"babywearing"
Ik heb de afgelopen tijd hier heel veel berichtjes of huilende/slecht slapende babies voorbij zie komen.
Ik woon in de US en merk daat hier minder het idee is dat babies moeten in bed slapen, een strak schema volgen, om de zoveel uur eten etc etc
Lijkt wel of mensen hier meer aan babywearing en co slapen doen...
Ik heb nu de 4e, 4 weken oud is ze. Ze krijgt BV wanneer ze mij aangeeft dat ze honger heeft, en ze slaapt 's nachts naast me zodat ik na het aanlegeen ook weer gelijk ga slapen....
Ik heb me even laten gek maken door het "moet in bed" slapen fenomeen en haar ingebakerd...Maar dat werkte niet vond ik...in het begin sliep ze wel maar ik vind dat Op verzoek voeden en een inbaker slaap schema gewoon niet samen gaan. Ook heeft ze reflux en hoewel de medicijnen het onder controle hebben slaapt ze nog niet op haar rug. Dus of in de maxi cosi, op haar zij in de kinderwagen of in haar schommel......
Ik heb me voor de komende maanden gewoon in dienst gesteld van mijn baby, tis mijn laatste dus waarom niet lekker genieten....
Ik begrijp natuurlijk dat mijn ideeen en manieren absoluut niet voor iedereen zijn maar wilde toch ook even een andere kant laten zien dat de "rust en regelmaat" kant.
Oef
Wat een kromme zinnen en fouten zeg....misschien schrijf en denk ik toch meer in het engels dan ik dacht....sorry!!!
Intercultureel
Da's het leuke van over de grens leven...overal pik je nuttige wijsheden op!
Mooi
Heel mooi Asje! Bij de oudste (nu 6) heb ik me ook veel meer laten beïnvloeden door alle verhalen dat baby's in bed moeten slapen etc. Toen was ik veel onzekerder ook trouwens dan toen de 2e er was. Tja, ervaring he...
De jongste (nu 19 mnd) heeft dus ook altijd alles "op verzoek" gedaan, eten en slapen. Die heeft ook heel lang bij ons in bed geslapen, danwel in een bedje ernaast.
Baby's kunnen zelf inderdaad prima aangeven wat ze nodig hebben. Mijn oudste is gelukkig niet slechter geworden van zijn iets "striktere" aanpak, want hij kon daar prima tegen.
Hier net andersom
Mijn oudste kreeg ook volledig op verzoek eten en slaap. Dat ritme zou vanzelf wel komen, dacht ik, en dat bleek inderdaad ook zo te zijn. Bij de middelste wilde ik het dus weer zo doen maar zij bleek een kind te zijn want gewoon opgelegde rust en regelmaat nodig had. En ook mijn derde is weer een kind wat het best gebaat is bij een bepaald ritme, hij was vreselijk onrustig toen ik het in het begin op verzoek probeerde te doen.
Nu zwanger van de vierde ga ik het weer proberen om op verzoek te voeden en te laten slapen. Ben benieuwd hoe het nu loopt.
Waarmee ik maar wil zeggen dat het in mijn ervaring per kind zeer verschillend is. Het ene kind doet het prima op de drie R'en en het andere voelt zich lekkerder bij "op verzoek". Ik ben het wel met Asje eens dat het hele gedoe van ritme en regelmaat niet zo opgelegd zou moeten worden door verschillende partijen. Kinderen zijn nou eenmaal niet allemaal hetzelfde.
Net als esmee
Is ook mijn ervaring dat het erg kindafhankelijk is. De ene doet het goed op een zeer strak gestructureerd ritme en een ander regelt het zelf wel. En dan nog allerlei gradaties daartussenin. Lastige is dat je er altijd eerst nog even achter moet komen wat voor soort kind je hebt... En dan kan het zelfs nog met de leeftijd/fase varieren!
Zaak is dus om goed naar je kind te kijken en naar je eigen gevoel te luisteren. Adviezen van buitenaf zijn prima voor je ideevorming, zolang je zelf maar bekijkt wat voor jou en je kind wel of niet werkt.
Ja maar..
met jouw methode geef je toch ook rust en regelmaat aan je baby ? Je baby krijgt te eten wanneer het honger is, en mag slapen als het moe is. Je volgt dus het ritme van je baby en bied daarmee rust en regelmaat.
Veel mensen verwarren het Ria Blom-gebeuren (ik neem iig aan dat je oa daar aan refereert) met opgelegde strakke schema's die redeneren vanuit de moeder. Eten en slapen op de klok. Maar zo werkt het helemaal niet. Het enige wat Blom zegt is dat zaken in een bepaalde volgorde gaan: wakker-voeden-spelen-slapen. Maar je kijkt daar vooral naar je kind en niet naar de klok. Je legt je kind ook bij Ria Blom niet in bed omdat "het moet" maar als het kindje zelf aangeeft dat het moe is. En je maakt het niet wakker omdat het eten 'moet'.
Inbakeren is om te helpen met slapen. Dat hoeft echt niet in de weg te zitten met voeden op verzoek. Mijn tweelingdochters mochten slapen als ze moe waren maar konden ondanks de moeheid niet of maar heel kort slapen. Met inbakeren sliepen ze wel langere perioden. En werden ze vanzelf weer wakker voor de volgende voeding. En dat was soms 3u en soms 4,5u na de vorige voeding.
Hier in thailand
Ik woon in Thailand, en allebei mijn kindjes zijn hier geboren. Hier hebben ze nog nooit gehoord van schema's om te voeden of te slapen.... gewoon, voeden als baby honger heeft en slapen als ze moe zijn. En nooit zul je hier een baby in een eigen kamer, helemaal alleen, zien. En baby's worden ook veel gedragen, en overal mee naar toe genomen.
Vind het zelf ontzettend fijn op die manier!
Wel interessant, al die verschillende aanpakken...
Helemaal mee eens!
Ik stel me ook helemaal in dienst van mijn kleintje en laat hem dus zoveel mogelijk het ritme bepalen. Dit is ook onze laatste en ik wil vooral zo veel mogelijk van hem genieten en me niet druk maken over schema's en tobben met een huilende baby als dat niet perse hoeft. Dus als hij een tijdje iedere uur een slokje wil ipv eenmaal per drie uur een flinke hoeveelheid: prima! Wil hij lekker bij/op mama slapen ipv in zijn bed: ook prima! S. bepaald en wij draaien. Want hij moet zich al zo vaak aanpassen aan het ritme van zijn grote broer en zus. En bovendien levert dit mij ook de minste stress op, omdat ik bij voorbaat elke vorm van regelmaat al losgelaten heb en dan kan het qua planning alleen nog maar meevallen.(Nadeel is overigens wel dat hij door dit gebrek aan ritme op de meest vreemde plaatsen de borst krijgt 
.)
En samen slapen is alleen maar gezellig vind ik en zorgt er bovendien voor dat S. 's nachts amper huilt en we na de voeding snel weer in slaap vallen omdat ik hem al aangelegd heb voordat we allebei goed en wel wakker zijn.
Bij ons werkt deze houding dus perfect, maar ik proef af en toe wel eens wat weerstand bij de drie R-en aanhangers. Nu sta ik als moeder van drie sterk genoeg in mijn schoenen om toch mijn eigen plan te trekken, maar ik kan me goed voorstellen dat als je wat minder ervaren bent, je als moeder knap onzeker kunt worden van alles wat eigenlijk zou moeten maar bij jou (net nog) niet lukt.
Al met al ben ik een beetje allergisch voor die stuurlui aan wal met hun opgelegde keurslijven en vind ik dat iedereen gewoon moet doen wat het beste bij zijn situatie en kind past. En bij de een is dat dan go-with-the-flow en een ander heeft meer op met het aloude regelmaat-rust-reinheid. Ieder zijn ding!
Leuke reacties
Was even bang voor een discussie wat ik absoluut niet wilde...
Leuk dat er nog meer zijn die denken zoals ik, soms krijg ik namelijk het idee dat het in NL not done is om zo te doen en te denken.
Helemaal met je eens
Hoi Asje,
Ben het helemaal met je eens. Ik woon in Spanje en bij mijn tweede doe ik het allemaal heel anders dan bij mijn eerste. BV op verzoek, net zo lang en zo veel als wij tweetjes dat willen, wanneer en waar we willen. Slapen waar en hoe wij dat willen en vooral veel met de baby spelen, in armen hebben, veel lichaamscontact en zo je baby leren kennen en weten waarom ze huilt als dat eens gebeurt. Soms vraag ik me af waarom mensen een kindje waar ze zo veel naar verlangd hebben (neem ik toch aan) zomaar uren kunnen laten huilen terwijl het enige dat die baby wil is bij de moeder zijn. Een baby zal heus niet heel zijn leven bij moeder op de arm blijven. Zoals jij zegt, ik heb me ook volledig in dienst van mijn kindje gesteld, weet ook dat er niet meer zullen komen en wil er zo veel mogelijk van genieten.
Maar goed, iedereen moet zelf weten wat hij of zij wil. Ik weet in elk geval dat ik me vooral niets aantrek van al die "regels" die er blijkbaar in Nederland zijn of die je van het CB moet volgen en die lekker waar wij ons goed mee voelen. En gelukkig gaat dat heel goed.
Groetjes allemaal
Dr sears
Kennen jullie die? Nou ben ik het niet altijd met hem eens hoor maar ik las een artikel van hem, waarin kort gezegd staat dat babies huilen ter communicatie. En door op hun huilen te reageren, gelijk of zsm, geef je hun vertrouwen dat wat ze nodig hebben (eten, aandacht,schone broek, aai over bol) ook gegeven wordt. Dus van juist gelijk reageren gaat een baby minder huilen niet meer....
Mijn moeder is nu hier en het viel haar op dat Fleurtje zo goed op onze stem reageerd en gelijk stil wordt, ze weet dat wat ze nodig heeft eraan komt als we in de buurt zijn...
De enige keer dat Fleur echt hard huilt is in de auto en ik kan haar niet gelijk helpen...
Zal eens kijken of ik de link kan vinden:
. Responding to baby's cries is biologically correct. A mother is biologically programmed to give a nurturant response to her newborn's cries and not to restrain herself. Fascinating biological changes take place in a mother's body in response to her infant's cry. Upon hearing her baby cry, the blood flow to a mother's breasts increases, accompanied by a biological urge to "pick up and nurse." The act of breastfeeding itself causes a surge in prolactin , a hormone that we feel forms the biological basis of the term "mother's intuition." Oxytocin, the hormone that causes a mother's milk to letdown, brings feelings of relaxation and pleasure; a pleasant release from the tension built up by the baby's cry. These feelings help you love your baby. Mothers, listen to the biological cues of your body when your baby cries rather than to advisors who tell you to turn a deaf ear. These biological happenings explain why it's easy for those advisors to say such a thing. They are not biologically connected to your baby. Nothing happens to their hormones when your baby cries.
3. Ignore or respond to the cry signal? Once you appreciate the special signal value of your baby's cry, the important thing is what you do about it. You have two basic options, ignore or respond. Ignoring your baby's cry is usually a lose-lose situation. A more compliant baby gives up and stops signaling, becomes withdrawn, eventually realizes that crying is not worthwhile, and concludes that he is not worthwhile. The baby loses the motivation to communicate with his parents, and the parents miss out on opportunities to get to know their baby. Everyone loses. A baby with a more persistent personality— most high-need babies—does not give up so easily. Instead, he cries louder and keeps escalating his signal, making it more and more disturbing. You could ignore this persistent signal in several ways. You could wait it out until he stops crying and then pick him up, so that he won't think it was his crying that got your attention. This is actually a type of power struggle; you teach the baby that you're in control, but you also teach him that he has no power to communicate. This shuts down parent-child communication, and in the long run everybody loses.
You could desensitize yourself completely so that you're not "bothered" at all by the cry; this way you can teach baby he only gets responded to when it's "time." This is another lose-lose situation; baby doesn't get what he needs and parents remain stuck in a mindset where they can't enjoy their baby's unique personality. Or, you could pick baby up to calm him but then put him right back down because "it's not time to feed him yet." He has to learn, after all, to be happy "on his own." Lose-lose again; he will start to cry again and you will feel angry. He will learn that his communication cues, though heard, are not responded to, which can lead him to distrust his own perceptions: "Maybe they're right. Maybe I'm not hungry." (See )
4. Be nurturing. Your other option is to give a prompt and nurturant response. This is the win-win way for baby and mother to work out a communication system that helps them both. The mother responds promptly and sensitively so that baby will feel less frantic the next time he needs something. The baby learns to "cry better" , in a less disturbing way since he knows mother will come. Mother structures baby's environment so that there is less need for him to cry; she keeps him close to her if she knows he's tired and ready to sleep. Mother also heightens her sensitivity to the cry so that she gives just the right response. A quick response when baby is young and falls apart easily or when the cry makes it clear there is real danger; a slower response when the baby is older and begins to learn how to settle disturbances on his own.
Responding appropriately to your baby's cry is the first and one of the most difficult, communication challenges you will face as a mother. You will master the system only after rehearsing thousands of cue-responses in the early months. If you initially regard your baby's cry as a signal to be responded to and evaluated rather than as an unfortunate habit to be broken, you will open yourself up to becoming an expert in your baby's signals, which will carry over into becoming an expert on everything about your baby. Each mother-baby signal system is unique. That's why it is so shortsighted for "cry trainers" to prescribe canned cry-response formulas, such as "leave her to cry for five minutes the first night, ten minutes the second," and so on.
5. It's not your fault baby cries. Parents, take heart! If you are responsive to your baby and try to keep him feeling secure in his new world, you need not feel that it's your fault if your baby cries a lot. Nor is it up to you to stop your baby's crying. Of course, you stay open to learning new things to help your baby (like a change in your diet or a new way of wearing baby), and you get your doctor involved if you suspect a physical cause behind the crying. But there will be times when you won't know why your baby is crying—you'll wonder if baby even knows why he's crying. There may be times when baby simply needs to cry, and you needn't feel desperate to make him stop after trying all the usual things.
It's a fact of new parent life that although babies cry to express a need, the style in which they do so is the result of their own temperament. Don't take baby's cries personally. Your job is to create a supportive environment that lessens baby's need to cry, to offer a set of caring and relaxed arms so that baby does not need to cry alone, and to do as much detective work as you can to figure out why your baby is crying and how you can help. The rest is up to baby.
"When I was confused about my mothering, I asked a seasoned calm, impartial mother to observe how I handled my baby on a typical day in my home. Although I know I'm the expert on my own baby, sometimes it's hard to be objective, and a voice of experience can be helpful."
6. What cry research tells us. Researchers Sylvia Bell and Mary Ainsworth performed studies in the 1970's that should have put the spoiling theory on the shelf to spoil forever. (It is interesting that up to that time and even to this day, the infant development writers that preached the cry-it-out advice were nearly always male. It took female researchers to begin to set things straight.) These researchers studied two groups of mother-infant pairs. Group 1 mothers gave a prompt and nurturant response to their infant's cries. Group 2 mothers were more restrained in their response. They found that children in Group 1 whose mothers had given an early and more nurturant response were less likely to use crying as a means of communication at one year of age. These children seemed more securely attached to their mothers and had developed better communicative skills, becoming less whiny and manipulative.
Up until that time parents had been led to believe that if they picked up their baby every time she cried she would never learn to settle herself and would become more demanding. Bell and Ainsworth's research showed the opposite. Babies who developed a secure attachment and had their cues responded to in a prompt and nurturing way became less clingy and demanding. More studies were done to shoot down the spoiling theory, showing that babies whose cries were not promptly responded to begin to cry more, longer, and in a more disturbing way. In one study comparing two groups of crying babies, one group of infants received an immediate, nurturant response to their cries, while the other group was left to cry-it-out. The babies whose cries were sensitively attended to cried seventy percent less. The babies in the cry-it-out group, on the other hand, did not decrease their crying. In essence, crying research has shown that babies whose cries were listened and responded to learned to "cry better"; the infants who were the product of a more restrained style of parenting learned to "cry harder." It is interesting that the studies revealed differences not only in how the babies communicated with the parents based on the response they got to their cries, but there were also differences in the mothers, too. Studies showed that mothers who gave a more restrained and less nurturant response gradually became more insensitive to their baby's cries, and this insensitivity carried over to other aspects of their parent-child relationship. Research showed that leaving baby to cry-it- out spoils the whole family.
7. Crying isn't "good for baby's lungs." One of the most ridiculous pieces of medical folklore is the dictum: "Let baby cry, it's good for his lungs." In the late 1970's, research showed that babies who were left to cry had heart rates that reached worrisome levels, and lowered oxygen levels in their blood. When these infants' cries were soothed, their cardiovascular system rapidly returned to normal, showing how quickly babies recognize the status of well being on a physiologic level. When a baby's cries are not soothed, he remains in physiologic as well as psychological distress.
The erroneous belief about the healthfulness of crying survives even today in one of the scales of the Apgar score, a sort of test that physicians use to rapidly assess a newborn's condition in the first few minutes after birth. Babies get an extra two points for "crying lustily." I remember pondering this concept back in the mid 1970's when I was the director of a newborn nursery in a university hospital, even before fathering a high-need baby had turned me into an opponent of crying it out. It seemed to me that awarding points for crying made no sense physiologically. The newborn who was in the state of quiet alertness, breathing normally, and actually pinker than the crying infant lost points on the Apgar score. It still amazes me that the most intriguing of all human sounds—the infant's cry—is still so misunderstood.
Eens met juliette
Ik volgde bij de laatste 2 wel min of meer een schema maar ik liet ze ook niet huilen en als ze eerder honger hadden dan dat het "tijd" was, kregen ze gewoon een fles hoor.
Overigens ben ik het ook met Asje eens: leuk dat er gewoon allerlei ervaringen verteld worden zonder discussie over wat al dan niet het beste is!
Nou ja zeg miresa
"Soms vraag ik me af waarom mensen een kindje waar ze zo veel naar verlangd hebben (neem ik toch aan) zomaar uren kunnen laten huilen terwijl het enige dat die baby wil is bij de moeder zijn."
ik denk niet dat er ook maar 1 moeder te vinden is die haar kindje "zomaar" "uren" laat huilen.
De drie R-en staan niet voor je kindje in een bed dumpen en laten huilen, maar juist aan je kindje proberen te geven wat het nodig heeft.
Hier ook 2 hele verschillende kinderen. Met de oudste liep ik de hele dag rond, wat resulteerde in een oververmoeide overgeprikkelde baby dat enkel huilde. Hij wilde gewoon lekker in z'n eigen bed slapen en met rust gelaten worden. En dat is bij bijna 3 jaar nog steeds zo. Nu zegt hij gewoon "pousse toi, mama" (wegwezen mama) als hij wil slapen Dus voor dit kind was de Ria blom methode echt een uitkomst.
Bij de jongste probeerde ik hem wat vaker in bed te leggen, maar in feite is hij zo makkelijk dat ik alles met hem kan doen. Hij is gewoon altijd tevreden, en slaapt overal even goed. Ben dus met hem ook veel makkelijker als met de oudste.
Net zoals ik eerst vond dat mijn zus te streng was met haar dochtertje. Totdat ik haar een keer een dag had, en merkte dat het de dochter was die het nodig heeft. Van veel vrijheid en onduidelijkheid wordt ze heel huilerig en vervelend. Ik denk dat we nog zoveel ideeen kunnen hebben over opvoeden, maar uiteindelijk wordt een hoop bepaald door de aard van het kindje!
Sears, natuurlijk!
Ik heb de boeken van Sears leren kennen via de Australische borstvoedingsorganisatie waar ik lid van ben. Ik heb er veel aan gehad bij de kinderen.
Hij zegt heel veel zinnigs over 'huilbabies', ik wou dat ze dat bij de Nederlandse CB's en het RIVM eens lazen!
Weet het niet dc
Ik dacht wel dat er iemand over die opmerking heen zou vallen, maar ik heb al zo veel gelezen over ouders die van alles doen om hun kindje maar niet te hoeven horen huilen, o.a. onder de douche gaan staan, de muziek hard aan zetten en zelfs een die naar de winkel ging en dus haar kind alleen thuis liet huilen. Sorry hoor, maar dat gaat er bij mij gewoon niet in. In ben het gewoon helemaal met Dr. Sears eens. Huilen is een manier van communiceren, een kind dat huilt wil iets zeggen. En als babies op den duur ophouden met huilen is dat omdat ze gewoon niet meer kunnen. Hier vergeleek een kinderarts het met mensen die in een concentratiekamp zaten en ook niet jaren aan een stuk door huilden. Nogal een krasse vergelijking, maar hij heeft wel gelijk denk ik. Als je een kind maar lang genoeg laat huilen zal hij op den duur wel stoppen, maar dat wil niet zeggen dat de reden waarom hij huilde niet weg is.
Jij schreef:
ik denk niet dat er ook maar 1 moeder te vinden is die haar kindje "zomaar" "uren" laat huilen.
Ik kan me geen enkele reden voorstellen waarom je een klein kind (baby, die nog niet kan praten) zou moeten laten huilen. Absoluut geen enkele.
Maar goed zoals ik al eerder gezegd heb; ieder moet doen waar hij of zij blij mee is. Wie zijn kan wil laten huilen moet dat zelf weten. Elke moeder heeft de keuze: kind laten huilen of proberen te troosten. (en hiermee wil ik echt niet zeggen dat moeders van huilbabies hun kindjes niet proberen te troosten, voor het geval iemand daar weer over zou vallen)
Miresa
Ieder kind is anders. Niemand wil zijn kind laten huilen maar bij 1 van onze kinderen werkte dat nu eenmaal het beste. Als zij echt heel erg moe was en dus niks anders nodig had als slaap werkte het om haar even (laten we zeggen maximaal 10 minuten, in echte uitzonderingssituaties iets langer) te laten huilen. Deden we dit niet dan kon ze bij ons nog uren onrustig blijven. Daarnaast raakte ze dan zo uit haar ritme dat ze zelfs de rest van de dag, nacht of volgende dag nog onrustig kon zijn. 10 minuten huilen zorgde ervoor dat ze voldoende slaap kreeg en daardoor dus goed in haar vel zat en als ze wakker was altijd vrolijk was.
Onze andere twee heb ik nooit laten huilen maar dat waren andere kinderen. Daar hielp troosten, lopen, bij je houden, speen geven etc. wel bij. Zo sliep de jongste de eerste maanden vooral bij mij. Ook prima en als dat werkt kies ik daar uiteraard voor. Bij onze dochter werkte dit echter niet, dus dan moet je wat. Ik vind dat jij ouders hierop erg beoordeeld maar mijn ervaring is echt dat elk kind anders is en er is denk ik een kleine groep die even huilen nodig heeft.
Miresa
"Ik kan me geen enkele reden voorstellen waarom je een klein kind (baby, die nog niet kan praten) zou moeten laten huilen. Absoluut geen enkele. "
Dan heb je mijn post dus niet goed gelezen. Mijn oudste had een inslaaphuiltje nodig. Het was of 5 a 10 minuten in zijn bedje huilen en lekker in slaap vallen, of uren huilen in de armen van zijn moeder. Want dan kon hij gewoon niet in slaap vallen en bleef hij huilen.
En dat heb ik dus moeten leren, want ik hield hem liever bij me. Sommige baby's hebben het gewoon even nodig om te huilen. Niet omdat ze op dat moment iets nodig hebben, maar om hun ervaringen te verwerken. En ik vond het vreselijk om hem te horen huilen. Dus ja, dan ging ik 10 minuten iets doen om hem niet te horen, en na 10 minuten was hij vaak in slaap gevallen. Zo niet, dan ging ik naar hem toe.
Dat het bij jouw kindje werkt, prima, maar wat voor jouw kindje opgaat, gaat niet voor alle kindjes op, en dat heeft niets te maken met nederlands methodes en stramienen, maar alles met het karakter van het kindje.
Fijn om te lezen asje
dat veel mensen in de VS zo natuurlijk met hun baby omgaan, en een mooi citaat van Sears. Ik heb het gekopieerd.
Samenslapen en babywearing hebben wij met onze kids ook gedaan. Voelde goed, alleen tegenover het CB moest ik me telkens weer verdedigen...
