Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Zwanger worden Zwanger worden

Zwanger worden

Lees ook op
Anoniem

Anoniem

16-08-2010 om 08:13

Paniek en schaamte [help, ik durf niet!]

Ik post dit bericht anoniem omdat ik me schaam voor hetgeen ik te vertellen heb..

Wij willen graag een kindje en zijn al enige tijd bewust aan het proberen zwanger te raken. Ik wil dolgraag kinderen!

Nu is het zo dat ik een paar dagen over tijd ben. Vannacht heb ik een hevige paniekaanval gehad bij het idee dat ik misschien wel in verwachting zou kunnen zijn. Het idee dat er iets in mijn lichaam zit waarover ik geen controle heb, dat vanalles gaat doen met mij en mijn lichaam (misselijk worden, buik krijgen en weet ik wat al niet meer), zorgde voor totale paniek.

Ik dacht: als nu blijkt dat ik in verwachting ben moet ik het weg laten halen en tegen mijn man zei ik:ik wil echt een kindje adopteren want ik kan/durf dit niet.
Nu moet je weten dat ik echt heeeeeeeeel erg graag een kindje wil, zonder enige twijfel, en ik absoluut geen voorstander ben van abortus.

Ik raakte de gedachten en de paniek maar niet kwijt. Ik ben radeloos op dit moment. Wil zo graag een kindje maar het lijkt er op dat ik het letterlijk en figuurlijk niet kan dragen.

Herkent iemand deze gevoelens? Heeft iemand goede raad voor mij?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Het doet veel met je

maar ik heb het als bijzonder en mooi ervaren. En ik heb alle zwangerszchapsklachten gehad die je je maar kunt voorstellen! Maar, er zijn ook veel middeltjes en trucjes om ze te verlichten.
Natuurlijk zijn er altijd negatieve verhalen van vrouwen die van dag 1 t/m week 40 zich echt ellendig gevoeld hebben, maar ik denk dat het merendeel er genadig vanaf komt
Ik had last van
misselijkheid (de eerste 3 maanden)
spataderen
gezwollen benen en voeten
gevoelig tandvlees
spierkrampen
rugpijn
stekend gevoel ter hoogte van het schaambeen
brandend maagzuur
pigmentvlekken op m'n gezicht
20 kilo aangekomen
en waarschijnlijk nog wel een paar andere klachten die ik me niet meer kan herinneren. En ik zou nog wel 10x zwanger willen zijn!
Dat er iets in je groeit waar je geen controle over hebt, dat lijkt inderdaad eng maar bedenk dat het iets moois en wonderlijk is. Ik zou pas echt in paniek raken als ik wist dat er bijv. een tumor in m'n lijf aan het groeien was, want die kan pas echte schade aanrichten.
We kregen, naarmate ons babietje groter werd en we 'm konden voelen bewegen, een band met het kleintje en konden lekker tegen hem kletsen en over de buik wrijven. Echt, je raakt gewend aan het idee dat er een klein kindje in je buik groeit en je zult alleen maar trots en trotser worden!
Natuurlijk is adopteren ook een goed alternatief maar ik heb daar geen ervaring mee en ken ook niemand die het heeft gedaan. Ik kan enkel de zwangerschap promoten

elsje78

elsje78

16-08-2010 om 10:35

Hoi

Ik herken het gevoel dat je er geen controle over hebt wel, maar wel anders. Als je graag controle over dingen hebt, zoals ik, is het moeilijk loslaten dat je over het algemeen weinig te zeggen hebt over hoe je kindje zal zijn. Maar dat is dan ook weer het mooie, de natuur doet het voor je, en daar moet je leren op te vertrouwen. Daar heb ik steeds aan gedacht en heb ik geleerd dingen los te laten waar je toch nauwlijks invloed op hebt.

Bedenk ook dat je buik heel langzaam groeit, je hebt niet ineens een hele dikke buik, maar je groeit er zelf als het ware in mee.

Toen ik voor het eerst zwanger was was dat meteen de eerste maand en dat had ook even gewenning nodig, maar dat kwam al snel goed.
Praat met je man, praat met je huisarts, blijf er niet mee zitten dat helpt niet.

Liefs Elske

pril

pril

16-08-2010 om 13:52

Herkenbaar

Ik had de eerste dagen/weken dat ik in verwachting was ook zulke gevoelens. Hoewel ik echt graag een kind wilde, schrok ik me dood toen ik begon te vermoeden dat het raak was. Ik was zeker de eerste dagen echt in paniek. Ik vond het ook heel moeilijk om dit te zeggen. Het idee dat er iets in mij groeide, vond ik heel eng. Ook had ik het gevoel van wat heb ik gedaan! Ik kan niet meer terug. Ik had ook nog nooit van anderen gehoord die dat ook zo voelde.
Bij mij begon het paniekgevoel na een week of 2 a 3 begon uit te doven. Het idee wende en ik werd steeds blijer. Ik hoop dat je moed houdt. Praat erover, heus dat alleen helpt al.

jeltje

jeltje

16-08-2010 om 22:26

Herken het

Beste anoniem,
Ik herken veel van wat je schrijft. Ook ik voelde grote paniek (echt paniekaanvallen) toen ik wist dat ik zwanger was, ook al was het gewenst. Ik besefte opeens dat ik in een achtbaan-karretje was gestapt waar ik nóóit meer uit kon stappen. Vanaf dat moment was ik verantwoordelijk voor een ander mens. Erg eng vond ik dat. Ik weet niet of je nou bang bent voor het fysieke van de zwangerschap, of dat de angst groter is dan dat. Bij mij was het niet om het fysieke, maar echt het idee dat ik een kind ging krijgen en dat er 'no way out' was.

Ik ga het ook niet wegpraten of mooier maken dan het was: ik heb er de hele zwangerschap last van gehouden en was dus geen blije zwangere. Eerder een depressieve. Maar, bij mij waren daar ook wel wat extra oorzaken voor (gestopt met roken, gestopt met antidepressiva die ik niet voor niets slikte, geen enorme kinderwens maar altijd wat twifelachtig gebleven, wilde voorzichtig aan het idee wennen en was direct in de eerste ronde zwanger) en die lees ik bij jou niet, dus misschien zakt het gevoel wel wat sneller af bij jou.

Ik had wel tegen het einde van de zwangerschap het gevoel: ok, kom dan nu maar tevoorschijn, nu wil ik je ook leren kennen. Ik had sterk het gevoel dat ik vooral angstig om het idéé van het kindje was, en dat de daadwerkelijke aanwezigheid/kennismaking met het kind zou helpen om daar overheen te komen. Dat was ook zo. Mijn kraamtijd was nog niet geweldig (terugkeer psychische klachten), maar na een maand of twee was ik in balans.

En nu: heb ik twee kinderen (3 en 5 jr), en geen greintje paniek meer. Ook geen depressieve klachten, trouwens. Denk vaak als ik naar ze kijk:"Ja, als ik had geweten dat júllie het waren, daar in mijn buik, dan had ik me nergens druk om hoeven te maken!"

Geef jezelf even de tijd. Het is de grootste verandering die je in je leven mee zal maken, daar mag je best even van in de war zijn!

Anoniem

Anoniem

17-08-2010 om 21:17

Zwelgje, elsje78, pril en jeltje

Dank voor jullie openhartigheid!

Het is bijzonder dat mensen zoals jullie, die ik totaal niet ken, de moeite nemen om te reageren. Ik vind het erg verwarmend! Nogmaals: dank jullie wel!

Het doet me goed om te lezen dat mijn gevoelens herkenbaar zijn voor jullie. Ik voelde me er zo vreemd bij en jullie reacties hebben dat gevoel sterk verminderd.

Wat ik voel is dat ik iets wil met de angst om de controle kwijt te raken. Het zou namelijk best wel eens zo kunnen zijn dat dat gevoel er onbewust voor zorgt dat ik niet in verwachting raak. Ook nu ben ik niet in verwachting, mijn menstruatie heeft zich aangediend.

Komende vrijdag ga ik naar een haptotherapeut om te kijken wat ik kan doen om me niet zo bang te voelen voor de veranderingen in mijn lichaam en er op te durven vertrouwen dat het goed is wat er binnen in mij gebeurd.

Dank jullie voor de aandacht en tijd!

vlinder72

vlinder72

17-08-2010 om 23:01

Anoniem

Ik kan het mij voorstellen dat je geschrokken bent. Hoe voel je je nu? Je bent nu toch nog ongesteld geworden maar de paniek heb je echt gevoeld. Een baby in je buik. Je weet niet wat er precies in zit maar het doet van alles met je. Ik was op het eind van mijn eerste zwangerschap ervan overtuigd dat er een fout was gemaakt en er een octopus in zat. Pffff, dat bleek gelukkig toch niet zo te zijn. Heel belangrijk om te weten is dat je lichaam maar heel gelijdelijk verandert. Je wordt niet op een morgen wakker met een 9 maanden buik met alle bijbehorende kwaaltjes. De eerste drie maanden merk je meestal nauwelijks iets aan je lichaam. Je kan dan wel misselijk zijn en vaak heel erg moe. Ik hoop dat je ergste angst kwijt kan raken. Ik heb zwanger zijn nooit leuk gevonden. Ik was echt een rampzalige zwangere maar ik ben het toch uiteindelijk vier keer geweest. Alle keren kwam het weer goed. O.k. ben nu alleen nog bezig om de laatste 5 kilo kwijt te raken maar voordat mijn zoontje 1,5 jaar is, ben ik weer helemaal de oude.

Anoniem

Wat sneu dat je je zo voelt over je gewenste 'eventuele' zwangerschap. Goed van je dat je hulp vraagt en zoekt. Denk ook wel dat haptonomie je dichter bij jezelf brengt en hopelijk vertrouwen geeft in je lichaam. Ik denk dat het roze wolk syndroom groot is in nederland en je er daarom niemand over hoort. Ik heb het nooit gehad, voel me superwoman als ik zwanger ben en wil me het liefst geestelijk altijd zo voelen. Vind het geweldig om vrouw te zijn en dit mee te mogen maken (ben nu 6,5 maand zwanger van de 2e). Hoop dat je er wat relaxter in wordt. Hou je ons op de hoogte?

Anoniem

Anoniem

19-08-2010 om 16:14

Nijntje82

Dank je voor je reactie.

Wat ik bij mezelf vreemd vind is dat ik al een dik jaar intensief bezig ben met in verwachting willen raken en ik tot op heden alleen nog maar het intense verlangen gevoeld heb. Pas afgelopen zondag op maandag voor het eerst heb ik de angst gevoeld.

Nu, een paar dagen later, voel ik de angst voor die angst als ik in verwachting mag raken en dat maakt me verdrietig. Het intense verlangen naar een kindje wordt nu overschaduwd door mijn angst.

Ik voel me er somber onder...

hout anne

hout anne

28-08-2010 om 23:06

Anoniem

Jeetje wat heftig zeg!Kan me goed voorstellen dat je geschrokken bent.
Goed dat je hulp zoekt, want een angst ontwikkelen voor de angst is geen gezonde situatie.

Ik herken zelf ook wel wat in je verhaal hoor. Na 6x weer een teleurstellende menstruatie (want: niet zwanger') was het eindelijk raak. Eerst was ik heel blij, maar langzaamaan bekroop mij de angst: als het maar goed gaat, ojee waar ben ik aan begonnen tot ik kán dit helemaal niet. Ik voelde me toen ook heel eenzaam, want ik durfde er met niemand over te praten, zelfs niet met mijn man.
Heel goed dus dat jij er wel over praat.

Bij mij is het uiteindelijk ook goed gekomen hoor. Op een gegeven moment heb ik me overgegeven aan het geen controle hebben over de zwangerschap (behalve gezond eten, niet roken en drinken, etc) en dat ik het echt wel zou kunnen/leren.

Ik wens je in ieder geval veel sterkte en succes met het overwinnen van je angsten!

Anoniem

Anoniem

31-08-2010 om 08:47

Hout anne

Bedankt voor je reactie!

Fijn dat het je gelukt is om je 'over te geven' aan je zwangerschap! Heb je daar iets speciaals voor gedaan?

Inmiddels ben ik al een keer bij de haptotherapeut geweest. Het was een fijne ontmoeting.
Vandaag ga ik weer voor een familieopstelling. Dit ga ik doen om te onderzoeken waar de paniek vandaan komt, de paniek om de controle te verliezen. Het is voor mij herkenbaar, ook in andere situaties heb ik al eens met deze paniek moeten dealen. Ik hoop dat het me op de wat langere termijn oplevert dat ik in de toekomst redelijk zorgeloos zwanger mag zijn. Hopelijk kan ik er zelfs van genieten!

Groetjes!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.