7 mei 2025
Ik wil geen kinderen en dat is niet zielig
Als ik zeg dat ik geen kinderen wil, blijft het zelden stil. Er volgt meestal geen simpel: “Ah, oké.” In plaats daarvan krijg ik vragende blikken, gefronste wenkbrauwen of een bezorgde blik gevolgd door zinnen als:
“Maar waarom dan niet?”
“Je zegt dat nu, maar wacht maar tot je ouder wordt.”
Of mijn persoonlijke favoriet:
“Je weet pas wat echte liefde is als je moeder bent.”
Alsof mijn hart pas écht zou werken zodra ik een baby heb gedragen. Alsof je pas meetelt als vrouw als je een kind op de wereld hebt gezet. Alsof het ontbreken van een moederwens automatisch betekent dat er van binnen iets stuk is.
Maar ik voel me allesbehalve incompleet.
Dit is geen verdriet, dit is helderheid
Mensen denken vaak dat zo'n keuze zielig is. Dat er een leegte moet zijn, een gemis, iets dat onverwerkt is. Maar voor mij is het allesbehalve dat. Dit is geen beslissing uit angst of uit pijn of omdat ik ‘geen liefde te geven zou hebben’. Dit is helderheid.
Ik heb hierover jarenlang nagedacht. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd, mezelf de ruimte gegeven om te twijfelen, te dromen, af te wegen. En wat er telkens overbleef, was dit ene gevoel: nee, ik wil geen kinderen. Niet nu, niet later, niet op een moment dat zogenaamd ‘mijn biologische klok begint te tikken’.
Ik ben niet anti-kind. Ik houd van mijn neefjes. Ik vind kinderen grappig, ontwapenend, ontroerend. Maar ik voel geen verlangen om moeder te zijn. Niet één cel in mijn lijf die daarheen trekt.
Ik wil een ander leven en dat is óók waardevol
Wat ik wél wil? Rust. Diepe, ononderbroken nachten. Avonden die ik vul zoals ik wil, zonder geschreeuw om aandacht. Ochtenden waarin ik alleen maar voor mezelf hoef te zorgen. Vakanties zonder schema’s en tassen vol natte doekjes en snacks.
Ik wil ruimte in mijn hoofd, in mijn agenda, in mijn huis. Ik wil vrijheid, spontaniteit, stilte. En ja, ik weet het, met kinderen kun je ook gelukkig zijn. Maar ik geloof dat je net zo gelukkig kunt zijn zonder. Alleen vertelt niemand je dat hardop.
Ik ben geen onaffe versie van een vrouw
Het is alsof de wereld soms denkt dat ik mezelf tekort doe. Alsof ik ‘de mooiste rol in het leven’ aan me voorbij laat gaan. Maar voor mij is die rol niet het moederschap. Ik voel me niet leeg. Niet incompleet. Niet op weg naar iets wat ooit nog moet komen.
Ik voel me juist… stevig. Alsof ik echt durf te kiezen.
Voor mezelf.
Voor een leven dat klopt bij wie ik ben.
Zonder spijt. Zonder later misschien.
Zonder het idee dat ik ‘dan maar’ iets anders moet vinden om me aan vast te houden.
Er zijn oneindig veel manieren om een zinvol leven te leiden.
En de mijne is er eentje zonder kinderen.
Dat is niet zielig.
Dat is gewoon wie ik ben.
