg reden zijn om de crisisdienst te laten komen en een jongere, al dan niet met een inbewaringstelling, op te laten nemen. Maar in de volwassen psychiatrie zijn ze volgens mij wat strenger. Er zijn wel jongerenafdelingen die tot en met 21 jaar opnemen, misschien is dat iets om uit te zoeken?

leonidas

leonidas

11-07-2019 om 00:42 Topicstarter

Jacky

Dank je voor je bericht. Soms ga ik twijfelen aan mezelf. Al die instanties die ik bel...overal waar ik informeer ...hoor ik "Oh wat vervelend voor u en uw gezin, tja je kunt niet veel doen...hou vol en probeer haar te overtuigen dat ze hulp nodig heeft...nou sterkte he"
Maar ik betwijfel ook of n gedwongen opname wel zo goed is. Ben zo bang dat ze dan nog erger wordt. Hoe zijn de ervaringen op dat gebied. Komt er ooit iemand beter uit zo'n gedwongen opname?
Momenteel gaat t zeer slecht. Ze staat elke dag op haar hoofd en beweert dat t helpt tegen pijn in haar hart. Morgen ga ik (weer!) naar de dokter en hopelijk met haar samen. In ieder geval ga ik zelf om psychologische hulp vragen om dit vol te houden. Want man man man ik ga hieraan onderdoor.

leonidas

leonidas

11-07-2019 om 00:45 Topicstarter

Bemoeizorg

Dat heb ik nog niet geïnformeerd en ga ik morgen ook meteen bellen

Biebel

Biebel

11-07-2019 om 08:14

Ja helaas ervaring

en ik houd even op de oppervlakte wie dan, maar er waren er meerdere in de omgeving en het betrof psychoses, een als gevolg van, onder andere, niet bekend autisme. Een heeft uiteindelijk hulp aanvaard door druk van vrienden, ander kreeg drie keer per week bezoek van bemoeizorg verpleegkundige en woont nu beschermd.

Misschien ken je de uitdrukking ‘als je alleen een hamer hebt, lijkt alles een spijker’? Dat zorgt ervoor dat ik wat psychotische trekjes in je verhaal lees, want dat is wat ik (her)ken.

Maar als ik iets heb geleerd over hulpverlening is dat ze misschien graag willen, maar pas echt mee gaan denken als jij aangeeft dat het niet meer gaat, maar het ook echt meent en je openstaat voor alles. Een goede motivatie is bv de bescherming van je andere thuiswonende kinderen. Eerlijk is eerlijk; ik weer niet of mensen beter worden ven een gedwongen opname. Ik weet wel dat het rust kan geven aan de rest van het gezin. En ik weet ook dat pas als jullie ook voor deze impopulaire maatregelen open staan, zorgverleners doorkrijgen hoe onhoudbaar het is.

Eigenlijk is mijn boodschap; ja, het is ontzettend k.t als je kind zo ellendig voelt. Maar pas als jij er voor gaat staan dat het niet meer gaat komt de wereld in beweging. Ze is volwassen, stel de vraag aan doktoren of ze willen dat deze jongedame zelfstandig gaat wonen, of dat verstandig lijkt. Stel dezelfde vraag aan je dochter.

Even streng; jammeren gaat je niet helpen. Voorbeelden van op de kop gaan staan ook niet (want waarom is dat zo Erg, laat haar, zou ook een reactie kunnen zijn, zeker vanuit de blik van een zorgverlener).
Wat wel kan helpen; Eerlijk zijn over dat ze je aanviel. Melden dat je andere kinderen bang zijn. En toegeven dat het thuis niet meer gaat en er iets moet gebeuren. Vandaar bemoeizorg, crisisdienst; een expert die meekijkt wat er met je dochter aan de hand is en die tips heeft hoe je hiermee om kunt gaan. Bespreek dat met je huisarts en stel hem dat je niet wil wachten tot het mis gaat en je met getraumatiseerde broers en zussen bij hem komt. Of erger.
Om als zweeftype met een metafoor af te sluiten; zoek je innerlijke tijgermoeder die het beste voor Al haar pups wil en ga beschermen.

Jackie

Jackie

11-07-2019 om 10:15

jullie willen wél hulp

Als instanties willen afsluiten met 'tja wat rot, hopelijk gaat ze hulp accepteren' kan je ook gewoon aangeven: ja maar IK wil wél hulp, WIJ als gezin lijden hieronder en willen hulp, de situatie is voor ons onhoudbaar.
Ik snap dat crisisdienst/ibs/gedwongen opname allemaal heel heftig klinkt en nee een gedwongen opname is geen garantie voor genezing voor je dochter, maar zoals Biebel ook aangaf, je neemt dan in ieder geval wel de rest van het gezin in bescherming. Ik kan alleen spreken over de jeugd-ggz en ja er waren genoeg patienten die 'beter' terug naar huis of een bepaalde woonvorm gingen, maar er waren ook patienten die maar terug bleven komen helaas. Ik kan me overigens ook een patient herinneren die ook opeens op de grond ging liggen en die zei dan bv dat ze haar benen niet meer voelde. Soms huilde ze ook (kan me niet goed herinneren of ze ook over pijn klaagde, zou best kunnen). Ik weet nog dat ze antipsychotica kreeg voorgeschreven. Volgens mij is ze vanuit de crisisopvang toen naar een klinische behandelplek gegaan. Verdere details herinner ik me helaas niet, behalve dat ouders er he-le-maal doorheen zaten, rot om te zien.

Biebel heeft gelijk

'Komt er ooit iemand beter uit zo'n gedwongen opname?' Gelukkig wel.
Maar Biebel heeft helemaal gelijk: jammeren hoe erg het is helpt niet, wel aangeven hoe 'gevaarlijk' het is, zowel voor haarzelf als voor het gezin.
Het kan zijn dat psychologische hulp jou helpt, maar het leidt ook een beetje af van het echte probleem, dat nog niet opgelost is. En die echte sitautie is slopend voor je.

Tsjor

leonidas

leonidas

11-07-2019 om 21:58 Topicstarter

Oke

Allereerst echt bedankt dat jullie zo meedenken.

Vandaag ging het wederom vreselijk slecht.
Er word hier gezegd laat haar op haar kop staan, maar ze zit daardoor onder de blauwe plekken. Vandaag deed ze dat zelfs buiten voor mn deur. Ik wilde de crisisdienst inschakelen en voor de zoveelste keer werd mij gezegd eerst de huisarts te vragen. Uiteindelijk bij n vervangende huisarts ivm eigen h.a. niet open. Deze zei dat ze eerst haar wilde zien...dus haar met heel veel moeite meegekregen. Dokter heeft gezien dat ze veel blauwe plekken heeft. Heeft naar hart en longen geluisterd. Plus er moet bloed afgenomen worden om andere dingen uit te sluiten. Oke dat gaan we morgenochtend doen. Tenzij ze niet wil..die kans is groot. Want nu zit ze weer te schreeuwen. Ook kreeg ze oxazepam voorgeschreven. Daar zou ze rustig van worden. Eenmaal thuis zegt ze dat niet te willen. Maar tegen de dokter braaf zeggen van ja dat zal ik doen.Ik wil niet alleen maar jammeren ik wil vooral actie..maar ik merk ontzettend veel tegenwerking. Ik ben zelfs boos geworden bij de huisarts en geëist dat ze ergens opgenomen moet worden maar ook zij vertelde me dat zoiets niet zomaar kan. Ik begrijp wel dat het heel complex is want wat is het nou. Is t lichamelijk zoals ze beweert of (en dat denk ik eerder) toch psychisch? Sorry voor mijn gejammer (dat meen ik) maar dit is voor mij misschien gewoon n uitlaatklep ook. Ik heb inmiddels een waslijst van instanties waar ik duidelijk heb laten merken dat dit niet verder kan.
Nogmaals bedankt voor alle tips!

rustig doorjammeren

Leonids, je mag hier rustig doorjammeren, totdat je eindelijk, eindelijk een geschikte plek hebt voor haar, waar ze onderzocht wordt, een diagnose kan krijgen en een behandeling waar ze van opknapt.
Mijn opmerking ging vooral over het gaan naar de psycholoog en mijn voorzichtige waarschuwing dat het kan zijn dat je daarmee een zijweg gaat bewandelen die veel energie van je vraagt.
Ondertussen is de weg naar het zoeken van een oplossing voor je dochter de beste weg die je op kunt gaan en dat is al zwaar genoeg. Dat ligt niet aan je dochter, ook niet aan jou of je gezin. Dat ligt aan de moeizame weg naar hulpverlening. Waarom dat zo moeizaam is? Omdat ze zelf geen hulpvraag heeft of geen hulp wil. Daar draait de hulpverlening om, dan kunnen ze niets meer doen. Maar dat neemt niet weg dat er geen hulp nodig is. Die is wel nodig. En er zijn ook wegen voor, maar voordat je het smalle paadje gevonden hebt moet je keihard werken en op de deuren blijven bonken.

Tsjor.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.