Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Zwangerschap en bevallen Zwangerschap en bevallen

Zwangerschap en bevallen

Lees ook op

Kiezen tussen zwangerschap of relatie

Lieve moeders,


Ik weet me momenteel echt geen raad. Vorige week ben ik erachter gekomen dat ik ruim 8 weken zwanger ben van mijn derde kindje. Waar ik aanvankelijk aan het idee moest wennen en de zwangerschap nu omarm, staat mijn man er compleet tegenovergesteld in. Hij wil dit niet, absoluut niet en voert allerlei argumenten aan waarom hij het niet meer wil. Argumenten die ik begrijp maar die wat mij betreft oplosbaar zijn. Ik sta er positief in en heb ergens het gevoel dat het allemaal wel goed komt. 

Een arbortus zou voor mij betekenen dat ik naar de kliniek moet voor een curratage en de gedachte dat ik dit kindje laat weghalen, kan me echt breken. In alles voel ik dat ik wil kiezen voor dit kindje en het wil beschermen. Tegelijkertijd betekent dit misschien wel het einde van mijn relatie... volgens m’n man ben ik een enorme egoïst en heb ik maling aan zijn zorgen en gevoel. Het doet zo’n pijn. 

Voor m’n gevoel heb ik mijn keuze al gemaakt en ben ik bereid om alle consequenties te aanvaarden. Wat die ook zijn. 

Heeft iemand in een vergelijkbare situatie gezeten of hebben jullie inzichten of tips die je graag me zou willen delen? 

Liefs van een mama die toch een beetje in paniek is 



Ik heb dit zelf nooit meegemaakt wat verschrikkelijk voor je!

mijn enige advies: volg je hart❤

Wat een moeilijke situatie. Mijn advies is om voor jezelf te kiezen. Abortus is een hele heftige ingreep, zowel fysiek als mentaal. Als je dat doet terwijl je er niet achter staat, zul je waarschijnlijk spijt krijgen en het jezelf niet kunnen vergeven. Als jouw man jouw lichamelijke integriteit niet respecteert, dan is dat heel verdrietig maar het zij zo. Je zult het kindje dan wel alleen op moeten voeden en hij zal met de andere kinderen wel contact hebben en er zorg voor dragen en voor dit kindje niet. Dat lijkt me wel lastig uitleggen aan een kind, zeker als ze wel dezelfde vader hebben, maar dat is voor later zorg. Het belangrijkste is dat jij een keuze maakt waar je volledig achter staat. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst.

Imi

Imi

09-06-2021 om 14:09

Kunnen jullie samen met iemand gaan praten? Het Fiom kan helpen.

Ik denk dat je sowieso niet met elkaar door kan gaan. Als jij het kindje houdt zal je partner dat jou altijd nadragen en als jij het weg laat halen voor hem, poeh, dan breekt er bij jou iets. Jullie moeten hier óf over in gesprek, of ik denk dat het duidelijk is dat je voor jezelf en dus je kindje moet kiezen. Heel nare situatie hoor. 

Gun hem even zijn paniek. Jullie 3e kind dus hoe lang al bij elkaar? En goede relatie altijd gehad? Gelukkig samen? Dan ga je toch niet een soort van de stekker eruit trekken. Gun hem ook zijn schrik, nadenken, angst, niet willen. Heb het erover zonder kiezen en oordelen. Sta naast elkaar en geef het even wat tijd. Uit elkaar gaan kan altijd nog. 

-Suzie-

-Suzie-

09-06-2021 om 15:16 Topicstarter

We zijn 10 jaar samen en onze oudste is net 3 geworden. De kinderen zijn jong en dat heeft echt z’n weerslag op onze relatie. Geen tijd voor elkaar, moe. Je kent het wel. Dus het gaat echt niet altijd over rozen maar in de basis houden we van elkaar en kunnen we het relativeren. Ik denk dat je gelijk hebt en hem de tijd moet geven. De dingen die gezegd worden, doen alleen zo’n pijn en geven geen blijk van inlevingsvermogen in hoe het voor mij voelt. En dat vind ik er enorm lastig aan nu. 

Hier ooit hetzelfde meegemaakt. Mijn tweede kind is ooit prematuur geboren en zijn babytijd was daardoor niet zorgeloos. Toen ik daarna weer zwanger werd, wilde mijn partner dit absoluut niet. Ook deels door de zorgen die we hadden. Ik wilde absoluut geen abortus en partner hield tot de dag van de bevalling vol dat hij zou vertrekken als het kindje geboren was. Hele zwangerschap heb ik alles alleen gedaan, maar vanaf de geboorte was mijn toenmalige partner helemaal verkocht. Inmiddels is het mijn ex, maar dat heeft hier niets mee te maken gehad.

Dan heb je dus straks 3 kinderen onder de 4. Dat is ook best wel heftig en ik kan mij voorstellen dat je man dat niet ziet zitten. Zeker omdat hij het blijkbaar nu al als zwaar ervaart. 

Tegelijk kan ik me ook heel goed voorstellen dat voor jou een abortus niet acceptabel is. 

Ik denk dat het beste wat jullie nu kunnen doen is hier over praten met een 3e erbij. Dat kan een huisarts zijn, een therapeut of bijvoorbeeld iemand van het (al genoemde) Fiom. Iemand die er voor waakt dat jullie allebei aan bod komen en gehoord worden. 

Ik zou dat meteen (vandaag nog) in gang zetten. 

'Voor m’n gevoel heb ik mijn keuze al gemaakt en ben ik bereid om alle consequenties te aanvaarden. Wat die ook zijn.' Dan lijkt het toch alsof je de zorgen van je man niet echt serieus neemt. 

Hier ook: 'Argumenten die ik begrijp maar die wat mij betreft oplosbaar zijn. Ik
sta er positief in en heb ergens het gevoel dat het allemaal wel goed
komt.'

Dat 'gevoel' dat het allemaal wel goed komt is niet helemaal terecht. Stel dat je relatie voorbij is, dan komen er megagrote problemen op je af. Je zit in een roze wolk, je eigen gevoel. Maar daarmee sluit je je ook een beetje af voor de realiteit.

Ga het gesprek aan met je man onder het motto: kijken of je elkaar kunt helpen om en goede beslissing te nemen. Neem zijn zorgen serieus, wuif het niet weg met; komt allemaal wel goed joh. Het zal denk ik vooral gaan over financiën, verdeling werk en zorg, over de ruimte in huis, vervoer, tijd voor elkaar, tijd voor de kinderen, tijd voor jezelf. Komt dat allemaal vanzelf wel goed? Wat is jouw bijdrage daaraan, behalve het kind ter wereld brengen?

Als dat gesprek samen niet lukt is FIOM een goed adres om hulp te vragen.

Tsjor

Ik denk alleen maar steeds aan jullie 2 en misschien straks wel 3 kinderen die straks van het ene naar het andere huis moeten. Lijkt mij heel sneu voor hen 

Ik heb hier ervaring mee. Man wilde de derde absoluut niet. Hij was compleet gelukkig met zijn 2 kinderen. En dacht echt dat hij heel ongelukkig zou worden van een groter gezin. Het pastte ook niet bij hem idd. Weet ook niet of de relatie het overleefd zou hebben.

 Ik heb het belang van mijn gezin zwaarder laten wegen en abortus laten plegen. Geen moment spijt gehad en ook geen enkel trauma door opgelopen. Ben precies 1 dag chagrijnig geweest. Het is nu zo'n 9j geleden. Maar ik ben af en toe extreem nuchter begrijp ik. 

Ik genoot daarna juist bewuster van de rust van maar 2 kinderen en de tijd voor elkaar. En nog steeds. 

Als je het (op aandringen van je man) wel weg zou laten halen, zou jij dan nog wel verder kunnen met hem? 

Verder is het gewoon een hele moeilijk situatie :/ 

Stond jullie neus hiervoor wel dezelfde kant op? 

Wat een dilemma, vreselijk. Zelf niet meegemaakt, wel van heel dichtbij. De vrouw in kwestie heeft voor abortus gekozen, bang dat haar huwelijk klapte. Het ging dwars tegen haar gevoel in. Ze was 37 en had ook iets van dit kindje is ws de laatste kans om nog 1x  moeder te worden.

Toen bleek dat haar man al een half jaar voor haar zwangerschap een relatie was begonnen met een collega en met haar ging samenwonen brak ze compleet. Hij moest zijn relatie wel opbiechten toen zijn nieuwe vriendin zwanger was, dat kindje was van harte welkom.. Zijn tweede leg met een jongere vrouw ging voor. Heel naar maar inmiddels heeft hij nog een vierde kind met zijn nieuwe vrouw gekregen op z'n 55e.

Wil ermee zeggen denk aan jezelf, je man kan overlijden, ziek worden of je verlaten. Jij moet de rest van je leven met je beslissing leven, de problemen die je tegenkomt als alleenstaande moeder zijn praktisch van aard en altijd voor een paar jaar hooguit. Sterkte!

Yastra schreef op 22-06-2021 om 23:32:

Als je het (op aandringen van je man) wel weg zou laten halen, zou jij dan nog wel verder kunnen met hem?  

Dit inderdaad. Ik zou hem dat zelf denk ik altijd kwalijk blijven nemen. Ik ben helemaal niet tegen abortus maar je moet er zelf wel 100% achter staan.  Het is ook onomkeerbaar, terwijl je man nog wel van gedachten kan veranderen 

Als ik het zo lees denk ik dat Guera en Tsjor gelijk hebben: geef je man de tijd om ervan te schrikken én te bekomen en ga dan een open gesprek aan zonder druk. Gewoon de feiten op een rijtje en van daaruit verder kijken evt met behulp fiom

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.