Ik ben zwanger, vriend wil geen vader worden maar wil wel samen blijven.
mijn vriend en ik zijn bijna 1 jaar samen en ik ben ongepland zwanger geworden. Ik heb altijd de pil genomen dus was ik nooit ongerust. Ik wist pas dat ik zwanger was nadat het al te laat was voor abortus.
Mijn vriend wilt absoluut geen vader worden en wil dat ik het kind afsta voor adoptie maar ik weet niet zeker of ik dat wel zie zitten. Kan ik gelukkig leven wetende dat er ergens mijn vlees en bloed rond loopt? Ik denk het niet, het voelt gewoon niet goed. Ik wil vaderschap ook niet op hem verplichte en hij mag zijn zien wanneer hij dat wilt (als hij het kind wil erkennen moet hij dat doen, als hij dat niet wilt vindt ik dat geen probleem). Maar als ik kies om het bij te houden voelt hij zich verplicht om er voor het kind te zijn. En dan is het natuurlijk mijn fout dat hij ongewenst vader is geworden. Ik wil niet dat dit onze relatie verpest maar ik vindt dit kind belangrijker dan mijn relatie. Hij zegt ook dat hij graag wilt samen blijven maar vaderschap is volgens hem niks voor hem. Ik denk dat hij (met de juiste insteek) wel een goede vader zou kunnen zijn.
Het lijkt mij zo erg om mijn kind af te staan voor onze relatie te redden, wie weet gaan we binnen 10-20 jaar toch uit elkaar met of zonder kind. Hij zou zich sowieso verplicht voelen om zijn verantwoordelijkheid op hem te pakken. Ik zou het ook fijn vinden als hij dat doet, maar ik wil niet dat mijn kind wordt opgevoed door een vader die het helemaal niet wilt. Dan doe ik het liever in m'n eentje. Hij vindt dat ook niet goed. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Ik mag het kind niet bijhouden en hij pakt de vaderrol op hem.
Ik mag het kind niet bijhouden zonder dat hij er iets mee te maken heeft.
Ik mag het kind alleen afstaan voor adoptie? En dan voor de rest van mijn leven met het besef leven dat mijn vlees en bloed rondloopt.
Een kind ter adoptie afstaan zou ik niet doen als je enigszins in staat bent het kind een goed huis en een veilige omgeving te bieden.
Wat hem betreft: als hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt, is dat jammer maar niet uniek. Misschien draait hij wel bij.
gezien er geen enkele reactie komt vanuit TO zal het zo’n vaart niet lopen. Is het vakantieperiode ofzo?
Inderdaad jammer dat TO geen enkele reactie meer geeft.
Iedereen heeft zo zijn / haar mening gegeven en eerlijk gezegd zou adoptie een echte NO GO zijn tenzij je zelf denkt het kindje zelf niet kunt grootbrengen door welke omstandigheden ook. Maar nooit omdat een ander dit van je eist.
We weten nog steeds niet hoe oud jullie zijn?
Ik kan me voorstellen dat je vriend mogelijk in paniek is.
* ik wordt vader
* hoe vertel ik dit aan mijn ouders / familie/ vrienden?
* kan ik nog wel blijven studeren?
* moet ik een andere baan zoeken ?
* Ben ik wel een goede vader en kan ik zo'n kleintje wel verzorgen?
* kan ik nog wel blijven sporten ?
* kunnen we ooit nog eens samen op stap of samen leuke dingen doen?
Het zijn allemaal alarmbellen die afgaan en iemand onzeker kunnen maken, zowel jij als je vriend worden in 1 klap overdonderd met het nieuws dat jullie ouders gaan worden.
De een gaat daar anders mee om dan de ander.
Ik zou voorstellen om even afstand van elkaar te nemen, geef elkaar de ruimte om het nieuws te verwerken ieder op zijn/ haar manier. Elkaar niet pushen tot iets waarvan je later spijt gaat krijgen.
