13 april 2025
Help! Mijn kraamverzorgster zag iets wat ze nooit had mogen zien
Ik weet niet wat me bezielde, maar op dat moment leek het mij een goed idee. Ik was net bevallen en in de eerste dagen na de geboorte van mijn dochter voelde mijn lichaam niet meer als mijn eigen lichaam. Alles was anders, alles deed pijn en alles lekte. Maar tussen de gebroken nachten en het constante voeden door, besloot ik op dag drie na de bevalling dat ik me even 'mezelf' moest voelen. Dat ene kleine momentje van normaliteit. Dat werd mijn ondergang.
Waarom dacht ik dat dit een goed idee was?
Mijn kraamverzorgster was geweldig. Lief, zorgzaam en een wandelende encyclopedie van babykennis. Maar ook... altijd aanwezig. En logisch ook, want ik was een emotioneel wrak dat niet eens wist hoe ze een luier goed moest aandoen zonder dat mijn baby eruit glipte als een natte paling. Maar ergens tussen de adviezen over stuwing en de subtiele hints dat ik écht even moest douchen, voelde ik de drang om iets voor mezelf te doen.
Dus daar lag ik, in bed, met de deur op een kiertje. Mijn man was beneden koffie aan het zetten en de kraamverzorgster rommelde ergens in de keuken. De perfecte gelegenheid, dacht ik. Even een momentje voor mezelf. Even ontsnappen aan het constante geven en zorgen. Ik greep naar mijn nachtkastje, waar ik – heel optimistisch – voor de bevalling nog een speeltje had klaargelegd, voor 'wanneer ik daar weer aan toe was'. Blijkbaar was dat moment nu.
Opeens hoorde ik een voetstap
Op het moment dat ik mezelf wat ontspanning probeerde te gunnen, ging de deur open. Geen kloppen, geen waarschuwing, gewoon BAM. Daar stond ze. Mijn kraamverzorgster. En ik, halfnaakt, met een knalrood hoofd en een trillend object in mijn hand dat overal was, behalve waar ik het gepland had.
Haar ogen werden groot en ik bevroor.
Er was een moment van complete stilte. Alleen het gekraak van de vloer onder haar voeten, het geluid van mijn baby die beneden begon te jammeren en natuurlijk het monotone gezoem dat nog altijd in mijn hand lag, inmiddels volledig vergeten.
En toen... alsof de situatie nog niet erg genoeg was, begon ze te praten.
"Oh, eh, oeps, uhm, sorry, ik eh…"
Ze draaide zich verschrikt om, maar in haar paniek wist ze niet of ze de deur nou open of dicht moest doen. Ik probeerde in blinde paniek de vibrator uit te zetten, maar mijn vingers werkten niet mee. Paniekmodus: 1000%. Uiteindelijk wist ik hem op de een of andere manier onder een kussen te duwen en stamelde iets wat in de verte leek op "Uhm, ik eh… ja… momentje".
Ze murmelde iets over ‘later wel even checken’ en verdween razendsnel de gang op. Ik hoorde haar zich letterlijk tegen de muur bonken in haar haast om weg te komen. Alsof ze zelf ook zo snel mogelijk haar geheugen wilde wissen.
Wat zeg je na zoiets?!
Mijn man kwam boven en vond me in een soort shocktoestand, starend naar de deur alsof ik er boze krachten mee kon wegjagen. "Wat is er?" vroeg hij. Ik probeerde te antwoorden, maar alles wat eruit kwam was iets in de trant van "ik… eh… kraamverzorgster… zag… niet… ik… ugh…"
Hij fronste en toen hoorde ik beneden een kopje kletteren. De kraamverzorgster. Die wist dat we elkaar zo weer onder ogen moesten komen.
De rest van de dag hebben we allebei gedaan alsof er niks was gebeurd. Ze gaf me tips over tepelkloven, ik knikte alsof ik de informatie kon verwerken en we hebben elkaar niet één keer recht aangekeken. Op dag vijf was ze klaar met haar zorg en bij haar afscheid kreeg ik nog een extra vriendelijke schouderklop. "Je doet het super, echt, nou eh, succes verder!" zei ze, met een fractie van een seconde oogcontact voordat ze haar spullen greep en letterlijk de deur uit vluchtte.
Conclusie
Sommige momenten moet je misschien even uitstellen tot de kraamverzorgster definitief de deur uit is of in elk geval de deur echt dicht doen. En op slot.
