Hoe ga je elke maand met teleurstelling om ...
Hoi,
Wij zijn nu ruim 1,5 jaar bezig om zwanger te raken (31 en 34 jaar). De eerste 10 maanden niet al teveel mee bezig geweest, maar inmiddels vinden we het beide lastiger worden. Elke maand hoop je toch stiekem dat je het raak is. We hebben al een paar testen gedaan bij de fertiliteitskliniek, maar het zag er tot nu toe goed uit. Het is soms toch heel frustrerend als je hele omgeving (zo lijkt het) zwanger raakt. Niemand weet dat we een kinderwens hebben. Soms krijgen we wel de vraag, maar dan antwoorden we zoiets van..".misschien willen we een kindje, maar nu nog even niet mee bezig". Ik moet je eerlijk zeggen dat ik twijfel of ik het niet gewoon moet vertellen....Ik ben bang dat mensen de focus er op gaan leggen en ik daardoor nog vaker mee geconfronteerd wordt dat het niet wil lukken. Ik hoop dat er meer mensen zijn op dit forum die hierover willen praten die in dezelfde situatie (of al veel langer) zitten. Misschien kunnen we tips, verhalen uitwisselen en elkaar wat positieve steun geven!
Hoe ik ermee omga
Hoi,
Wij zijn ook al een tijdje bezig met zwanger te raken. En oals jij moet ik het iedere maand met een teleurstelling bekopen.
Wat ik doe is mezelfop iets trakteren dat ik tijdens een zwangerschap niet kan doen. zoals een massage, mijn haren verfen, etc etc. Straks als je zwanger raakt dan kan dit allemaal niet. probeer jezelf besig te houden met vrienden en hobbies.
heb je trouwens je schildklierhormoon laten checken?
Sorry voor de spelfouten
mijn excuses voor de spelfouten.. Ik heb te snel zitten typen 
bezig*
zoals*
mezelf op*
vertellen
Bij ons duurde het bijna 3 jaar (2 jaar en 9 mmd) voor ik zwanger was. We begonnen (denk ik) als een van de eersten in onze vriendenkring, maar op een gegeven moment raakten er inderdaad steeds meer zwanger.
In het begin vroegen mensen het niet. Toen ze het wel gingen vragen reageerden wij (ik vooral, aan mannen vragen ze het minder vaak) ook vaag en ontwijkend terwijl ik er ook veel verdriet over had.
Bij nader inzien zou ik het veel sneller aan goede vrienden en zelfs op een gegeven moment daarbuiten hebben verteld. Het verdriet voor je houden maakte het voor mij erg moeilijk. Toen ik het goede vriendinnen ging vertellen werd het beter handelbaar.
Nu twee gezonde pubers, dus het is helemaal goed gekomen! Dus hoi vertrouwen. Grote kans dat het toch gebeurt.
Wel hielp het mij uiteindelijk toen ik - na gesprekken met een maatschappelijk werkster - er van overtuigd raakte dat ik ook gelukkig kon zijn en een levensinvulling kon vinden zonder kinderen. Toen was de druk er voor het meeste vanaf. Ging ik weer "verder" met mijn leven en op zoek naar een andere baan. Dat voelde wel goed. Niet blijven hangen "voor het geval ik zwanger zou raken" (want die fase duurde jaren). Uiteindelijk kwam ik zwanger binnen in die nieuwe baan
.
Maar goed, ik herken je gevoel dus erg. Heel veel sterkte ermee.
2 jaar
Ik ben 2 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Ik zat vanaf het begin in het medische circuit. Elke maand was verschrikkelijk. Ik had een collega die nogal spontaan was in het uiten van haar gevoelens (en dan druk ik me zacht uit). Zij maakte hetzelfde mee, maar iedereen wist ervan en elke maand zat de hele lerarenkamer met haar mee te jammeren. Ik kon daar echt helemaal niet tegen.
Achteraf bedenk ik me dat gedeelde smart halve smart is. Ik ben niet zo makkelijk in het uiten van hoe ik me voel. Er waren een paar vrienden en één collega en mijn baas die hiervan wisten, verder niemand. Deze collega was natuurlijk weer het andere uiterste, dat weel ik wel 
Ik heb toen ook gesprekken gehad met een psycholoog, maar zolang je elke maand allerlei medische capriolen moet uithalen om zwanger te raken is het moeilijk "loslaten" van de kinderwens. Ik geloof overigens helemaal niet dat je, als je er eenmaal niet meer mee bezig bent, spontaan zwanger raakt (maar dat is ook vast niet wat Celine bedoelt).
Wat mij hielp was af en toe een maand overslaan en veel afleiding zoeken. Ook: de weken tussen 1e dag ongesteldheid en ovulatie alles doen wat God de zwangere vrouw verboden heeft
Het was een rottijd voor mij. Ik ga alweer bijna huilen als ik eraan terugdenk, 17 jaar later. Voor mij de ultieme reden om geen tweede kind te willen. Ik wens je heel veel sterkte, wijsheid, geduld......
Nog iets
Het leven bestond in die twee jaar uit eicellen, zaadcellen, ovulaties en temperatuurcurves. Ik las er zoveel over, dat je je verbaast dat er zo af en toe nog eens iemand wél een kind krijgt.
Geen ervaring zelf
Wel in directe omgeving. Ik merk dat zodra verteld wordt dat het lastig is mensen juist minder ernaar vragen en voorzichtiger zijn. Toen ik niet wist bij familielid dat ze wel bezig waren maar het niet lukte werden er juist vaak toespelingen gemaakt en ontwijkend en luchtig geantwoord. Nu denken we eerder: als er zover is horen we het wel en vragen we (als het moment passend is) hoe het met diegene gaat.
ik zou het dus wel vertellen.
Wel over praten
Bij ons duurde het ook langer totdat we zwanger waren en op een gegeven moment hebben we het verteld aan familie en goede vrienden. Het lijkt ook alsof het bij anderen vanzelf gaat, juist omdat de meesten er niet over praten. Als iedereen het open en bloot zou vertellen als zij gestopt was met voorbehoedsmiddelen, zou je volgens mij veel vaker zien dat het bij lang niet iedereen zo makkelijk gaat.
Vertellen dus, dan kan je af en toe ook bij anderen je hart luchten.
Een paar in vertrouwen nemen
Maar zeker niet teveel mensen want dan sta je meer bloot aan de lompe reacties. Ik ben er te open over geweest en had iemand in mijn omgeving die allemaal toespelingen maakte waar ik echt niks mee kon en kwetsend vond. Baalde echt dat zij het wist. Goede vriendinnen die het wisten was juist fijn maar ik zou ze niet vertellen wat bv je cyclus is want anders voel je elke maand ook hun vraag in de lucht hangen en dat schiet niet op.
Bedankt
Bedankt voor jullie lieve reacties en tips!! Doet me echt goed.
Ik zit er nu ook aan te denken om mijn ouders, zus, schoonouders en beste vriendin op de hoogte te stellen. Ik vind het wel moeilijk om mij kwetsbaar op te stellen, maar goed ik heb zulke lieve mensen om me heen die klaar voor mij staan, dat eigenlijk verder niks mij in de weg staat om het niet te vertellen.
Vandaag ben ik naar het ziekenhuis geweest voor een HSG. Er was een verkleving te zien in de linker eileider. Volgende week gaan we de foto's uitgebreid bespreken en hoor ik wat de volgende stap is. Sjonge jonge...het valt niet mee.
Bedenk goed wat je doet
Ik weet hoe het voelt, wij hebben er bijna 5 jaar over gedaan voor de eerste onderweg was. Heel veel sterkte gewenst met dit gedoe waar je doorheen gaat.
Pas na 3 jaar hebben wij de familie erover ingelicht. Aan mijn kant pakte dat goed uit, veel steun en medeleven, een zus (die in hetzelfde schuitje had gezeten) reed wel eens mee naar het ziekenhuis als er weer wens bloed geprikt moest worden. Echte steun, samen lachen en huilen en de schouders eronder.
Aan de kant van mijn man was er ook wel medeleven maar voornamelijk uit eigen belang, (schoon)moeder wilde zo graag oma worden die kon niet wachten zeg maar. Belde veel te vaak om te vragen "hoe het ging" Een soort verhulde "wordt ik al oma?" vraag en dan als we behoefte hadden aan logistieke ondersteuning waren ze niet thuis. Wij hadden en hebben maar 1 auto en als we dan samen naar artsen moesten vanuit het werk was OV niet altijd mogelijk.
Als ik het over zou moeten doen dan deed ik het anders zeg maar.
Jullie eigen beslissing
Vreselijk als je omgeving vragen stelt over het feit dat je nog niet zwanger bent. Ik heb nu een wolk van een dochter die bijna tweeënhalf is. Na ongeveer twee jaar lang proberen was ik eindelijk zwanger, maar ik heb het toch behoorlijk hard te verduren gekregen, vooral door de familie van mijn man. Het lukte niet meteen, dat maakte ons erg verdrietig en gefrustreerd en dan al die opmerkingen van vrienden en familie erbij... dat moet je dan echt niet hebben. Ik probeerde het, net als jij, dan over een andere boeg te gooien en heb telkens weer excuses uitgevonden: te drukke baan, nog even genieten van elkaar, lekker met zijn tweetjes op reis.... niet altijd makkelijk om je teleurstelling te verbergen, maar uiteindelijk is een zwangerschap een zaak van jullie beiden en daarbij heb je zeker de bemoeienissen van anderen niet bij nodig. Het blijft jullie eigen beslissing wie je daar al dan niet van op de hoogte wilt brengen. Veel sterkte en succes!
Mee leven
Wat vervelend dat je al zolang erop moet wachten ook..
Weet als geen ander hoe verschrikkelijk t kan zijn.
Ben zelf 4 jaar bezig en ga nu maandag naar de dokter om toch alles maar eens te controleren. Dus ook super spannend.
Inmiddels heb k t mijn omgeving verteld omdat de vraag ook kwam wanneer we nou een kindje krijgen.
Gelukkig krijgen we veel steun en heeft iedereen hoop aangezien ze tegenwoordig zoveel kunnen.
Hou hoop en moed, hoe ik elke maand ermee om ga? Tsja.
Ene keer lig ik te huilen van frustratie en verdriet en andere keer laat ik t over me heen komen..
Denk dat t altijd moeilijk zal blijven zolang je de wens hebt.
