Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Zwanger worden Zwanger worden

Zwanger worden

Lees ook op
Rosaly

Rosaly

19-04-2010 om 16:16

Stoppen met ivf

Een paar jaar geleden heb ik hier regelmatig geschreven tijdens de Ivf en zwangerschap van onze dochter. En we genieten nog elke dag van die kleine meid.

Inmiddels zijn we alweer 3 Ivf-pogingen verder. En heb ik vandaag te horen gekregen dat er geen verdere behandeling in zit.

Graag zou ik van gedachte willen wisselen met mensen die in hetzelfde schuitje zitten. Zullen we nog een second-opinion doen? Moeten we niet gewoon blij zijn met wat we hebben!? En mijn grootste vraag: hoe verwerk ik dit verdriet.

Groetjes, Rosa

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
May

May

19-04-2010 om 20:06

Tuurlijk ben je blij met wat je hebt

Maar je hebt ook verdriet om wat er niet is. En dat doet pijn! Dus dat mag ook ruimte hebben, net zoveel ruimte als het nodig heeft. En dat doet er niets aan af dat je blij bent met je dochter!

Rosa

je twijfelt over een second opinion, wat is precies de reden dat er geen verdere behandeling in zit ?

Zou je nog een 4e poging willen doen in een andere kliniek ?

Ik heb mij dagelijks afgevraagd of ik niet gewoon blij genoeg moest zijn met onze dochter. Ik weet niet wat er met mij was gebeurt als de ivf pogingen niet gelukt waren. Ik kan nu achteraf terug kijken op die hele lange moeilijke weg en dan zeggen dat het het allemaal waard is geweest, dat er geen dag voorbij gaat dat ik dolblij en gelukkig ben met de jongste die toch nog gekomen is. Maar ik kan nu ook zeggen dat het vreselijk zwaar is geweest, dat het een deel van mijn leven is geweest wat enorm veel energie en verdriet heeft gekost, wekenlang had ik elke nacht nachtmerries en ik was geen leuke ontspannen moeder in die tijd.

Een second opinion kan je altijd doen, gewoon een afspraak maken in een ander ziekenhuis. Als er redelijke kansen liggen en er nog een mogelijkheid is kan je het overwegen om nog een poging te doen, het is zo iets ongrijpbaars. Ik weet het niet hoe je dat verdriet moet verwerken, ik leef alleen heel erg met je mee.

Rosaly

Rosaly

20-04-2010 om 09:02

Meiden...

Hoi Meiden,

Bedankt voor jullie berichtjes.

Er is bij ons nooit een reden gevonden waarom het niet zou kunnen lukken. Maar bij de laatste pogingen was de kwaliteit van de emmy's niet geweldig. Nu wordt natuurlijk leeftijd als reden aangeven. (ik ben inmiddels 38) Ik heb nooit beseft het dit de laatste poging zou zijn en het ziekenhuis heeft nu de beslissing genomen om te stoppen. Ik zoek een manier om het te kunnen accepteren, maar ik weet niet of dat "tijd" is of tcch nog een keer ergens anders horen.

Manda hoeveel pogingen heb jij uiteindelijk gedaan? En was dat allemaal in hetzelfde ziekenhuis?

Gr.Rosa

Jutter

Jutter

20-04-2010 om 11:22

Verdriet

Ook al verschilde onze situatie wat van jullie, kan ik het niet laten om te reageren. Het gevoel van machteloosheid om niets te kunnen doen om je liefste wens in vervulling te laten gaan, herken ik heel goed. Het verdriet hierover heeft wel een paar jaar mijn leven beheerst. Eerst al die tijd van proberen en testen wat er mogelijk mis kon zijn. Vervolgens kwam er de keuze wel of niet ivf, allemaal zaken die je natuurlijk niet in de koude kleren gaat zitten. Wij hebben uiteindelijk niet gekozen voor ivf, wij hebben 1 kind zonder problemen kado gekregen, pas bij de wens voor de tweede lukte het niet meer. Bij ons is nooit duidelijk geworden waarom het niet lukte, alles zag er altijd perfect uit. Ik heb overigens wel een second opnion aangevraagd, zeker omdat ik het gevoel had dat bepaalde zaken (in mijn geval heel vaak hele vroege miskramen) niets mee werd gedaan. Dus mocht jij behoefte hebben aan bevestiging en een ander perspectief, zeker doen!
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen met dit verhaal? Heel veel herkenning, gun jezelf dat dit pijn doet en gun jezelf ook de tijd hiervoor. Je zal misschien dagen hebben dat je de voordelen van een klein gezien kan zien maar misschien ook wel dagen dat je wel kan janken. Ik heb het wel ervaren als een soort rouw, afscheid van het beeld van een gezin van 4 ipv van 3. Voor mijn gevoel moest het ook slijten, niet meer bezig zijn met ovulatie en of ik wel op tijd ongesteld werd en zo. Het is voor mij nu geen issue meer, ik vind het jammer, maar tel mijn zegeningen.
Heel veel sterkte!

jutter

jutter

20-04-2010 om 14:19

Oeps

Sorry voor de typefouten, volgende keer eerst even rustig doorlezen...
groet, Jutter

Ik (veel te lang, veel te persoonlijk)

heb 3 ziekenhuizen doorlopen, eerst het streekziekenhuis hier in Haarlem om een baarmoederfoto te krijgen, uiteindelijk met een kijkoperatie is dat gelukt, mijn eileiders bleken dicht te zitten, er was wel doorloop maar geen uitloop. Vermoedelijk door littekenweefsel van de eerste keizersnede.

Toen een second opinion bij het AMC, waar mijn operatierapport doogespit is door de hoogleraar en andere specialisten, zij kwamen tot een andere conclusie, falend ok apparatuur. We werden naar huis gestuurd voor een half jaar om weer zelf te proberen en dan daarna te beginnen met iui.

Na een half jaar (geloof ik) nog geen zwangerschap. We zijn toen naar Leiderdorp gegaan, waar ze ivf voorstelde, we waren toen al zo'n 3 jaar bezig. De 2e ivf poging is geslaagd.

Bij de keizersnede heeft de specialist alles na gekeken en er was geen spraken van littekenweefsel en dat is dus een raadsel. Hij zei dat ik er van binnen er compleet normaal uit zag en hij drong ook aan op anticonceptie.

Ik ben voordat het niet meer lukte 3 keer zwanger geweest, 1 x en dat is mijn oudste dochter. Daarna 2 vroege miskramen (1 bij 5 weken, 1 bij 4 weken), daarna lukte het niet meer. Het zaad van mijn vriend was bij de eerste 2 testen niet goed, slecht zelfs. Daarna is hij gestopt met sauna en hete douche, daarna was zijn zaad bovengemiddeld van kwaliteit.

Weet je, ik heb zo ontzettend veel specialisten en vreselijk veel pijnlijke onderzoeken gedaan. Dit alles na een traumatische eerste bevalling waarbij we gered zijn met een spoedsectio die slordig is uitgevoerd.

Als ik mezelf dit nu allemaal zie opschrijven dan ben ik blij dat ik nu aan deze kant van de lijn zit, oh wat is het een vreselijk zwaar en intens verdrietig traject geweest. Ik heb een te groot risico genomen denk ik nu, als het niet was gelukt dan was ik misschien wel doorgedraaid, ik was toen niet de lieve geduldige moeder die ik wou zijn.

Ik kan je niets anders adviseren dan opnieuw een ander ziekenhuis te bezoeken en als het advies dan is dat je te weinig kans hebt misschien door het rouwproces heen gaan. Ik heb ivf als rouwproces gezien, ik heb dat ook zo ervaren. na de 1e mislukte poging geloofde ik er niet meer in, elke spuit was voor mij een stukje afscheid nemen. Aan de andere kant weet ik dat ik nog wel een 4e poging had gedaan, het was voor mij te pijnlijk om te accepteren. En daarom is het een te groot risico geweest, geestelijk had ik het denk ik niet gered om na 4 mislukte pogingen verder gelukkig te zijn, dat had misschien wel jaren gekost en dan had ik mijn dochter en vriend echt te kort gedaan.

Och wat is dit moeilijk voor je.

Ik bedoel

dat als de 2e ivf was mislukt ik direct weer en 3e pogiong had gedaan en als die niet was gelukt ook nog wel een 4e. Ik was na de 1e mislukte poging namelijk al aan het zoeken naar een verzekering die ook de 4e poging vergoed.

Rosaly

Rosaly

23-04-2010 om 00:18

Jutter en manda

Ik voel me in mijn omgeving zo vaak onbegrepen. Omdat mensen toch vaak (onbewust) reageren dat we blij moeten zijn met wat we hebben. En het voelt weer als een warm bad dat hier zoveel herkenning is.

Boven alles ben ik natuurlijk ook verschrikkelijk blij en trots op onze dochter. Door alle ervaring genieten we ook voor 200%. Maar het is inderdaad het bijstellen van je toekomst verwachtingen.

Ik vraag me ook af of ik het elke maand los kan laten. Jutter, als ik jouw verhaal lees, heb ik bewondering voor je en hoop ik dat ik het ook (ooit) zo kan.

Manda, ik begrijp wat je bedoelt. Je blijft telkens je grenzen verleggen. Maar ik denk dat ik nu wel op een soort drempel sta om het te accepteren. Ik had het alleen liever bewust afgesloten dmv een laatste poging.

Eerst volgende week eens naar de HA en kijken wat wijsheid is. En welk ziekenhuis mogelijk is. Was jullie ervaring in Leiderdorp goed? Ze werken volgens mij wel samen met het LUMC, dus dat wordt waarschijnlijk lastig voor ons.

Maar voor nu, welterusten...
Rosa

Rosa

ja dat herken ik ook. Ik heb mij vaak gekwetst gevoeld in die jaren, goed bedoelde maar vreselijke stomme opmerkingen daar werd ik zo verdrietig en kwaad om. Het "ga eens op vakantie, dan lukt het vast wel", "je moet 'het' gewoon wat vaker doen", zo ontzettend moeilijk om dat soort opmerkingen zo even van je af te schudden als je net weer ongesteld bent geworden.

Als ik jou zo lees is een laatste poging misschien wel goed, om het af te sluiten. Mijn ervaringen van het Amc en met name Leiderdorp zijn fantastisch, ik vond de begeleiding in Leiderdorp ontzettend fijn, menselijk, warm, fijne en duidelijke communicatie. Ja ik beveel het erg aan.

Veel succes en sterkte !

jutter

jutter

23-04-2010 om 22:20

Rosa

Ach, het aanvaarden van hoe het nu is, dan praten wij wel over ongeveer 3 jaar slijten van verdriet verder....Wat bij mij heel erg heeft geholpen is dat ik het een keer heel duidelijk heb kunnen uitspreken en visualiseren. De reactie van mijn man was dat het voor hem nooit duidelijk was dat het zo diep zat bij mij, want hij vond 1 kind altijd wel goed. De erkenning voor mijn verdriet was een keerpunt. Voorgoed afscheid nemen van mijn toekomstbeeld van 4, dat gaf ruimte voor een nieuw beeld.
Succes, je voelt vanzelf wanneer het tijd is om wat los te gaan laten, zolang het nog niet zover is, gewoon goed laten checken wat de mogelijkheden zijn.

evenzo

evenzo

25-04-2010 om 13:58

Rosaly

Hallo Rosaly,
Een moeilijke keuze. Mijn situatie is voor een deel vergelijkbaar met die van jou. Wij hebben ook een prachtige dochter, bijna 2 jaar inmiddels, en hebben inmiddels 4 ivf-pogingen achter de rug voor een tweede. Wat ik je wil meegeven is dat je je niet te snel moet laten 'aanpraten' dat je te oud bent, of dat je geen kansen meer hebt. Zolang je het lichamelijk, geestelijk en financieel nog aankunt natuurlijk. Ik was 40 toen we met ivf begonnen voor onze (eerste) dochter. Het leek een moeilijk verhaal, maar raad eens: de eerste keer zwanger. Het was natuurlijk ook een kwestie van veel geluk hebben, maar als we niet doorgezet hadden, was ik nooit moeder geworden. Tot dat moment had ik zelfs niet durven dromen dat ik misschien nog wel een tweede kind zou kunnen gaan, maar na de geboorte van mijn dochter was die wens al snel heel groot. Dus dapper opnieuw de medische molen in. De eerste twee keren gingen goed, mooie embryo's, we hadden zelfs (veel) cryo's, de derde keer ging helemaal fout (1 eicel en 0 bevruchting). Waarna de artsen zeiden dat we beter konden stoppen, omdat de kansen heel klein zouden zijn. Ik ben ons ziekenhuis dankbaar dat we wel zelf de keuze hadden om wel of niet door te gaan. Want na de 4e poging werd ik weer zwanger, helaas gevolgd door een miskraam. En nu? Nu vind ik het weer heel erg moeilijk om te stoppen, omdat zwanger worden dus toch mogelijk bleek te zijn. Ik kan er vrede mee hebben als het bij 1 blijft, maar het verlangen is wel groot. Wat het voor mij misschien gemakkelijker maakt om te accepteren, is dat ik heel goed besef dat we al enorm veel geluk hebben gehad dat ik op mijn 41ste nog moeder mocht worden.
Als ik jou was zou ik zeker een second opinion aanvragen.
Natuurlijk moet je realistisch zijn, maar ik weet ook dat stoppen met behandelen soms belastender is dan doorgaan. Ik vind het nogal wat als een arts in zijn eentje, zonder jullie daarbij te betrekken, besluit dat je moet stoppen. Als je nou 6 keer geprobeerd hebt en de resultaten (hoeveelheid en kwaliteit van de embryo's) zijn 6 keer teleurstellend, dan is het een ander verhaal. Voor mij geeft het rust als ik weet dat ik er alles aan heb gedaan. Zolang je het lichamelijk en mentaal aankunt natuurlijk.
Over ziekenhuiskeuze: voor zover ik weet zullen ze bij het AMC niet snel zeggen dat je niet verder mag; ze zijn niet 'streng', itt het VU ziekenhuis, dat een betere reputatie heeft, maar waar ze mij niet wilden accepteren.
Verder is Voorburg een goed ziekenhuis, maar een nadeel is hier (vond ik) dat ze eerst weer alle onderzoeken willen doen. In Leiderdorp zijn ze patientvriendelijk, maar ook erg op snelle productie gericht en commercieel. (Bij een vriendin van me met een kinderwens zijn ze meteen (en jarenlang) dmv iui gaan behandelen (zonder onderzoek naar biologische leeftijd). Later bleek dat ze op dat moment al ik de overgang zat, voor ivf was het toen al te laat.) Belgie (Gent) is een aanrader, maar dat vonden wij te veel ingrijpen in ons leven, omdat je er toch regelmatig naartoe moet. (Ja wij hebben veel geshopt
Ik wens je heel veel sterkte!

katrin

katrin

25-04-2010 om 18:35

Evenzo

Ik ben het helemaal eens met jouw mening over de kliniek in Leiderdorp. Onze ervaring is ook dat ze commercieel zijn ingesteld op snelle productie gericht. Alles om hun hoge slagingscijfers maar te kunnen behouden. Wij wilden nog een IUI behandeling maar ik moest gelijk voor IFV of anders deden ze niets terwijl ik aan had gegeven dat wij dit eigenlijk niet wilden.
Maar ja ik ben nu 41 en geen kind. Maar ja als ik jouw verhaal lees kan er dus toch nog hoop zijn. Alleen zie ik erg op tegen IFV en de bijwerkingen. Is dit gegrond of valt het erg mee??

evenzo

evenzo

25-04-2010 om 21:24

Katrin

Het is heel persoonlijk hoe belastend je ivf ervaart. Ik (wij) hebben eerst 3 keer iui gedaan, en als ik het vergelijk, vind ik ivf niet veel belastender. Bij iui had ik niet echt het gevoel dat het veel toevoegde, bij ivf had ik meer het gevoel dat we met iets zinvols bezig waren. Tijdens de wachtweken heb je dezelfde stress. Bij de iui gebruikte ik Comid en (net als bij ivf) Pregnyl (spuit). Het grote verschil is wel dat je bij ivf een hormoon spuit dat de groei van meerdere follikels met eicellen stimuleert. Sommige vrouwen hebben daar erg veel last van (opgezette buik bijvoorbeeld, of labiel), maar ik had het geluk dat ik er lichamelijk niet zoveel van merkte. Kortom: ik vond het meevallen en echt wel goed te doen.
In Voorburg staan ze niet afwijzend tegenover 40-plus vrouwen. Minpunt van dit ziekenhuis is dat ze relatief slechte resultaten behalen met cryo's (embryo's), maar als je wat 'ouder' bent, moet je vaak van de verse embryo's hebben, als het lukt.
Als je twijfelt zou ik het gewoon een keer proberen, bedenk dat je op ieder moment weer kunt stoppen.
Ik wens je de beste keuze.

Onzekerheid

Wij hebben 2 IVF behandelingen gedaan in Leuven (na 3 jaar proberen), zonder succes. Dat was toen ik 36 was. Die behandelingen gingen niet goed. Er vormden zich geen goede embryo's. De behandelaar, niet de eerste de beste, gaf ons geen kans meer. Te slechte kwaliteit eieren. De enige optie voor ons was eiceldonatie.

Dat hebben we nog serieus overwogen ook. Maar voor we daar mee aan de gang gingen gingen we nog even op vakantie om bij te komen. Na die vakantie was ik zomaar zwanger. Zoon wordt over 2 weken 4.

We dachten dat we wel heel veel geluk gehad moesten hebben, maar 3.5 jaar na de eerste zwangerschap was ik weer zwanger. Nog zo'n schattig kereltje, nu bijna 5 maanden.

Mijn conclusie: Ze weten er toch nog niet zo heel veel van, al doen ze soms alsof dat wel zo is.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.