Zwanger worden Zwanger worden

Zwanger worden

Lees ook op

Twijfels over kinderwens

Wij zijn inmiddels al zo'n 3 jaar bezig om kinderen te krijgen, helaas zonder resultaat. 5 iui behandelingen gehad en hebben toen tijdelijk de behandeling stop gezet omdat het toch allemaal erg zwaar was.
Tijdens deze stop periode hebben mijn man en ik twijfels gekregen of wij wel echt kinderen willen.
Wij zijn alle 2 heel bezorgd en hebben genieten enorm van onze vrijheid. Toch lijkt het mij ook heel mooi een kind. Iets wat uit jou komt dat op jou lijkt.
Hoe ervaren jullie het moederschap?
Is het erg zwaar? Ik werk momenteel parttime en kan dat al bijna niet aan.

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Merel78

Merel78

17-03-2009 om 15:06

Daancos

Hallo Daancos

Wat moeilijk dat je al zo lang bezig bent om een kindje te krijgen. Ik heb daar zelf geen ervaring mee, maar gezien wat ik hier lees en bij vrienden bij wie het langer duurt, trekt dat een behoorlijke wissel op je leven.
Wat betreft je vraag over moederschap, dat is een vraag die je voor een deel alleen zelf met je man kunt beantwoorden. Ik heb er zelf nooit over getwijfeld dat ik graag kinderen wilde. Ik heb een dochter, van bijna 2 en we hopen dat ik gauw zwanger ben van de 2e (ben nu ruim 3 mnd. bezig). Ik vind het geweldig om een kind te hebben. Een mini-mensje wat uit mij en mijn man is voortgekomen, wat zich steeds meer ontwikkeld. Ik geniet er ontzettend van. Maar ik moet er wel bij zeggen dat ik een vrij makkelijk kind heb, en dat weet je natuurlijk nooit van tevoren. En ik realiseer me heel erg goed dat het een wonder is, en dat het lang niet vanzelfspekend is dat je een gezond kind krijgt.
Ik werk zelf 32 uur, manlief 28, ze gaat 2 dagen naar een gastouder. Gaat goed, al zou ik, als we financieel de keus hadden, liever 3 of 3.5 dag werken. Maar dat is nu geen optie en het is te doen. Ik vind meer de combinatie met het huishouden zwaar, niet het feit dat er een kind rondloopt. Voor mij persoonlijk maakt het dat nog makkelijker omdat ik toch al in een ritme zit van op tijd opstaan en dingen doen. Wel probeer ik er op te letten dat ik voldoende tijd met haar doorbreng en niet alleen maar aan het poetsen. en natuurlijk is papa er ook nog. Al met al vind ik het moederschap een verrijking, en dat gun ik iedereen die die wens heeft, juist hen ook bij wie het zo moeilijk gaat.

Heel veel succes met je overwegingen en ik hoop dat er ook nog antwoorden komen van mensen die ook heel lang in een traject gezeten hebben, want die zijn er hier zeker (en veel te veel).

sterkte met deze lastige beslissing!

Merel

Lisa

Lisa

17-03-2009 om 16:08

Daancos, pietsie lang

Daancos, wat naar hè dat gevecht om je liefste wens vervuld te zien. Het kost zoveel kracht, tranen en moed om door dat traject te gaan. Zoveel hoop en wanhoop en dat vaak jaren lang. Ik ben na 6 iui's, 1 cryo en 2 ivf pogingen moeder geworden van een tweeling. Maar ook wij hebben vaak tijdens die jaren gezegd tegen elkaar is dit wel de juiste weg? Moeten we dit wel willen? Kunnen we niet beter ons leven anders inrichten? Het ergste is dat je altijd dat stemmetje in je achterhoofd hebt dat zegt: misschien is het de volgende keer wèl raak en zo blijf je maar lopen op die band. Pas als je er zelf afstapt is het gedaan.
Over het moederschap, ik vind het fysiek wel zwaar, ben vaak ziek geweest en kilo's afgevallen door de inspanning. Alleen al het sjouwen met die twee... sporten niet meer nodig haha. Daar staat tegenover dat ik niet wist dat ik zoveel liefde kan voelen voor zoiets moois. Het is ècht een andere dimensie. Ik geniet er erg van maar ben ook blij als ze lekker gaan slapen 's-avonds en ik kan gaan zitten. Toch is de pret en ook het feit dat het iets van mijn man en mij samen is, het me allemaal waard.
Ik wel te zeggen dat als deze ivf niet was gelukt, wij waren gestopt met behandelen omdat ook wij het te zwaar vonden, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik denk ook wel dat we dan gelukkig zouden zijn geworden samen, zal wel verdriet hebben gekost maar uiteindelijk kun je samen ook gelukkig zijn.
weet je bent niet alleen, velen zijn hierdoor heen gegaan, Lisa

Achteraf

ik ben na 3,5 jaar onderzoeken, ziekenhuizen, kijkoperatie, mislukte hsg's, gedoe bij de 2e ivf zwanger geworden van onze 2e dochter. De 1e kwam zonder gedoe ongepland en is straks 6,5 jaar als de baby geboren wordt. Ik had een sterke kinderwens, wat uitmaakt is dat we al een kind hebben, ondanks dat heb ik het ivf traject als emotioneel erg zwaar beleefd, wekenlang elke nacht nachtmerries gehad, overdag gestresst, intens verdrietig toen het niet lukte. Maar nu, achteraf, ja het is het waard geweest, het is namelijk gelukt, ik krijg wat ik zo graag wou.

Ik vind het helemaal niet zwaar om moeder te zijn overigens, mijn dochter is 6,5 en veel zelfstandiger. Opvoeding is niet altijd makkelijk, dat verwijt ik mezelf wel eens, dan vind ik dat ik het niet goed doe.

Nu ik weer zwanger ben zie ik wel op tegen het herstel na de bevalling en de babytijd die het 1e jaar best zwaar is (slaapgebrek) maar dat overleven we wel weer.

Mijn dochter kwam, zonder medische poespas in een heel onzekere periode, vriend en ik kenden elkaar nog maar kort, financieel zaten we erg krap etc. Maar alles is goed gekomen, ik ervaar mijn gezin als het meest kostbare in mijn leven, ik ben dagelijks blij dat ik het zo ontzettend getroffen heb met deze man waar ik nu al weer zo'n 8 jaar mee ben, en dat ik straks moeder ben van 2 dochters is wonderlijk. Dat gezin is niet in vergelijking te trekken met de materiale zaken die hier thuis ook goed zijn.

Als het de 2e ivf niet was gelukt was ik denk ik door gegaan tot de 4e (vergoede) poging, ik was al bezig met het aanvragen van een andere verzekering om die 4e poging ook te kunnen doen. Iui hebben we bewust niet gedaan, ik was na 3 jaar klaar met ziekenhuis, hop meteen het zwaarste traject met de hoogste slagingskans. Ik vond het ook een goed vooruitzicht dat het binnen een jaar duidelijk zou zijn waar we aan toe waren, verder met zijn drietjes of toch verder met zijn viertjes.

Daancos

wij zijn dik 6 jaar bezig geweest om kinderen te krijgen, nu ben ik net te weten gekomen dat ik zwanger ben. we hebben er hard voor geknokt, maar heb altijd de overtuiging gehad dat het een keer zou lukken. ook heb ik deze gedachten gehad zoals jij ze hebt. kan ik wel voor een kindje zorgen, kunnen we het financieel bol werken, ik wil mijn kindjes alles kunnen geven. maar ik heb deze gedachten maar elke keer weer weg gewuifd, omdat het toch op dat moment niet lukte en ging gewoon door met de behandeling. nu ik zwanger ben vliegen de dingen door mijn hoofd, maar ik denk dat elke vrouw en man dat heeft. het is niet niks een kindje opvoeden!!! moeilijkste beroep van de wereld zeggen ze wel eens, dus je mag er onzeker over zijn. je hebt ook veel te veel tijd om er over na te denken, dan zie je toch op een bepaald moment spoken. maar zo als ik het nu ervaar, is het het knokken waard geweest
succes
liefs merry

mirreke

mirreke

18-03-2009 om 14:00

Daancos

Per toeval lees ik je berichtje.
Ik kan mezelf niet met je vergelijken, want wij zijn altijd gemakkelijk en snel zwanger geworden. Maar wat ik heel duidelijk wel herken is de twijfel. Toen ik zwanger was van ons eerste kindje (heel bewust en gewenst) ben ik zó in paniek geraakt dat ik naar de huisarts ben gegaan om te vragen tot welke week het mogelijk was de zwangerschap af te laten breken, zodat we nog wat bedenktijd hadden.
Natuurlijk hebben we dat niet gedaan. Maar de paniek en de twijfel, kunnen we dat wel, zoiets kostbaars als een kind opvoeden, kunnen we het wel betalen, hoe gaat dat nu met ons, we hebben het nu in onze relatie zo goed, redden we het wel met een kind, enz. enz. die waren wel degelijk echt.
Inmiddels hebben we vier kinderen, en onze oudste is nu 12 en een half.
Toen mijn dochter er eenmaal was waren alle twijfels in één klap helemaal weg. Wat iemand hierboven beschrijft, over die ontzagwekkende liefde die in je direct voelt voor zoiets kleins en liefs, herken ik ook heel erg.
Waarmee ik maar wil zeggen dat die twijfel over het moederschap volgens mij vrij universeel is. Ik heb veel vriendinnen die deze angsten ook hebben gehad.
Nog iets, als je een kindje krijgt, groei je ook. Dingen waarvan je vroeger dacht dat je dat nooit zou kunnen, doe je nu fluitend. Ook dat verandert.
Veel sterkte met beslissen. Als je beslist toch door te gaan met het vervullen van je kinderwens hoop ik op een spoedige en goede zwangerschap voor jullie. En anders wens ik je veel geluk met z'n tweetjes, want ook met elkaar is het leven de moeite waard!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.