Een jaar en drie maanden, biologische klok en niet zwanger

Hoi allemaal,

Wil het even van me afschrijven want merk dat het inmiddels ongezonde vormen gaat aannemen.

Mijn vriend en ik hebben twee jaar geleden een huis gekocht en hebben vlak daarna besloten dat het tijd zou worden voor een klein wondertje! Zo enthousiast als ik was zijn we begonnen, op dat moment 33 jaar maar begon zo positief want had het idee dat ik meteen zwanger zou zijn. Maar helaas..

Inmiddels zijn we een jaar en drie maanden bezig, zonder resultaat. Sinds een paar maanden koop ik de digitale ovulatietesten van Clearblue (met een smiley) om wat gerichter gemeenschap te hebben. Maar merk dat ik er ook gespannen van word, zodra ik de smiley zie heb ik het idee dat we direct moeten vrijen en dat kan natuurlijk niet altijd. Mijn vriend is druk met werk in deze periode en ik juist niet dus ook dat werkt niet mee.

Voor we starten met de kinderwens hadden we fijne, ongedwongen sex en nu merk ik dat er druk op ligt, we het vooral rond ovulatie doen maar met minder plezier. Ik merk dat mijn relatie ook minder leuk word..

Mijn vriend staat er heel nuchter in en denkt dat alles goedkomt, ik merk dat ik wat angstiger wordt omdat er een aantal vriendinnen snel gaan beginnen dus ik zie de positieve berichten bij andere stellen al mijn kant opkomen. En ook al ben ik ontzettend blij voor hen, toch steekt het ook zo ontzettend hard. En het voelt het zo oneerlijk.

Sperma van mijn partner is optimaal en mijn baarmoeder/eierstokken zagen er goed uit. Er is een HCG onderzoek geweest om te kijken of mijn eierstokken op zijn maar ook dat zag er prima uit. Tot nu toe dus geen reden voor de zwangerschap die uitblijft.

Verleden week heb ik bloed laten prikken, die resultaten worden deze week besproken. Met de arts is er afgesproken dat als we in november nog niet zwanger zijn, we doorverwezen worden naar het ziekenhuis.

Ik voel me soms zo alleen in dit traject, vooral omdat mijn vriend het allemaal niet zo somber in ziet (wat maar goed is ook natuurlijk). Het eerste jaar kon ik alles nog redelijk van me af zetten maar merk dat het sinds vorige maand continue aan mij knaagt. Ik ben emotioneler, heb minder zin om dingen te doen en vind het ingewikkeld als mensen er naar vragen. Ik huil snel en heb ook niet zoveel zin meer in etentjes en feestjes omdat ik gezond wil leven. Dus de sociale afspraken met vriendinnen, worden steeds minder..

Zijn er vrouwen die dit herkennen? Ik denk dat ik het vooral van me af wil schrijven nu..

Liefs voor iedereen die de situatie herkent.